Het is een zomerdag in Amsterdam als ik Angel Olsen ontmoet om over haar nieuwe album All Mirrors te praten. Vlak voor ons interview koop ik in het EYE filmmuseum een ansichtkaartje van Elizabeth Taylor in de rol van Cleopatra (1963). Olsen rockt vaak een vintage-look en lijkt met haar korte pony erg op de glamoureuze actrice. Met klamme handjes overhandig ik het kaartje. Ze moet er om lachen. “Ik ben ooit als Elizabeth Taylor’s Cleopatra verkleed geweest, dat wist jij zeker?”

Tekst Joëlle Koorneef

Olsen lijkt mij gelukkig niet te uncool te vinden, maar ze is ook nog erg afgeleid door de afwezigheid van de huiskat van het café. “Die kat heet Mouse”, schaterlacht ze. “Jammer dat hij er vandaag niet is. Ik wil een kitten hebben op deze persdag, voor emotional support.”

“Je moet ze niet alles laten zien, zodat ze nog iets te verbeelden hebben. Houd het een beetje mysterieus”

Weer verliefd raken op je eigen muziek
Het is even schakelen: de goedlachse Angel Olsen is heel anders dan haar vaak verdrietige songteksten haar doen overkomen. In het echt is ze meer zoals de manisch rolschaatsende Angel met de zilvere sliertenpruik uit de clip van Shut Up Kiss Me. Ze heeft vandaag geen zin om haar nieuwe album te promoten of om er te veel over te praten. “Net zoals mijn moeder altijd zei over jongens, je moet ze niet alles laten zien, zodat ze nog iets te verbeelden hebben. Houd het een beetje mysterieus.”

All Mirrors is een tekstueel en instrumentaal zwaar album. Olsen denkt dat All Mirrors een stuk minder sexy of interessant is dan My Woman, maar ze staat wel achter deze verandering. “Ik houd van mijn band, maar ik wilde iets maken wat helemaal van mij was. Dat ik alle details intentioneel kon toepassen en nieuwe samenwerkingen aan kon gaan.” In collaboratie met Ben Babbitt, John Congleton en Jherek Bischoff creëert Olsen op deze nieuwe plaat een symfonische sound. “Het is heel emotioneel als al die strijkers de muziek die jij geschreven spelen. De eerste keer dat ik het hoorde was het nog op mijn verjaardag ook! Vroeger ging ik altijd op mijn verjaardag naar een symfonieorkest met mijn ouders. Er kwamen namelijk nooit leeftijdsgenootjes naar mijn verjaardagsfeestje, omdat het altijd midden in de winter was. Mijn moeder had ooit een schaatsfeestje voor mij georganiseerd, maar uiteindelijk zat ze daar met een kopje koffie toe te kijken hoe ik op mijn verjaardag zielsalleen op die schaatsbaan stond. Ik houd ervan om dit verhaal aan mensen te vertellen, zodat ze dan medelijden met mij hebben.”

Olsen bezingt een groot verlies op All Mirrors, maar het gaat ook over opluchting over iets dat eindigt: ‘I like the air that I breathe, I like the thoughts that I think, I like the life that I lead without you‘ op Tonight en ‘Took a while but I made it through, If I could show you the hell I’d been to‘ op Summer. Ze legt uit: “Soms is dat zo in een relatie, je wordt verliefd en dan raak je steeds minder verliefd en ga je uit elkaar. En dan gebeurt er op een dag iets, misschien gaat er iemand die je allebei kent dood, en dat brengt jullie weer samen. Zo voelde ik mij op deze plaat, alsof er een dood in de familie was op mijn vorige plaat, waardoor ik alles meer ging waarderen.”

Pilates-Ronson en de Spritzer Man
Ten tijde van ons gesprek is True Blue, het nummer dat ze samen met Mark Ronson maakte, net uit. Na de persdag in Amsterdam vliegt Olsen door naar Londen voor Ronsons feestje ter ere van de nieuwe plaat Late Night Feelings. Er zit een grappig verhaal achter haar cameo op de plaat van de mega-producer. In de pilates-studio in Los Angeles waar Mark Ronson veel lessen volgde, bleven ze maar dezelfde steengoede plaat draaien. Toen Ronson erachter kwam dat dit My Woman van Angel Olsen was, zocht hij contact met de zangeres. Olsen kijkt positief terug op haar ervaring met Mark Ronson. “Het was heel cool om iemand op dat level van beroemdheid te ontmoeten die nog zo down to earth is, dat is ongelooflijk zeldzaam.”

We hebben het ook over haar samenwerking met Alex Cameron en hun duet Stranger’s Kiss. Olsen en Cameron ontmoetten elkaar op Laneway, een tour-festival in Australië. “Alex liep daar altijd strak in pak rond en riep altijd “Spritzer anyone?” Hij schonk altijd iedereens glazen vol en ik kende hem toen alleen als de Spritzer Man. Later was hij met Foxygen op tour door de Verenigde Staten en toen ze in Asheville kwamen waren hij en Roy slaapgasten van mijn huisgenootje. Stond opeens de Spritzer Man in mijn huis!” Het klikte dit keer gelijk met Cameron en de twee bleven penvrienden. Olsen heeft hem toen erg geholpen met de praktische zaken om hem naar de Verenigde Staten te brengen. “Er is echt geen enkele moderne muzikant die ik zo support. Jumping The Shark is één van de meest geweldige albums in een hele lange tijd. Ik draai het altijd in de sportschool! Ik zei tegen Alex: “My dude, I’ve shed pounds to your record!” 

Fietsen drinken en albums roken
Olsen komt graag in Amsterdam, maar voor haar gaat er niets boven spelen in het zuiden van Europa. Ze vertelt over een optreden op een idyllische setting van een Italiaanse wijngaard. Aan het einde van haar set zong ze een cover van het Italiaanse nummer ‘Il cielo in una stanza’. “Ik spreek helemaal geen Italiaans, maar ik zong dat zo met een glas wijn in mijn hand en het publiek hielp mij mee.” Ik vertel haar dat het academisch is bewezen dat je beter bent in het spreken van vreemde talen als je alcohol op hebt. “I like that study“, lacht ze, “Ik ben een alcoholist omdat ik graag beter Italiaans wil spreken!” Ik vraag haar wat voor soort drank ze zou drinken om beter Nederlands te kunnen spreken. “Dan moet ik denk ik een fiets drinken.”

“Ik heb een voorliefde voor alles wat gebroken is

Wanneer ik Olsen vraag naar haar muzikale invloeden en favoriete recente albums schuift ze mij haar telefoon toe. Ik mag door haar afspeellijsten scrollen. “Maak er maar gerust een foto van, hoor. Dat stomme gebroken scherm. Ik heb een huis gekocht en ik ben een beroemde muzikant, maar ik kan niet voor mijn telefoon zorgen. Ik heb een voorliefde voor alles wat gebroken is.” Ik vertel haar dat ik het visueel juist wel een sterk beeld is. “I also really love this visual”, lacht ze terwijl een trekje van haar Juul-vape neemt. Ik vertel haar met wat schaamte dat ik eerst dacht dat het een USB-stick was. “Dit ding geeft mij mijn nicotine en bewaart mijn liedjes. Dan zou ik mijn album kunnen roken. Was het maar zo.”

Omdat ik haar telefoon nu toch al in mijn handen heb, laat Olsen mij gelijk de muziekvideo van All Mirrors zien, die dan nog niet uit is. Ik geef mezelf stiekem een schouderklopje: met haar gouden hoofddeksel is Olsen echt precies Elizabeth Taylor’s Cleopatra. We kijken de prachtige video, die ze met Ashley Connor regisseerde, net niet af. De singer-songwriter moet na het delen van al haar geestige anekdotes namelijk enorm plassen en dus nemen we snel afscheid. “I’ve just been talking about myself like an idiot!

Angel Olsen live zien? Op 6 februari 2020 speelt ze met haar band in Paradiso!



Zet 10 november met een grote cirkel in je agenda, want dan komt Phases van Angel Olsen uit. Een album gevuld met b-kantjes, rariteiten en outtakes. Nou zijn dergelijke releases het niet altijd waard om enthousiast over te worden. Bij sommige artiesten is vaak duidelijk dat deze nummers om een reden nog niet eerder uitgebracht waren.

Dat is bij Angel Olsen gelukkig geenszins het geval. Zo bewijst Special, een nummer dat haar vorige plaat My Woman (2016) niet heeft gehaald. Het heerlijk opbouwende nummer had op die plaat absoluut niet misstaan. Vooral dankzij de heerlijk gruizige gitaarclimax mag Special zich gerust meten met de beste nummers in het oeuvre van de Amerikaanse singer-songwriter. Een knappe prestatie, gezien de vele topnummers die ze de laatste jaren uitbracht. My Woman haalde terecht vele jaarlijstjes, kijk er niet raar van op als Phases dat ook lukt.  

 

En als bonus:

In 2011 fladderde de excentriekeling Angel Olsen ons leven in als ingetogen meisje met folkliedjes. Vijf jaar en een paar albums later is Olsen steeds meer gegroeid tot de veelzijdige, volwassen vrouw die ze nu is. Op haar tweede album – Burn Your Fire For No Witness – toonde Olsen wat meer pit en gebruikte ze een voltallige band, met als resultaat: een van onze muzikale hoogtepunten van 2014. Nu is het 2016 en weet Olsen met My Woman ons wederom in al haar subtiliteit van onze stoel te blazen. 

Het is inmiddels duidelijk dat Olsen zich elk muziekgenre eigen weet te maken waar ze haar aandacht op vestigt. Met als eeuwige kern: haar onmiskenbare talent. Zo steekt de (voorheen onafscheidelijke) akoestische gitaar van Olsen maar één keer zijn hoofd om de hoek, tijdens Never Be Mine. Verder is er een duidelijke tweescheiding te vinden op My Woman. De vlotte, poppy, rock-geörienteerde nummers op de eerste helft, inclusief de glamrockish Shut Up Kiss Me en het duistere Not Gonna Kill You. En de tracks op de tweede helft die het album maken tot wat het is: oprecht.

Olsen neemt met twee nummers van zeven minuten ook flink de tijd om dat over te brengen. Vooral het nummer Woman steekt met kop en schouders boven de rest van de nummers uit. Een breed, muzikaal canvas met de tekst waar haar hele album uiteindelijk op neerkomt: “I dare you to understand what makes me a woman.”

Na Intern, van een paar weken geleden, komt Olsen nu op de proppen met opvolger Shut Up Kiss Me. Ook deze zal terug te vinden zijn op haar nieuwe plaat My Woman.

Net als bij Intern pronkt Angel Olsen ook hier met haar zilverkleurige pruik. Met rolschaatsen aan haar voeten glijdt ze door haar zelfgeregisseerde videoclip. Hoewel Intern eerder zweverig klonk, is deze opvolger al een stuk ruiger. Voor de prinses van de synthpop is deze veelzijdigheid dan ook van groot belang.Voor de volledige plaat is het nog afwachten geblazen. My Woman is op 2 september beschikbaar.

 

Angel Olsen heeft net haar nieuwe single Intern op ons losgelaten. Voor de bijhorende videoclip werkte de zangeres samen met onder andere Jethro Water en Ashley Connor.  

Gewapend met zilveren pruik en oversized koptelefoon is Olsen haar intrigerende zelve. De nieuweling van deze muzikale Cleopatra gaat daarbij ook gepaard met haar kenmerkende dosis dramatiek.  Ze zingt met haar flexibele stem dan ook lager dan gewoonlijk. Zelf verduidelijkt Olsen dat tekstueel als volgt: ‘Everyone I know has got their own ideal/I just wanna be alive, make something real/Doesn’t matter who you are or what you do/Something in the work will make a fool of you.’

 

Wie troost zoekt in een kippenvelmomentje kan daarvoor terecht bij het surrealistische California Paranoia van Lawrence Rothman. De experimentele popkunstenaar uit Los Angeles kondigt hiermee groots zijn debuutalbum aan en wekt de indruk dat hij de elektro-rhytm-and-blues verlaat voor een andere muzikale invalshoek.

Hij verruilt in deze song de elektronica voor een gitaar, waarmee hij het een dromerige ballade maakt uit de tijd van vergeelde super 8-filmcamerafilms. Niet zomaar een mooi liedje over verwarring en radeloosheid. Maar een duet met Angel Olsen dat je voorlopig niet meer loslaat. De verwachtingen voor het in 2016 geplande album worden nog hoger gespannen door de aankondiging dat daarop ook onder anderen Kim Gordon van Sonic Youth en Ariel Pink te horen zullen zijn. Alsof dat nog niet genoeg is: bijbehorende videoclips laat Rothman regisseren door Floria Sigismondi, die ook samenwerkte met David Bowie en The White Stripes.

 

angel olsen

 

 

En daar is alweer het tweede studio-album van Angel Olsen, We kennen haar nu al wat langer, wat begon met haar eerste EP ‘Cacti’ (2011), waarop ze pure en simplistische nummers ten gehore bracht. Opgevolgd door haar debuutalbum ‘Half Way Home’ uit 2012, waarop de nummers in een subtiele, poëtische manier gezongen zijn.

 

Voor de in Missouri geboren singer-songwriter en gitarist is het opnemen van haar tweede album een persoonlijk proces. Waar ze normaal vaak alleen werkt, heeft ze dit album voor het eerst samengewerkt met twee andere leden, waaronder producer John Congleton (o.a. The Walkmen, Modest Mouse, Cloud Nothings, Swans, David Byrne, Bill Callahan en St. Vincent). Dit gezamenlijke proces heeft: ‘Burn Your Fire For No Witness’ voortgebracht.

 

 


Het album start met het melancholische grungepop-nummer unfucktheworld. Dat besluit met een abrupt einde, wat je doet verlangen naar meer. Het volgende nummer Forgiven/Forgotten geeft die voldoening, een nummer waarbij de reverb op de gitaren iets hoger wordt gezet en Olsen zelfs rammelt en haar punky kant laat zien. Het nummer White Fire is van een ander formaat. Een ijzingwekkend emotioneel nummer, waar haar gevoel centraal staat. Dat, met de herhalende melodie, maakt dit nummer perfect.

 

Keer op keer
‘Burn Your Fire For No Witness’ is een album dat je niet één keer moet luisteren, maar keer op keer, zodat je alle subtiele melodieën meekrijgt. En je mee kunt gaan in het gevoel wat Olsen er zo prachtig in weet te leggen. Indrukwekkend, mooi en elegant tegelijkertijd.
Lourens Fokkinga

 

 

 

eagulls-20131

 

Het Rotterdamse festival Motel Mozaïque staat altijd garant voor topnotch acts. Laten we er anders eens een paar noemen die begin april afreizen naar het prachtige Rotterdam: Angel Olsen, Àsgeir, Aufgang, Cashmere Cat, Eagulls, Erlend Øye Acoustic Trio, Gardens & Villa, Girls In Hawaii, Howler, Larry Gus, Jonathan Wilson, Jungle, Kurt Vile, La Luz, Nick Waterhouse, Quilt, Temples, Thumpers, Wild Beasts.

En dan hebben we het nog alleen over de muzikale line-up, want ook op het gebied van performance & art is er van alles te beleven. Afijn, het is wel duidelijk volgens mij. Het eerste weekend van april staat volledig in het teken van Rotterdam! Wij hebben alvast een playlist gemaakt met bands die je zeker te weten niet mag missen!

angel olsen

 

De uit St. Louis, Missouri afkomstige singer-songwriter Angel Olsen trad al op haar 16e op in coffeeshops, en de afgelopen jaren is ze muzikaal alleen maar sterker geworden. Volgens critici wordt 2014 hét jaar van Angel Olsen. Niet alleen brengt ze op 18 maart haar nieuwe album ‘Burn Your Fire For No Witness’ uit via Jagjaguwar, ook staat er een tour door Noord-Amerika en Europa gepland, inclusief een bezoek aan Nederland.

 

Etherische vocalen
White Fire is een van de nummers die op het nieuwe album zal verschijnen, en illustreert precies wat je van Angel Olsen kunt verwachten. Dromerige en etherische vocalen die je begeleiden langs duistere, modern folkloristische gitaarakkoorden. Een tag op last.fm vat het eigenlijk prima samen: ‘A campfire and a tent and a flashlight and some matches and a tree and that river and my glasses and a spaceship and a really really big bear but the bear is really really far away’.

 

Op 5 april speelt Olsen op Motel Mozaique in Rotterdam, 6 april in Paradiso. Via NPR kun je hier het nieuwe album al streamen.