Het mag bekend zijn dat we bij The Daily Indie al een tijdje fan zijn van Moon Tapes. Zo ging redacteur Jelmer voor ons magazine een dag op pad met de Amsterdammers en speelde de band afgelopen maart op onze allereerste TDI Festival in Kapitaal in Utrecht. Vandaag gaat de nieuwe track van de dit jaar te verschijnen EP in première. Waar? Hier!

Yes, we believe al een tijdje in Moon Tapes. En dat op basis van een EP’tje en een dubbele A-kant, beide alweer in 2015 verschenen. Dit voorjaar verschijnt er echter een opvolger. We kregen daarvan eerder al de ingetogen nieuwe single Back In Love te horen, die nog in première ging bij onze internationale (!) concurrentie vrienden van The Line Of Best Fit. Maar vandaag hoor en zie je de bands nieuwste track Surf Song gewoon als eerste op uw vertrouwde platform voor nieuwe muziek.

Tapte Moon Tapes bij de eerste EP nog wel heel riant uit het The Smiths-vaatje (probeer eens bij A Little Bit Of Paris niét aan Bigmouth Strikes Again te denken), bij elk wapenfeit ontwikkelen de Amsterdammers een eigener geluid.

Surf Song klinkt wederom ingetogen, maar ook urgent en zelfverzekerd. Gebleven is de loepzuivere zang van Joep Meyer, de elektronisch klinkende drums van Roemer Vermeulen en het dreampoppy gitaargeluid, dat bij vlagen doet denken aan adepten als DIIV en Wild Nothing.

En dat is wel een aardige referentie voor Moon Tapes anno 2017: zwevende orgeltjes, dromerige shoegazy gitaarlijnen en een vocalist die zichzelf de ruimte gunt, maar immer in het gareel dankzij een ritmesectie zo strak als de pakken van de helden van weleer uit dit genre.

De duistere videoclip die HACHE bij het nummer maakte, doet de sound geen eer aan. Want Surf Song zou, zoals het hoort met zo’n titel, niet misstaan op de soundtrack van een nostalgische, zomerse roadmovie. Vandaar dus, dat de band zijn muziek zelf tegenwoordig ook omschrijft als ‘sunshine pop’. En dat is inderdaad precies wat Surf Song is.

Geheel in line of best fit is daar ook het artwork van Meyer en Lin Bartraij. Internationale aspiraties dit, maar godzijdank wel zonder het broodnuchtere Hollandse ‘niet duiken’ te verliezen. Als Moon Tapes dit soort liedjes blijft uitbrengen, wordt het met de EP dit voorjaar allesbehalve duiken voor de Amsterdamse band. Let maar op.

In de herfst, voor Sometimes I Sit And Think And Sometimes I Just Sit het levenslicht zag, speelde Courtney Barnett & band voor het laatst een Nederlandse clubshow. Enig hype ontbrak ook toen niet, maar in de twee daaropvolgende jaren raakte de carrière van de jongedame uit Melbourne pas écht in sneltreinvaart. De zoveelste vertakking van haar eindeloze tour brengt Barnett nu naar een tjokvol Paradiso. 

Zalen van het kaliber Paradiso zijn voor Courtney Barnett geen uitzondering meer. Een jaar geleden lag de vlaggenzwaaiende meute van Glastonbury reeds voor haar voeten toen ze de eerste middag van het festival mocht openen en in mei speelde ze bij The Tonight Show én de seizoensfinale van Saturday Night Live voor een miljoenenpubliek. Maar ook met ‘slechts’ 1500 paar ogen op haar gericht, komt Barnett met ongekende energie uit de startblokken. Uitgelaten popsongs Dead Fox, Scotty Says, Debbie Downer en An Illustration Of Loneliness (Sleepless In New York) worden één voor één in razend tempo de zaal in gekatapulteerd. Pas na bijna twintig minuten laat Barnett het gaspedaal een beetje vieren als galmende gitaren het trage maar explosieve Small Poppies inluiden. ‘An eye for an eye for an eye for an eye…’, schreeuwt de frontvrouw op het allerscherpst van haar stembanden. Die vurigheid slaat over op het publiek en het eerste hoogtepunt heeft Paradiso in de pocket. Barnett zingt en speelt vanavond overigens wel vaker buiten de lijntjes, zoals op wereldhit Pedestrian At Best, dat gesierd wordt door kunstmatige slordigheden, en Elevator Operator, dat nét iets sneller wordt gespeeld dan normaal. Het brengt vooral de band zelf een beetje van de wijs.

Hoewel er officieel pas één studioplaat is verschenen, heeft de Australische slacker een flinke catalogus om uit te putten. Zowel oude songs, nieuwe songs en tussendoortjes als Grateful Dead-tribute New Speedway Boogie en het aandoenlijke Three Packs A Day vallen vanavond in de smaak. Er wordt even luidruchtig meegebruld met debuutsingle Avant Gardener (uit maart 2013!) als de meest recente single Nobody Really Cares If You Don’t Go To The Party, waarmee de korte toegift wordt afgesloten.

Zingen, schreeuwen en springen gaat Courtney Barnett ook vanavond uitstekend af, maar het duurt tot de toegift voor ze het aandurft om Paradiso – al giechelend – een uitgebreid dankwoord toe te spreken. Dat dankwoord is symbolisch voor de hele avond: Barnett & band spelen zelden foutloos en soms is het gitaarspel zelfs slordig te noemen. Het charisma en de energie die van het podium afstralen maken echter alles dubbel en dwars goed, want dit is Courtney Barnett en dit is hoe we haar het allerliefste zien. Bis, bis, bis!

Onlangs lieten we je al kennis maken met Beach, van de Amsterdamse garagenoiserockers van BARTEK. De band speelt dit najaar in de Popronde en heeft een behoorlijke reputatie hoog te houden als het aankomt op liveshows. Dat kan niet anders, of de rest van Nederland gaat ook vallen voor BARTEK.

Des te beter dat we vandaag de eer om de live-registratie van de song Nothing in première te laten gaan. De band speelde de song eind februari op bij een gig in de Amsterdamse Sugarfactory. Verantwoordelijke voor de video is Jilles van Kleef, die we dan weer kennen uit het team van onze eigen TDI Video.We willen er vooral niet te veel woorden aan vuil maken. Oordeel zelf, en zorg dat je BARTEK live gaat zien dit najaar, bij een Popronde-show bij jou in de buurt.

Aanstaande zaterdag zijn de absolute goden van de hedendaagse psychrock in Amsterdam. Geen voorprogramma’s en dergelijke tijdverslindende onzin bij An evening with: The Brian Jonestown Massacre, maar gewoon een avondvullende show waarop Anton Newcombe en consorten een ongetwijfeld nu al legendarische bloemlezing zullen geven uit het bijna dertig jaar en vijftien albums overspannende oeuvre van de band uit San Francisco. 

En nog mooier nieuws: The Daily Indie mag jou en een vriend/vriendin/neefje/nichtje/vage kennis gelukkig maken met twee kaarten voor de show van The Brian Jonestown Massacre, in de Melkweg op aanstaande zaterdag 2 juli.Winnen? Mail robin@thedailyindie.nl waarom jij hierbij moét zijn.

London Calling staat erom bekend dat er elk moment weer een nieuwe editie aangekondigd kan worden. Begin maart vond het nog plaats met onder andere Black Honey en Authobahn, en gisteravond was het weer raak. Slechts één avondje dit keer, maar een avond die volgestouwd staat met namen die er niet om liegen. Wij (Mabel Zwaan & Jelmer Luimstra), zagen onder andere Car Seat Headrest en Royal Headache!

Cullen Omori
Aan Cullen Omori (de frontman van wijlen Smith Westerns) de eer om deze mei-editie van London Calling te openen. En dit doet hij in stijl. Zijn lokje wappert speels heen en weer over zijn John Lennon-zonnebril terwijl een roze gitaar om zijn nek bungelt met een atmosfeer van nonchalance eromheen. Omori heeft de catchiness van zijn oude band meegenomen, maar heeft diens luchtige ondertoon en glampunch vervangen door melancholie. De lo-fi van zijn onlangs uitgebrachte album New Misery wordt door het net wat te harden geluid overstemd. Toch maakt dit de muziek niet minder aangenaam. Tussen verrukkelijke indiebangers (Cinnamon, Sour Silk, No Big Deal) in doet Omori shots, honkbalimpressies en brabbelende speeches tegen het publiek. “I hope you like it, and if you don’t… whatever.” Onze goedkeuring heeft hij. (MZ)

Cub Sport

In november 2013 was deze Australische band al te vinden op London Calling. Toen waren het nog vier pubers met mierzoete popliedjes en Beyoncé-covers waar de bovenzaal op stond te springen. Nu is Cub Sport zowaar volwassen geworden en opent de band de grote zaal. De nummers over hondjes zijn vervangen door nummers over hartzeer, de H&M-vestjes zijn verruild voor legerprint. En waar frontman Tim Nelson toen niet achter z’n toetsen vandaan was te rammen, pakt hij nu vaak een gitaar op. De nummers zijn nog steeds ronduit lieflijk, maar met een serieuze onderlaag. Van suikerspinzoet naar zoetzuur. Maar de band blijft de onschuld zelve. Deze ultieme braafheid en dit ultieme binnen-de-lijntjes-kleuren blijft helaas niet zo lang spannend. Over drie jaar weer een kans. (MZ)

Car Seat Headrest
Car Seat Headrest a.k.a. Will Toledo is dé new indiekid on the block van 2016. Toledo rommelt al jaren met muziek, hij heeft zelf twaalf crappy kwaliteitalbums online gezet en nadat hij werd opgepikt door een label kwam er een compilatie uit. En daar was op 21 mei zijn eerste ‘echte’ album, Teens Of Denial, dat door iedereen de hemel in wordt geprezen. En terecht. Sinds zijn optreden op Le Guess Who? is het erg rap gegaan. Toen speelde hij in een volle EKKO, nu in een volle grote zaal van Paradiso. Hij begint het optreden in z’n eentje, breekbaar en intiem. Dit komt nog niet lekker over door het praatgrage London Calling-publiek. Maar zodra de band het podium betreedt lijkt iedereen om. De integere Toledo houdt intieme en uitbundige rock feilloos in balans, als eb en vloed die elkaar moeiteloos afwisselen, zonder dat het hem ook maar een druppel zweet lijkt te kosten. De show steekt door deze beheersing extreem sterk in elkaar. Car Seat Headrest scheurt via London Calling richting de ultieme doorbraak, en sluit zich zo aan bij de legendes die hem voorgingen. (MZ)

Royal Headache
Royal Headache bestormt het dampende Paradiso met als binnenkomer hun bekende single High. De band maakt zeer aanstekelijke punkrock, maar dan nét wat milder dan wat je je in de eerste instantie voorstelt bij het genre. De performance van frontman Shogun trekt eigenlijk meer de aandacht dan de muziek zelf: als een bezetene springt hij over het podium en horen we nummers als Carolina en Another World in een roes voorbij komen. Ondanks de verslavingsgevoelige songs, blijft Royal Headache vrij eentonig deze avond. Wat na het intense Car Seat Headrest eigenlijk nog meer opvalt. De gitarist lijkt enkel twee akkoorden te spelen, en de bassist en drummer volgen gehoorzaam, en durven niet uit hun ‘hokje’ te stappen. Als de band instrumenteel gezien wat meer uit zou pakken, in plaats van alleen zanger Law, zal de muziek vast een stuk beter overkomen. (JL)

Dilly Dally
Na Royal Headache rent iedereen door naar de kleine zaal om zich te laten overdonderen door de freaky en harde sounds van Toronto’s nieuwste aanwinst: Dilly Dally. We zien een bassist met een afzichtelijk staartje, terwijl frontvrouw Katie Monks nog even muziek luistert door haar Hello Kitty-koptelefoon: een paar minuten rust voordat de storm begint. Dilly Dally speelt hard, vuig en Monks’ stem zou zo van een baby uit een horrorfilm kunnen zijn. Maar wat opvalt is dat de band, door alle harde geluiden heen (die ons doen denken aan Pixies en Sonic Youth) duidelijk gevoel heeft voor songwriting. Iets wat nogal eens ontbreekt bij de hardere bands. Het derde, wat langzamer nummer heeft een goede melodie en de high-pitch vocalen maken het alleen nog maar vetter. Dilly Dally is uniek, en een verfrissende band ten opzichte van vele andere bands in de scene. (JL)

Nog meer gezien! Canshaker Pi, Ulrika Spacek en Methyl Ethyl!

Siobhan is het voorproefje van Apneu’s album This Will Never Happen To Us, dat deze week uitkomt via Subroutine. Apneu is een onderbreking van de ademhaling van langer dan tien seconden. Het lijkt er hier op dat Apneu heeft leren ademhalen.

De single duurt namelijk even lang als het langste nummer van vorige plaat Hard Feelings, wat volgens ons een mooie ontwikkeling is. Apneu schrijft namelijk grappige garagepopsongs die in de meeste gevallen best wat langer hadden mogen duren. Ook op andere gebieden boekt de band progressie: het verveelde stemmetje van zanger Erik Schumacher is beter te verstaan dan ooit en de drums klinken ook lang niet meer zo dof.

Op 30 april is het weer tijd voor Pinguins in Paradiso, het jaarlijkse minifestival ter ere van de verjaardag van onze vrienden van Pinguin Radio. De avond is tegelijk een crowdfunding, die is bedoeld om het station reclamevrij te houden.

Pinguin Radio zou natuurlijk Pinguin Radio niet zijn als de avond vooral om goede muziek draait. En de line-up liegt er niet om. Zo zijn er optredens van Gengahr (UK), Pretty Vicious (UK) en Shakey Graves (US). Ook Nederland is goed vertegenwoordigd, met My Baby, The Great Communicators, Bombay, Mala Vita en The Yukon Club. Er worden nog vier nieuwe namen aangekondigd komende week.

Luister hier The Daily Indie Radio van dinsdag 12 april terug:

De schade voor deze twaalf bands is vijftien euro. Tickets vind je hier. De vorige edities waren stijf uitverkocht, dus wacht niet te lang.

Of, nog beter, The Daily Indie mag 3 keer 2 kaarten weggeven! Winnen? Stuur een mail met daarin de reden waarom jij naar Pinguins in Paradiso wil, en met wie, naar robin@thedailyindie.nl.

Google je nu op ‘year+leave the earth’, dan vind je enkel doemdenkerij en wetenschap, maar als het aan ons ligt komt daar snel verandering in. De debuutsingle van YEAR is, na reeds twee (!) shows in Paradiso en voorprogramma’s voor Alamo Race Track en Cheatahs, met ingang van deze week ein-de-lijk een voldongen feit en hij heet… Leave The Earth.

YEAR dus. Met bandleden van Eerie Wanda, Lola Kite en Jacco Gardner is de viermansformatie de nieuwste parel uit het kleine stukje Californië dat zich ergens om en nabij Amsterdam lijkt te bevinden. Leave The Earth is ondergedompeld in de sixties-vijver die ook de bovengenoemde acts niet vreemd is, maar laat daarentegen ook andere invloeden doorschemeren. Combineer een scheutje Real Estate, een litertje The Byrds, enkele eetlepels shoegaze, goed roeren, en je krijgt deze onweerstaanbare single, die enkel zijn korte duur als euvel heeft.

Acht jaar na de debuutplaat van The Last Shadow Puppets mochten we vorige week eindelijk los op het vervolg: Everything You’ve Come To Expect. Bijbehorend gegeven is dat de band rond Alex Turner en Miles Kane, naast een gigantisch lange lijst festivals en Engelse clubshows, ook poptempel Paradiso aandoet. Het album werd matig ontvangen, dus het is de vraag of de band dit live goedmaakt.

Als de lichten in de grote zaal van Paradiso dimmen en het mini-orkest begint te spelen, is al één ding duidelijk: dit wordt een show met waarop niet alleen de geweldige arrangementen van de Puppets zelf te horen zijn, maar ook het orkest dat we op Everything You’ve Come to Expect horen. Calm Like You is een goed gekozen opener en wordt luidkeels meegezongen. Van dit moment wordt gebruik gemaakt en de band zet gelijk The Age Of The Understatement in.

Zowel Turner als Kane zet een puike show neer, maar beide heren verschillen toch veel van elkaar. Kane is opzwepend, energiek en komt redelijk jolig over, terwijl Turner qua houding tussen smooth en arrogant balanceert. Het duo laat constant zien dat ze er zin in hebben en hebben meerdere malen een onderonsje. Tijdens The Element Of Surprise staat Kane voor de strijkers, waar hij bijna het hele nummer blijft dansen. Turner moet lachen om wat er gebeurt en kan zelfs enkele zinnen niet uitspreken. Het is duidelijk dat de band meer op de achtergrond is, terwijl de frontmannen de hele show lang een groot toneelstuk opvoeren. De twee zijn constant met elkaar bezig, maar vinden toch momenten om het publiek op te zwepen en contact te zoeken met de mensen op het balkon.

Het hoogtepunt van de show is de solo van het nummer The Dream Synopsis, waarbij Turner op zijn knieën gaat zitten voor Kane, alsof ze een Romeo en Julia theaterstuk opvoerden. Heel overdreven en fantastisch om naar te kijken. Daarnaast speelt de band tijdens de encore een cover van I Want You (She’s So Heavy) van The Beatles. Het nummer wordt foutloos uitgevoerd en meegezongen door heel Paradiso.

The Last Shadow Puppets zet een theatrale en energieke liveshow neer en zoekt onverwacht veel contact met het publiek. De set bevat geen dieptepunten en de bekendste songs worden luidkeels meegeschreeuwd. ‘’We love you Amsterdam’’ zegt Turner. Deze liefde is vanavond uiteraard honderd procent wederzijds.

Na een stilte van bijna drie jaar is Adam & The Relevants terug. In 2013 presenteerden Adam & co hun eerste EP, ontoepasselijk VI genaamd. Hieraan was een succesvolle tour verbonden, maar daarna moest natuurlijk het eerste volledige album worden opgenomen. Het zelfgetitelde debuut is er nu, zoals verwacht gevuld met energieke gitaarpop.

Deze Utrechtse-Amsterdamse band maakt springerige gitaarpop met soms wat rommelige punkinvloeden en over het algemeen sterke refreinen. Het album begint dan ook passend met Vampires en aanstekelijke singles P.T.C.C. en Gallivanting. Niet alleen de huidige singles, maar ook liedjes als Picture Girls, Euroshopper en Diamond zijn hitgevoelig. Enkele rustige uitschieters op de plaat zijn de nummers Two Sugars en Better Things. Hier laat de band een kant zien die we gewoonlijk niet van de gewend zijn. Toch passen deze kalmere nummers goed tussen het geheel, en voelen ze niet geforceerd aan.

Qua sound zouden ze zomaar de Nederlandse neefjes van Oasis kunnen zijn, of verre familie van de Australische DMA’s. Adam & The Relevants laat hier een album horen dat gemakkelijk in het gehoor ligt, met een strakker en volwassener geluid dan op VI. Jammer is dat bepaalde nummers nog wat te veel op elkaar lijken. Een verbeterpunt dus voor de toekomst, en daarmee een mooie uitdaging voor de volgende plaat.

Na een show op Best Kept Secret vorig jaar, het uitbrengen van hun album ‘Leave Me Alone’ en een aantal shows op Eurosonic dit jaar, zijn de vunzige-garagerock-makende dames uit Madrid terug in ons land. Soms gepaard met een, euh, iets minder strak geluid, weet Hinds toch de hele avond te overtuigen. Afgelopen zaterdag had de band een geheel eigen show in Bitterzoet, als je wil zien hoe de temperamentvolle band de Amsterdamse zaal veroverde, bekijk dan hieronder het fotoverslag van fotograaf Rudy.