Ik was daarnet een interview met Sudden Death Of Stars aan het uitwerken, toen ik erachter kwam dat ik nog nooit iets heb gepost op The Daily Indie over deze band (alleen een keer de link naar de plaat op Facebook). Dus: “Hè! Huh? Wat?! Fuck!” Dus ik heb alles opzij geschoven wat ik aan het doen was om daar eens snel verandering in te brengen. Deze Franse band uit Rennes maakt namelijk een partij fijne muziek, zo hoor ik ze niet vaak. Hun debuutplaat ‘Getting Up, Going Down’ kwam uit via Close Up Records en later via Ample Play Records/Burger Records, en is een plaat waar je thuis mee kunt komen. Verdomd geraffineerde sixties-psych die werkelijk iets toevoegt. Er zijn natuurlijk genoeg bands die tegenwoordig vooral lenen van het verleden, maar verder eigenlijk op een veredelde coverband lijken. SDoS infecteert je met sonische grooves, besmettelijke ritmes, wervelende instrumenten, een sitar zoals je ‘m niet vaak hoort en glinsterende gitaarlijnen.

Retro-futuristisch
De sixties alleen maar losjes overdoen is dus iets wat deze Fransen gelukkig niet doen, deze plaat gaat diep en is er eentje die je steeds vaker wilt luisteren. ‘Getting Up, Going Down’ is een uitgekiende plaat waar een hele hoop tijd, aandacht en liefde in is gestopt, dat hoor je. Van de  prachtige melodieën, tweede stemmen en catchy sitar-partijen tot de lange, hypnotiserende instrumentale stukken en kleurrijke harmonieën. Daarnaast is de sound van de band buitengewoon rijk en schitterend opgenomen. Als preview hebben we Supernovae en I’ll Be There uitgekozen, om alvast twee kanten van de band te belichten. De hele plaat van SDoS luister je hier op Bandcamp.

Look what we have here: een dubbele A-single van The Sufis; makers van ‘outsiders pop’ die we vorig jaar in de smiezen krijgen. Muzikanten die zich in hun jeugd terugtrokken op hun kamer, om daar dagenlang plaatjes te luisteren van de Velvet Underground, Beatles, losse Nuggets, Kinks en Pink Floyd. Vorig jaar brachten Calvin Laporte en Evan Smith uit Nashville hun debuut uit, in augustus is hun nieuwe plaat ‘Inventions‘ (via Ample Play/Burger Records) uitgekomen. Een plaat die nog een stuk ambitieuzer klinkt en waarvan Laporte zegt: “I wanted to write concise pop songs, each with a unique and particular quality.”

Psych pop
Met de psychedelische pop van No Expression is dat goed gelukt in ieder geval, denkend aan ‘Revolver’ met opgefokte McCartney-achtige baslijnen, poppy psych-melodieën gierende piano’s en de strak geknipte tweede zanglijnen. Waar Alone aan de andere kant steady mid-tempo is, met de nodige Tame Impala drumbreaks en bassriffs en lekker wegtokkelende gitaarriffs. Hieronder ontdek je het zelf!