We kunnen maar niet vaak genoeg benoemen wát een jaar Annelotte de Graaf in 2016 gehad heeft en aan die eindeloze reeks hoogtepunten lijkt voorlopig nog geen eind te komen. De komende weken pendelt de Utrechtse tussen Nederland en Engeland en daarna wacht hopelijk een glorieuze festivalzomer. Gisteravond presenteerde The Daily Indie met trots Amber Arcades’ eerste show van het jaar en wel in het Patronaat. We hebben de beelden. 

Amber Arcades

et is een jaar van superlatieven voor Annelotte de Graaf. De kritieken die ze oogstte met haar nieuwe project Amber Arcades in de internationale media waren louter positief en festival na festival poogde De Graaf het blokkenschema op te hengelen. Afgelopen weekend speelde ze met haar band op Into The Great Wide Open en één van de meest fotogenieke festivals van het land vraagt natuurlijk om een fotoverslag. Wij presenteren u, Amber Arcades op Vlieland – door de lens van Sanne Glasbergen.

Eurosonic, SXSW, The Great Escape en de prestigieuze Electric Ballroom in Londen behoren inmiddels tot het verleden voor Annelotte de Graaf. Lovende woorden werden reeds geschreven door KEXP, Q, NME en zelfs The Times en hoewel haar eerste EP nog geen acht maanden geleden verscheen, kunnen wij wel zeggen dat de debuutplaat van onze eigen Amber Arcades éíndelijk uit is.

Fading Lines heet die plaat en die naam is onbedoeld een metafoor voor de gerieflijkheid waarmee Amber Arcades dartelt tussen stijlen. Dreampop, kraut, folk en surf worden één geheel en het fundament waar de virtuoze Utrechtse muzikante samen met Beach Fossils-producer Ben Greenberg een reeks ijzersterke alsook lieflijke liedjes op heeft gebouwd. Regelmatig zingt De Graaf een diepe, zwoele zucht op bijvoorbeeld het broeierige Perpetuum Mobile, maar even vaak is ze (en daarmee ook haar begeleidingsband) op het scherpst van de snede, zoals op het hypnotiserend ritmische Turning Light.

Zeer bekwaam wordt hier een sfeer gecreëerd, al is Fading Lines veel meer dan alleen een sfeerplaat. Amber Arcades weet zijn songs vanaf het prille begin en in een ogenschijnlijk vloeiende beweging te kneden tot retropop-perfection met voor elke song een uniek karakter, hoewel ze altijd passen in die ene betoverende droom die Fading Lines heet.

Amber Arcades kende een prima start van 2016: Annelotte de Graaf, de Utrechtse muzikante die schuilgaat achter Amber Arcades, tourde door het Verenigd Koninkrijk en speelde op SXSW. Daarnaast brengt ze op 3 juni haar in New York opgenomen debuutalbum Fading Lines uit, en daar kijken wij nu al een tijd reikhalzend naar uit. En niet alleen wij: ook de internationale muziekblogs hebben Amber Arcades inmiddels in het vizier.

Tot 3 juni moeten we het nog even doen met de titeltrack, die laat horen wat we van het album kunnen verwachten: voortstuwende drums, een aanjagende gitaar en vooral de dromerige stem van De Graaf. Iets minder elektrisch dan de eerste single Turning Light, maar wel gewoon lekkere lo-fi garagerock. De plaat werd opgenomen met muzikanten van onder andere Real Estate. Yes, ook voor Amber Arcades belooft het een fijne zomer te worden.

De single is al een tijdje uit, maar nu is er ook een clip bij die verrukkelijke single Right Now van Dutch finest Amber Arcades. En die is zo mogelijk nog gelukzaliger dan de track zelf.  

Alles wat Annelotte de Graaf op haar Soundcloud-profiel plaatst, lijkt aan alle kanten te kloppen en ook op het geheel is niets aan te merken. De karakteristieke dromerigheid komt altijd terug, al is het soms ritmisch, soms euforisch en in het geval van Right Now: gewoon enorm laid back. In slow-motion en gekleurd met een retrofilter huppelen twee goed gemutste, langharige en onoverkomelijk schattige jongetjes ondertussen met plantenspuiten door een plantage. Waarom is niet de vraag, want het werkt.

De goed gelaarsde frontvrouw van Black Honey dwingt het publiek tot een sitdown, Otherkin nodigt de gehele zaal op het kleine podium uit en bij AUTOBAHN zit er niets anders op dan onbekommerd te headbangen. London Calling is begonnen en hoe!? Wij doken met papier en pen het vrijdaggedruis in en noteerden het volgende verslag.Amber Arcades.

Tekst Ruben van Dijk & Wies van der Heijden
Foto’s Sabrine Baakman

Vanavond vertegenwoordigt Amber Arcades (foto boven) – samen met last-minute toevoeging Moon Tapes – het vaderland. De internationale allure is bij Amber Arcades wel degelijk aanwezig; nadat ze de bovenzaal van Paradiso heeft ingepakt met haar onweerstaanbare retropop, vliegt Annelotte de Graaff met haar band naar Austin, Texas. SXSW, jazeker. Terug naar het heden, want de band staat te trappelen en juist die band maakt vanavond het verschil. Zo lieflijk en dromerig als de songs in de New Yorkse studio geklonken moeten hebben, klinken ze live op het podium niet helemaal. Gelukkig is De Graaff gezegend met een kundige band en geeft die extra dimensie enkel meer schwung aan het geheel: het zomerse sixtiespopgeheel krijgt dankzij de levendigere gitaren en percussie soms een onvervalste post-punkvibe mee; songs als Turning Light blijken opeens veel ingenieuzer en spannender in elkaar te zitten. Amber Arcades: een sensatie op plaat én dus ook eens sensatie op het podium.

The Vryll Society
The Vryll Society trapt af met het nummer Beautiful Faces, maar alleen het mooie gezicht van zanger Michael Ellis is te zien. De rest van de band zit verstopt achter zijn lange lokken. De energie op het podium is net zo. Ellis staat energiek en beweeglijk op het podium, hij trekt de kar. De rest van de band staat er nogal doods bij. Terwijl ze wel heel strak spelen. De psychedelische rock doet soms aan Pink Floyd, soms aan The Stone Roses denken. Toch verliest de band naarmate het optreden vordert de aandacht. Het recept van de constante baslijn met daaroverheen vloeiende gitaarriffs kent niet genoeg variatie. Wanneer Ellis halverwege het laatste nummer het podium al verlaat, proberen de andere mannen met extra veel headbangen de aandacht er nog bij te houden, maar zonder de frontman is er niet zo veel te zien.

Otherkin
Is er brand? Worden we aangevallen? Otherkin kondigt zichzelf aan met een luchtalarm. Dat zet de toon voor het optreden: schakel de hulpdiensten maar vast in, hier kunnen gewonden vallen. Op de Facebook-pagina van de band staat dat de mannen pop grunge maken. Dat klinkt als tegenstrijdige combinatie. Maar eigenlijk is het heel slim: ze combineren poppy melodieën met een hard randje. Dat maakt de band geschikt voor de radio, maar kunnen ze ook de kleine zaal van Paradiso veranderen in één grote moshpit. Nadat er bij het nummer ‘Ay Ay’ flink gecrowdsurft wordt, nodigt de band het publiek uit om bij ze op het podium te komen. Dat doet het met liefde. En als zanger Luke Reilly nog even het publiek in duikt, is het helemaal los. Deze band heeft het.

Black Honey
Izzy B Phillips betovert. Met haar glijdende stem en haar sierlijke armgebaren heeft ze de zaal in haar greep. De vloeiende zanglijnen à la Lana Del Rey wisselt ze af met hartverscheurend geschreeuw. Het publiek eet uit haar hand, dus als ze iedereen vraagt om op de hurken te gaan zitten, doen de bezoekers dat braaf. Black Honey is een band om tegelijkertijd bij weg te dromen en om op te dansen. Het voelt melancholisch, maar ook energiek. De band is te groot om in de kleine zaal te spelen. Er staat een rij op de trap met mensen die wanhopig proberen zichzelf de overvolle zaal binnen te drukken. En terecht.

Kid Wave
We bekijken het tijdschema nog maar eens: ja, dit is daadwerkelijk Kid Wave! Maar waar is dat zomerse, speelse, luchtige randje dat we kennen van het vorig jaar verschenen ‘Wonderlust’? De band die vanavond de grote zaal mag afsluiten, speelt de smerigste en strakste grunge rock denkbaar. Elke nieuwe song begint luid, laait dan op en eindigt drie keer luider. Stuk voor stuk zijn het kolossale vloedgolven van gitaargeweld die zich onderling vooral weten te onderscheiden door de subtiele verschillen, gitaareffecten, publieksinteractie en spontane mini-drumsolo’s. Pas halverwege de set klinkt Kid Wave weer enigszins zoals we ze kennen als de melodie zijn intrede doet en de band in haar optima forma lijkt te zijn. De Londenaren stippen zo onbewust een interessante kwestie aan: moet je live niet ongeveer hetzelfde klinken als op plaat? Hell no, want als je live-sound staat als een villa valt er niets te klagen.

AUTOBAHN
Weken aan opgekropte woede lijkt zanger Craig Johnson van AUTOBAHN kwijt te moeten. Als een bezetene schreeuwt hij zich de onverdeelde aandacht van de bovenzaal toe, terwijl de rest van de band snoeihard speelt. De enige rustmomenten zijn de onheilspellende intro’s. Zo is daar Missing In Action met zijn langzaam aanzwellende snaredrum, die zowel dit optreden als debuutplaat ‘Dissemble’ inluidt. Het biedt een laatste ademmogelijkheid voordat de hel losbarst. De band gaat diep, al zijn couplet, refrein en bridge in het heetst van de strijd niet of nauwelijks te ontwaren. Dat geldt, afgezien van de sporadische ‘motherfucker’ ook voor de tekst. Zelden was een bak klereherrie zo imposant en zo interessant. Een man met krullen die van een meter afstand in je gezicht schreeuwt; het heeft, hoe vreemd ook, iets intiems.

Na een succesvol Eurosonic Noorderslag, waar Amber Arcades meer dan tien shows speelde, lijkt na uw favoriete muziekplatform, het fameuze Heavenly Recordings en zo’n beetje de hele Engelse muziekpers de rest van Nederland nu ook door te hebben dat Annelotte de Graaf eentje is om dit jaar absoluut in de gaten te gaan houden.

Turning Light is de eerste single van de aankomende, nog naamloze plaat. Dit wonderschone liedje mixt een stevige krautrock-bass met de spacey melodieën en zang tot vier minuten aan verrassende catchy indiepop.

De debuutplaat van Amber Arcades zal dit voorjaar verschijnen op Heavenly (o.a. The Wytches en Temples) en is opgenomen door niemand minder dan Ben Greenberg, bekend als ex-lid van The Men. Bovendien verleenden leden van Real Estate, Quilt en Kevin Morby hun medewerking.

Annelotte hield The Daily Indie tijdens haar plaatopnames in New York op de hoogte van haar avonturen. Die lees je hier, hier en hier terug.

Heb je ook wel eens last van slapeloze nachten, deze donkere dagen? Luister dan eens naar Constant’s Dream van Amber Arcades. Een liedje waar je langzaam in wegdroomt, een refreintje dat precies op het juiste moment openbreekt, met een minimale ondersteuning van percussie. Met maar weinig instrumenten doet het liedje precies wat het moet doen: lekker wegdromen.  

Annelotte de Graaf, het alias achter Amber Arcades, nam haar laatste EP op met producer Ben Greenberg en leden van Real Estate. Die samenwerking heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Vorige maand toerde de band nog in Duitsland en Engeland en is de band zojuist bevestigd voor SXSW, Eurosonic Noorderslag en Grasnapolsky. We wachten met smart op Annelotte’s debuutplaat.

Oké, ik ben een beetje laat, maar dat is omdat afgelopen week zo druk en intens en fantastisch was in de studio, en dat is een goed ding, toch? Waar was ik ook alweer… (Deel 1 en Deel 2.)

O ja, het weekend na de eerste oefensessies gaf Shane een performance in het Rubin’s Museum op een vertelavond die werd georganiseerd door de dochter van Patti Smith. Omdat de avond een speciaal Moederdag-thema had kwam Patti zelf ook langs om een verhaal te vertellen. Met een clubje van tien mensen zaten we  de hele avond in een hippiecirkel op de grond om naar verhalen van elkaar te luisteren. Dat was best wel cool. Hier een foto van mijn nieuwe vriend Benjamin die nogal onder de indruk is van Patti Smith die naast hem zit:

Maandag hadden we nog een eerste (en laatste) oefensessie met de complete band. Ik was best wel onder de indruk, deze gasten zijn wel echt pro. Speel een nummer drie keer met ze door en ze nailen het inclusief fills en versieringen. Hier een foto van mijn droomteam bij elkaar:

Aan in de studio
Dinsdag was het eindelijk aan in de studio. Dit was de eerste keer dat ik ooit in een fatsoenlijke studio opnam, dus ik was best nerveus dat ik dure dingen kapot zou maken of zo. Maar dat viel mee, ook al bleek Strange Weather echt een enorm gave studio te zijn met heel veel mooie dingen die potentieel kapot hadden kunnen gaan. Mijn nieuwe favoriete instrumenten zijn de Optigan – ik noem hem liever ‘de Disney-machine’ – en de Marxophone. Hier een foto van de studio in al zijn glorie:

Muzikale vrienden
Ook kwamen er geregeld muzikale vrienden binnenlopen in de studio om even te hangen en te luisteren naar de opnames. Soms wilden ze ook nog wel een stukje meespelen op de plaat. Zo leerde ik een heel toffe chick kennen die gitaar speelt in de band van Kevin Morby. Ze heeft een vette slide-solo ingespeeld op een van mijn tracks:

De week was belachelijk productief. Gemiddeld namen we zo’n twee a drie nummers per dag op, waardoor het aan het einde van de week al tien nummers op de band stonden. We konden zelfs al wat overdubs met orgeltjes en synths doen – wat cool is – want de komende zitten we in een iets minder fancy studio om vooral vocalen op te nemen.

Shows
Oja, ik heb ook nog twee shows gespeeld. Eentje in Cake Shop en een paar dagen later in de Union Pool. Shows spelen hier is te gek om te doen, maar over het algemeen wel iets minder goed geregeld dan in ons eigen landje, zeker als nieuw bandje dat niemand nog kent. Hier hoef je er bijvoorbeeld niet op te rekenen dat je eten krijgt voor de show. Of überhaupt geld voor je optreden.Dit is het meisje dat voor mij speelde in de Cake Shop:

Dit is de poster voor mijn gig in de Union Pool:

Until next time
Ik heb tot nu toe een hamburger met vlees gegeten maar hij was niet erg goed. Daar moet verandering in komen. Tot volgende keer! Peace

Wow, er is al weer een week voorbij, dat ging best wel snel. Onder het mom van ‘foto’s zeggen meer dan heel veel woorden’, heb ik een fotoverslagje van deze week gemaakt (met ook wat woorden). 

De eerste paar dagen hier stonden vooral in het teken van ont-jetlaggen. Ik heb onder andere veel in parken gezeten en nog wat teksten herschreven. Dit hier was een bijzonder fijn park – het East River State Park – met een heel mooi uitzicht op de skyline van Manhattan:

Na een paar dagen ontmoette ik via via Nick Helderman, een Nederlandse fotograaf die een tijdje in New York woont en met hele toffe bands hier werkt (METZ bijvoorbeeld!). Nick bleek een super toffe dude te zijn dus we hebben plannen gemaakt om de komende week samen wat foto’s te gaan maken van mijn avonturen hier in de studio. Ook hebben we een middagje door bakken met platen gezocht, dat was heel leuk:

Er zijn hier sowieso echt heel veel platenwinkels, met heel veel mensen er in die dingen kopen. Waar platenzaken in Nederland met moeite het hoofd boven water houden, lijkt het hier wat beter te gaan. Ik liep ook dit gave exemplaar tegen het lijf bijvoorbeeld:

Naast veel platenwinkels zijn er ook heel veel toffe shows. Elke dag van de week kan je wel kiezen uit minstens drie toffe gigs om heen te gaan. Tot nu toe zag ik J Fernandez, een psychedelische orgelwizard, en gister mijn buddies van John Andrews & the Yawns (het erg fijne solo-project van de drummer van Quilt/Woods).

Maandag was de eerste oefensessie. We repeteren in een ruimte die Looming Productions heet. Het is een bijzondere locatie. Van buiten zou je bijvoorbeeld niet zien dat er een oefenruimte complex in zit:

Van binnen is het ook bijzonder. Vooral omdat het echt best wel crappy is allemaal, haha. Maar ook heel charmant. Het is in ieder geval een “typical New York experience” is mij verteld, en daar ben ik helemaal voor in natuurlijk.

Deze eerste sessies waren alleen met Shane (de gitarist) en Ben (de producent), om wat feeling te krijgen met de nummers en de structuren te snappen, zodat alles sneller gaat als we zo met de volle band gaan oefenen en opnemen.

Dit is Shane die volgens mij net een grapje had verteld:

Dit is Ben die naast producent ook gitarist en bassist en pianist en tijdens deze sessie ook drummer is:

Ok, dat was het wel voor deze week! De hamburger-teller staat op 1 tot nu toe (en dat was ook een veganistische hamburger dus ik weet niet of dat telt). Daar ga ik wat aan doen deze week.

Peace x

Het is een jaar stil geweest rondom het project van Annelotte de Graaf sinds de debuut-EP van Amber Arcades in mei 2013 uitkwam, maar ze heeft zeker niet stil gezeten. Naast dat ze tegenwoordig ook frontvrouw is van noisy garagepop outfit Boner Petit is ze de afgelopen maanden druk bezig geweest met het afmaken van nieuwe nummers voor Amber Arcades, die ze de komende maand in New York gaat opnemen. Voor Daily Indie houdt de muzikante een dagboek bij van haar belevenissen in de Big Apple.

Daar zit ik dan – terwijl ik dit schrijf – in New York. Als ik uit het raam kijk zie ik de skyline van Manhattan, maar toch kan ik nog steeds maar moeilijk beseffen dat ik echt hier ben. Misschien komt dat door de jetlag waardoor ik sinds gisteren in een soort zombie-esque staat verkeer, waardoor alles een beetje langs me heen gaat. Misschien ook doordat dit hele plan eigenlijk altijd een soort abstract gegeven is geweest in mijn hoofd.  Ik riep al maanden dat ik dit ‘ooit’ wilde gaan doen, maar dat de daadwerkelijke uitvoering van dit plan steeds dichterbij kwam leek al die tijd aan me voorbij te gaan.

Ergens in november vorig jaar begon ik me te beseffen dat ik toch wel al een flinke stapel liedjes had opgebouwd en daarmee begon de vraag zich op te dringen wat ik daarmee wilde gaan doen. Ik ben niet iemand die van half werk houdt. Als ik een album ging maken moest het ook helemaal het album worden dat ik wilde, zonder halve keuzes. Ik besloot eens uit te zoeken welke producenten er zaten achter een aantal albums die ik te gek vind en kwam op een handjevol namen uit die ik op goed geluk een e-mail stuurde. Drie producenten reageerden enthousiast dat ze wel wat hoorden in mijn muziek en het komende half jaar tijd hadden om dit te gaan doen.

Na heel wat heen en weer mailen en skypen over planning en productieideeën kwam ik uiteindelijk op Ben Greenberg uit. Al ken ik Ben op dit moment alleen nog maar via skype en e-mail, volgens mij is hij best een awesome dude. Hij speelt in duizend-en-een-bands (waaronder old school punkers The Men, experimentele industrial outfit Uniform en ambient drone gitaar project Hubble) en werkt al sinds zijn tienerjaren als producent. Hij produceerde veel van de albums van de bands waar hij in speelt, maar ook andere prominente New Yorkse namen zoals Beach Fossils.

Een mooie bijkomstigheid was dat Ben in New York City woont, waar ik ook wat muzikale vrienden heb zitten. Halverwege vorig jaar leerde ik de gasten van Quilt kennen toen ik een show in De Nieuwe Anita met de band speelde. De band woont in NYC en toen ik vroeg of de muzikanten op de plaat wilden meespelen zeiden ze gelukkig ja! Ze bleken Ben ook weer te kennen uit de muziekscene in New York, wat volgens mij echt een klein en fijn incestueus wereldje is. De drummer van Quilt kon helaas niet meedoen want die is in nu op tour met Woods, maar Ben regelde zijn maat Jackson Pollis voor de drumpartijen, die jullie misschien kennen als drummer van Real Estate. Best wel vet.

Lang verhaal kort: ik boekte een vliegticket en nu ben ik dus hier. Ik heb nog drie dagen om over mijn jetlag heen te komen voor we maandag beginnen met oefenen en de pre-productie. Ik ben stiekem best wel zenuwachtig, maar ik vind het vooral heel erg vet om hier te zijn.

Oké, ik ga nog een hopeloze poging doen om wat te slapen, aangezien ik al om vijf uur vanochtend klaar wakker was. Peace uit, tot volgende week! Dan ga ik vertellen hoe het allemaal is gegaan met de oefensessies en hoeveel hamburgers ik al heb gegeten. Xx