Het leek er niet meer van te komen. Een succesvolle solocarrière diende zich aan voor de één en wereldfaam kwam op het pad van de ander. En toen tóch. Met diezelfde solocarrière op een lager pitje en de wereldfaam on hold zagen Miles Kane en Alex Turner hun kans schoon. Met een nieuw album op zak zijn The Last Shadow Puppets na acht lange jaren herrezen.

Everything You’ve Come To Expect luidt de veelbelovende titel, maar wat hadden we eigenlijk kunnen verwachten van een vervolg op The Age Of The Understatement, een plaat die inmiddels mythische proporties aangenomen heeft? Een trip down memory lane? Een nieuw barok-rockjuweeltje? De som van Turner en Kane anno 2016? Voor hen die een tweede meesterwerk verwacht hadden, is een lichte teleurstelling niet uit te sluiten, want dat is Everything You’ve Come To Expect niet helemaal. Zoals te verwachten, is de sound van The Last Shadow Puppets met de sound van Arctic Monkeys en soloartiest Miles Kane mee veranderd, maar dat blijkt niet volledig ten goede.

Geklemd tussen twee Arctic Monkeys-platen en verwikkeld in het kortstondige bestaan van The Rascals, was The Age Of The Understatement een curiositeit: een plaat die alleen onder de noemer van een gezamenlijk project had kunnen bestaan. De opvolger is aanzienlijk minder afwijkend. The Element Of Surprise had op Humbug niet misstaan, de venijnige single Bad Habits heeft veel gemeen met Kane’s bescheiden hitjes Come Closer en Inhaler en hekkensluiter The Dream Synopsis lijkt verdacht veel op Piledriver Waltz zoals die op de Monkeys’ Suck It And See verscheen.

Uniek is ’t allemaal niet, maar afzonderlijk beschouwd is Everything You’ve Come To Expect wel degelijk van hoog niveau: de composities zijn, wederom met dank aan producer James Ford en violist Owen Pallett, intelligent en ingenieus, het karakteristieke stemgeluid van Miles Kane en de zoetgevooisde vocalen van Alex Turner zijn wederom tot een hemels geheel samengesmolten. Met spitsvondige teksten als ‘The dance she does to (S)hadowplay / Appeals to an ancient impulse’ is het bovendien wederom zwijmelen geblazen. Beter zijn The Last Shadow Puppets niet geworden, mogelijk zelfs ietwat slapper, maar vooralsnog is het wat supergroepen betreft eenzaam aan de top.

Vergeet alle duo’s die je de afgelopen decennia hebt gezien. Denk nu aan twee enorme Britse rocksterren, voeg ze bij elkaar en het resultaat is daar: The Last Shadow Puppets. Een nieuw album komt, de tour wordt uitgestippeld (o.a. Coachella) en de eerste nieuwe single is nu hier. 

Het heeft even mogen duren, maar het geesteskindje van Alex Turner en Miles Kane is weer springlevend. Alsof ze gaan spelen in het buurthuis: ‘I think these guys wanna play a song’.  Zo rollen wij in de clip van Bad Habits. Een stuwende basloop, aanzwellende violen en dan het scherpe stemgeluid van Miles Kane. Het kan niet anders dan dat vrouwen, de gezamenlijke hobby van de heren, onderwerp is van het nummer. Kane heeft duidelijk de touwtjes in handen, als hij ook nog een solootje toegewezen krijgt. Zowel Kane als Turner heeft er zin in, het vuur is aangewakkerd. Het tweede album van The Last Shadow Puppets wordt aankomend voorjaar verwacht.

Na een inmiddels zes jaar oud debuut leek psychpopband Mini Mansions van de aardbol verdwenen. Mooi niet, want het drietal is terug. Met minder psych, meer pop en een nóg imposantere vriendengroep. Naast QOTSA-bassist Michael Shuman, zijn ook Alex Turner en Brian Wilson gestrikt. Op het eerste gezicht lijkt ‘The Great Pretenders’ een gezellig popplaatje, maar dit glossy randje is slechts illusie.

Eronder ligt een donkere, deprimerende laag, met teksten als ‘you can’t see me crying’ en ‘you can be lonely, but I don’t understand emotions’. Het album heeft catchy, Beatlesque hooks, maar de band weet de interesse met moeite vast te houden. De verrukkelijke single Any Emotions (met Brian Wilson) en de panterprintsexy track Vertigo (met een fluisterende Alex Turner) zijn de hoogtepunten.

Op The Great Escape was dit jaar The Wytches toch wel één van onze torenhoge hoogtepunten, een band die een heerlijke thuiswedstrijd speelde in de prachtige kuststad Brighton. Live en op plaat is zanger/gitarist Kristian Bell een exacte, haast bizarre mix van Jack White, Alex Turner en Kurt Cobain waarbij de andere twee bandleden hem haarfijn aanvullen op bas en drums. Het nieuwe nummer Beehive Queen demonstreert perfect wat de band in haar mars heeft en wat voor mooie dingen er volgens ons nog allemaal zullen komen. Live is de ontzettend energieke en rauwe band bijna nog meer de moeite waard en in ons land te zien op vrijdag 12 juli (Ekko), zaterdag 13 juli op het Valkhof Festival (voorheen De Affaire) in Nijmegen en tenslotte dezelfde dag ook in Patronaat.

Check hier ook het nummer Crying Clown