Eind september komen uit Toronto de fuzzfolkers van The Wooden Sky naar Nederland om een show te spelen in EKKO te Utrecht. Ter goede voorbereiding op deze gig mag The Daily Indie twee CD’s weggeven van het spiksplinternieuwe album ‘Let’s Be Ready’!
Wil je dit album winnen, mail dan naar prijsvraag@thedailyindie.nl. Mailen kan tot en met 20 september! Nog even het album beluisteren de komende dagen? Dat kan op Spotify!
Nathan Williams hierboven is er maar druk mee. Na een gezamenlijke plaat met Dylan Baldi van Cloud Nothings – waarvan je de review later in dit blad leest – en een plaat met The Spirit Club – review vind je onze vorige issue, komt binnenkort alweer het nieuwe Wavves-album ‘V’.
De muzikant is niet gierig met voorproefjes van de plaat en heeft inmiddels al een aantal singles het web opgeslingerd. Waarbij Williams de eerste single Way Too Much zelf lekte via Twitter met meerdere verbale aanvallen en ‘fuck its’ richting zijn platenmaatschappij. Die naar zijn mening veel te lang wachten met het uitbrengen van zijn album. Dat zit allemaal weer snor kennelijk, want door de Californische brat-punk op Heavy Metal Detox gaan bij de luisteraar als een onbewuste reflex alle handen en voeten weer richting de blauw verheven hemel.
Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het hier en nu leeft.
Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.
Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.
Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het nu leeft.
Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.
Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar ze kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.
Op een dag liet Juan Wauters zijn vaderland Uruguay voor wat het is en emigreerde hij naar the land of opportunity. Nog geen dertien jaar later lijkt de singer-songwriter volop te zijn geïntegreerd en omschrijft hij zichzelf als vertegenwoordiger van Queens, New York. De hoes van zijn tweede soloplaat ‘Who Me?’ spreekt boekdelen. Met vertrapte All Stars aan z’n voeten poseert Wauters vol trots voor de skyline van Manhattan.
Menig ander artiest zou voor hypocriet worden uitgemaakt, maar Juan Wauters ademt authenticiteit. De songteksten zijn ongecompliceerd doch boordevol bijdehante grapjes en pseudofilosofische wijsheden: “Like a movie that is good, you’ve required my attention”, zingt Wauters op I’m All Wrong, en dat doet hij met een onmiskenbaar Spaans accent. Hij blijft immers een Hispanic en dat schemert op ‘Who Me?’ wel vaker door, ook op muzikaal gebied. Witte stranden en zonovergoten pampa’s lijken nooit ver weg, dankzij het ritmische en lichtvoetige gitaarspel, zeker als op En Mi en Así No Más ook nog eens in het Spaans wordt gezongen. Toch lijkt het Queens van Nas en A Tribe Called Quest, zij het in mindere mate, zijn uitwerking te hebben gehad en dragen songs als Grey Matter en I Was Well een fijne stedelijke vibe met zich mee.
Negenentwintig minuten kort is eenvoud het devies – drie akkoorden per track is al vrij uitzonderlijk – en dat is nu juist de charme. Juan Wauters probeert niet, hij doet. En met net iets meer schwung dan op voorganger ‘N.A.P. North American Poetry’ levert dat een magnifieke plaat op.
Op 28 augustus komt Beach House’ vijfde langspeler ‘Depression Cherry’ uit. Menig band zou na successen als ‘Teen Dream’ en Bloom’ en de bijbehorende, steeds groter wordende zalen en festivals voor een grootser en pompeuzer geluid kiezen. Zo niet Beach House.
De band uit Baltimore keert op dit album naar eigen zeggen terug naar het minimalisme van de bands’ eerste wapenfeiten. En wellicht verraadt de rood-fluwelen platenhoes het al: ‘Depression Cherry’ is een plaat zoals alleen Beach House die kan maken. Om intens van te genieten, te dagdromen en ouderwets diep in weg te zinken. Tijdens de warme, zompige zomerdagen van eind juni was ‘ie dan ook vrijwel non-stop te horen in onze redactieruimte. En om het nog mooier te maken: wanneer het straks winter wordt, zegge en schrijve zo rond 2 november, komt Beach House er in Paradiso voor zorgen dat we die hete zomer die 2015 zal brengen, nog een keer kunnen herbeleven.
Voor nu! De tweede single van de plaat: Sparks. Wij willen vooral zeggen: zet hem zelfs eens lekker op.
The Strokes is weer aan het opnemen en speelt deze zomer een aantal mooie festivals door Europa. De legendarische New Yorkse rockers zijn niet de enige die op de affiches te vinden zijn, gitarist Albert Hammond Jr. is ook van de partij met zijn nieuwe solowerk.
Zijn eerste full length sinds 2008 gaat ‘Momentary Masters’ heten en verschijnt eind juli via Vagrant. Single Born Slippy – dat overigens niets met de gelijknamige klassieker van doen heeft – is het eerste voorproefje en maakt dat we erg uitkijken naar deze release. De strakke gitaarlijntjes die we gewend zijn van de gitarist vliegen door de rondte, maar het opvallendste zijn Hammonds vocale kwaliteiten, die duidelijk gegroeid zijn de afgelopen jaren. Hij neemt je mee op een poppy reis en zorgt voor een aantal pakkende oorwurmen. ‘Momentary Masters’ kan wel eens een verrassende release gaan worden deze zomer, die het niveau van de laatste Strokes-plaat overstijgt.
Wolf Alice heeft door de jaren heen talloze transformaties ondergaan. Ellie Rowsell begon in 2010 een folkduo met Joff Oddie. Dit groeide op wonderbaarlijke wijze uit tot een vierkoppige band die een grungebutton opspeldde. Toch krijgt de band de term ‘pop’ ook vaak naar de koppies geslingerd. Inmiddels zijn wij, samen met de wereld, tot de conclusie gekomen dat genres maar stom zijn. Wolf Alice is gewoon goed en gewoon lekker, debuutalbum ‘My Love Is Cool’ is het bewijs.
De titels die de hoes van het album sieren zijn al een lust voor het oog en de songs sluiten hier naadloos bij aan. ‘My Love Is Cool’ varieert tussen kalme meewiegmuziek, zoals Turn To Dust en Soapy Water, tot ruige haarwappersounds, op Giant Peach en Fluffy. En alles daar tussenin. Ook voor een viool, shaker en synthesizer is er plaats. In The Wonderwhy en Freazy laat Rowsell zelfs even haar rapskills horen.
‘My Love Is Cool’ is als een regenboog van sounds en inspiraties, die Wolf Alice langzaam maar zeker naar een eigen auditieve goudpot aan het einde leidt. Maar als deze niet gevonden wordt, geen probleem. Want zoals we al zeiden: Wolf Alice is gewoon goed en gewoon lekker en dit debuutalbum is genieten geblazen.
Een wacky clip bij een subliem weemoedig nummer. Mac DeMarco komt begin augustus – na zijn onwijs goed gewaardeerde derde plaat van vorig jaar – alweer met een opvolger. De titeltrack van dat album staat inmiddels online, waarin DeMarco zoals altijd weer lekker gek aan het doen is.
Gehuld in een Michael Jackson t-shirt en dansjes nadoend met een masker op van de fameuze zanger, zien we DeMarco daarnaast nog wat instrumenten bespelen op gekke locaties. In combinatie met de fijne melodiën en rustgevende toetsenpartijtjes is Another One een prima audiovisueel exemplaar en toevoeging aan DeMarcos snel groeiden oeuvre.
BY THE WAY: er is ook een contest gaande vanuit DeMarco waarbij 69 cent overmaakt van zijn rekening naar degene die de mooiste cover van Another One weet te maken. Hoe je het nummer speelt, vind je in deze video, opgenomen door de componist himself.
De Ierse jongens van het best genaamde – en bij Rough Trade getekende – noiseviertal ooit: Girl Band, staan inmiddels bekend om hun flauwe grapjes. Vanzelfsprekend te zien aan hun bandnaam, maar vooral omdat de kersverse eerste EP ‘The Early Years’ heet terwijl er niets van hun oude werk te vinden is. Wat er zeker wel te vinden is, is de gewoon fucking raggen-mentaliteit.
Met vierenhalf nummer met de meest experimentele discopunk-combinatie die wij ooit zijn tegengekomen, is de EP een karakteristiek staaltje muziek voor deze obscure band. ‘The Early Years’ heeft voor ieder wat wils: van stampende gitaarbeats op Lawman tot het gruizige werk op Why They Hide Their Bodies Under My Garage (met bijpassende clip!). Let wel: na vijf keer luisteren is hoofdpijn gegarandeerd. U bent gewaarschuwd.
Het is alweer ruim zes maanden (een eeuwigheid!) geleden dat King Gizzard & The Lizard Wizard de psychparel ‘I’m In Your Mind Fuzz’ uitbracht en dus is het hoog tijd voor een nieuwe plaat. Die nieuwe plaat heet ‘Quarters’ en bestaat uit, jawel, vier nummers van elk tien minuten en tien seconden.
Ons favoriete septet uit Melbourne doet niet graag tweemaal hetzelfde en slaat ook nu een geheel nieuw pad in. Op openingstrack The River is het afrobeat en jazz(!) wat de klok slaat en ook janglepop, soul en psychfolk drukken hun stempel op een plaat die daardoor erg zomers en sereen aandoet. Ook krijgen de leden die op voorgaande platen soms wat voor figurant leken te spelen op ‘Quarters’ eindelijk hun welverdiende hoofdrol. Daarmee is dit King Gizzards meest verfijnde plaat tot nog toe.
