Je nieuwe favoriete Nederlandse rammelbandje heet Andy & the Antichrist en bracht deze week zijn nieuwe single Crownmountain Man uit. Dit viertal heeft Horst als repetitiebasis, al komt driekwart van de band uit good old Tilburg. De heren zijn dan ook vooral nog in het zuiden des lands op de podia te zien geweest, maar ook de rest van het land zou door Crownmountain Man wel geïnteresseerd moeten raken, want dit is een van de fijnste garagerocknummers van eigen bodem die we in lange tijd hoorden.
Het is een charmant rammelend nummer, met een lekker zeurende gitaarriff en een dito refrein dat je de komende dagen waarschijnlijk niet meer uit je kop krijgt. Neem daarbij de sympathieke clip, waarin de band alle mensen die hen op een of andere manier hebben geholpen in het zonnetje zet, en je hebt een alleraardigst visitekaartje.
De track is een voorbode voor de debuut-EP van de band, die ergens in het najaar moet verschijnen. Deze nam de band op met Afterpartees-gitarist Sjors Driessen, die ook het single-artwork voor zijn rekening nam. Reden genoeg om naar die EP uit te kijken dus.
Wat ooit een zachtgroene mat was, is dit weekend veranderd in een geel-bruinige zandvlakte die een zachte gloed over het kleurrijke Zomerparkfeest legt. Niet zo vreemd, want er liep een recordaantal bezoekers over de zoden van het zonovergoten festival in Venlo. Wij waren op de zondag van het festival aanwezig voor een sfeerverslag en kwamen ogen en oren tekort.
Foto’s Tess Janssen
Het treinstation uitgekomen, lopen we buiten een goede 28 graden tegemoet en gaan we in een lint richting de ingang van het festival. Het park grenst aan het station, dus binnen tien minuten zijn we binnen en wandelen we al snel over de schaduwrijke laantjes van het omgetoverde Julianapark. De randen van het terrein zijn vol met barretjes en 1.001 eettentjes die eten uit de hele wereld hebben geïmporteerd. Het reuzenrad draait door de stille lucht heen en achterin het terrein zijn kunstinstallaties, het theater en de bioscoop te vinden. Daartussenin zijn alle podia gestopt waar artiesten van dichtbij en ver weg samenkomen. En waar je ook staat, de witte kerk prijkt boven de menigte uit en overal zijn mensen omringd door een zachte drone van geluid en miljoenen kleuren.
Warme funksensaties
Tussen de tentjes en de podia zijn er veldjes ingericht waar complete families en vriendengroepen aan lange tafels zitten te kletsen met rijen drankjes en schalen eten tussen ze in. Kinderen schieten tussen de tafels door, op weg naar de speciale kinderhoek en ik neem het allemaal rustig in mij op terwijl ik naar mijn eerste bestemming van de dag drentel.
In de Zelt speelt Arp Frique, de Rotterdamse funksensatie bracht dit jaar zijn debuutalbum Welcome To The Colorful World Of Arp Frique uit en verwelkomt vandaag een warm publiek in de tent tegenover de mainstage. Zomerparkfeest heeft maar een vonkje nodig om in de hens te vliegen en daar maakt de band gretig gebruik van. Arp Frique opent met een paar tracks waar een flink aantal instrumentale stukken in zitten, waarin een merkwaardig toffe combinatie naar voren komt. Enerzijds de exotische tinten waarmee de band zijn muziek glazuurt en aan de andere kant een soort arty eighties New York-performance. De overtuiging waarmee de band speelt helpt ook zeker mee, want hoeveel shows Arp Frique dit jaar ook al heeft gespeeld, de routine is er zeker niet ingeslopen en het spelplezier spat van het podium af vanmiddag. Het lijkt het alleen maar vergroot te hebben.
Dronende rap
De tropische schwung is aanstekelijk en de rest van de dag kan al niet meer stuk. We trekken naar het gezellige en tussen terrasjes ingeklemde Amigo-podium, waar ‘Belgium Finest’Gangthelabel zijn nieuwste tracks zal laten horen. Je zou het collectief eerder plaatsen als een act afkomstig van een Amerikaanse kust, maar de drie komen gewoon straight outta Gent. Kwestie van tijd voordat we de jongens eens tegen zouden komen, want met onder meer supportshows bij Travis Scott en Chance The Rapper zijn ze verdomd lekker bezig.
Vandaag worden er voor de show oude en nieuwe bangers van stal gehaald, uiteraard ook van de vorige week uitgebrachte EP 3pack, Vol. 1. Het vurig rappende duo knalt hier in Venlo heen en weer over de stage, waar ze trouwens niet alleen zijn deze middag. Een groeiende zwerm kinderen staat voor en op het podium, met verbazing in de ogen omhoog kijkend, struikelend over kabels en high fives uitdelend met het rappende duo Pretty Boy Dro en 95 Kuston. De twee kunnen er wel om lachen en vuren één-voor-één verfrissende beats en raps af alsof ze met een verfrissend waterkanon is. Met een stortlading trapbeats die op den duur een soort dronend effect lijken te hebben, als een soort plezante ambient.
Even uitpissen en inzingen
We wandelen over het terrein waar je maar nieuwe plekjes en hoekjes blijft ontdekken, ik sla ergens een verkoelende Radler achterover en ga nog even naar het toilet voor de volgende show begint. Nog geen drie seconden later word ik links en rechts ingeklemd bij de pisbakkenmuur door een inzingende band die mij trouwens wel erg bekend voorkomt. Het is het trio heren van Big Thief, dat zo plaatsneemt naast en achter Adrianne Lenker, die uit het andere gedeelte van het plastic gebouwtje gewandeld komt. Ik loop ondertussen onhandig in de weg ‘oh, sorry. No-no, you go first. No, me, you, sorry. There we go!‘ en het is ondertussen anderhalve minuten voor showtijd als de band links vertrekt richting het podium en ik er rechts omheen ga richting de ingang van de Arena-tent. In de tent wordt de zon felrood en koningsblauw afgebroken en vallen druppeltjes zweet en bier van het balkon naar beneden op de grote groep nieuwsgierige bezoekers.
De band begint en tovert de tent binnen een paar maten om in een liefdevolle muziekkoepel. Een echte rock-‘n-roll-show vol emotie die de natte zweetharen achterover blaast. Met het innige trio bas/drum/gitaar dat dicht op elkaar staat en elkaar nauwlettend in de gaten houdt, terwijl de goden ondertussen door Adrianne’s lijf varen en haar schitterende, licht overslaande stem over het publiek zweept.
Genoeg voor de boeg
We hebben even een korte pauze in ons programma en laten eens lekker de Limburgse gemoedelijkheid over ons heen komen. Er heerst vandaag een sfeer om over naar huis te schrijven (bij dezen) en het is prima opgaan in de hechte sfeer op het terrein. Zomerparkfeest voelt als een familiefeest, alleen dan met een programmering die je elke keer weer laat denken: ‘o, dat is leuk’, ‘die zijn tof’, ‘die wil ik zien’ en ‘staat die er ook?!’ Zo zijn we vandaag muzikaal al lekker onderweg, maar hebben we nog genoeg voor de boeg.
Rock-‘n-roll-preken
We gaan deze zondag de avond inluiden met Tusky, de nieuwe podia slopende punkformatie van de Lage Landen. Het viertal speelt in de Amigo en heeft alle gitaarliefhebbers verzameld op het basketbal-achtige veldje om eens goed de rock-‘n-roll te preken. We gaan naar een nieuwe dimensie, vanaf de eerste inzet is het raak en is het één-twee-drie-vier: alles naar de klote!
De dag des Tusky is na een paar nummers echt aangebroken; het publiek rent rondjes voor het podium, beukt op elkaar in, terwijl Tusky-gitarist Sjors van Reeuwijk AKA Neptunus (zie foto) ziet dat het goed is en ondertussen wordt iemand die zijn zonnebril verloren is op het podium getrokken door frontman Alfred van Luttikhuizen. Een echte Ray-Ban nog wel, een man met hart voor de zaak! En dan nog iets, dat wist ‘ie nog niet, vandaag gaat hij zijn allereerste stagedive maken. Het publiek dikt in voor het podium en bij de drop draait hij zich om en laat zich in het publiek vallen. Ondertussen trilt de ritmesectie de hemel uit de lucht en gaat de band er nog eens goed voor staan om er een verrassende System Of A Down-cover uit te knallen. Holy shit!
De spacemobiel van Sun Ra
De zon zakt ondertussen schuin naar beneden, de schaduwen en de rijen worden langer bij de voedselstraat en de avond zakt tussen de eettafels en het schuifelende publiek dat op weg is naar de volgende act. Het gras is compleet verkruimeld tot zand en mijn zwarte Nike’s zijn onherkenbaar veranderd in een nieuw zomers modelletje. We lopen ondertussen handenwrijvend nar de Zelt voor een ritje in de spacemobiel van Sun Ra Arkestra. De glitters glinsteren zich een weg door de met muziekliefde bezwangerde lucht als de band verschijnt en de energie van dit veelkoppige spirituele jazzmonster is voelbaar tot in de vezels van het verdorde gras die plots weer groen lijken te worden.
Onder leiding van Marshall Allen, de Tweede Wereldoorlog-veteraan(!) die in mei 94 jaar oud werd, stijgen we met de band een kosmische ring of zes omhoog. Een helende show die zowat nog kleurrijker is dan het reuzenrad naast de tent. De gezichten van de band staan continu op standje ‘genieten’ en het is hemels om deze band de harten van het publiek tot de rand te zien vullen. Al zou het geluid uit hebben gestaan, dan zou het nog een wervelende show zijn geweest. Met het invallende duister en de meteorietenregen vanavond is het een magische slotavond. Het lijkt wel een droom.
Orkestrale poppen
Van het ene orkest lopen we toch ook nog even naar de andere kant van het terrein naar het andere ‘orkest’, waar levenskunstenaar en orkestrale sixtiesmuziek makende Jonathan Bree zijn opwachting maakt bij Amigo (lees hier ons interview met Jonathan Bree van eerder deze maand). Een show als een koortsdroom van het gezicht- en emotieloze vijftal mensen/poppen. Allesbehalve drum, bas en zang komt het kamerorkest plus elektrische gitaren van Bree vanavond uit een meelopend bandje, terwijl twee danseressen kunstzinnige dansen uitvoeren op het podium en de zanger als een standbeeld met de microfoon in de losse pols en een geknakt draadje hoog naar de hemel staat te kijken.
De show zweeft ergens tussen een neo-klassiek theaterstuk en een performance in het Stedelijk, alsof we in een underground-disco in een ander universum staan. Vervreemdend lekker allemaal, eentje die de vele bezoekers met een half-open mond niet snel meer zullen vergeten. Ik niet in ieder geval.
De klapper van het weekend
Afsluiten doen we vanavond met het speciale Vrienden van Indie Live-programma, georganiseerd door de lokale helden van Afterpartees. Alle ins en outs van dit festijn kon je al eerder lezen op onze site, maar het komt erop neer dat de band met Clean Pete, Mozes and the Firstborn en Canshaker Pi twee uur lang op één podium elkaar liedjes, nieuwe liedjes, covers en alles wat je kunt verzinnen door elkaar heen spelen.
De feestvreugde is waanzinnig groot op het heerlijke en veel te kleine podium en alles komt voorbij: van Bowie tot Iggy Pop, Lou Reed, Herman Brood, The Black Lips, Dandy Warhols: je kunt het zo gek niet verzinnen. Het was feest, het was aan, het was de perfecte afsluiter van een prachtig weekend. Zomerparkfeest: tot in 2019!
Afterpartees Donderdag 22 februari Locatie: Blue Collar Hotel
De leukste gitaarband van Limburg en omstreken, zo werd Afterpartees ten tijde van hun doorbraak doorgaans beschreven. Met het geslaagde debuut Glitter Lizard op zak speelde het vrolijke vijftal de afgelopen jaren ieder Nederlands festival en poppodium plat. Nu zijn Niek Nellen & co. terug met hun tweede album, Life Is Easy. Een moeilijke opvolger? Hun volwassen album? Nee, dat is deze heuse hitparade niet: “Door het tweede album volwassen te noemen, suggereer je eigenlijk twee dingen: dat het eerste album onnozel was én dat het tweede album saai is.” Maar er is wel degelijk wat veranderd voor de heren uit Horst.
“Onze drummer heeft een kind gekregen, we hebben allemaal een vriendin en zijn klaar met onze opleidingen”, vat frontman Niek Nellen samen. Broer Bas, naast hem op de bank, heeft net een huis gehuurd in Horst. “De wereld is voor ons ook veranderd, dat hoor je terug.” We treffen de gebroeders Niek en Bas Nellen de vrijdag voor carnaval losbarst op een locatie waar je tweevijfde van Afterpartees nooit zou verwachten: een Amsterdams vijfsterrenhotel. Er is een soort superluxe open haard, kunst in de vorm van piemels en een tafel vol bruiswater. Wat wil een mens nog meer? Life’s Easy, inderdaad. Toch is blijkt dat al snel te kort door de bocht. Afterpartees relativeert het leven op zijn tweede plaat, maar schrikt ook niet terug voor sarcasme.
Onder de oppervlakte ligt een cynische laag op de loer, stemt Niek Nellen in. Niet voor niets schrijven de bandleden dat het album niet bedoeld is voor diepgaand luistergedrag, maar dat degene die zich wel verdiept in Life Is Easy wellicht op waardevolle lessen zal stuiten. “Het album heeft beide gezichten. Het leven is namelijk niet makkelijk, het is super complex. De plaat gaat dan ook niet alleen maar over de leuke en makkelijke dingen, maar ook over de moeilijke dingen.” De broers zijn zich ervan bewust dat ze het als succesvolle Nederlandse muzikanten relatief makkelijk hebben. “We zijn allemaal in de middenstand geboren en hebben een goede jeugd gehad. Maar er zijn altijd dingen in het leven waar iedereen mee bezig is.”
Daarvan getuigt ook de Dick Bruna-achtige tekening op de albumhoes, net als de cover van Glitter Lizard eigendom van gitarist Sjors Driessen. Als een soort Zwaard van Damocles balanceert een vlijmscherp mes op een vingertop: zelfs in tijden van ogenschijnlijke voorspoed hangt ons allen altijd ellende boven het hoofd. “Ik weet niet of Sjors het Zwaard van Damocles kent”, lacht Niek. “Maar dat gevoel heeft iedereen op dit moment wel, door de oorlogen in het Midden-Oosten, de president van Amerika en het populisme in Europa. Van dag tot dag raakt dat je niet, maar het houdt je wel bezig.”
“Wie kan het een reet schelen wat ik van Donald Trump vind?” Toch is Life Is Easy geen politieke plaat geworden. Niet dat we anders hadden verwacht van Afterpartees, hoor. Maatschappijkritiek is nou eenmaal niet op het lichaam van deze Limburgers geschreven: Ultimate Worriers zijn ze – zoals de openingstrack doet vermoeden – niet. “Natuurlijk zijn er grote thema’s waar je het over kunt hebben, van Donald Trump tot de manier waarop we in Nederland met vluchtelingen omgaan”, vertelt Bas. “Ik vind dat artiesten hun best moeten doen om politiek geëngageerd te zijn, maar ik vraag mij tegelijkertijd af wie het een reet kan schelen wat ik van Donald Trump vind.”
Politiek is belangrijk, zo lijkt de band te denken, maar alleen als je uitlatingen daarover kunt baseren op je persoonlijke ervaringen. “Oude hardcorebands die écht boos zijn, dat vind ik cool”, vertelt Niek. “Of Protomartyr bijvoorbeeld: boze man op podium. Het moet vanuit jezelf komen en niet als een verplichting voelen. Soms geloof ik maatschappijkritische artiesten niet. Dan voelt het alsof het niet oprecht is, protest om protest. Je moet vooral over politiek schrijven als je die neiging hebt, maar wij hebben dat nooit gehad. Natuurlijk vind ik het belangrijk dat mensen protesteren als ze ergens boos over zijn, maar zo’n band zijn wij gewoon niet. We waren laatst in Groningen toen mensen aan het protesteren waren tegen de aardgaswinningen. Toen realiseerden we ons dat we gewoon nog nooit een protest in het echt hadden gezien. Was fucking prachtig.”
“Het heeft ook te maken met onze leeftijd”, vervolgt Bas. “Onze generatie protesteert niet echt meer. Er is zo’n totale overload aan informatie en dingen waar je je druk over kunt maken, dat iets je écht persoonlijk moet raken voor je op de bres gaat staan.”
“Heel kleine dingen kunnen grote gevolgen hebben” Op Life Is Easy zoekt Afterpartees de balans tussen het beschrijven van het grote en de gekte van het kleine. Meer dan eens verwondert Niek Nellen zich over het mondaine, Courtney Barnett en Parquet Courts als voorbeelden noemend. De voor de albumrelease al vooruitgesnelde single Call Out Your Name gaat bijvoorbeeld over hoe gek is het om een naam te krijgen. “Dat is het eerste wat er gebeurt als je geboren wordt, maar eigenlijk heb je er niks mee te maken en zit je er voor de rest van je leven aan vast”, vertelt Niek. Het is de naam die op het bordje in de tuin staat als je wordt geboren en de naam die op de steen staat als je doodgaat. Het zijn heel kleine dingen die eigenlijk heel grote gevolgen hebben.”
Nog zoiets kleins dat een grote invloed had op Afterpartees, is hun geboortedorp Horst. De Nellens praten nog altijd met trots over hun afkomst, al speelde Limburg een minder belangrijke rol voor Life Is Easy dan voor Glitter Lizard. “Ten tijde van het eerste album ging ieder gesprek daarover. Uiteindelijk is Horst ook maar gewoon een dorp zoals er zoveel zijn in Nederland. Het belangrijkste is dat we als band heel hecht geworden zijn doordat we uit een klein dorp komen. Als we in Horst aan het repeteren zijn in een varkensschuur op een verlaten vlakte, zijn we alleen maar met de band bezig.”
In Horst heerste een scene, die jongeren niet veel andere mogelijkheden bood dan zich aan te sluiten bij een band. “Als je in Horst opgroeide en een klein beetje geïnteresseerd was in alternatieve muziek was er niet zoveel. Er was eigenlijk maar één plek waar iedereen samenkwam. Daar luisterde iedereen rare folkmuziek en rare elektronische muziek. Eén groepje luisterde metal. Dan krijg je een milieu waarin muzikale ontdekking gemotiveerd wordt”, herinnert Niek zich. “Als je dat niet had, ging je gewoon naar de lokale après-ski tent. Ook leuk.”
Hoe vaak het vijftal uit Horst op festivals ook de handen schudt met collega’s als Canshaker Pi en Korfbal, een Nederlandse scene wil maar niet echt van de grond komen. “Ik lees weleens over gemeenschappen die je vroeger had in New York of Detroit”, vertelt Niek. “Hier ontstaan die niet echt, omdat alle steden vrij ver uit elkaar liggen.” Zijn broer sluit zich daarbij aan: “Op festivals als Eurosonic zeggen we steeds tegen elkaar: ‘We moeten meer samen doen!’ Uiteindelijk komt dat er niet van natuurlijk.”
“Het album is wel anders, maar ook herkenbaar” Samenwerken, dat kan het vijftal trouwens ook prima zelf. Van een moeilijk tweede album was geen sprake: de te varen koers voor het album was vrij snel duidelijk. “Bij het eerste album ben je eigenlijk klaar op het moment dat je genoeg liedjes hebt”, legt Niek uit. “Nu hadden we al een precedent. Mensen gaan dan vaak iets heel anders of juist precies hetzelfde doen. Ik denk dat het juist het best is een beetje daar tussenin te zitten. Het album is wel anders, maar ook herkenbaar. We hebben er natuurlijk niet echt over nagedacht wat voor album we wilden maken. Na onze vorige festivalpassage hebben we even pauze genomen, maar we begonnen vrij snel weer met schrijven. Het schoot even niet op, dus toen hebben we een studiodatum geprikt als stok achter de deur. Daarna ging het allemaal best snel.”
Bas: “We hebben niet echt dominante types in de band, dat helpt. Het duurde alleen iets langer omdat we zoveel demo’s hadden. Verder was het vorige album best wel hard en snel. In deze zit wat meer schwung.” Hij kan het weten, want Bas Nellen legde de basis voor het grootste deel van de liedjes op Life Is Easy. Niek schreef één liedje, maar dat werd “natuurlijk” geschrapt. In pre-productie scheidde de band het kaf van het koren met de hulp van Mozes and the Firstborn-drummer Raven Aartsen.
Daarna werd niemand minder dan Rob Barbato ingeschakeld, een producer die eerder platen maakte met The Babies, The Fall en Kevin Morby. “We hadden een lijstje gemaakt met albums die we vet vonden en kwamen daarmee bij Rob uit”, herinnert Niek zich. “We mailden hem als eerste en hij zei ja.” De andere producent die in de race was om zich over Afterpartees te ontfermen was Richard Swift, bekend als bandlid van The Black Keys en producer van onder meer Foxygen. “Dan zouden we naar Amerika moeten”, vertelt Bas. “Dat zou te duur geworden zijn. En het bleek dat hij een enorme alcoholist was.”
Met Barbato klikte het daarentegen direct. De bebaarde, bulderende Amerikaan had meteen door wat voor plaat Life Is Easy moest worden. “We hebben daar eigenlijk niet veel over gepraat”, legt Bas uit. “Niet te veel lullen, gewoon doen wat goed voelt.”
Life Is Easy is vanaf 16 februari uit via Excelsior Recordings, vanavond (17 februari) speelt de band in het Groningse Lola en op donderdag 22 februari wordt de groots gereleased in het Blue Collar Hotel.
Je kent het vast: alle nieuwe muziek dendert constant door je hoofd, je hebt een waslijst aan nieuwe platen die je nog wilt checken en ondertussen blijven muziekblogs maar volstromen met toffe bands en andere muziekmakers. Het lijkt haast wel alsof al jouw favoriete indie-muzikanten gezamenlijk hebben besloten om állemaal tegelijk nieuw werk uit te brengen. TDI gaat je helpen!
Normaal is het komkommertijd, zo aan het begin van een nieuw jaar. Maar 2018 bewijst nu al het tegendeel: tientallen bands besloten maar gelijk in januari nieuwe tracks de wereld in te slingeren, en dat werpt zijn vruchten af. Wij selecteerden vijftien frisse tracks voor je, van zowel Nederlandse als buitenlandse bodem. Neem bijvoorbeeld de Amsterdamse band Steve French, dat met EP ‘Colinton’ een flink staaltje emo-indie-noise aflevert. Of Das Bisschen Totschlag (wiens clip we deze week in première lieten gaan), die hoge ogen gooit om de nieuwe Homeshake te worden. Ook Frankie Cosmos, Soccer Mommy en Sunflower Bean hebben na een lange stilte weer mooi nieuw werk! Genoeg om te checken dus.
Door de jaren heen hebben we over honderden, dan wel niet duizenden bandjes en artiesten geschreven. Maar er gaat natuurlijk nog een hele wereld schuil achter al die albums, video’s, foto’s, festivals en shows. Van boekers, (tour)managers, programmeurs, fotografen, videomakers, marketeers, publishers, labels: er komen een hoop mensen kijken om al die artiesten letterlijk en figuurlijk een podium te bieden en in jouw oortjes te laten belanden. Wij lichten deze muzikale smaakmakers voor je uit!
Zonder de inzet van al deze bezige bijtjes had je misschien wel nooit van jouw favoriete artiesten gehoord. Deze gloednieuwe serie openen we met Marije van Veen (30), mede-eigenaar en boeker bij Lexicon Bookings, waar ze verantwoordelijk is voor de boekingen van onder meer Afterpartees, Mountain Bike, The Lucid Dream, Eerie Wanda, Piquet, The Mighty Breaks, A Fugitive en Forever Pavot. The Daily Indie spreekt haar over wat ze zoal doet en wat haar niet-te-missen-tips zijn.
Zo, waar ben jij op dit moment allemaal mee bezig, Marije? “Het runnen van het bedrijf Lexicon en het boeken van tours. Er zijn veel bands met releases en buitenlandse bands die in de Benelux gaan touren. Maar ook al met het maken van plannen voor 2018. Lexicon is een kantoor die naast puur tours plannen ook dicht bij de artiest staat en meedenkt over een goede strategie.”
Hoe ziet een gemiddelde week van jou eruit? “Ik zit vijf dagen in de week op kantoor, met een mooi uitzicht op de Amsterdamse grachten, en ik probeer zoveel mogelijk shows van mijn bands mee te pakken wat inhoud dat ik soms wel vijf avonden in de week op pad ben. Muziek is mijn leven dus ernaast heb ik niet veel tijd over voor andere dingen. Al probeer ik wel eens in de week naar de film te gaan. Als ik een keer geen show heb vind ik het ook heel fijn om helemaal niets te doen en met mijn kat op de bank te liggen.”
“Ik zou niet voor een baas kunnen werken, mijn eigen koers bepalen is echt essentieel voor mijn productiviteit”
Waarom doe je wat je doet en wat vind je er het leukst aan? “Het is nooit een bewuste keuze geweest maar de drang naar muziek was niet te negeren. Ik ben begonnen achter de bar van EKKO en daar geëindigd als assistent-programmeur. Ik ben boeker omdat ik ervan houd enkel te werken met muziek waar ik zelf volledig in geloof en graag naar luister, dat kan als programmeur bijvoorbeeld niet altijd. Ook zou ik niet voor een baas kunnen werken, mijn eigen koers bepalen is echt essentieel voor mijn productiviteit. Ik vind echt alles aan het zijn van boeker en het runnen van het bedrijf leuk. Van het sluiten van deals tot het creatieve proces, maar ik haal ook voldoening uit het doen van de boekhouding.”
Wat is een recent project waar je echt heel blij mee (trots op) bent? “Oef, dat is echt lastig want met elke (nieuwe) band waar ik mee begin ben ik blij, allemaal om verschillende redenen. Ik vind het bijzonder dat ik als dertigjarige de tour van DAAU mag boeken die dit jaar 25 jaar bestaan, maar ook een nieuwe band als Priests, een boeking van Tenfold op Oerol of Dakota op The Great Escape ben ik echt heel trots op.”
Wat vind je het mooiste aan muziek? “Dat het je emotioneel raakt en als je jezelf er helemaal in kan verliezen. Het maakt niet uit of het live is of op plaat.”
“Er zijn bijna nergens anders zoveel festivals en venues waar (lokale) bands alle kansen krijgen.”
Welke shows heb je allemaal in de agenda staan om te bezoeken de komende tijd? “Mei is altijd heftig, de komende twee weken ga ik onder meer naar Albert van Abbe, DAAU, The Lucid Dream, Soccerrocker, Priests, Barely Autumn, Dakota, Hallo Venray en daarna vertrek ik naar Italië voor Beaches Brew voor nog meer shows.”
Waar kijk je verder nog naar uit dit jaar?
“We gaan een paar hele mooie shows doen maar ik kijk het meeste uit naar A Certain Ratio op Dekmantel. Ik ben echt groot liefhebber van die band en in deze context past het perfect, zeker omdat al hun albums opnieuw uit gaan komen via MUTE Records.”
Favoriete artiest van dit moment?
“Dream Wife! Ik heb de band laatst op The Great Escape gezien en ik ben instant fan!”
Wat is je favoriete, nieuwe nummer van dit moment?
“Slomo van Slowdive.”
Hoe staat de Nederlandse muziekscene er op het moment voor volgens jou? “Prima, bands kunnen gigantisch veel spelen voor goede gages en de infrastructuur in Nederland is er eentje om trots op te zijn. Er zijn bijna nergens anders zoveel festivals en venues waar (lokale) bands alle kansen krijgen.”
Is er een opmerkelijke/interessante trend die jij ziet in de muziekwereld? “Ik heb het idee dat de muziekindustrie eindelijk durft te erkennen dat er een disbalans is in de man/vrouw-verhouding voor en achter de schermen en dat dit best anders zou kunnen. London Calling staat nu vol vrouwelijke acts en ze zijn daar trots op, en er is een nieuw EU-initiatief die geld beschikbaar stelt ter bevordering van meer gelijkheid in de industrie: prsformusicfoundation.com.
Waar check jij alle nieuwe muziek? “Overal eigenlijk waar nieuwe muziek is: (showcase)festivals, Spotify, playlists en ik krijg veel door via de mail en dat zijn vaak acts die nog niet eens een plaat uit hebben. Ik lees geen tijdschriften en check nog maar sporadisch blogs. Toen ik nog in Plato werkte was dat mijn bron: ik luisterde elke nieuwe plaat die binnen kwam en las elk muziekblad. Dat mis ik eigenlijk wel.”
Volg je nog toffe playlists op Spotify/een ander kanaal?
“Ik volg enkel Discover Weekly, omdat deze lijst nu redelijk doorheeft wat ik leuk vind maar ook Reverberation Radio is een favoriet.”
Heb je nog andere toffe aanraders: op het gebied van film, kunst, websites, boeken, theater, series, noem het op? “De beste website van de wereld is skyscanner.nl. Ik hou van reizen, maakt niet uit waarheen of wanneer en met deze website kan je gemakkelijk goedkope vluchten vinden. Als je er nog niet bent geweest moet je naar Slovenië, een van de mooiste landen waar ik ook ben geweest. Qua series heb ik laatst Masters of None in één zucht uitgekeken, en Girl Boss – vooral de soundtrack is vet.”
Wie zouden we hierna echt moeten vragen voor deze rubriek? “Eva van Netten van Wolf Atlas.”
Een tijdje terug schreven we al eens over Amsterdam Woods Festival, een nieuw en tot de verbeelding sprekend festival in de bossen van het Amsterdamse Bos. Nu is de line-up rond gemaakt met een aantal sterke namen als Jacco Gardner, Villagers, Tubelight en Crushed Beaks. Check hieronder alle info over het festival en vol Amsterdam Woods Festival hier op Facebook!
Volledige line-up Met nog acht namen is de line-up volledig bekend! Het laatste weekend van augustus komen ook Villagers, Jacco Gardner, Fyfe, Hannah Lou Clark, Crushed Beaks, Weval, Leaf Erikson en Tubelight optreden op Amsterdam Woods Festival! De eerste veertien namen van de line-up die al eerder bekend waren gemaakt zijn The Veils, I Am Kloot, Josef Salvat, Mister & Mississippi, Alamo Race Track, Kovacs, My Bubba, Intergalactic Lovers, Afterpartees, Palio Superspeed Donkey, Douglas Firs, Nelson Can, Hydrogen Sea en Kim Churchill.
Muziekdocumentaires Bij het Amsterdam Woods Festival draait het om de gehele muziekbeleving. Daarom worden er op het Amsterdam Woods Festival naast muziek ook muziekdocumentaires vertoond, die speciaal worden geselecteerd door IDFA en de Melkweg.
Camping Op nog geen tien minuten lopen afstand van het festival terrein ligt camping Het Amsterdamse Bos, waar festivalgangers met open armen worden ontvangen. Festivalgangers kunnen er aan het eind van de avond voor kiezen om in hun eigen bed te gaan slapen, maar ze kunnen ook gebruik maken van de camping, die zowel tentplaatsen, stacaravans als huisjes aanbiedt.
Kaartverkoop Het terrein opent op vrijdag 28 augustus vanaf 17u en op zaterdag 29 en zondag 30 augustus vanaf 12u. Er zijn zowel dag- als weekendtickets te koop. Weekendtickets zijn €70 en voor CJP-pashouders €65, waarbij alle weekendbezoekers de vrijdagavond cadeau krijgen. Dagtickets voor de vrijdag zijn €20, zaterdag en zondag €37,50. Campingplekken zijn te reserveren via www.campingamsterdamsebos.nl.
Bont gekleurde eikeltjes met mysterieuze teksten als ‘het is stilte voor de muzikale storm’ waren al enige tijd de voorbode voor wat gister avond gekomen is. Namelijk: het eerste deel van de line-up van het spiksplinternieuwe Amsterdam Woods Festival!
De eerste veertien namen luiden: The Veils, I Am Kloot. Josef Salvat, Mister & Mississippi, Alamo Race Track, Kovacs, My Bubba, Intergalactic Lovers, Afterpartees, Palio Superspeed Donkey, Douglas Firs, Nelson Can, Hydrogen Sea en Kim Churchill.
Deze muzikale afsluiting van het festivalseizoen vindt plaats op 29 en 30 augustus in het Amsterdamse Bos. Maar ook vrijdagavond kun je al terecht op het sfeervolle festivalterrein. Dan liggen de zitzakken en kussens klaar voor een knus avondje muziekdocumentaires kijken. Kortom: een op en top relaxed festival voor elke muziekliefhebber die nog even een frisse neus wil halen tijdens de laatste zomerdagen.
Zie je dat mooie postertje hierboven? Die kan binnenkort ook bij jou aan de muur hangen! The Daily Indie mag er namelijk vijf verloten onder de grootste Afterpartees-fans.
Beetje bij beetje veroveren de jonge honden van Afterpartees het land. De Wereld Draait Door heeft hen al omgedoopt tot de grootste Eurosonic Noorderslag belofte en het nieuw album ‘Glitter Lizard’ is vol lof ontvangen. De jaren zeventig pop waarmee deze is gevuld is oldskool maar bruist van de jeugdige energie. Girls Like You is zelfs al een heus hitje te noemen, daarbovenop hebben zij in het verleden een plek veroverd op de posters van Pinkpop en Le Guess Who? Je kunt ze nu nog meepakken in de kleine maar extreem knusse zaaltjes zoals EKKO.
Voor deze gig heeft illustrator Ted Struwer een behoorlijk vette poster ontworpen. Deze kun jij winnen, alles wat je hoeft te doen is je naam en motivatie mailen naar prijsvraag@thedailyindie.nl! De poster is voor de winnaars af te halen bij poppodium EKKO.
Lees hieronder een interview met deze illustrator!
TDI EXPO: Ted Struwer Tekst Ricardo Jupijn
We hebben het getroffen bij The Daily Indie, want we spreken voor onze rubriek ‘TDI Expo’ de illustratrice Ted Struwer (1991) – afgestudeerd Illustrator aan de HKU – over de poster die zij voor de show van Afterpartees in EKKO heeft gemaakt.
Struwer heeft binnen een paar jaar een indrukwekkend portfolio bij elkaar weten te illustreren en zit niet graag stil. Opdrachtgevers zijn onder meer Het Parool, KRO, Algemeen Dagblad, De Dakhaas, Filosofie Magazine en Kapitaal. Ze exposeerde onder andere tijdens de Stripdagen in Haarlem en in het Persmuseum over stripjournalistiek. Ook voor de EKKO in Utrecht is de illustratrice actief, zo exposeerde ze in de zomer van 2013 nog met haar serie ‘Wachten Op Het Zoet’ en maakte ze concertposters voor de shows van Fat White Family en traumahelikopter. Om die lijn van toffe shows beet te houden, maakte Struwer deze keer een poster voor de show van de Limburgse helden van Afterpartees.
De posters van de illustratrice hebben altijd verwijzingen die – soms duidelijk, soms minder voor de hand liggend zijn – maar die altijd naar de band verwijzen. Struwer vertelt over deze creatie: “De hagedis verwijst naar de albumtitel ‘Glitter Lizard’. De Red Bull verwijst naar termen die recensenten onder andere gebruiken om de band te omschrijven: hormoonpunkpop, wild, energiek, springerig, jong en toevallig ook naar een liedje op hun album, blijkt. Een toeval waar ik pas achter kwam nadat ik het bedacht had.” Qua referenties zat de illustratrice inderdaad wel dicht bij de aard van de poppunkers uit Horst. In de nekkende hagedis blijkt trouwens nog een rode EKKO-draad te zitten volgens Struwer. “Het braaksel is voornamelijk een visueel dingetje dat past in de lijn van de vorige posters die ik voor EKKO heb gemaakt, ik maak er een soort serie van.
Voor de vorige twee posters, die van Fat White Family en traumahelikopter, vond ik iets rondspattends blijkbaar erg passen bij de sfeer van het muziekgenre… Daarnaast past het natuurlijk ook bij de naam ‘afterparty’, misschien niet je meest favoriete afterparty, maar wel eentje die we denk ik allemaal wel eens hebben meegemaakt… En bij het feit dat deze Limburgse jongens in een interview ergens ‘friet!’ als antwoord gaven op de vraag: ‘Wat is de zin van het leven?’ Het verband tussen friet, drank, een afterparty en kotsen vond ik zelf erg logisch, maar dat is misschien persoonlijk.”
TDI MAG – het tijdschrift van The Daily Indie – is terug op digitaal vlak! Vanuit de redactie in Utrecht begonnen we het muziekblad in 2012 als iPad-magazine, maar we zijn afgelopen september gestopt met deze uitgave voor een nieuw avontuur: het uitbrengen van een geprint muziekmagazine. Dat fysieke muziekblad blijft zeker bestaan, maar vanaf vandaag is er ook weer een digitale editie verkrijgbaar!
TDI MAG Digital Edition Tegen een kleine vergoeding van 2 euro kunnen liefhebbers van indiemuziek TDI MAG digitaal aanschaffen via de webshop. Zowel het maartnummer als de editie van februari zijn vanaf vandaag digitaal verkrijgbaar. Als digitale lezer krijg je voor dit bedrag een interactief bestand dat je op jouw destkop, tablet of smartphone kunt lezen!
In het nieuwe nummer van maart zijn er interviews te vinden met o.a. Father John Misty, White Fence en All We Are, in de februari-editie staan interviews met o.a. King Gizzard and the Lizard Wizard, Afterpartees en Wampire. TDI MAG brengt zijn blad opnieuw digitaal uit, om zo zijn lezers extra keuzemogelijkheden te geven over hoe zij het blad tot zich willen nemen. Nieuwe verkooppunten TDI MAG Het jaar 2015 is nog maar net begonnen, maar het muziekblad is nu al op vier nieuwe plaatsen in Nederland beschikbaar:
TDI Video Van onze laatste coverhelden – All We Are – schoten we ook een video op het dak van Kunstacademie Minerva in Groningen, check ‘m hieronder!
Beetje bij beetje veroveren de jonge honden van Afterpartees het land. De Wereld Draait Door heeft hen al omgedoopt tot de grootste Eurosonic Noorderslag belofte en het nieuw album ‘Glitter Lizard’ is vol lof ontvangen, onder andere door ons! De jaren zeventig pop waarmee deze is gevuld is oldskool maar bruist van de jeugdige energie. Girls Like You is zelfs al een heus hitje te noemen. Klinkt als de perfecte formule voor een leuk avondje uit, toch?
Komt goed uit! The Daily Indie mag namelijk 2×2 tickets voor hun gig op 21 februari in Metropool weggeven. Als je de jongens wat beter wil leren kennen voor de eerste date, daar hebben wij ook voor gezorgd. Lees het interview met Afterparteeshier.
Winnen? Mail dan je naam en motivatie naar prijsvraag@thedailyindie.nl. Om alvast in de mood te komen en te fantaseren:
Hier krijg je als cadeautje ook nog eens Mountain Bike als supportact bij, hier namen wij vorige maand op Eurosonic Noorderslag een videosessie mee op, bekijk ‘m hier!
De mooiste stad van het land, met de mooiste grachten van Europa, zit op het moment middenin het net zo prachtige festival Tweetakt. Op het festival, dat nog tot en met 21 april duurt, staan op 11 april twee van Nederlands fijnste bandjes geprogrammeerd: Afterpartees en Twin Shades. The Daily Indie kan zich in haar thuisstad uiteraard niet bedwingen en staat vooraan om verslag te doen. Bijgaande foto’s komen van Rudy Sablerolle. de korte en slappe verhaaltjes erbij van Ricardo Jupijn.
Afterpartees
Vanavond worden de praatjes van frontman Niek Nellen niet zo goed als dat ze dat waren op Noorderslag (ook niet slecht, dat niet), maar het enthousiasme van Afterpartees is er zeker niet minder om. In de tot concertzaal omgebouwde broeikas op de Neude laat de band de temperatuur alvast een paar graden stijgen met hun seventies rock ’n roll. Zonder omwentelingen laat de band zien waar ze voor gekomen zijn: lol trappen, biertjes drinken en rocken. Missie geslaagd!
Twin Shades
De fijnste psychedelica en desert garage wordt in Nederland gemaakt door het Amsterdamse Twin Shades. Dat moet inmiddels al een tijdje duidelijk zijn lijkt ons zo, maar gelukkig laat de band op Tweetakt zich nog maar eens van hun beste kant zien voor de Twin Shades-leken onder ons. De grooves zijn vanavond namelijk weer om over naar huis te schrijven en laten het speciaal voor de gelegenheid gebouwde, houten cowboy-dorpje trillen in haar voegen. Zompige, vette, zwetende en schurende riffs gemengd met messcherpe vocalen denderen op diepe baslijnen, die worden ondersteund door een van Neerlands beste drummers. Volgens mij is het wel duidelijk. Zo niet, ga ze eens live zien als je dat nog niet gedaan hebt!
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
