Ahhh, de Popronde trekt de komende maanden weer door het land! Daar kijken we al een tijdje naar uit als we eerlijk zijn. Dit jaar worden er maar liefst 38 steden aangedaan, zijn er ruim 135 bands geselecteerd en is het nog altijd geheel gratis te bezoeken. Deelnemende podia zijn in elke stad anders en variëren van platenzaken, cafés, galeries, theaters, clubs en keren. Dit jaar heeft TDI-hoofdredacteur Ricardo Jupijn plaats mogen nemen in de jury van het grootste, reizende festival van Nederland en heeft daarom het kaf al behoorlijk vroeg van het koren gescheiden. Wat viel ons op, waar krijgen we het warm van en bij welke bands zijn wij vooraan te vinden de komende maanden? Je leest het (eerste deel) hier!

Iguana Death Cult

Een van onze favoriete bands dit jaar is met stip Iguana Death Cult. Deze Rotterdamse gasten gaan de Popronde overal op hun kop zetten met hun swingende garagegroove. Live is de band ontzettend opwindend, strooit het met in gierende en in reverb gedrenkte surfsolo’s. De band klinkt lekker, is al in veel steden geboekt en gaat tijdens de Popronde haar live-reputatie ook een flinke duw in de goede richting geven.

Voor fans van: Ty Segall, Allah-Las, together PANGEA

The Breaks

Een band uit Voorschoten. Kun jij er eentje noemen? Vanaf nu wel, want de jonge honden van The Breaks zetelen hun talentvolle muzikaliteit in deze ingeklemde, pittoreske en aan zee grenzende gemeente. Als de frisse, Hollandse zee waait het orgel door de felle gitaren, seventies drums en een fuzzy zang die het geheel wat zoutige pit weet te geven. Live gaat de band altijd compleet uit zijn plaat en heeft het zeker de kwaliteit om elke gekke venue van de Popronde om te toveren naar een uit elkaar vochtige en smeltende kelder.

Voor fans van: FUZZ, 13th Floor Elevators, The Growlers

St. Tropez

Nog steeds neuriën we uit het niets wel eens zo’n dikke hit van Go Back To The Zoo mee. Toch besloot de band na hun derde album het toch maar eens over een andere boeg te gooien. Niet alleen muzikaal, maar simpelweg door een compleet andere band naast GBTTZ te beginnen. Dat is uiteindelijk het mysterieuze St. Tropez geworden, dat dit jaar ineens met een vette debuut-EP (opgenomen in een voormalige gaysauna) op de proppen kwam, zijn eerste show in Londen speelde en meteen door allerlei Britse magazines opgepakt werd. Het rockt, het is vuig, het is catchy en de retestrakke sound slaat al je zorgen in de wind. Live zijn de Amsterdammers bepaald geen beginners en met een goede kans op een hoop nieuwsgierige bezoekers, raden we het aan om op tijd aanwezig te zijn bij hun shows…

Voor fans van: Bass Drum Of Death, Wavves

Goodnight Moonlight

Voor een portie beukwerk kun je je lol zeker op tijdens de Popronde, maar voor het wat meer gevoelige en sensibele werk kun je terecht bij Goodnight Moonlight. De Rotterdamse band speelde dit jaar onder andere al op Metropolis en Motel Mozaique en wist daar met een stapel dromerige liedjes een goede sfeer achter te laten. Qua stijl heeft het wel wat weg van de vorig jaar zo succesvolle Friezen van Yuko Yuko. Ook qua leeftijd matcht het mastermind Jasper Boogaard ook perfect, want deze lofipopper is geboren in 1997. Holy shit! Wat ons nog maar tot één vraag Kun je rekenen? Reken er dan maar op dat dit nog veel gaat beloven voor de toekomst.

Voor fans van: Mac DeMarco, Yuko Yuko

KIN

Vanaf 18 september is de wereld weer een prachtig album rijker. KIN, oorspronkelijk het soloproject van Kim R. Foster, is gevuld met leden van Vox Von Braun en The Swains. Het album ‘SLOWTV’ heeft de band in Manchester opgenomen met Simon Archer (The Pixies/PJ Harvey) en zit qua invloeden overal een beetje comfortabel in het midden. Brits, bezwerend en bol van dikke, muzikale lagen is het een genot om naar KIN te luisteren. De band speelde al eerder op Eurosonic, Noorderzon en Incubate, nu dus ook te zien tijdens de Popronde.

Voor fans van: Radiohead, Portishead, Warpaint

Meer informatie vind je op www.popronde.nl

The Daily Indie laat niet zomaar een video of single in premières gaan, daarvoor moet een nummer toch wel de redactieleden direct hoog uit hun stoel laten springen. We kunnen je vertellen: dat is zeker het geval bij Passing Car van KIN.

De Groningse band wordt op een erg prettige manier beïnvloed doorbands als Warpaint, The Pixies, Portishead en Radiohead. Trippende post-rock met randjes triphop. Check hieronder de nieuwe single plus video en lees hieronder alle informatie over het nieuwe album dat in september verschijnt!

SLOWTV

Op 18 september brengt KIN haar tweede album ‘SLOWTV’ uit. Het album werd in vijf dagen opgenomen in de 6DB studio’s te Manchester. Dit is de opvolger van het debuut ‘Flickering’ uit 2012. Beide albums werden mede geproduceerd door Simon ‘Ding’ Archer (The Pixies / PJ Harvey). De band heeft in de tussentijd niet stil gezeten, want in 2013 was daar ook nog de EP ‘SOON’.

KIN was het soloproject van Kim R. Foster, die van Engeland naar Nederland verhuisde. Eenmaal hier verzamelde Foster een band om zich heen met o.a. leden van Vox Von Braun en The Swains. Muzikaal is KIN niet makkelijk te categoriseren; de dominante rol van de bas in veel nummers doet denken aan het Britse wavegeluid, maar de band schrikt ook niet terug voor lange hypnotische, bijna minimalachtige passages of een atonale gitaareruptie.

De band speelde al op festivals als Eurosonic, Noorderzon en Incubate. Ook was de band te gast bij BBC6 MUSIC, verscheen op de lokale Britse TV en verzorgde KIN het voorprogramma van Britse rockband The Fall.

Op 18 september is de albumpresentatie van ‘SLOWTV’ in Vera, Groningen. Ook is KIN geselecteerd voor de POPronde 2015.

Een festival inrichten als dorp; voor Welcome to The Village is het al voor de derde keer op rij een succes. Het driedaagse popevenement op de Groene Ster in Leeuwarden biedt dit jaar een tijdelijk thuis aan 7.500 mensen – inclusief ruim vijfhonderd vrijwilligers. Het doel: een alternatief bieden op festivals van grote partijen als Mojo en Friendly Fire. Geen overvolle festivalweides dus, maar rust.

Ook wil het festival ingaan tegen het rendementsdenken – is dit nu al het woord van 2015? Om financieel succes, zo zegt men, draait het niet, wel gaat het om duurzaamheid. En dat zie je overal terug. Je mobiele telefoon opladen met bananenschillen? Check. Biologisch vlees? Check. We kunnen je vertellen: Koe Janneke is niet meer. De speciaal voor dit festival geslachte koe deed de gemoederen bij Telegraaf-lezers hoog opwaaien, maar het idee van de leiding is: laten zien waar het vlees vandaan komt. Iedereen zou van Koe Janneke gaan eten. Het enige probleem: de koe is al na een dag op. Uit betrouwbare bron weten wij inmiddels: er was een back-up-koe. Eind goed, al goed.

Yuko Yuko

Maar is het muzikaal ook wat? Zeker. Voor 85 euro krijgen bezoekers drie dagen lang een gevarieerd programma met pop, rock, funk, techno en een blik aan feestbands. De eerste dag zorgt Dokkumer wavegroep Yuko Yuko al meteen voor een hoogtepunt met postmoderne wave en elektronica. Britpopgroep Circa Waves uit Liverpool laat daarna de hoogtijdagen van The Kooks en The Libertines herleven. En T-shirt weather (de titel van hun bekendste single – red.), dat is het. Rapper Typhoon zorgt even later met de hiphop en ska van zijn succesplaat Lobi da Basi voor het feestje van de dag. Een perfecte afsluiter van de dag is zZz, het Amsterdamse orgelwave-duo. De hypnotiserende krautrock blijkt de ideale schakel te zijn tussen het dagprogramma vol bands en het nachtprogramma, waarbij techno en dancemuziek vaandeldragers zijn.

The Pains of Being Pure At Heart

Blood Red Shoes zorgt op de zaterdag voor een flinke tegenvaller. Klonk de hoekige grungerock van het duo ooit spannend en vernieuwend, nu overheersen oersaaie rechttoe-rechtaan-gitaarloopjes. Vergane glorie. Veel spannender is even later het optreden van de Rotterdamse no future-band Rats On Rafts, dat werk speelt van zijn nieuwe experimentele plaat Tape Hiss. Op plaat missen de nummers soms nog wat structuur, maar live werkt het experiment. The Pains of Being Pure At Heart laat daarna horen hoe het zou klinken als My Bloody Valentine samen met The Smiths zou spelen. Hoe? Als melodieuze, melancholische shoegaze. Erg goed. De dag wordt afgesloten door de Deense sixtiespopgroep The Asteroids Galaxy Tour. Alhoewel niet ieder nummer even hard weet te boeien, heeft de band een handvol klassieke indiehitjes, zoals Around the Bend en Heart Attack, die veel goedmaken.

PAUW

Een domper: na twee zonnige dagen begint de zondag met een heftige regenbui. Toch, rock-‘n-roll doet wonderen. Als de heren van de psychedelische rockband PAUW zijn begonnen, is de bui weer over. De op de jaren ’70 geïnspireerde muziek van de Twentse band boeit tot het einde. The Homesick, die andere band van leden van Yuko Yuko, speelt daarna een interessante mix van jaren ’80-post-punk en op Ariel Pink geïnspireerde psychedelica. Het feest is compleet bij het Cairo Liberation Front. Een optreden van dit Tilburgse duo komt neer op: Egyptische muziek uit een dj-set en een langharige mc die hier heel hard ‘Áááfika’, ‘Áááááfrika!’ doorheen schreeuwt. Hij deelt theedoeken aan het publiek uit om mee te zwaaien. Een foute parodie op het Midden-Oosten? Ontzettend, maar toegegeven: dit is toch wel erg komisch. Belgische legende dEUS mag het festival afsluiten en speelt werk dat voor oudere bezoekers geldt als klassiek, maar helaas onbekend is bij veel jongere bezoekers. Als algemene afsluiter blijkt deze band dus in praktijk wat minder geschikt dan verwacht.

The Homesick 

dEUS

Best Kept Secret 2015 was weer een hell of a ride. Drie dagen lang hebben we ons vermaakt tot we niet meer konden. Dag 1 kon je hier al vinden, net als dag 2 hier. En hieronder is het tijd voor de allerlaatste dag die het festival ons te bieden had. Een perfecte afsluiter van een weekend vol ontdekkingen. 

Alvvays

Black Mountain

First Aid Kit

Future Islands

Royal Blood

Sunset Sons

Waxahatchee

Het was weer geniet dit weekend. Hier nog wat sfeerfoto’s om mee af te sluiten, tot volgend jaar weer!

Het noisey indierockviertal uit Boston onder leiding van gitarist en zangeres Sadie Dupuis brengt met ‘Foil Deer’ de opvolger uit van het heerlijke debuutalbum Major Arcana (2013), een plaat die ramvol zat met pakkende rocksongs. 

Op deze nieuwe klinkt Speedy Ortiz veelzijdiger en orgineler dan ooit tevoren en lijkt de band vooral een hoop nieuwe dingen te willen proberen. Hét voorbeeld hiervan is Puffer, waarop de knallende bas het nummer zowat een R&B-feel geeft. ‘Foil Deer’ is Speedy’s meest gerichte en uitgedachte project tot nu toe. De band laat duidelijk horen geen one-trick pony te zijn: ‘Foil Deer’ is misschien wel de fijnste rockplaat van 2015 tot nu toe.

De selectie van het fijnste en grootste rondreizende festival van Nederland is bekend! Maar liefst 137 van de meest talentvolle band in ons land zullen dit jaar tijdens de Popronde langs maar liefst veertig steden zullen trekken. The Daily Indie is sinds vorig jaar mediapartner van het festival en maakte dit jaar ook onderdeel uit van de selectiecommissie. En we kunnen je uit eerste hand vertellen: er zit weer een hoop moois bij!

Dit jaar werd er wederom een recordaantal inschrijvingen geteld: uit meer dan 1200 aanmeldingen heeft de selectiecommissie 137 bands en acts uitverkoren. 137 namen in plaats van de 120 geselecteerde acts die de afgelopen jaren deelnamen aan de Popronde. Chris Moorman legt uit: “Er zaten zoveel goede acts tussen de aanmeldingen dat we besloten hebben niet star vast te willen houden aan een vast getal, maar dat we de kwaliteit het aantal geselecteerde acts wilden laten bepalen.” Deze geselecteerde bands en muzikanten zijn een actuele afspiegeling van aanstormend talent in alle muziekgenres in Nederland.

Niet alleen de selectie telt meer namen dan de vorige editie, ook het tourschema is uitgebreid: Popronde 2015 vindt plaats in 40 steden door het hele land, 9 meer dan in 2014. Het festival strijkt iedere donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag in de periode van 17 september tot 28 november neer in een andere stad in Nederland. Popronde geeft een nieuwe lichting opkomende bands en muzikanten jaarlijks de mogelijkheid op te treden buiten de eigen regio en hun netwerk uit te bouwen.

De namen voor 2015 zijn:

Aaumffie, Alexi Lalas, Alkaloid, All the King’s Daughters, Alumna, Angelo Boltini, Ashtraynutz, Atlantic Attraction, Bente, Bixby, Blue Crime, Blupaint, Boner Petit, Boogie Chillers, The Boombox, Brahm, The Brahms, Breaking Levees, The Breaks, The Cavern, Charl Delemarre, The Check 1-2, Convoi Exceptional, Counter Jib, Craig Elliott, Crying Boys Cafe, Daniel Cane & The Rebellion, Darlyn, De Alliantie, De Duiven, Demi Knight, Diede, The Dirty Denims, Donnerwetter, Dramali, Drunken Dolly, The Dubfactory, Early Adopters, Echo Movis, Eleonor Coco, An Evening With Knives, Fake Billy & The False Prophets, The Four, Friars, From Earth, Funky Organizers, General Midnight, Geysers, Gia Koka, Gitta de Ridder, Go Go Kill, Goodnight Moonlight, Haevn, Half Way Station, The Homesick, Icky Pack, Iguana Death Cult, inlakech, Jake In the Swamp, Jasper Mook, Jeanne Rouwendaal, Jerusa, Jesse Woodson, Julius, Keljet, Kid Harlequin, Kill Ferelli, Kin, Kira, Kissing Jane, La Garçon, Lady Dandelion, Lakshmi, Lghtnng, Life’s Electric, Logue, Longen, Lookapony, Lost & The Ish, The Lumes, Lynn Olsen, Mary Fields, Max Meser, McGyver, Meet The Storm, Midas, Mondae, Moon Tapes, Mountaineer, My Blue Van, Nancy Acid, Neutral Ground Brass Band, Niek Pronk, Nisse Bodil, OHWLE., OOAK, Oraclez, Orange Fox, Oud Schuim, our Minor fall, Pocket Knife Army, A Polaroid View, PollyAnna, Postcards From Mars, The Press and The President, Rectum Raiders, Reindier, Rhinorino, RIIOT feat. Paulina Dubaj, Rita Zipora, Rivers, Roelie Vuitton, Rogier Pelgrim, Roots Creation, Sade Adu, Sandyland, Santa Fé, Schizoid Lloyd, Secret Rendezvous, Sir James, Stef Classens, Stillwave, Stöma, Swinder, ’t Vlaggenschip, Tales That Are Not Supposed To Be Heard By People, Tamarin Desert, THT, Tom Tukker, TV Wonder, Valentina Elèni, Vince Irie & Offshore, Waiver, Wolves Dressed in Sheep, Yakumo, Yanesh! en 1st of June.

Deelnemende Steden Popronde
Popronde vindt dit jaar plaats in 40 steden gedurende de periode van 17 september t/m 28 november. Naar verwachting zullen tenminste 750 podia deelnemen en ruim 1300 optredens plaatsvinden door de geselecteerde artiesten. Popronde 2015 vindt plaats in Alkmaar, Almere, Amersfoort, Amsterdam, Apeldoorn, Arnhem, Assen, Breda, Delft, Den Bosch, Den Haag, Deventer, Dordrecht, Eindhoven, Emmen, Enschede, Groningen, Haarlem, Heerenveen, Heerlen, Helmond, Hengelo, Hilversum, Hoorn, Leeuwarden, Leiden, Maastricht, Middelburg, Nijmegen, Oss, Roermond, Rotterdam, Sittard, Tilburg, Utrecht, Wageningen, Weert, Venlo, Zutphen en Zwolle.

Ga er maar even rustig voor zitten om het door te nemen. Maar don’t worry, zoals altijd zal The Daily Indie de komende maanden berichten over de geslecteerde artiesten en pikken we de pareltjes er weer tussenuit voor je. 

Zo, dat was ons het weekendje wel weer hé! Twee dagen lang hebben we ons weer onder kunnen dompelen in een hoop nieuw talent, die we eindelijk eens in het echt hebben kunnen aanschouwen. Onze bevindingen lees je hieronder, onze conclusie is dat de eerste London Calling van het jaar een dik succes is geworden. Lees hieronder waarom!

Tekst Mabel Zwaan & Jente Lammerts

As Elephants Are
As Elephants Are is een klassiek voorbeeld van een catchy en verrukkelijk Britpopbandje dat vanaf London Calling hun weg naar het grote publiek en 3FM megahits tegemoet draaft. Door de jaren en line-ups heen gingen The Maccabees, Klaxons en meest recent Circa Waves de band hierin voor. Tijdens de show weten de hippe jongens al menig hart te veroveren, terwijl felgekleurde lichten en rookmachines het zicht op het gezellige kuifje van frontman Roger Waters regelmatig bezoedelen. Nadat hij tien keer had vermeld zo dol te zijn op Nederland, speelt hij hitpotentie-nummertje Crown, waarmee Nederland deze liefde heeft beantwoord. As Elephants Are zien wij binnenkort op posters boven tienermeisjesbedden.

Jack Garratt
Vijf minuten later dan de bedoeling was, iets wat niet vaak gebeurt op London Calling, betreedt Jack Garatt het grote podium op van Paradiso. Met vloeiende dansbewegingen en snoeiharde dancebeats maakt Garratt een letterlijk knallende binnenkomst. Menig trommelvlies bezwijkt bij de achterlijk harde bass en wanneer we om ons heen kijken staat iedereen met de vingers in de oren. Dit is enorm jammer, want Garratt zijn mooie en zuivere stem had met een iets lager volume het publiek binnen een mum van tijd in kunnen pakken. De uitgesproken multi-instrumentalist doet denken aan een soort elektronische wannabe Bon Iver. Dat is zijn goed recht, maar hij zal nog lang aan de weg moeten timmeren om zover te komen. Na een paar nummers is het voor onze eigen gezondheid helaas alweer tijd om de zaal uit te lopen.

Hooton Tennis Club
De vier uit Liverpool afkomstige hipsters van Hooton Tennis Club zijn verheugd om een stampvolle kleine zaal te zien bij hun eerste bezoekje aan onze hoofdstad. De band begint met nummer Up In the Air, na een vrij rommelig en ongemakkelijk begin weet de band na een half nummer de zaal aan het swingen te krijgen. Elk lid van de band gaat erg op in zijn eigen spel, wat ontzettend aandoenlijk is om naar te kijken. Soms doet de band een beetje denken aan Parquet Courts en The Brian Jonestown Massacre. De slordige abrupte eindes van de nummers zijn het enige storende puntje van de set. De solo’s en het vrolijke spel van de jongens maakt wel heel veel goed, eentje om zeker te onthouden!

The Dø
In een Hot Chip/Alt-J/ Kraftwerk opstelling staat de Frans/Finse band The Dø klaar voor een van de langste gigs van de avond. Deze opstelling zegt al genoeg over de muziek: kneiterstrakke elektronische muziek gedompeld in een dromerige laag. De zangeres, Olivia Bouyssou Merilahti, steelt de show in haar glamoureuze rode karatepakje. Deze roodtinten komen ook terug in het decor; slechts één van de dingen die tegen het perfecte aanhikt tijdens de gig. Elektronische muziek was zeldzaam deze editie, maar dit maakt de ongekend strakke performance van The Dø ruimschoots goed.

of Montreal
Na Spoon tijdens de vorige editie, was het nu tijd voor een andere legendarische jongen in het circuit: of Montreal. Inmiddels heeft deze vijfkoppige band twintig (!!!) albums in haar repertoire. In deze negentien jaar aan muziek is de band geëvalueerd van de late 60’s muziek zoals The Beatles en The Kinks naar een mix van elektronica, funk, glam en afrobeat zoals Prince, Talking Heads en David Bowie dat ook doen. Maar vergis je niet, zoals of Montreal is er geen ander. In Paradiso hebben ze hun theatergroep en andere showmaterialen thuis gelaten; vanavond draait het alleen maar om de funky, groovy disco-vibes die je door de afgelopen negentien jaar heen slingeren. De rode schoenen van onze favoriete dragqueen Kevin Barnes swingen over het podium, net zo enthousiast als de voeten van het publiek de grond hiervoor onveilig maken.

Drenge
Het hoogtepunt van London Calling deze editie, dat blijkt alweer als het – inmiddels trio – van Drenge het podium betreedt. Onder luid gejuich beginnen de rockende broertjes Loveless, plus bassist Rob Graham, de set met de bands persoonlijke favoriet Running Wild. Het gaat er ontzettend ruig en hard aan toe, hoewel het geluid gelukkig beter is afgesteld dan eerder in de avond. Vervolgens krijgen we een horde aan oudere nummers, die de set overheersen. Erg jammer, want van de nummers van het album ‘Undertow’ is er weinig aan bod gekomen. Wanneer na de single We Can Do What We Want wordt gespeeld gaat Paradiso uit zijn dak. Enkele mensen vallen flauw in de doorgedraaide moshpit, evenals de zwijmelende meisjes vooraan. Drenge speelt een perfect strakke set, die niemand snel meer zal vergeten.

Zondagavond 12 april stond van tevoren garant voor een avondje wegzwijmelen bij de prachtige liedjes van Homemade Empire en Jessica Pratt. Bart de Kroon a.k.a. Homemade Empire opent de avond met stemmige en diepgaande nummers die zich goed verhouden tot de charmante, magistrale en mysterieuze wereld waar Pratt haar luisteraars in weet te trekken. Fotograaf Rudy Sablerolle trok naar Poppodium EKKO om de twee vast te leggen tijdens een dromerig avondje.

Homemade Empire

Jessica Pratt

Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad – en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert, is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival. Hieronder wat er zoal te zien was op de laatste festivaldag, de zaterdag.

In tegenstelling tot vrijdag is het koud en druilerig in de Rotterdamse binnenstad. Na een kort nachtje slaap, een kop koffie en wat moed verzamelen, begeven we ons naar het tropische en überfoute nachtparadijs dat de voormalige Baja Beach Club is. De inmiddels lege, betonnen bunker midden in het centrum is decor voor de Subbacultcha x Roodkapje Day Party, zo langzamerhand een begrip in indieland. Hier zien we de piepjonge Rotterdammers van Goodnight Moonlight, het altijd hoogstaande Mountain States, de awkward emopop van Geertruida-coryfee Floris Bates  & Rented Friends en Santa Fé. We kunnen er weer tegen.

Op naar Rats On Rafts, dat is beloond met een plekje in de Kornuit, de één-na-grootste festivallocatie. De Rotterdamse band releasete onlangs de nieuwe, alom geprezen plaat Tape Hiss. Maar werkt die geïmproviseerde postpunknoise ook in een minder intieme locatie? Ja: vanaf opener Sweet Little Child heeft de band geen enkele moeite met de volle tent. Sterker nog: de geluidsmuur blijft uit, waardoor de hooks en vocalen van David Fagan beter hoorbaar zijn. Gestuwd door waarschijnlijk Nederlands beste ritmesectie van het moment worden de songs moeiteloos gerekt, maar verder speelt de band vooral een ‘festivalset’, met de songs Powder Monkey en Jazz verplaatst naar het sluitstuk. Rats lijkt momenteel niet te stoppen. Hier ook weer een lust om naar te kijken, tot en met het moment dat Fagan de eerste keer het publiek aanspreekt: “Doei.”

The Notwist draait al zo’n 25 jaar mee, maar de plaat ‘Close To The Glass’ (2014) en in mindere mate de onlangs verschenen, ronduit vage soundscape-plaat ‘Messier Objects’ hebben voor hervonden waardering voor de Duitse elektrorockband gezorgd. Vandaar dat de grote zaal van de Schouwburg vol staat met dertigers-plus, die door de zes mannen van The Notwist het publiek een uur lang volledig overdonderd worden met bombastische percussie, hyperactieve instrumentenwissels en een maniakale lichtshow. De band gaat net zo makkelijk van elektro naar hardrock. Echt gevaarlijk en ongepolijst wordt het nergens, maar zo’n band is The Notwist ook helemaal niet. Je krijgt er wel een complete show, met alles wat zo’n comeback nodig heeft, voor terug.

In Rotown is BC Camplight wars van zulk showing off. Amerikaan en Grote Vriendelijke Reus Brian Christinzio resideert na twee platen (2005, 2007) en samenwerkingen met Sharon van Etten en The War On Drugs tegenwoordig in Manchester, van waaruit begin dit jaar ‘How To Die In The North’ uitkwam. Christinzio is een grappige droogkloot en oogt in Rotown superontspannen, misschien iets té: de luchtige sixtiespop is vanaf opener You Should’ve Gone To School aanvankelijk nogal eentonig. Maar gedurende de goed opgebouwde set schroeft BC Camplight het tempo op, met veel percussie en samenzang en geleid door de immer aanwezige cowbell en ritmisch gespeelde pianoakkoorden van soulvolle voorganger Christinzio. De show ontaart in een uitbundige chaos bij Just Because I Love You. Pure feelgoodmuziek, dat BC Camplight.

We kunnen blijven staan voor Menace Beach. De band uit Leeds, met producer en gitarist MJ van Hookworms in de gelederen, is op de begin dit jaar uitgekomen plaat ‘Ratworld’ nog te betrappen op ingetogen momentjes, maar live blaast de band het dak van Rotown er zowat af. Menace Beach live is gewoon ongecompliceerd punkrocken. Desondanks blijven de aardigheden van de plaat goed overeind, vooral omdat de synths en zang van Liza Violet de muur van geluid die Ryan Needham optrekt, compenseren. De dynamische frontman is sympathiek en weet de klik met het publiek te maken, waardoor Rotown voorzichtig losgaat. Echte chaos blijft helaas uit, maar we hebben weer energie.

In de grote zaal van de Schouwburg mag Purity Ring het festival afsluiten. En hoe. Was debuut ‘Shrines’ nog een moeilijke, ingetogen plaat, tegenwoordig schuwt het Canadese duo het grote gebaar niet meer. We zien niet minder dan zestien dwarsbalken met aan elk een paar ritsen lichtgevende anaalkralen, een verzameling straatlampen die dienst doen als oplichtende triggers voor producer Corin Roddick, een serie buizen waar Megan James lichtstralen uittovert en een volle maan die een basdrum blijkt te zijn. Je vergeet bijna dat de twee (beide in stemmig wit) ook nog muziek maken. In de set komen oudjes Belispeak en Fineshrine nog voorbij, maar vooral songs van de nieuwe plaat ‘another eternity’ slaan de klok. In songs als repetition, bodyache en begin again (bewust zonder capitalen) zijn de breaks langer, de drops harder. Samen met het visuele geweld is het misschien makkelijk effect sorteren, maar het blijven ingenieuze liedjes die Purity Ring maakt, die ook nog eens kraakhelder gespeeld en gezongen worden – al moet de autotune James soms helpen bij hoge noten. Maar het publiek slikt het als zoete koek. We kunnen erover discussiëren of Purity Ring nog wel zo indie credible is, maar de band is een waardige headliner voor een wederom te gek Motel Mozaique.

Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad – en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival, beginnende met de vrijdag.

Tekst  Robin van Essel

Foto’s Rudy Sablerolle

Het is nog vroeg, als de Londenaren van Virginia Wing aantreden in de niet-zo-heel-sfeervolle foyer van de Rotterdamse Schouwburg. De band trekt dat zich desondanks niet aan, met aardige psychy new wave als resultaat. Virginia Wing is een wat luchtigere versie van Savages, al is frontvrouw Alice Merida ook waarschijnlijk niet de vrolijkste van de klas. De band speelt zijn hooks helder, met duidelijk te onderscheiden gitaar- en synthlagen. Maar verder is Virginia Wing door de minimalistische performance en duistere sound waarschijnlijk stukken beter op zijn plek in een sfeervol, donker hol, laat op de avond.

Wat is het toch met Deense punkbands en Nederland? Yung komt weliswaar Aarhus in plaats van de Deense hoofdstad en speelt niet met de donkere wave van oud-labelgenoten Iceage en Holograms, maar juist behoorlijk authentieke ‘70s working class punk, inclusief gebalde vuist, rauwe stemmen en houthakkerhemden. Het schijnt dat de geluidsman van Rotown de band bij de soundcheck verzocht om alsjeblieft iets minder hard te spelen, maar ook tijdens Yungs optreden is het volume aanzienlijk. De band zijn eigen ruiten in door na elk nummer uitgebreid te stemmen, maar verder is Yung een alleszins vermakelijke opwarmer voor de rest van de avond.

De Belgen van BRNS (spreek uit: brains) timmeren in eigen land al goed aan de weg en het kan niet anders dan dat er meer dan een paar zielen zijn gewonnen, vanavond in zaal 1 van de Gouvernestraat. De band uit Brussel maakt het zichzelf niet makkelijk, met een complexe opstelling, vreemde instrumenten (waaronder een keyboard dat qua looks en sound het meest wegheeft van kinderspeelgoed) en veel instrumentenwissels. De catchy, percussiegedreven indierock met samenzang en -schreeuw van het vorig jaar verschenen album ‘Patine’ worden gespeeld met het plezier die een band als Local Natives ook zo charmant maakte. BRNS is een geweldige, in Nederland nog zwaar onderschatte band zoals je ze alleen op ‘MoMo’ of festivals als Le Guess Who? ziet.

Door het enthousiasme rond BRNS komen we weliswaar te laat bij TDI-darling Jessica Pratt, die met haar ingetogen, breekbare folky indie precies op haar plek is in de indrukwekkende Paradijskerk. Op Pratt’s karakteristieke stem en simpele gitaarbegeleiding na, kun je dan ook een speld horen vallen – mensen die weg willen, wachten netjes op het einde van een song voordat ze durven opstaan. De verlegen singer-songwriter is dankbaar en het zorgt voor een bijzondere sfeer. Nu is dat al snel, in een kerk die zelfs precies ruikt zoals een kerk moet ruiken, maar Pratt is hier wel echt spot on geprogrammeerd.

Omdat Ibeyi door een plots opkomende keelontsteking is geveld, gaan we naar Nimmo (voorheen Nimmo and the Gauntletts), een paar deuren verder in Rotown. Het blijkt een prima wake up call. Met elektrogitaren, afwisselende vocalen, goed getimede breaks en fijne beats, maar zonder te vervallen in platte houseclichés, is Nimmo een soort The XX-on-steroids. Of testosteron. Want met Sarah Nimmo en Reva Gauntlett heeft de Engelse band twee behoorlijk rabiaat, euh, feministische frontvrouwen, maar verder is Nimmo gewoon vooral feest. Dat tegen het einde de stemmen het een beetje beginnen te begeven, doet daar niks aan af. Rotown is dan al aan het dansen geslagen.

We kunnen lekker blijven staan voor The Districts, voorheen getipt als mustsee. De Amerikanen, onder leiding van Rob Grote, waren absolute favoriet op SXSW. En er moet worden gezegd: de band heeft die lekkere zuidelijke knauw van de oude Kings Of Leon, inclusief erg goede songs. Het probleem zit ‘em dan ook niet in de rootsrock ’n roll zelf. De performance van de band voelt gemaakt, een moetje, het enthousiasme gespeeld. Daarbij ligt het tempo laag, met iets te veel tergend trage songs achter elkaar. Het publiek is dan ook niet onder de indruk. Pas tegen het eind, bij de climax van Funeral Beds, voelt het optreden oprecht. Het redt de show van The Districts helaas niet van het credo ‘degelijk’.

Inmiddels is het na middernacht en het publiek in Rotown vertrekt naar huis of Weval, dat in Perron speelt. Een halflege zaal is niet de beste setting om met je lamme kop naar een stel opgefokte Engelsen te gaan kijken, maar het maakt Bad Breeding zelf niet zoveel uit. De band hanteert geen opbouw: het begin is al furieus en zo blijft het. Zanger Chris Dodd kronkelt krijsend over het podium, terwijl gitarist Matt Toll bovenop hem staat. Helaas komen door het oorverdovend volume de subtiliteiten, die toch echt wel in de inventieve hardcore punk van Bad Breeding te vinden zijn, aanvankelijk niet over. Maar het harde werken van de band redt het optreden. Bij het sluitstuk met singles Burn This Flag en Age Of Nothing zijn zanger en gitarist inmiddels verhuisd naar de zaal, tussen het publiek, en Rotown springt voorzichtig in de pit. We hadden een vollere, zweterigere zaal gewenst, maar al met al een indrukwekkend einde van een kwalitatief hoogstaande dag Motel Mozaique.

Op 5 en 6 juni presenteert de Effenaar samen met het Liverpool International Festival of Psychedelica het Eindhoven Psych Lab! Nadat de eerste editie al een succes was in 2014, belooft het voor de tweede keer op een rij een dik psychedelisch spektakel te worden in Eindhoven. Zeker met nieuwe namen als Moon Duo, Earth, The Soft Moon, Klaus Johann Grobe, Ultimate Painting, The Soft Walls, zZz en The Lucid Dream, die vandaag zijn toegevoegd aan het programma. 

Niet alleen is het bovenstaande rijtje al genoeg reden om naar eens een lekker weekendje naar Eindhoven af te zakken, maar ook Jacco Gardner, Morgan Delt, Doug Tuttle en The Limiñanas staan genoteerd op de line-up. Voor de gehele line-up, check de website van het festival.

Visuals
Eindhoven spat begin juni dus weer uit zijn voegen van de psychedelica. Niet alleen vanwege de meer dan dertig bands die op het festival spelen, maar ook omdat het festival altijd meer biedt dan dat. In de Effenaar is er opnieuw een expo, ditmaal van Glenn Peeters (van Radar Men From The Moon) en Pernilla Ellens, foto’s uit de jaren tachtig van het Natlab in Eindhoven die gemaakt zijn door Ed van der Elsken en het ‘Waterballet’ van Kamiel Rongen. Er wordt binnenkort nog meer bekend gemaakt, we houden je op de hoogte!

Tickets:
Weekend tickets: € 67.50
Day tickets: € 37,50
Weekend including hotel for two people € 275,-

Website: http://www.eindhovenpsychlab.com
Facebook: https://www.facebook.com/eindhovenpsychlab
Twitter: http://www.twitter.com/EhovenPsychLab