Sam Beam van Iron & Wine zingt op What Hurts Worse van zoete zomermijmeringen en dat er nog hoop is

Dat het heet en benauwd is, en dat er behoefte is aan verkoeling, dat staat als een paal boven water. In de metro van Rotterdam stoten forenzen hun bezwete hoofden tegen de klamme hitte; de algehele tegenzin om achter een bureau te moeten zitten, met de volle dertig procent ertegenaan. Dan is er gelukkig nog engel Sam Beam AKA Iron & Wine, die vanuit zijn baardige wolk nog altijd mijmert over mensenliefde, verwondering, schoonheid, dat soort dingen.

Hij is niet lang weggeweest en als hij vanuit de dieptes van zijn gezichtsbeharing de stembanden weer aanspant is het alsof er sinds The Creek Drank the Cradle niets veranderd is. Er zijn geen jaren verstreken, de wereld slijt dezelfde rondjes rond de zon en de gebrokenheid die er nog is, die is goudomrand. Zo erg is het allemaal nog niet. Dat er nog hoop is.

What Hurts Worse is zo’n liedje over gebrokenheid, maar waarbij er meer dan afdoende licht en hoop is. Én dat nog eens anderhalve minuut nagalmt met een ‘Let’s become the lovers we want / Let’s become the lovers we need’ (allemaal!). De handpercussie is spaarzaam, de gitaren spelen vrij en slordig, ergens brandt een zomervuur en de dag sleept zich de schemer in. Iron & Wine ten voeten uit. En het werkt, en het werkt nog steeds.