REVIEW: Holograms – Forever

 

 

Terugkerend van lange en slopende tournees, komen de Zweedse postpunkers van Holograms thuis in hun geïsoleerde buitenwijken van Stockholm. Zonder geld en na het verliezen van hun banen zijn twee bandleden gedwongen om weer thuis te gaan wonen en resideert de andere helft in een verre en slechte buitenwijk van de stad. Tel daar de donkere en koude Zweedse winter bij op en je ziet steeds meer het plaatje van een geïsoleerde band die zich aan elkaar klampt voor overleving. Na een goed aangeslagen eerste plaat, werken ze keihard aan een opvolger en hopen dat het zich uit zal betalen voor de band. Dit móet ‘m worden.

 

Hard en pikzwart
Wat heeft het opgeleverd? Een album dat ‘Forever’ heet en klinkt als een hechte, pure, energieke en groots klinkende plaat waarop de ambitie beduidend goed terug te horen is. Voornaamste single Flesh And Bone laat alle kenmerken van deze nieuwe richting horen. De dramatiek in de stem van zanger Andreas Lagerström, de Joy Division-achtige baspartijen, voortduwende drums en vorstelijke klanken van de synth. Gelijk gevolgd door hoogtepunt Meditations, een ongelooflijk opzwepend, hard, vies, vuist-in-de-lucht-pompend nummer. De messcherpe gitaren in combinatie met de snelle en strakke rechttoe-rechtaan drums zijn simpelweg niet te weerstaan. En dat is het toffe aan deze plaat, het duistere kleurenpalet dat de band gebruikt, klinkt op een of andere manier toch heel erg helder en (een soort van) toegankelijk. Het is aantrekkelijk, zoals de sublieme albumcover (alleen om die reden zou je ‘m al op vinyl moeten kopen).

 

 

 

 

Mystieke en energieke plaat
Een ander nummer dat snijdt en zaagt is Rush, waar de mix tussen de oude en nieuwe Holograms goed te horen is. Opgefokt, snel en beklemmend, alleen nu een stuk evenwichtiger en meer uitgedacht. De sound doet al snel denken aan de grotere Scandinavische broertjes van Iceage en de Londense dames van Savages. De zang doet zeker aan de Denen denken, alleen wil Lagerström zichzelf nog wel eens te groot voordoen. De lijn tussen een vocale punk attitude en een voetbalhooligan is daardoor wel eens dun, waarmee de zanger zichzelf op momenten wel eens tekort doen. Op A Blaze On The Hillside is dit niet het geval, het nummer dreigt, gromt en bijt van zich af.

 

‘Forever’ is een plaat vol mystiek en energie en het is tof om te horen hoe de Zweedse rebellen zich één jaar na hun debuut hebben ontwikkeld.
Ricardo Jupijn.