RECENSIE: White Fence – Cyclops Reap

 

Door Rinze Voorberg

Ooit afgevraagd hoe de liefdesbaby van George Harrison op acid met een Sparklehorse on coke zou klinken? The Daily Indie denkt van niet. Maar het antwoord is ondertussen al wel gevonden. Met ‘Cyclops Reap’ weet White Fence, geesteskind van Tim Presley, iets te doen wat hem ervoor niet lukte: samenhang in zijn eigen chaos.

Sixties revivalist
Op ‘Cyclops Reap’ verrast bij iedere hoek/hook die je omgaat. Vol met drums in de achtergrond, dromerige flanger en chorus-effecten en rommelige solo’s die heerlijk in de liedjes zijn gegoten. Maar ook al verwacht je het soms, nergens vliegt het uit de bocht. Het mooie The Boy I Jumped in Hemlock Alley met de Beatle-esque dubbele vocals bewijst maar weer dat een goed chorus niet hoeft te lijden onder opnamekwaliteit. Leentjebuur wordt gespeeld met bijna al zijn sixties-revivalist kameraden, zoals labelgenoten Ty Segall en Warm Soda, maar dit is Eigen met de hoofdletter e. Presley, die claimt dat hij alleen slaapt, zijn katten voert en muziek maakt/opneemt, creëert zijn eigen kleine universum. Zoete liedjes (bv. Make them dinner at our shoes) wisselen rommelige sixtiesrock (à la Pink Gorilla) in prettig tempo af. Sixtiesrevivalisten opgelet: ‘Cyclops Reap’ is een toffe aanvulling op al je Tame Impala’s, Ty Segalls en Warm Sodas. Stap eventjes in zijn universum.