Parquet Courts boeit wel, maar piekt niet in bomvol Vera

Volgens eigen zeggen is Parquet Courts een band die wil blijven vernieuwen. Afgaand op het oeuvre van de New Yorkers maken ze die belofte waar. Zo wisselt het kwartet platen met door Amerikaanse postpunk beïnvloede nummers af met ontoegankelijk no-wave-lawaai. Laatste plaat Human Performance was wederom een stap voorwaarts: het is het meest afwisselende en dynamische album. Het brengt de band naar een drukbezocht Vera, de club waar ze in 2013 de befaamde Verapoll voor beste concert in de wacht sleepten.  

Als voorprogramma heeft Parquet Courts de band Pill meegenomen, eveneens afkomstig uit Brooklyn. In het halfdonker schiet het viertal voortvarend uit de startblokken met ongemakkelijk in het gehoor liggende, machinaal doordreinende klanken, waarbij no wave en de vroege Sonic Youth niet ver weg zijn. Zangeres en bassiste Veronica Torres zingt, schreeuwt en praat afwisselend haar niet van humor gespeende teksten de microfoon in.

De vakkundig hamerende drummer Adrew Spaulding zorgt voor struikelritmes, terwijl de gitarist Jonathan Campolo met behulp van zowel een speelgoed- als een elektrische gitaar voor een gruizig feedbackgeluid zorgt. Opmerkelijk is de rol van een saxofonist Bejamin Jaffe, wiens bij momenten aan freejazz refererende klanken wonderwel in het totaalgeluid passen. De aanvankelijke overrompeling van het begin houdt Pill niet vast, toch is het bij vlagen muzikaal interessant.

Parquet Courts
Parquet Courts gaat eveneens vurig van start. Zanger en gitarist Andrew Savage loopt al aardig rood aan terwijl hij zijn teksten staccato de microfoon in spuugt. Het geluid is hard maar zuiver afgesteld, zodat de stevigere kant van het repertoire van Parquet Courts prima uit de verf komt, met als hoogtepunt een fijn gejaagd gespeeld Borrowed Time.

Uiteraard ligt het zwaartepunt van het optreden bij het werk van het halverwege dit jaar verschenen Human Performance, wat meer rustige en subtiele nummers betekent, waarin zelfs aandacht is voor toetsen. En hoewel de band de songs prima neerzet, lukt het de formatie niet om de aandacht constant vast te houden. Vaak klinken de songs vrijwel exact hetzelfde als op de plaat. Wanneer de band een enkel nummer opleukt met wat extra gitaareffecten, ontstaan wel momenten van muzikale meerwaarde.

Toch slaat de verveling allerminst toe, omdat live eens te meer blijkt hoe vernuftig de gitaarlijnen met elkaar verweven zijn. Met als fraaiste voorbeelden het uitgesponnen en The Velvet Underground aanroepende One Man No City of het aan Television refererende, minder zwaar aangezette Berlin Got Blurry. Parquet Courts geeft weliswaar een goed concert, dat echter nog boeiender had kunnen zijn wanneer de groep wat vaker was afgeweken van de gebaande paden van de albumversies.