Palmbomen II’s Memories of Cindy is een homage aan én een parodie op hipsteradolescentie

In maart 2017 dropte Nederlandse producer en dj Kai Hugo al het eerste deel van de Memories of Cindy serie onder zijn alias Palmbomen II, compleet met zelf geproduceerde bijbehorende surreële videoserie. De vierdelige reeks is nu compleet met een bijna negentig minuten beslaande lofrede aan een mysterieus meisje, waarvan we eerlijk gezegd niet zeker weten of ze ooit bestaan heeft en of dat überhaupt uitmaakt. Het is deze conceptuele diepte die de plaat zo meeslepend maakt. 

Het eerste waar Memories of Cindy aan doet denken is de meesterlijke serie van David Lynch, Twin Peaks: dromerig, verwarrend, vervreemdend, zoet, grappig en post-ironisch kitsch. Oh ja, en het draait om een overleden meisje dat ogenschijnlijk alles mee had, maar intussen werd geteisterd door gevoelens van ondraaglijke leegte en nihilistische quasi-wijsheden die uiteindelijk op mysterieuze wijze tot haar tragische dood leidden. 

Alle kenmerken van de serie zijn daar, met de uitzondering dat Twin Peaks bij vlagen angstaanjagend was. Memories of Cindy is vaak eerder afstandelijk, een afleiding van die ruwe, ambivalente emotie door middel van afvlakking en lichte verwarring. 

De leidraad van Memories of Cindy schuilt in het snijvlak tussen realiteit en fictie en het daarbij komende verlangen naar authenticiteit. Cindy’s stem is hier het voornaamste symbool van. Ze verschijnt soms vanuit de verte, meestal vanuit het niets, mantra’s herhalend. Daarna is het wachten tot je haar weer hoort – een zoete, zaligmakende klank waarvan de aanwezigheid waardevoller is dan de woorden die worden gesproken. Het geeft weer hoe de aan- of afwezigheid van een persoon in bijzondere gevallen onontkoombaar is. Cindy is zo’n geval. Ze is een geest, een hologram, ze is maar half tastbaar, maar je kunt niet om haar heen. 

Wat geluid en emotie betreft schittert Memories of Cindy het meest op rustpunten. De meest opmerkelijke (en ook meteen eerste) daarvan is Peter Accepts Death, een samenstelling van jolige melodietjes op een sombere dag, overzongen door Cindy’s mantra: “he has accepted”. Het klinkt eerder als een sombere versie van de soundtrack voor een pixelachtige boerderijsimulator, dan het resultaat van een rouwende producer, maar het maakt absoluut indruk op de luisteraar. Het is dan ook de eerste directe melancholische confrontatie met dood in dit album en dat voelt een beetje ambigu. Peter mag deze dood fijn accepteren, maar dat betekent nog niet dat die dood er hoorde te zijn. In het subtiel uitdagen van dit soort gedachten en gevoelens schuilt de grote kracht van Memories of Cindy. 

Dansbare beats zijn er net zoals op zijn debuutplaat verzwolgen onder weerklinkende en galmende melodieën ook genoeg, maar bij Palmbomen II lijkt dansen altijd secundair. Op RTL Unifeeder gebruikt Palmbomen bijvoorbeeld een soort opzwepende breakbeat, maar dan juist om de rust en luchtigheid van tonen te versterken. In die zin werkt zijn percussie vaak eerder remmend dan activerend. Het lijkt er soms op dat Palmbomen er een soort sport van maakt om innerlijke rust en de dansvloer te contrasteren en tegelijkertijd zo dicht mogelijk bij elkaar te houden. Dat wordt in één nummer samengevat in ALOHAnet, waarin de sereniteit Japanse ambient wordt afgewisseld met gevoelloze, industriële techno. 

De video’s van de Memories of Cindy serie mogen echter ook niet over het hoofd gezien worden. De video’s tonen een absurde wereld waarin alles nep is, maar niemand echt voor de gek gehouden wordt. Een talkshow met Palmbomen II als gast wordt afgewisseld met digitale reclames voor een huisdierenfotograaf of een bijzondere falafeltent met hilarische Slowdive referentie. Om de lijn tussen fictie en (digitale) werkelijkheid nog maar eens te vervagen, bestaat er ook nog een daadwerkelijke website over genoemde falafeltent. Het lijkt een tv-zender gerecreëerd door AI dat in de jaren 80 de blauwdruk van een tv-zender geprogrammeerd heeft gekregen, hetgeen weer doet denken aan de manier waarop personages in het werk van David Lynch of Wes Anderson communiceren: gedreven door conventie meer dan iets anders, waardoor alle communicatie op een of andere manier melodramatisch, geforceerd en tegelijkertijd emotioneel afgevlakt is. En dat allemaal in de naam van de zoektocht naar zingeving, die natuurlijk vrijwel altijd uitblijft. 

Op een zelfde manier zweeft Memories of Cindy continu tussen hommage en parodie, realiteit en fictie, emotie en oppervlakte. Toch zullen wij de laatste zijn die zegt dat de sentimenten van Memories of Cindy bijzonder diep gaan of vernieuwend zijn. Ze zijn vaak niet meer dan een clichématige zoektocht naar authenticiteit en warmte die vaak worden bedolven onder snares en hihats. Dat is dan wel weer een herkenbaar kenmerk van hipsteradolescentie: alles moet rauw, duister en koeltjes, maar o wee als je nooit huilt wanneer er niemand in de buurt is. 

Het is zeer waarschijnlijk dat Cindy fictief is, een hersenspinsel van Palmbomen, bedoeld om de ongrijpbaarheid van leven en dood te belichamen door muziek. Mocht dat zo zijn, heeft hij een bijzonder interessante wereld weten te creëren waarin het makkelijk verdwalen is. Mocht het hele verhaal wel wat waarheid bevatten, is het bewonderenswaardig dat Kai Hugo weet te lachen in het gezicht van rouw en de absurditeit van bestaan.