Noname gaf in de Melkweg een ode aan de vrijheid samen met Sampa The Great

De tijd dat je als artiest alleen maar succesvol kunt zijn als je arrogant en afstandelijk bent is allang voorbij. Fatimah Nyeema Warner, die je wel kent als Noname, is een van de artiesten die niet bang is om zichzelf helemaal bloot te stellen. En dat liet ze weer eens zien in de Melkweg afgelopen dinsdag. Noname had je buurmeisje kunnen zijn. Als je buurmeisje een platendeal had en samenwerkte met Chance the Rapper.

Normaal gesproken luister ik voor een concert het gehele oeuvre plat van iedereen die ook maar enigszins op het podium te voorschijn komt. Deze keer was dat niet nodig. Ik kan Noname’s fijne eerste plaat Telefone ondertussen volledig mee-rappen. (Behalve dan dat ik niet kan rappen.) Van de artiest die het voorprogramma doet, Sampa the Great, had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord. En in plaats van in stalker mode te gaan liet ik het deze keer zo, ik had toch al een drukke week en was gestresst. Soms is het goed om eens zonder verwachting een show te bekijken, om het echt in het moment te ervaren.

 

Sampa opende haar show met duidelijke instructies voor het publiek: There’s just one rule here. Whatever you do, be free. Sampa herhaalt deze boodschap tussen al haar soulvolle hiphop-nummers door. En alsof het niet al empowering genoeg was om twee getalenteerde, zwarte vrouwen iedereen omver te zien blazen met hun rap-skills, houdt Sampa ook nog een korte toespraak over het effect van het westers schoonheidsideaal, waarna ze het hele publiek de woorden ‘I am beautiful’ laat uitschreeuwen. Hierna doet ze door middel van covers van Lauryn Hill en Kendrick Lamar nog een ode aan andere zwarte artiesten die niet bang zijn om op te komen voor wat ze belangrijk vinden. Dit allemaal zonder de positieve vibes te verliezen.

 

Noname
Als Noname eindelijk het podium op komt lopen en het publiek keihard begint te gillen, ontvangt ze het luide applaus met een bescheiden lachje. Ze is met haar witte All Stars, lieve glimlach en ongemakkelijke grapjes vreemd genoeg herkenbaar. Alsof je een oud klasgenootje waar je vroeger wel chill mee was na lange tijd terug ziet. Maar toch is ze een hele sterke aanwezigheid op het podium. Ze loopt bijna theatraal rond en beeld sommige teksten uit om ze extra kracht bij te geven. Tijdens haar nummers door maakt ze constant contact met het publiek, iets dat haar nog minder op een onaanraakbare celebrity laat lijken.

 

Ze heeft mij en andere mensen die in de voorste rijen stonden meerdere malen recht aangekeken. Ik heb zelfs jaloers kunnen aanschouwen dat ze het meisje naast me een knipoog gaf. Als iemand iets schreeuwde vanuit het publiek reageerde ze daar direct op en ze spoorde ons constant aan om met haar mee te zingen. Publieksinteractie is iets waar veel grote artiesten soms het belang van over het hoofd zien. Het is de beste manier om je publiek het gevoel te geven dat ze met zijn allen hebben bijgedragen aan je concert. En dat is precies wat er bij Noname gebeurde. Toen ik na afloop de concertzaal uitliep hoorde ik overal om me heen mensen praten over de positiviteit van de show en hoe ontzettend cute Noname wel niet is. En ze hebben gelijk. Ik ben de stress van de afgelopen week alweer helemaal vergeten.

Noname’s tweede plaat Room 25 komt in september dit jaar uit.