NEW MUSIC (week 5): o.a. YAK, Meat Wave en Cheatahs

Anti Pony – Cry On The Floor
Zo’n veertien jaar terug werd een van uw redacteuren op een pony gezet die duidelijk het woord ‘draf’ niet kende… Waarschijnlijk is er iets vergelijkbaars gebeurd met Sanna Colling en Alexander Pierre van de Stokholmse psychband Anti Pony.

Hun allereerste track draagt de heerlijk depressieve titel Cry on the Floor en is gevuld met vintage sixties psych en luidruchtige gitaren. De weelderige productie, met dikke vocale harmonieën en zorgvuldig uitgevoerde instrumentatie, zorgt voor een heerlijk hypnotiserend effect. Niets wat nooit eerder is gedaan, maar het prikkelt de zintuigen voor de weg die zij nog af zullen galopperen.
Mabel Zwaan

 

YAK – Plastic People
Ooit, in de jaren tachtig was er in Engeland een progrockband genaamd Yak. Nu is er een ‘nieuwe’ YAK uit dat land en deze variant maakt rock die helemaal niet zo progressief is. Daarentegen is Plastic People wél typisch Engels.

Zanger Oliver Burslem klinkt boos, zo ook zijn teksten. En dat gaat prima samen met de hoekige riffs, het prominent aanwezige baswerk en de algehele net-niet-uit-de-bocht feel van het nummer. Zeker in de tweede helft komen er wat noisy invloeden om de hoek kijken. Deze heerlijke single is het eerste officieel verschenen nummer van YAK, we houden je op de hoogte als de band meer van zich laat horen.
Julian Klaassen

 

SPIRES – Sleepy Eyes
SPIRES uit New York viert met Sleepy Eyes het 55-jarige bestaan van de sixties. Galmende psychrock op een aangenaam relaxed tempo. Nu zijn er natuurlijk wel meer bands die zich in in dit muzikale straatje begeven, maar SPIRES doet het wel verdraaid goed.

De single kent een hoog ‘ik ken dit, maar waarvan ook alweer?’-gehalte. Het antwoord op die vraag weten we eigenlijk ook niet, maar we horen zeker The Velvet Underground en The Beatles. Vergelijken heeft overigens weinig zin, want SPIRES klinkt fris en verdient een compliment, met name voor het toffe samenspel van piano en gitaar. Luister ‘m in onze mixtape!
Julian Klaassen

 

Meat Wave – Sham King
Dit zijn drie lieve jongens uit Chicago want ze zien eruit als onschuldige, naïeve nerds. Ha, ha, gefopt! Want ze overstromen ons met agressieve, repeterende en retestrakke lo-fi punk. En met een bandnaam als Meat Wave was je natuurlijk al niet in zo’n flauwe grap getrapt. Welnee, maar het zij écht wel heel aardige jongens hoor.

Dus, keihard heerlijke lo-fi punk.
Teun Guichelaar

 

Absolutely Free – Beneath The Air
Beneath The Air is misschien wel het leukste nummer van het zelfgetitelde en net verschenen debuutalbum van het Canadese Absolutely Free. Zelf omschrijven ze hun muziek als astrobeat en dat is een vrij rake term.

In tegenstelling tot de songtitel, gaat Beneath the Air juist wel lekker de lucht in met dromerige, psychedelische melodieën die uitmonden in een prachtige en drijvende muur van geluid. Iedereen die dit nummer ook zo enorm lekker vindt, kan mee komen zweven met de band in februari, wanneer ze het voorprogramma van het minstens net zo geweldige Viet Cong in Paradiso en Rotown zullen verzorgen.
Olaf Slootweg

 

Spit Shake Sisters – Blasphemer
Is dit Ty Segall die teruggaat naar zijn ruigste garage tijdperk, of weer nieuw wild werk van Thee Oh Sees? Het antwoord op beide meerkeuzevragen is: nee, want dit zijn de Spit Shake Sisters. Dan eens raden waar ze vandaan komen? Juist: Brighton.

Het kan namelijk niet op in dit stadje dat zó gloeiend heet broeit dat we er haast elke TDI-editie wel iets over móéten schrijven. Welnu, de uitzinnige Spit Shake Sisters knallen psychgarage keihard als tegengeluid richting de hedendaagse sufheid, die ze omschrijven als ‘zakenmannen in nette pakken, met hun automatisch afgestelde wapens voor massa-verveling’. Hoppa!
Teun Guichelaar

 

The Ocean Party – Wading In
Melbourne’s finest, The Ocean Party, brengt ons veel vertier met zijn eerste single Wading In, van zijn inmiddels alweer vierde album ‘Soft Focus’. Het album komt uit via Jigsaw Records en is te verkrijgen via de bekende digitale kanalen.

Doe het snel, want jongens, het refrein is te verdomd lekker en doet je denken aan de winterdepressie waarin jij je waarschijnlijk nu ook in bevindt: “It’s all the same, nothing ever really changes”. Want het komt allemaal goed, sneeuw blijft niet voor altijd op de grond dwarrelen en de bladeren aan de boom beginnen weer kleur te krijgen. Wedden dat het refrein in je hoofd blijft hangen? Wedden?!
Giordano Mellin

Pinkshinyultrablast – Umi
Vijf jaar na het verschijnen van hun debuut-EP, komen deze Russische synthpoppers met een overdonderend lekkere, nieuwe single op de proppen. Maar wacht even, Russisch?!

Inderdaad, Pinkshinyultrablast komt uit Sint Petersburg en maakt zeer vernuftige en zweverige synthpop met een haast Londense sound. Het nummer Umi is een geweldige comeback en komt te staan op debuutalbum ‘Everything Else Matters’, dat 26 januari uitkomt via Club AC30. Check ook zeker het meer uptempo en gitaargedreven Holy Forest. Toch leuk om eens wat anders uit Rusland te horen, zeker als het zo lekker als dit is.
Ricardo Jupijn

 

Terrible Truths – False Hope
Op het vijfjarige compilatiealbum van het label Bedroom Suck, is het nummer False Hope van Terrible Truths te vinden. En die valt op, want deze onrustige postpunkers uit Melbourne hebben al een aantal jaar niets uitgebracht en spelen zelden live.

Dat is misschien maar goed ook, want die opgekropte spanning voel je heerlijk terug in de muziek. Met een nerveuze instrumentatie die telkens net niet op elkaar botst, lijkt False Hope op een kokende pan die spugend en borrelend telkens net niet overstroomt. Er schijnt een debuutalbum van dit trio onderweg te zijn, we zullen onze oren en ogen openhouden voor je!
Ricardo Jupijn

 

The Danger Boys – Argentina
De cover van het aankomende debuutalbum van The Danger Boys straalt een dusdanige ongemakkelijkheid  uit dat je het album bijna niet zou durven te luisteren. Gehuld in een ware nineties outfit, staat er een white boy met een ooglapje droevig te kijken.

Toch is het juist deze ongemakkelijkheid die de muziek van The Danger Boys zo goed maakt. Argentina is het eerste nummer van de nieuwe plaat en speelt perfect in op de behoefte aan droevige R&B-liedjes voor een alternatief publiek. Vergeet Banks, FKA twigs en SOHN: The Danger Boys komt eraan. Het zelfgetitelde debuutalbum komt uit op 25 februari.
Dion van Leeuwen

 

Cheatahs – Controller
Binnen een jaar na je debuutalbum met nog een EP komen: nee, Cheatahs zit niet stil. De ingrediënten zijn in de tussentijd grotendeels hetzelfde gebleven. De combinatie van een simpele maar goede song, gruizige gitaren en kekke hook werken in ieder geval nog steeds als een trein!

De bas in Controller klinkt elektronischer dan wat we van de band gewend zijn. Experiment voor een volgend album? Wie weet. Tot die tijd is Controller (en de rest van de ‘Sunne’ EP die 23 februari uitkomt) een heel erg fijne toevoeging aan de Cheatahs-discografie.
Wessel van Hulssen

Pale Blue – The Past We Leave Behind
Nieuw in de alsmaar uitbreidende stal van Captured Tracks is Pale Blue, een vers project van Mike Simonetti, de mede-oprichter van Italians Do It Better (o.a. Chromatics, Glass Candy).

De single, van het gelijknamige debuutalbum, trilt je in een diepe trance en draait vervolgens zachtje rondjes in een warme experimentele dreampop-melange. Als deze poëtische, ritmische en melancholische elektropop een goede voorbode is voor het album dat vanaf 14 april in de winkels komt te liggen, dan kan Simonetti met Pale Blue zomaar een nieuwe Captured Tracks indiedarling gaan worden na o.a. Mac DeMarco en DIIV.
Ricardo Jupijn