NEW EP: Dead Coast – Seven Deadly Children

 

Als liefhebber van de betere laidback westcoast-surf had je natuurlijk al niet echt te klagen afgelopen jaar, met briljante releases van Allah-Las, Night Beats, The Growlers, Fresh And Onlys en Blackfeet Braves. De band Dead Coast, die we oppikten in het voorprogramma van de Engelse tour van Allah-Las, is zo’n beetje de Londense tegenhanger van al deze bands. Pardon, Londen? Jep, je weet wel, bad food, worse weather, Mary-fucking-Poppins. Weliswaar klinkt Dead Coast onmiskenbaar westcoast: surf, psych, bluesy en nostalgisch. Niet zo vreemd, als je weet dat de leden voor Amoeba Records in San Francisco werkten, inderdaad ‘het label van’.

 

Filmisch
Op debuutplaat ‘The White Cross EP’ waren nog wat voorzichtige Engelse invloeden te horen, met name in de geest van The Libertines en The Clash. Maar op de nieuwe, ‘Seven Deadly Children’, bewijst Dead Coast vooral goed naar de Amerikaanse muziekhistorie te hebben geluisterd. Een band als Allah-Las herinterpreteerde de Californische sound en stak zo boven het maaiveld van de acht miljard andere psych- en surfbandjes uit. Dat maakte Allah-Las ook zo goed, en uiteindelijk mega-populair. Dead Coast doet hetzelfde. Maar dan anders. De muziek klinkt meer filmisch, zoals de band ook zelf zegt: gemaakt voor onder een Quentin Tarantino-film.

 

Je hoort americana en country, uitgesponnen pschedelica, en hier en daar waan je je samen met Jim Morrison-on-acid, al dansend in de woestijn. Tropisch zwoele melodieën, zang te laag in de mix en teksten over whatever-anything-goes-zolang-we-seks-en-wiet-hebben. ‘I know a girl but she’s living in the sun / She loves me when I’m drunk.’ Ik bedoel maar. Zolang het kwik hier onder de twintig graden is, hebben we nooit teveel van zulke bands. Zeker niet als ze zo goed zijn als Dead Coast.