Album Review

Naughty Naughty Violence van Canshaker Pi is een moeilijke tweede bij uitstek, maar laat dat je niet afschrikken


7 mei 2018

Een band breekt door met een fijne debuutplaat die voor het grootste gedeelte gevuld is met fijn meezingbare, energieke, niets-aan-de-hand-rocknummers, maar slaat voor diens opvolger plotseling een veel dieper en duisterder pad in, zowel muzikaal als tekstueel. Dat zal bij velen het belletje doen rinkelen als het verhaal van Weezer, wat met zijn tweede plaat Pinkerton vrijwel iedereen behalve de meest trouwe fans afschrikte, waarna die plaat uiteindelijk als het definitieve meesterwerk van die band te boek is komen staan. Of dat laatste in dit geval ook zo gaat zijn moet nog maar blijken, maar verder vertoont tweede plaat Naughty Naughty Violence van Neerlands favoriete slackerrockers Canshaker Pi aardig wat gelijkenissen.

Oké, anders dan Rivers Cuomo van Weezer zingt Canshaker-frontman Willem Smit niet opeens zijn seksuele frustraties met betrekking tot groupies en Japanse tienermeisjes van zich af, dus Naughty Naughty Violence is niet zó aliënerend als die beruchte plaat. De ‘moeilijkheid’ van deze plaat zit hem in andere zaken, zo is daar het wat abstracte schilderij op de hoes, de albumtitel, de emo-invloeden die sporadisch doorsijpelen en het feit dat hij een stuk minder recht-toe-recht-aan voortjakkerende slackerrock-songs kent dan de voorganger. Natuurlijk zijn die ook nog wel voorradig – een song als Smurf of de razende single Put A Record Out had niet misstaan op het debuut – maar over het algemeen geeft het viertal zijn songs deze keer wat meer lucht.

Zo is opener Pressure From Above een lekker relaxte song met een haast stadionwaardig refrein. If Kelly Doesn’t, Then Who Will? is in principe een song van twee minuten zoals we die al wel van de heren kennen, ware het niet dat hij ingeleid wordt door een gestaag opbouwend instrumentaal intro. Smit klinkt nog altijd een beetje als Stephen Malkmus die af en toe bezeten is door de geest van Frank Black en vult zijn teksten nog altijd met bizarre stream of conciousness-tirades (“those latest Pixies records suck and what’s up with Donald Duck, that guy must be depressed”). Maar op een paar uitbarstingen (“I want to plant my face between your buttcheeks!”) na is hij volwassener dan voorheen.

 

Emo-kneiters
Dus ja, Naughty Naughty Violence is eigenlijk een typische tweede plaat, waarop de band de volumeknop wat omlaag draait, meer de breedte opzoekt qua sound en – om er maar eens een ultieme dooddoener bij te halen – volwassen is geworden. Op papier klinkt dat misschien niet als waar je bij Canshaker Pi op zit te wachten, maar het viertal maakt die afslag met verve. Alleen het (voor Canshaker Pi-begrippen) lange, grotendeels instrumentale Legless is wat te veel van het goede, verder is de verdieping van de sound geslaagd.

Met als kroonjuweel afsluiter Beautiful World. Een emo-kneiter van jewelste waar vrijwel iedere band die zich in de jaren negentig liet inspireren door – zijn ze weer, Weezer – trots op zou zijn. Na een rustig intro waarin Smit begint met droge praatzang en steeds iets meer melodie in zijn stem legt, gaan na twee minuten alle registers open en sluit het nummer het album af met een explosie aan gitaargeweld waar menig ‘hardere’ band een puntje aan kan zuigen. Eigenlijk is het jammer dat het nummer een beetje als een nachtkaars uitgaat als de herrie net een nieuw hoogtepunt bereikt, maar het is ook wel geruststellend dat de heren hun plaat niet besluiten met een gitaarduel van vijf minuten. Zó moeilijk doen ze nou ook weer niet.