New Music

Mary Prankster groeit als persoon en is bijna lief op eerste single in tien jaar


14 november 2019

Het enthousiasme waarmee ik dit artikel schrijf is waarschijnlijk alleen voor mezelf volledig begrijpelijk. Mary Prankster is in Europa nog niet bepaald een gevestigde naam, maar in Amerika was ze een tijdlang een graag geziene gast op gerenommeerde podia. Met Local Honey brengt ze de eerste video en single uit in pakweg tien jaar. Dan is de vraag natuurlijk: was het het wachten waard? Ja. Ja, dat was het. Ik zal je uitleggen waarom (en zet meteen die plaat even op repeat).

Ik sprak Mary een aantal maanden geleden eens, toen de geruchten over een nieuwe plaat net begonnen rond te zoemen. We verloren elkaar daarna even uit het oog- niet in de laatste plaats omdat onze levens blijkbaar allebei op hun kop stonden: ‘A rollercoaster I’m not tall enough to ride,’ zeg maar. Grappig genoeg is dat precies waar Local Honey over gaat. ‘Weet je Arlette, elke plaat die je maakt is een fase in je leven’, liet ze begin dit jaar los over het album Thickly Settled. Toen wist ik nog niet dat die plaat zo zou gaan heten, maar je hoort de persoonlijke groei van Mary Prankster absoluut terug in Local Honey.

Deze single is namelijk niet het typische cowpunk-geluid dat kenners van Mary gewend zijn. Het is persoonlijk, brengt een soort surfgitaar met een vintage vibe. We gaan duidelijk terug in de tijd, maar niet terug naar de vurige agressie van The World Is Full Of Bastards of Tits & Whiskey. Nee, in Local Honey is Mary bijna lief. ‘Tell me what ails you, tell me what’s wrong‘, zingt de Amerikaanse muzikante, die haar echte naam al minstens tien jaar verborgen weet te houden. ‘Are you a believer? Did you want something more? You’ve got the fever, I’ve got the cure‘, murmelen we bijna monotoon mee.

Dat monotone zanggeluid past bij de clip. Door de minimalistische lyric-video lijkt het twee minuten en 24 seconden lang alsof je naar een zwartwit-foto zit te kijken (had ik al gezegd dat we terug in de tijd gingen?). Dat blijkt aan het einde van de video dus niet zo te zijn. Grapje. Dat maakt deze clip, hoe simpel ook, wel interessant: het geeft je als luisteraar voor het eerst de kans om haar recht aan te kijken. ‘I like that everyone just calls me Mary‘, zegt de ietwat geheimzinnige zangeres daar zelf over. Toch komen we voor het eerst een heel klein beetje dichterbij elkaar met deze video. Hopelijk geldt dat voor een veel groter publiek de komende tijd.