London Calling verrast op vrijdag door een spannend programma met onder meer Velvet Volume, Frankie Cosmos en Yungblud
26 mei 2018
Zelden was het niveau van de bands op London Calling de laatste jaren zo hoog als op deze vrijdagavond. Paradiso lijkt met de nieuwste editie van het showcasefestival nadrukkelijk te kiezen voor een meer tegendraadse line-up dan de laatste jaren. Het levert een avond op die bijzonder de moeite waard is, signaleert The Daily Indie in Paradiso.
Tekst Jelmer Luimstra & Gea Bruinsma
Foto’s Michael Kattenbeld
Zouden ze in Denemarken ook gehoord hebben van Nina Hagen? Je zou het wel zeggen als je de Deense band Velvet Volume aan het werk ziet in de bovenzaal van Paradiso. Zangeres Noa Lachmi, voorzien van kort, geblondeerd haar, doet met haar hoge, absurdistische uithalen denken aan de Duitse punkzangeres. Zussenband Velvet Volume, allen rond de 20 jaar, voegt er veel snelheid en soms wat funk à la de jaren tachtig-Red Hot Chili Peppers aan toe. Dat rock-‘n-roll verre van dood is bij de generatie die eind jaren negentig ter wereld kwam, wordt vanavond bewezen. (JL)
In de grote zaal is het vervolgens tijd voor Britse pop van zangeres Findlay. Pas op de momenten waarop zij even niet zingt en het publiek in de grote zaal van Paradiso toespreekt, hoor je aan haar accent dat ze daadwerkelijk Brits is. De muziek en het stemgeluid van de in Stockport geboren zangeres klinkt gek genoeg nogal Hollands. Beetje Anouk, beetje Kovacs; weinig exotisch. De, tja, poppy rock van Findlay zal het ongetwijfeld goed doen op 3FM, maar verrast geen moment. (JL)
Zoals er een Wes Anderson-wereld is, waarin alles symmetrisch en pastelkleurig is, is er ook een Frankie Cosmos. In dat laatste universum is het leven een lange prom night, met een high school-band op het podium. Frankie Cosmos is het pseudoniem van de Amerikaanse Greta Kline, de dochter van twee acteurs die ook zelf al een bijrolletje had in de productie van, jawel, symmetriefanaat Anderson. Vanavond staat Kline met haar band in de kleine zaal, waar ze enigszins timide, veelal met haar ogen dicht, haar dromerige nummers laat horen. Haar bandleden staan er wat futloos en verlegen bij, wat ergens ook goed past bij de muziek. Al met al mist Frankie Cosmos nog wat pakkende melodieën, ze mag wat ons betreft zeker terugkomen. (GB)
Het zou zo eens kunnen dat het concert dat de Britse rapper Yungblud gisteravond in de grote zaal gaf zijn doorbraak in Nederland betekent. Het publiek vertoont Amerikaanse taferelen tijdens het concert van Yungblud, dat zich het beste laat omschrijven als poppy, licht bombastische versie van de indie-raprock waarmee Jamie T in de jaren nul doorbrak. Het komt in de eerste plaats door Yungblud zelf. De rapper rent het podium over, kijkt alle hoeken van de zaal in en schreeuwt met wat een oneindige bron van energie lijkt te zijn. (JL)
Simple Minds, Echo & the Bunnymen, New Order. Word je enthousiast van dat rijtje namen, dan zal City Calm Down je niet voor het hoofd stoten met zijn muziek. De Australische band staat vanavond in de klamme, benauwde bovenzaal op het podium, met de rookmachine op de hoogste stand. In de dichte mist is het gezicht van zanger Jack Bourke te ontwaren, die met zijn diepe stemgeluid de zaal probeert te betoveren. Het is alsof we luisteren naar The National, met een flinke jaren tachtig-saus. Een bevlogen frontman, met muziek waar weinig mis mee is. Of de nummers daarentegen echt bijblijven is de vraag, want erg onderscheidend zijn ze niet. City Calm Down weet de zaal in elk geval goed mee te krijgen, maar de vraag is of veel mensen zich de band thuis nog kunnen herinneren. (GB)
