LIVE REVIEW: Crows + Big Ups + St. Tropez (OT301, 21-04-2016)

Punkrock is vanavond in OT301 de overkoepelende term, maar de drie bands op het programma zijn zoveel meer dan alleen dat label. Een vriendschappelijke, maar bikkelharde strijd laat de Overtoom op zijn grondvesten schudden. Het is eens strijd om het hardst.

Crows heeft één zanger en toch staan er op het podium twee microfoons, waaronder zo’n potsierlijk retroding. Die laatste is om in te schreeuwen en de ander om in te spreekzingen, zo blijkt al snel. Terwijl de rest van het kwartet stug hun instrumenten bespeelt, bespeelt blikvanger J. Cox het publiek. Hij zwaait met de microfoonstandaards nog net niet de lampen van het plafond, wandelt door het publiek en springt als een bezetene op de boxen. En dan zitten we pas bij track twee. Ook muzikaal zijn de Londenaren in topvorm. De gitzwarte, hypnotiserende hardrock galmt majestueus door de zaal en klinkt live nog strakker, vetter en gevaarlijker dan op debuut-EP Unwelcome Light. Na een ongebruikelijke en oorverdovende stilte van pakweg tien seconden is de monsterlijke gitaarriff van Hang Me High (een soort slow-motion FIDLAR-track) het absolute hoogtepunt van de set. Badend in het zweet verlaat Crows het podium.

 

St. Tropez
De popfactor komt vanavond van St. Tropez. Hoe zeer de band ook eigenhandig de setlists klaarlegt, de eigen instrumenten stemt en de eigen biertjes bij de bar haalt – zodra Cas Hieltjes zijn onmiskenbare (tweede)stemgeluid aanzwengelt, is het GBTTZ-verleden opeens weer erg dichtbij. Op vrijwel alle fronten is dat wel degelijk een pluspunt. De kunst van het songschrijven hebben de Amsterdammers onverminderd in de vingers en zodoende zijn ruige, ongetemde en ongure tracks als Cut Me Loose, Son Of God en Las Vegas op een bepaalde manier óók enorm catchy. Halverwege koerst St. Tropez enkele minuten op de automatische piloot, maar daar maakt de maniakale bak klereherrie van snelkookpan Order al snel een einde aan. Hoewel de zaal niet altijd meezit, is het bij een ijzersterk optreden als dit ontzettend fijn moshen én meezingen.

 

 

Big Ups
Rust in vrede, ananas. De vaste kompaan van de band wordt tijdens het voorlopig laatste Europese optreden van Big Ups bruut in stukken gereten en opgegeten, maar niet voordat frontman Joe Galarraga er minutenlang mee op z’n hoofd over het podium heeft geparadeerd. Hijzelf omschrijft de sound van de band als “muziek om je vriend bij in z’n gezicht te stompen” en dan moet er iemand sneuvelen, al is het een ananas. De New Yorkers tonen zich heer en meester in het opschroeven van de spanning, om die vervolgens weer ongenadig los te laten en een volle OT301 collectief te laten headbangen. De nadruk lijkt aanvankelijk op de uptempo punktracks te liggen, maar naarmate de climax nadert passeert steeds meer werk van het nieuwste album Before A Million Universes de revue -songs met honderdduizend lagen, riffs en ritmes, die even onvoorspelbaar als onweerstaanbaar zijn. Big Ups is meesterlijk op plaat en is nog vele malen meesterlijker op het podium, zoals de band al zo vaak heeft bewezen en nog zo vaak zal blijven doen.