The Horrors: “Het visuele deel is net zo belangrijk voor ons als de muziek zelf”

Het is altijd een wat ongrijpbare band geweest: The Horrors. Bij de release van ‘Primary Colours’, wat een compleet nieuw geluid introduceerde, werd duidelijk dat het hier om een speciale band ging. De evolutie van The Horrors is sindsdien minder drastisch, maar daarmee niet minder interessant. The Daily Indie sprak met frontman Faris Badwan over ‘Luminous’. Een album waar de band voorzichtig positiever klinkt dan ooit.

Het interview vindt plaats in het Amsterdamse Lloyd Hotel. Het is al ver in de middag en buiten is het zonnig maar koud. Wanneer ondergetekende naar beneden komt, loopt Faris achter me mee naar beneden. Hij vraagt of het interview ook buiten plaats kan vinden, wat frisse lucht is niet verkeerd. We lopen naar buiten, en nemen plaats aan een tafeltje in de zon.

Favoriete pen
Badwan legt een klein zwart boekje op tafel en pakt een heel kleine pen uit zijn jaszak. “Dit is mijn favoriete pen, ik heb er altijd een paar bij me. Heb jij een favoriete pen?” vraagt hij. Ik laat hem mijn favoriete pen zien. Het is een gewone balpen, eentje met een smalle hals. Hij pakt de pen en begint in zijn boekje dunne, heel dicht tegen elkaar liggende, evenwijdige lijnen te tekenen. Na ongeveer tien lijnen geeft hij mijn pen terug en gaat rustig verder met het zetten van lijnen, nu met zijn eigen pen. ‘Skying’ werd door velen enorm goed ontvangen.

Ik ben benieuwd of het voor The Horrors hierdoor moeilijk was om aan een nieuw album te beginnen? “Het is een vicieuze cirkel waar je als band in zit”, begint Badwan na een paar seconden nadenken. “Je blijft optreden, tot thuis de enige plek is waar je nog wilt zijn. Als je lang genoeg in de studio zit, wil je juist zo graag die ruimte weer opzoeken. Als je eenmaal in de studio zit voor een lange periode wil je juist heel graag naar buiten. Dit was nu ook het geval, we wilden weer graag de studio in.” Ondertussen gaat hij rustig verder met het tekenen van meer en meer evenwijdige lijnen in het boekje.

Kinderlijke ontdekkingsdrang
“Het was wel moeilijk in het begin, ‘Skying’ is een album waar we erg blij mee zijn. Iedere keer wil je het beter doen dan de keer daarvoor, anders heeft het weinig zin om eraan te beginnen.” Badwan praat heel rustig en denkt goed na over iedere zin, voordat hij deze uitspreekt. Het geeft wat hij zegt een poëtisch gevoel.

Hij vertelt verder: “De band is een plek voor verkenning en ontdekking op een zelfde manier waarop kleine kinderen buiten op avontuur gaan. We hadden het gevoel dat we zelf nog genoeg ruimte voor uitbreiding en nieuwe ideeën in ons hadden. Er waren nog genoeg dingen die we in onze eigen studio wilden doen. Vandaar dat we ook deze plaat zelf geproduceerd hebben.”

Of dit voor The Horrors een ideale manier van werken is, weet Badwan niet precies. “In de toekomst kunnen we denk ik zeker nog wel eens bij een externe producer belanden. Deze keer hadden we nog genoeg ideeën om onszelf bezig te houden.” Hij pauzeert kort en concludeert vervolgens: “Elk album heeft als doel om te ontdekken hoe de band nu klinkt, ten opzichte van paar jaar daarvoor.”

De song die de band verenigt
The Horrors klinkt op alle albums gefocust in geluid en ideeën, maar de manier waarop Badwan de werkwijze van de band beschrijft, is veel waziger. Het is een interessante tegenstelling die hij creëert: “Het is tussen ons vijven duidelijk wat de identiteit en esthetiek van de band is. Iedere song moet ontstaan zonder van tevoren opgelegde beperkingen. We komen samen en uit het niets ontstaan songs. Dat is juist leukste deel van het geheel.”

“Mijn favoriete moment in het hele proces is demo’s horen groeien en veranderen in complete songs. Hoe de verse ideeën zich ontwikkelen en hoe er elementen wegvallen of ontstaan. Pas dan ontdek je wat voor song je gemaakt hebt en kan je in een ultieme poging deze zo goed mogelijk proberen te maken. Er zijn veel versies van Changing The Rain gemaakt voordat deze uiteindelijk is geworden zoals ‘ie nu is.  Het is interessant om te horen dat sommige songs er in een oogwenk zijn en andere talloze wendingen nodig hebben tot ze af zijn. Still Life was daarentegen in paar uur af en klinkt op plaat bijna identiek aan de demo ervan.”

De songs die zo snel ontstaan, zijn vaak ook de songs die de inspiratie voor een album goed samenvatten: “Ieder album heeft een song die de groep op dat moment verenigt in de mening hoe de band op dit moment moet klinken. Dat is een moment waarop we het zonder over  leg eens waren. Voor ‘Skying’ was dat Still Life, I See You was dit nu voor ‘Luminous’. Het voelde als een goed startpunt, deze heeft het schrijfproces voor veel songs geïnspireerd.”

Muziek delen is de basis
De bandleden van The Horrors gebruiken hun socialemediakanalen vaak om tracks van artiesten die ze goed vinden te verspreiden. Niet veel bands doen dit. Volgens Badwan doen zij dit omdat het delen van muziek de reden is waarom de vijf vrienden zijn geworden: “We hebben elkaar leren kennen door het delen van muziek. Het is daarom een heel belangrijke factor in de identiteit van de band.”

Ondertussen is de hele bladzijde van Faris’ boekje gevuld met allemaal korte dicht op elkaar liggende lijnen. Het maakt me nieuwsgierig naar de betrokkenheid van de band bij het ontstaan van de visuele stijl van ‘Luminous’. “Toen het album bijna af was hadden we het over wat het album nou goed zou samenvatten. Ik was bezig met foto’s van licht dat van objecten afkaatst. Nic Shonfeld, een bevriende fotograaf, bleek met een soortgelijk idee bezig te zijn. Hij heeft de stijl van deze plaat vervolgens voor ons gemaakt.”

Op de vraag of de band betrokken was tijdens dit proces reageert Badwan heel direct: “Ja, we moeten wel. Het is raar als je veel tijd en moeite in de muziek steekt en dan de randzaken compleet los laat. Ik vind het raar als bands een grafisch bedrijf inschakelen die dan zomaar wat beelden gaan maken. Het visuele deel is net zo belangrijk voor ons als de muziek zelf.”

Details en dubbelzinnigheid
Het moeilijkste onderwerp heb ik bewust voor het laatst bewaard: songteksten. Uit eerdere interviews blijkt heel duidelijk dat Badwan niet graag zijn eigen songteksten analyseert. Op ‘Luminous’ lijken de teksten echter positiever

dan ooit, dus besluit ik er toch naar te vragen. “De songteksten die ik schrijf zijn altijd al persoonlijk geweest. Tijdens het schrijfproces haal ik bewust zoveel mogelijk details weg tot de balans tussen dubbelzinnigheid en details precies goed is. Ik vind dat ik niet degene ben die de teksten uit moet leggen.

Andermans interpretaties zijn belangrijker en relevanter dan die van mij. Of ‘Luminous’ positiever klinkt dan eerdere albums weet ik niet.” Het is eventjes stil. “Er is op dit album een groter palet aan emoties hoorbaar. Emoties die verder uit elkaar liggen, het is misschien wat dynamischer op dat gebied, denk ik.”