In première: Cloud Mind brengt met debuutsingle Choker een ode aan de belevingswereld van zijn vriendin
29 mei 2020
Twee jaar lang sleutelde Abel de Grefte op zijn gemak aan zijn solodebuut. In de ‘overgebleven’ uren, naast zijn werk en de tijd die hij als gitarist en zanger in zijn band Woe Blind Birds stak. Alles deed hij alleen: schrijven, produceren, inspelen en mixen. Toen hij vanaf half maart net als ieder ander aan zijn eigen huis en homestudio gekluisterd raakte en niet meer op kon treden, besloot hij het tempo flink op te voeren en zijn muziek eindelijk af te maken. Zijn debuut-EP Orchid, een ode aan de belevingswereld van zijn vriendin, brengt hij na de zomer uit onder de naam Cloud Mind. Vandaag verschijnt de eerste single: Choker.
Even twijfelde De Grefte of dit wel de juiste timing was voor de release van zijn eerste single, met voorlopig geen zicht op optredens, maar hij besloot het toch te doen: “Ik dacht al snel, waarom zou ik eigenlijk wachten? Ik begrijp de keuze voor uitstel wel als het om grotere acts gaat, maar voor nieuwe artiesten is het sowieso vaak een kwestie van eerst de boel op internet zetten en dan maar zien wat er gebeurt.” Niet kunnen optreden gaf hem de tijd en focus die hij nodig had om zijn solowerk eindelijk af te kunnen maken. Tot voor kort was Cloud Mind slechts een project op de achtergrond. Zijn band Woe Blind Birds had prioriteit: “Hoewel ik met dit project wel op ongeveer hetzelfde moment begon: direct nadat we gestopt waren met onze vorige band, The Future’s Dust. De laatste maanden is Cloud Mind langzaam maar zeker naar de voorgrond bewogen.”
Alles zelf doen
Al enige tijd leefde bij De Grefte de wens om een muzikaal project te draaien waarbij hij volledige controle zou hebben over het artistieke proces, van begin tot eind: “Ik wilde elk onderdeel van het product zelf maken. Niet omdat ik dacht dat het dan perfect zou worden, dat zou arrogant zijn, maar om alles zo intens mogelijk mee te maken.” En dus schreef hij alles alleen en speelde hij alle instrumenten in, terwijl hij in beginsel helemaal geen multi-instrumentalist was. “Voor mij is drummen natuurlijk niet zo makkelijk als dat voor Jochem [drummer Woe Blind Birds, red.] is, want het is niet ‘mijn’ instrument”, legt De Grefte uit. “Ik heb ook voor het eerst trompet gespeeld. Ik wilde écht alles zelf doen. De opnames, de productie en het mixen. Ik merkte dat het me eigenlijk helemaal niet zo veel moeite kostte, het is eerder een bepaalde mindset. Je moet er gewoon oké mee zijn dat je bepaalde dingen nog niet zo goed kunt en lang zult moeten doorbeunen.”
“Het gevoel dat we een soort cocon hebben die alleen wij twee begrijpen”
Zijn maakproces is behoorlijk anders geweest dan dat van zijn bands, waarin alles gezamenlijk besloten wordt. “Samen muziek maken heeft voor- en nadelen. Een klassiek verhaal, denk ik. Het grootste voordeel aan alleen werken is dat je niets hoeft uit te leggen”, vindt De Grefte. “Dat is wat ik doorgaans het moeilijkst vind aan muziek maken in groepsverband. Al die vragen. Waarom werkt dit wel? Waarom werkt dit niet? Je werkt samen ergens aan, dus het is veel meer een kwestie van uitproberen en ideeën afketsen. Al die vragen beantwoord ik nu zelf al in mijn hoofd, dus mijn acties zijn veel duidelijker en misschien zelfs wel sterker of radicaler. Het is makkelijker om in je eentje inhoudelijke keuzes te maken. Los van of het uiteindelijk beter klinkt of niet.”
De belevingswereld van Stephanie
Alleen werken heeft ook veel invloed gehad op het thema van zijn EP. Eén persoon speelt de glansrijke hoofdrol: zijn vriendin Stephanie. Toch is het geen doorsnee liefdesplaat, waarin de romantiek bejubeld wordt met algemene bewoordingen: “Ik heb in Stephanie veel dingen gevonden waarvan ik dacht dat niet zoveel andere mensen het ook zo zouden voelen of ervaren. Dat maakte dat ik het niet zozeer over liefde wilde hebben, maar over specifiek haar belevingswereld. De meest intense momenten daarin, die ik herken. Wat het algemeen maakt, is juist dat het zo specifiek is. Luisteraars kunnen het misschien linken aan hun eigen relatie en denken: ik herken mezelf hierin, want ik heb ook het gevoel dat we een soort cocon hebben die alleen wij twee begrijpen.” Hoewel de gehele EP over zijn relatie gaat, klinkt de muziek verre van zoetsappig. Bewust, zo blijkt: “Stephanie heeft best een donkere belevingswereld. Donkerder dan veel mensen denken, misschien. Dat geldt ook voor mij. Ik kom sociaal gezien heel optimistisch over, maar herken veel van haar donkere gedachten.”
Awkward op een goede manier
De videoclip bij Choker heeft De Grefte, hoe kan het ook anders, volledig zelf gemaakt. In zijn woonkamer, zittend op de vloer, met een iPhone en slechts één beeld: Stephanie. “De hele EP gaat over haar. Als ik voor de videoclip een actrice had gevraagd, had dat voor mijzelf niet geklopt, ook al had dat voor andere mensen misschien niet zoveel uitgemaakt”, licht hij toe. “Anonimiteit past niet bij de muziek. Ik wilde juist graag dat je het gevoel zou hebben per ongeluk op een homevideo te zijn gestuit. Dat je denkt: dit is bijna te intiem, mag ik dit wel zien?”
En Stephanie? De Grefte lacht: “Die vindt het best spannend allemaal. Ze is natuurlijk niet gewend aan camera’s, dus dat maakt de video ook een beetje awkward, maar wel op een goede manier. Toch begreep ze meteen dat het artistiek gezien alleen op deze manier zou kloppen.” Inhoudelijk heeft hij haar nauwelijks betrokken bij zijn project, of om haar mening gevraagd: “Ik wilde haar geen keuzes voorleggen die ze niet wilde maken. Op deze manier heeft het ook iets van magie. Dat ze een avond teksten moet voorlezen op de vloer van onze woonkamer, terwijl ik haar film, en pas bij het zien van het eindresultaat denkt: ‘wauw, nu snap ik het!’ In die zin vind ik het ook gewoon mooi om iets aan haar te ‘geven’, voor altijd.”
