Gitaarbelgen en noisehiphop redden de zaterdag van Incubate

Een jaar geleden was Incubate nog dat festival dat in september een hele week lang Tilburg omtoverde tot een broeinest van liefhebbers uit allerlei muzikale en andersoortig kunstzinnige niches. Maar de organisatie heeft de massaliteit in een nieuw format uitgespreid over vier edities per jaar. Na festivals in mei en september, is dit weekend dus alweer de derde Incubate van 2016.

Als bezoeker merk je daar gelukkig allemaal niets van, want minus het druilerige en kille weer, voelt het eenmaal met een biertje in een donker kroegje bij een obscure noiseband weer als Incubate als vanouds. De noiseband in kwestie is Fanny Kaplan, een trio uit Moskou dat zich vernoemd heeft naar een Russische rebel die in 1918 Lenin probeerde te vermoorden. Met de galmende tegen-de-noot-aan-zang en een hoofdrol voor de grooves van de basgitariste klinken de drie dames in de verte wat als Warpaint – aan de steroïden, want het tempo ligt hier veel hoger en de toon is veel agressiever. Dat klinkt even spannend, maar helaas ontbreekt het zelfs voor een no-waveband te vaak aan kop en staart om dat lang vast te houden.

Nee dan Clipping. Een hiphopcollectief uit Los Angeles dat indrukwekkend veel veelzijdigheid aan de dag legt. MC Daveed Diggs begint de set in een soort spokenword-stijl, begeleid door abstracte elektronische beats waaruit af en toe gitzwarte noisemuren worden opgetrokken. Gaandeweg wordt het steeds toegankelijker en horen we meer vocal-hooks. De raps zitten overal tussen Ghostpoet en Danny Brown en de beats vliegen van acid naar industrial, drum ’n bass, trap en EBM. Al die spannende combinaties werken even goed en met Shooter, tegen het eind van de set, krijgen we ook nog een echte banger. Een vroeg hoogtepunt in 013.

 

De volgende hiphop-act op die plek laat het echter flink afweten. Babyfather stopt er na een halfuur (waarvan 25 minuten slappe dj-set) mee omdat het lichtplan niet volgens het contract zou zijn. Extra pijnlijk omdat we daarvoor Yokocola en het staartje van Bad Breeding hebben moeten missen (gelukkig hebben we wel de foto’s nog). Wel biedt het tijd om bij de blackmetal-Belgen van Oathbreaker te gaan kijken, en die maken veel goed met een ijzingwekkend duistere en benauwende set in een al even duistere en benauwende kroeg.

Bad Breeding

Bad Breeding

Yokocola

We besluiten de avond in een kelder bij Cocaine Piss, eveneens uit België. Die band is letterlijk en figuurlijk all over the place. Na nog geen vijf minuten kronkelt de krijsende zangeres over de met bier doordrenkte vloer om de rest van de set door de zaal te blijven gieren, terwijl de noise/garagepunk een fascinerend gebrek aan structuur kent. Maar het is hard, het is energiek en ontzettend vermakelijk. Zo eindigt een wisselvallige Incubate-zaterdag met dank aan de zuiderburen toch in majeur.

Cheena + Oozing Wound