Get Into The Groove: de retrofuturistische en melancholische nowave van Lust For Youth is klaar voor de club (11 februari, Melkweg)
30 januari 2018
Lust For Youth
Zondag 11 februari
Terwijl we een jaartje of zes, zeven geleden ineens werden overspoeld door een Deense postpunk-beweging waar je u tegen zegt, kwam daar ineens ook het nowave-neefje om de hoek kijken. Tussen bands als Iceage, Lower en Holograms was er ook Lust For Youth; het elektronische beat-antwoord van Hannes Norrvide. Een klompje modder dat langzaam afbrokkelde en zijn onderhuidse glans liet zien.
Voor fans van The Soft Moon, New Order, Soft Cell, Cut Copy
Volgende week speelt Lust For Youth in Melkweg en wij vonden het tijd worden om de kleuren van deze interessante vogel eens nader te bestuderen. Voor degenen die de nowavers nog niet zo goed kennen: laat je niet misleiden door de bandnaam, LFY is een act die weinig levenslustig (of jeugdig for that matter) klinkt, maar des te grauwer en intenser. ‘Melancholische insomnia’ is dan ook een omschrijving die de band van Norrvide in het begin vaak krijgt toegedicht. Debuutalbum Growing Seeds (2012) laat horen waarom, en hoe dat klinkt met slechts een paar synthesizers, een drumcomputer en een microfoon.
Onder de gruizige, grijze lagen van de instrumenten klinken de vaag gemompelde zanglijnen en melodieën die in een ander jasje zo een heel festivalveld kunnen vullen. Maar Norrvide houdt het klein, houdt het obscuur en geef je slechts een klein kijkje in zijn borrelend elektronische postpunk-keuken. Hij neemt je mee op een gammel bootje en laat je ’s nachts op volle zee achter terwijl je niets anders ziet dan deinende zwarte golven en een zilveren schittering van de maan in de hemel.
Licht in de duisternis
Sacred Bones Records (onder meer The Men, Blanck Mass, Zola Jesus, Moon Duo en Jenny Hval) is snel aan boord en adopteert de Denen om te kijken waar dit naartoe gaat. In 2013 brengt Lust For Youth direct zijn tweede album Perfect View uit, waar de eerste modderige laagjes af zijn geschraapt en er voorzichtig te horen is welke kant Norrvide langzaam maar zeker op zal gaan.
Hij laat nog steeds twee melodieën op Casio-synths tegen elkaar in werken en om elkaar heen draaien, maar de sound klinkt opgeruimder en minder diffuus. En ook al klinkt het altijd alsof Norrvide richting een zwart gat aan het zingen is waarin hij langzaam verdwijnt, de zanglijnen zijn zelfs – enigszins – te verstaan. Toch is het meer een stepping stone naar een nieuwe LFY-dimensie.
This is where the road leaded up to
Want die doorbraak, dat kantelpunt, dat moment waarop je hoort dat de artiest zijn stem echt gevonden heeft, komt in 2014 met het album International. Don’t get us wrong: het is nog steeds ‘dansmuziek voor buitenbeentjes’, maar het klinkt dikker, scherper en poppier. De band is tegenwoordig een trio, wat de strakheid ten goede komt. Op openingstrack Epoetin Alfa speelt Elias Rønnenfelt van Iceage mee op gitaar en op Illume lijkt Lust For Youth wel haast tropisch te klinken (dierengeluiden?!) en op New Boys moet je even twee keer checken of je nog dezelfde plaat aan het luisteren bent.
Evolutie
Het moet niet gekker worden zou je denken, maar toch is dit precies de evolutie die je al sinds het debuutalbum aan hoort komen. De kou is langzaam uit de muziek verdwenen en de liedjes zijn opgewarmd door een sluimerende voorjaarszon. Al blijven de liedjes nog lekker binnen de geluidsbarrières van de jaren tachtig hangen; stapje voor stapje is Norrvide uit zijn zware schulp gekropen en is er een zekere lichtheid over zijn muziek neergedwarreld. De singles slaan al snel aan, er is een klik en binnen no-time doet de albumtitel International zijn eer aan, want de band gaat de wereld rond.
Lust For Youth schittert
Het is te merken dat de band meer in trek is geweest. Waar er eerst elk jaar steady een nieuw album verscheen, doet de band er voor Compassion wat langer over. Het vierde album van de band dat in 2016 verschijnt en waarmee de transformatie (voorlopig) compleet lijkt. Waar het gruis al eerder van de liedjes was afgestoft, zijn de songs deze keer ook nog eens flink opgepoetst. Ze blinken zo hard dat je ergens in de verte zelfs wat XTC-vibes van de Madchester-periode door de muziek voelt stuiteren.
En toch, onder al die laagjes is die kille sound altijd gebleven. Het is nu misschien een ‘kille, witte klank’ in plaats van een ‘kille, zwarte klank’. Eerder klinisch dan depressief. Darkwave synthpop die klaar is voor de club, en wel op 11 februari in Melkweg.
WEBSITE MELKWEG | FACEBOOK-EVENT | TICKETS