Geen verrassingen, maar wel nieuwe zonnigheid op de single van Allah-Las’ cover-EP

Nog geen jaar na de release van zijn vorige album, Calico Review, was de Californische band Allah-Las alweer verwikkeld in een nieuw studioproject. Althans, nieuw – Allah-Las kondigden recentelijk aan een reeks cover-EPs te gaan uitbrengen, waarvan de eerste simpelweg Covers #1 zal gaan heten. Op deze eerste EP staan interpretaties van George Harrison, Television, Further, en Kathy Heideman, wiens nummer The Earth Won’t Hold Me door Allah-Las is ingezet als eerste single van het project.  

Allah-Las staan niet per se bekend om hun muzikale experiment. Wel worden ze gezien als meesters in het nabootsen van authentiek-klinkende sixtiesgeluiden. Hun jangle-achtige gitaartjes kabbelen in zonovergoten nummers door onder dromerige, galmende zanglijntjes. De band klinkt dikwijls als een tijdsgenoot van sixtiesgroepen als The Beatles, The Byrds en Buffalo Springfield en zou niet hebben opgevallen als ze zich op de één of andere manier hadden geteleporteerd naar de Californische West Coast-scene van de jaren ‘60. 

De keuze van Kathy Heidemans nummer is gezien de stijl van de band niet heel verrassend. Heideman, een redelijk obscure singer-songwriter uit het Californië van de jaren ’60 en ’70, bracht in 1971 The Earth Won’t Hold Me uit op haar plaat Move With Love. Hoewel Heideman tot op de dag van vandaag nogal onbekend blijft, is haar appeal voor Allah-Las duidelijk in te zien. Het oorspronkelijke nummer past in een traditie van zorgeloze hippiefolkrock met vleugjes van Bob Dylan en Woodstock.  

Toch onderscheidt de aanpak van Allah-Las zich ten opzichte van Heidemans origineel. Het nummer wordt in de mal van Allah-Las’ inmiddels duidelijk gedefinieerde stijl gegoten. In tegenstelling tot de akoestische sound van Heideman ligt de focus van de cover meer op een zonnige groove, waarbij schelle, galmende gitaarlijnen worden voorzien van kenmerkende sixtiesvocalen. Halverwege het nummer is de schildering compleet met een kleurrijke gitaarsolo vol wah-wah-effect. 

Als je niet zou weten dat dit nummer een cover was, zou je dit ook niet merken. The Earth Won’t Hold Me klinkt typisch Allah-Las – zoals overigens het hele repertoire van de band, die helemaal tevreden lijkt te zijn met haar laid-back, redelijk onveranderlijke geluid. En dat is ook wel eens fijn: hoewel The Earth Won’t Hold Me – naast het feit dat het onderdeel is van een coverproject – niet verrast, voegen Allah-Las wel weer een zonnig nummer toe aan hun repertoire om zorgeloos op mee te dobberen.