Fluisterstil de ether in: Linda Perhacs’ Winds Of The Sky
16 augustus 2017
De muziek van Linda Perhacs is het auditieve equivalent van de boeken van Anna Enquist. Een vriendelijke vrouw met een rozijngerimpeld gezicht, een oude bos haar en zweverige natuurdichten waaraan de zoete geur van meeldauw kleeft.
Dat Perhacs in de psychedelische jaren zeventig slechts één album uitbrengt (Parallelograms) om vervolgens vierenveertig jaar later pas met een en tweede album te komen, maakt van de geheimzinnig glimlachende vrouw-met-coltrui in één klap een legende en van haar debuut met terugwerkende kracht een meesterwerk.
Die tweede plaat was het niet bijster sensationele The Soul Of All National Things, waarop de oude vrouw zich met beangstigend jong gebleven stem een weg orakelt langs de mysteriën van moeder natuur. Op terugkeersingle Winds Of The Sky (met Wilco’s Nels Cline) is er weinig verandert. Met glazige ogen gaat het van: ‘Winds of the sky, why, why, why’. Vanaf een woestijnrode klif tuurt een mysterieuze vrouw ergens het nergens in.
Het is een vraag die Phil Elverum (Mount Eerie, The Microphones) en regisseur Werner Herzog zich ook in hun werk stellen, om slechts tot de beenharde conclusie te komen dat de natuur doodonverschillig staat tegenover welke vraag van wie dan ook. De plantaardige wereldfabels van Perhacs en de verzamelde indiecred van Julia Holter, Devandra Barnhart en The Autumn Defense veranderen daar verder weinig aan. De muziek galmt vijf minuten rond het rozijngerimpelde hoofd van de vrouw die na vijftig jaar terugkeerde en lost gracieus op. Samen met de wind en de lucht, fluisterstil de ether in.