Elon Musk, leest u mee? Superorganisms buitenaardse debuutalbum is er eentje om aan aliens te laten horen
2 maart 2018
Hoe vaak gebeurt het nou dat een artiest echt bij iedereen aan lijkt te slaan? Van die ene vriend die alleen obscure rap luistert tot je tante die altijd net te hard meezingt met ABBA en iedereen die daar tussenin zit. Superorganism: voor fans van alles met muzieknoten en een ritme. De succesvolle singles zorgen voor een hype-tsunami, de show op Eurosonic voor de doorbraak en naar het zelfgetitelde debuutalbum wordt lang uitgekeken. Kan het voldoen aan de torenhoge verwachtingen?
Superorganism is een 21e-eeuwse band pur sang. Ze zweeft in de internetwereld als My Little Pony’s over regenbogen. Muziek voor een aflevering van Black Mirror met een happy end. Dit futurisme hoor je zowel muzikaal als tekstueel. Nummers als Nai’s March en Relax zitten vol met gekke samples uit bijvoorbeeld videogames. Elon Musk zou dit album op de radio van de Tesla – die voor eeuwig in een baan om de zon reist – op een constante loop moeten afspelen. Aliens begrijpen het album misschien wel beter dan wij.
Alle samples zorgen overigens wel voor dat het album er niet eentje is om op de fiets te luisteren, constant heb je het gevoel wat te laten vallen, bijna aangereden te worden of achternagezeten te worden door Pac-Man. De lyrics in Relax zijn in scherp contrast met deze soms claustrofobisch makende sound: ‘So just relax, oh just relax / Turn on, tune in, drop out if you can / And just relax, oh just relax / We’re breathing in breathing out.’ Ook de band die zijn bestaan aan het internet dankt, heeft wel eens een pauze nodig van het soms intimiderende wereldwijde web, zo lees je in het interview dat we met ze deden.
The Prawn Song
Juist door absurdisme probeert Superorganism het bizarre van het alledaagse bloot te leggen. Dit komt vooral in The Prawn Song goed tot uiting, waar de 18-jarige Japanse Orono Noguchi zingt: ‘Have you ever woke up from a daydream / And realized that world’s gone crazy / You people are all the same going blah blah blah’, gevolgd door: ‘I’m happy just bein’ a prawn / I’m happy just bein’ a prawn, prawn, prawn, prawn / Have you ever seen a prawn cause a world war? / Have you ever kissed a prawn got a cold sore.’ Hoewel een zekere ook oranje (!) man in de Verenigde Staten niet veel slimmer is dan de gemiddelde garnaal en flink bijdraagt aan de gekkigheid van deze wereld, is dit niet waarop Noguchi doelt op het beste nummer van het album. Ook hier is het internet namelijk weer zowel de bad als de good guy. In de virtuele wereld word je namelijk constant geconfronteerd met alle ellende in de realiteit, maar kun je je tegelijkertijd ook volledig afsluiten en precies je gekke zelf zijn. En dan bijvoorbeeld met gelijkgestemden een wereldband als Superorganism vormen.
Het debuut van Superorganism is als Jelly Beans; eerst een beetje apart, maar na de eerste keer proeven ben je meteen verslaafd en kun je niet meer stoppen met eten/luisteren. Deze vergelijking zou ongetwijfeld ook kunnen opgaan voor bepaalde drugs, maar Superorganism is alleen maar suikerzoet, kent geen katers of teleurgestelde familieleden en vrienden. De band maakt raar zijn weer cool en zorgt ervoor dat iedereen wel in het ietwat gekke en hyperdiverse Superorganism wil horen. Noguchi zingt zelf in het nummer SPRORGNSM: ‘Everybody wants to be a Superorganism.’ Verander dat maar naar ‘Everybody wants to be in Superorganism.’