Drugdealer slackt én stuurt op verslavend semi-debuut

Een drugdealer is normaal gesproken nogal op zichzelf. Dat geldt niet voor Michael Collins uit Baltimore, wiens nieuwe plaat The End Of Comedy onder die bandnaam verschijnt. Op het album werkte de Amerikaan samen met Ariel Pink, Weyes Blood en leden uit Mac DeMarco’s liveband.  

Verrassend dat Collins zo’n sterrenensemble heeft weten samen te stellen is het niet. De songwriter loopt al een tijdje rond in ‘het wereldje’ en bracht eerder muziek uit als Run DMT, Silk Rhodes en Salvia Path. Slechte platen maakte Collins nooit, maar The End Of Comedy is met gemak zijn beste tot nu toe. Collins maakt de psychedelische pop die hij altijd al maakte, maar nu van het niveau dat hij altijd probeerde te bereiken. Schoot hij eerder vaak met losse flodders, nu overheerst de focus: elementen als sfeer, structuur en songs zijn eindelijk even belangrijk geworden.

Collins, wellicht wat ontlast door de hulp van zijn medemuzikanten, lijkt minder afgeleid, bijvoorbeeld door de middelen waar de naam van zijn project naar verwijst. Drugdealer slaagt er op die manier moeiteloos in de aandacht een halfuur op te eisen en, misschien nog belangrijker, vast te houden. Zijn nummers stonen en slacken er nog altijd op los, maar stuurloos zijn ze geenszins.

Het Einde van de Komedie? Nee, de titel houdt met name in dat er op een andere manier gelachen kan worden. Michael Collins verruilt de slappe lach voor de kracht van een glimlach. De jury zal zich moeten buigen over de vraag of dit daadwerkelijk een debuutalbum is, maar hoe dan ook is deze verslavende plaat van Drugdealer een jaarlijstjeskandidaat.