De artiest van het jaar volgens The Daily Indie: King Gizzard & The Lizard Wizard, whooooooooooooo!!!

Allereerst de eervolle vermeldingen, want die zijn in het geval van wijlen David Bowie (tweede plaats) en Radiohead (derde plaats) zeker op hun plaats. De feiten zijn echter onverbiddelijk en liegen er niet om: als je het de redactie van The Daily Indie vraagt is er maar één band die de artiest van het jaar is en die band laat zich letterlijk vertalen naar Koning Spiermaag en de Hagedissentovenaar. Een overzicht.  

“NONAGON INFINITY OPENS THE DOOR. NONAGON INFINITY OPENS THE DOOR. WAIT FOR THE ANSWER TO OPEN THE DOOR. NONAGON INFINITY OPENS THE DOOR. ONE TWO THREE… WHOOOOOOOO!!!!” Adempauzes bestaan niet voor King Gizzard & The Lizard Wizard – niet tussen tracks en niet tussen albums, en toch is uitgerekend het jaar waarin ze er maar één uitbrachten het jaar van De Grote Doorbraak.

Het is een reuzenstap van de Oedipus-brouwerij naar de grote zalen van Paradiso en Doornroosje, maar het Australische septet maakte ‘m met verve. Dat het ging gebeuren was ook slechts een kwestie van tijd. I’m Your Mind Fuzz lanceerde de band in 2014 definitief op onze radar en na een jazz- en een softpsychplaat móést de volgende beukplaat wel iets betekenen.

 

Voorproefjes in overvloed toen King Gizzard vakkundig de Oedipus-brouwerij tweemaal op één dag sloopte. Jawel, een vroege én een late show gaven de heren in Amsterdam-Noord op de 20ste februari. Krap twee weken later was daar opeens Gamma Knife in singlevorm, met dat meedogenloos satanische gitaartje dat ons nooit meer los zal laten. De droomballon van papier-machê zweefde ergens over de Outback en uit de mottenballen waren de gitaren weer verschenen. Het aaneenrijgen van tracks – de band deed het live en op I’m In Your Mind Fuzz al eerder – kreeg op de achtste studioplaat van het gezelschap een nieuwe dimensie, waarbij de slottrack naadloos overliep in de openingstrack. Door én door én door én door én doorrrrr!

Opeens dook iedereen bovenop King Gizzard en zo ook wij (al kunnen we het niet laten te verwijzen naar onze reviews van plaat vijf, zes en zeven): “Binnen tien seconden zit je tot aan je enkels in de opgefokte garagepsych-modder van de band en zijn alle registers inmiddels al wagenwijd opengetrokken. Zet je schrap en hijs nog een teug adem naar binnen, voordat je je in deze wildwaterbaan laat glijden. Er is geen tijd om van het uitzicht te genieten, want voor je het weet zit je alweer in Big Fig Wasp, het tweede nummer. Aan het einde daarvan begint de band weer het openingsnummer (wat in het zesde en negende nummer trouwens ook weer gebeurt) waarna het hele zootje plots overschiet in nummer drie van de plaat: Gamma Knife. Hallo…? Ben je er nog?! Inmiddels is je zicht al wazig, suizen je oren, hangt je maag ondersteboven en je zit voor je gevoel in een achtbaankarretje dat in een vrije val naar beneden wordt gesodemieterd.” Aldus onze hoofdredacteur. De rest van zijn oordeel lees je hier.

 

 

Is dit het beste concert ooit? Check hier het volledige optreden dat de band gaf in het Anciene Belgique in Brussel in maart.

Een allesvernietigende tornado, maar dan zonder ingestorte huizen en ontwortelde bomen. Een atoombom, maar dan zonder de decennialange radioactieve straling. De massale moshpit die op 1 september een uur lang ontketend werd in Paradiso (wij zaten er midden in) was bruut, bloederig, maar bovenal boordevol plezier. Dat kan ook niet anders wanneer de frontman de dwarsfluit speelt en zingt over mythische wezens uit Lord Of The Rings.

Laatstgenoemde track – werktitel Balrog – was vier maanden na de release van Nonagon Infinity alweer één van de vele voorproefjes van de volgende plaat, of platen. Vijf(!) wil de band er uitbrengen in 2017 en dus voelt het bijna te voorbarig om de titel Artiest v/h Jaar nu al uit te reiken.