COLUMN: Mein vater ist ein rocker

Als je hoopt een grote toekomst tegemoet te gaan als rockster vol rokerige oefensessies en eindeloze optredens, dan is er één zin die je liever niet wil horen: ‘Schat, ik ben nog steeds niet ongesteld’. Ik hoorde het twee jaar geleden.

Door Jan de Gier

Inmiddels lach ik iedere dag de veel te vruchtbare ballen uit mijn broek. Maar het heeft even gekost voordat ik zover was. Als je in een band speelt en op je 25^e vader wordt, dan klinkt dit op het eerste gezicht als een ondoenlijke combinatie. Maar goed, het is je lot, dus je speurt naar acceptatie en troost. Zo ben je geneigd te kijken of er nog meer fietsen met een kinderzitje bij de oefenruimtes staan. Bij de Vechtclub in Utrecht is dat goddank het geval. Ik heb daar zelfs ooit een gesprek over een autostoel voor tweejarigen gehad, terwijl mijn bandleden hoofdschuddend toekeken. “Is het verdomme al zó ver”, hoorde je ze denken.

En je muzikale helden? Zitten daar eigenlijk vaders tussen? Misschien is dit wel het meeste trieste van allemaal, maar ik werd gerustgesteld toen ik ontdekte dat Dave Grohl ook gewoon dochters heeft die hij zogaande een aai over de bol geeft. En Rivers Cuomo van Weezer heeft zich ook voortgeplant. En toen we een rock ‘n roll-speen kochten met een doodskop erop, werd ik op de achterkant van de verpakking voldaan toegelachen door de mannen van Bon Jovi. Met een kind op de arm. Bon Jovi ja, dezelfde mannen die ooit zongen over bedden vol rozen en vrouwen die de liefde een slechte naam bezorgen.

Inmiddels trad ik met Sur Nilsson veertig keer op het afgelopen jaar. Niet zelden zat ik na een show om 03.00 uur ’s nachts met een slaperig mannetje te wiebelen in een schommelstoel. Het contrast met een paar uur daarvoor gonst op zo’n moment keihard door je hoofd, maar stiekem zit je te genieten. Net als toen ik tijdens een optreden in park Lepelenburg heel hard ‘papa’ hoorde schreeuwen, dwars door de monitor heen. Maar het meest verheug ik mij nog op zijn eerste dag in groep één. “En wat doet jouw papa, meneer De Gier?”, hoor ik juf Petra al vragen. “Rokken juf”, antwoordt ‘ie dan met zijn pink en wijsvinger in de lucht. “Keihard rokken.”

 

1. Jan besloot na het schrijven van dit stuk te stoppen met drummen.

Titel dankzij Hans Teeuwen, uit ‘Poelmo, slaaf van het zuiden’