Bon Iver creëert op 22, A Million het geluid van een berg scherven

“Where you gonna look for confirmation?” Het is de eerste uitgezongen zin van 22, A Million. Justin Vernons stem door vreemde prisma’s gebroken. Dan volgt een galmende sample van gene zijde: Mahalia’s Jacksons gospelsong How I Got Over (“And I’m gonna shout all my trouble over”). Geluiden van kapotte electronica volgen. Bon Iver is terug, maar niet ongehavend. 

Voor- en achterzij van 22, A Million gapen de luisteraar aan als een opengetrokken blik wurmen: 22 (OVER S∞∞N), 29 #Strafford APTS, 10 D E a T H B R E a S T ⚄ ⚄. De rechtstreekse betovering van For Emma, Forever Ago is verbroken en heeft plaatsgemaakt voor hashtags en cijferobsessie.

For Emma, Forever Ago kwam uit in 2008 – acht jaar geleden. Vernon, alleen, genest in het groen van Wisconsin. Ook daar waren de gebroken woordbouwseltjes al, zij het verstopt in feilloze folk en de stem van een huilende engel. Zes jaar later is er geen ontkomen meer aan: een maximale hoeveelheid aan aanwijzingen, symbolen, plusjes en minnen trekt als wildgroei alle structuren uit elkaar. Nummers verschieten in dezelfde tweeëneenhalve minuut meer dan eens van kleur. En soms schieten ze als ongerichte stuip recht het volgende nummer in.

In het laatste kwart van deze, Bon Ivers, derde, is het echter alsof na de chaos voorzichtig een bleek licht doorbreekt: op 8 (circle) wordt er eindelijk een herkenbare structuur overeind getrokken. Het nummer vormt de opmars tot schuchter vertrek: Uit een nachtelijke haven op 8 (circle), tot de finale zucht van verlichting op 00000 Million.

Een zucht van verlichting die overigens al aangekondigd werd op de plaatopener (“As I may stand up with a vision”) om overigens zeven nummers later aan te kondigen dat fall en fixture uiteindelijk ook maar hetzelfde zijn. Gedurende vierendertig minuten is er achter de de rug van Vernon evenwel een monumentale berg scherven ontstaan – illusies en ideëen, allemaal kapot.