AUSTRALIE SPECIAL – DEEL 2

 

Als honderdduizenden vleermuizen uit de lucht komen vallen betekent het waarschijnlijk dat de muzikale dampen zo heet zijn dat het voor de arme beestjes niet meer uit te houden is. Reden genoeg voor The Daily Indie om een virtuele backpack vol te laden met de beste Australische bandjes.

Door Wymer Praamstra & Rob Verkerk

 

The Hollow Bones
Als drummer uren voor je eerste single release-party je enkel flink blesseren, is niet het meest fijne wat een muzikant kan overkomen. Toch liet dit trio zich er niet van weerhouden om een superstrakke show neer te zetten en zich daarmee officieel te vestigen in de Australische muziekscene.

De uit Sydney afkomstige band The Hollow Bones maakt lekkere garage-punk en hint qua sound naar bands als The Stooges, of (wat recenter) Ty Segall.  Een EP is onderweg en een Australische tour staat al in de planning. Een Europese tour zal volgens de band snel volgen zodra hier voldoende belangstelling voor bestaat. Dat zal niet uitblijven, want de eerste single Hot Press klinkt alvast naar meer! Veel meer!

De bijbehorende clip van Hot Press geeft vast een voorproefje van hoe een liveshow er uit zal zien,

 

Bloods

Bij het lezen van de naam Bloods denk je waarschijnlijk aan gevaarlijke bendeleden met rode bandana’s. Leuke twist is het dan als het een vrolijk drietal uit Sydney blijkt te zijn die ietwat zoetige garagepunk maken.

Bloods is typisch zo’n bandje die het gewoon heeft. Leuke nummers, toffe clips, ga zo maar door. Toen de drie de band formeerden, ontbrak er een drummer. Hierop nam oorspronkelijk gitarist Dirk Jonker de stokjes in handen en liet zijn gitaar voortaan links liggen. Deze werd gretig opgepakt door frontvrouw (en de van origine bas spelende) MC, die op haar beurt de bas kon afstaan aan Sweetie. Laatste heeft hierop haar viool maar hij het grof vuil gezet.

En of dat nou een beetje lekker klinkt mag je natuurlijk zelf bepalen.

 

Slow Chase
Slow Chase is een rockduo dat live de hulp van een bassist inschakelt om de nummers grond te geven. Grond die lekker stevig staat voor de vuige riffs en lekkere drumpartijen die even simpel klinken als dat ze briljant zijn. Zanger/gitarist Adam Gretsy en drumster Emily Shaw richtten Slow Chase op in 2010 maar de band speelde twee jaar later pas hun eerste show.

Onder het motto: ‘haastige spoed is zelden goed’ heeft de band in zijn vierjarige bestaan nog maar één EP met drie nummers voortgebracht. Nieuws over een album is er nog niet, maar hopelijk volgt dat snel. Slow Chase maakt rock zonder enige pretentie die door een groot publiek zal worden gewaardeerd. Single You’ll Never See Me Coming maakt bovenstaande nog eens duidelijk.

Check You’ll Never See Me Coming daarom hier.

 

The Walking Who
Dat opnamestudio’s anno 2014 overbodig zijn, bewijst het psychedelic rocktrio The Walking Who terdege. Enkele maanden geleden heeft de band de EP ‘Mansions’ uitgebracht. De titel refereert aan de plek waar dit heerlijke plaatje is ontstaan. Een onbewoond ‘mansion’, gebouwd in de jaren zestig in de plaats Wollongong, heeft de laatste jaren dienst gedaan als artistieke uitlaatklep voor studenten en kunstenaars. De drie mannen van The Walking Who brachten veel tijd door in dit spookachtige huis. Dit resulteerde in een EP met toegankelijke, sfeervolle muziek die tussen Pink Floyd, Allah Las, Velvet Underground en Darker My Love doorwiegt maar wel eigen blijft. Het huis is inmiddels gesloopt, maar de band heeft een stukje van zijn historie vast weten te leggen op deze mooie plaat.

Hoe het er daadwerkelijk uit zag kun je ook zien in deze video die hoort bij het nummer Take My Picture.

 

Black Fox
Eighties new wave met een rocksausje. Dat is misschien wel de beste manier om de band Black Fox (Melbourne) te omschrijven. Sterke invloeden van bands als The Cure en The Smiths in combinatie met af en toe een kleine doorschemering van het Australische accent, gedreven door prettige basloopjes en strakke drums zorgen voor een erg prettige debuutplaat. ‘Line Of Sight’ is een album waarmee de lat hoog is gelegd door deze vijfkoppige band. Opvallend aan deze plaat is het vocale bereik van zanger Dane Robertson, die elk nummer over een andere stem lijkt te beschikken. ‘Line Of Sight’ is een album dat het waard is om van voor tot eind te luisteren, en daarmee een goed zoethoudertje totdat de tweede plaat uitkomt.

Dat vrouwen van bloemen houden, laat Dane zien in de video voor het nummer Beatles Party.