ALBUM REVIEWS NL (issue #19): TV Wonder, The Womb & Rats On Rafts

TV Wonder- Bird Sounds
TV Wonder kermt met ringelende snaren door een gewelddadige golf van geluid. Dat de band voor de helft bestaat uit de twee gruizige knaapjes van Those Foreign Kids verklaart een hoop, maar denk niet dat dit een soort halfhartige spin-off is van die knaapjes. TV Wonder is auditief geweld met nuance en kan gemakkelijk opboksen tegen de nieuwe generatie van noiserock die Women en Viet Cong met zich mee hebben gebracht. Geen wonder dat de EP van de jongens niet alleen door thuisbasis Geertruida wordt uitgegeven, maar ook door de in Brighton gevestigde Faux Discx, tussen de releases van onder andere Soft Walls en Hookworms. Deze jongens zijn wel een ‘shitgoddamn’ waard. Domenico Mangione

 

The Womb – The Womb
The Womb is de reïncarnatie van Pop Up Animal Kids. Na de debuutplaat in 2013 dook band de zelfgebouwde studio ‘the womb’ in om naar eigen zeggen ‘de diepte in te gaan’. Twee jaar werd er aan nieuwe muziek gewerkt, terwijl ook andere bandleden aantraden. Nieuwe band: enter The Womb. Ook muzikaal is het nieuw: geen bluesrock meer, uitgesponnen zweefpsychedelica slaat de klok slaat op ‘The Womb’. Vrijwel elke song kent legio ritmewisselingen en zou qua vintage sound niet misstaan op een Tame Impala-plaat. Maar dat betekent niet dat de heren niet meer weten hoe je een catchy song schrijft. Zo is Out Of Place een pure oorwurm en ontpopt Spirits zich na twee minuten tot zomerhit in de dop. Leuk plaatje. Robin van Essel

 

Rats On Rafts – Tape Hiss
Als één plaat het gevoel van een crisis de afgelopen jaren goed belichaamde, was het wel ‘The Moon Is Big’ van het Rotterdamse Rats on Rafts. No future postpunk van het zwartgalligste soort. Wanneer zanger David Fagan in God is Dead zong dat God dood was, zag ook jij het somber in voor de man daarboven. Dat was 2011. Nu, bijna vier jaar later, lijkt de crisis langzamerhand over te waaien. Toch, Rats on Rafts danst alleen maar harder op de vulkaan. ‘Tape Hiss’ staat vol mistroostige, overstuurde doomrock. De songs zijn langer, sneller en bevatten een flinke dosis distortion en psychedelica. Het resulteert in een ultiem spannende livesound, maar de echo-benadering ondersneeuwt de liedjes soms wel: een nieuwe God is Dead staat er dan ook niet op. Jelmer Luimstra