ALBUM REVIEW: The Black Cult – The Black Cult

Als één Nederlandse band zich de afgelopen twee jaar heeft bewezen op Eurosonic/Noorderslag, is dat wel the Black Cult. De Groningers lieten zich letterlijk op handen dragen tijdens hun optredens. Ze gingen kroeg na kroeg af, om op alle (on-)officiële feestjes te spelen. Na een succesvolle Popronde en een flinke festivaltour in 2015 is daar eindelijk die langverwachte debuutplaat: ‘The Black Cult’.

‘De Groningse scene is weer opgeleefd!’, ‘Punk is not dead!’ – de recensies zijn lovend. Gepaste opmerkingen? Absoluut. Het titelloze debuut van The Black Cult is absoluut wachten waard geweest. De plaat trapt af met het aanstekelijke Find a Way, een coming-of-age-nummer over vallen en opstaan. Dit laat zich ook zien in de bijbehorende videoclip, die een ode aan Grunn vertoont (alleen op een ietwat curieuze manier – zie beneden).

De nummers van The Black Cult zijn over het algemeen snel, strak, catchy en vooral lekker hard, wat ook meteen de grootste charme is van de band. ‘Niet zeuren, maar spelen’ is deze band op het lijf geschreven. Crowdsurfen, bier gooien, simple as that. Menig King Tuff- en together PANGEA-fan zal zich erg op zijn gemak voelen bij deze plaat. Toch is frontman Douwe Doorduin ook niet vies van meer poppy songs. Sterker nog: eigenlijk is elk van de twaalf nummers een potentieel hitje, met On My Own en I Don’t Want It als absolute uitschieters naar boven.