ALBUM REVIEW: Foals – What Went Down

Het is lastig voor te stellen dat dit nieuwe album van dezelfde band is die in 2008 nog in vierkant formatie in kleine zaaltjes speelde, hun eerste twee singles (Hummer en Mathlethics) gewoon niet op hun debuut ‘Anitdotes’ zette en waarover we het allemaal eens waren: dat het echt een mathrock-band was. Daarna, op ‘Total Life Forever’ uit 2010 liet Foals het chirurgische en wiskundige in hun muziek een klein beetje varen en deden tragere grooves en songstructuren geleend uit pop hun intreden. Drie jaar later deed Foals vooral een duit in de emotionele zak, met uitersten van uitschieters als Inhaler, My Number en Moon op ‘Holy Fire’. Vanaf eind augustus is ‘What Went Down’ te beluisteren, opgenomen in La Fabrique in Saint-Rémy-de Provence en geproduceerd door James Ford, o.a. bekend als lid van Simian Moblie Disco en producer van de laatste Arctic Monkeys-albums.

‘What Went Down’ leunt hier en daar nog op een ouder geluid, bijvoorbeeld in het sleperige Birch Tree of het Afrikaans springerige Night Swimmers. Maar voor je het weet luister je opeens naar wat niets minder is dan een smerig vette gitaarriff. Om frontman Yannis Philippakis dan ook te parafraseren: dit is dan ook het zwaarste en luidste album dat het gezelschap uit Oxford gemaakt heeft. Dat was al op te maken uit eerste single What Went Down. Albatross heeft ook weinig te maken met mathrock, maar dit mogen we gerust het nummer met de sterkste en meest verrassende compositie noemen. Het emotionele dat we ondertussen gewend zijn, zit ook in dit album verweven. Give It All, London Thunder en A Knife In The Ocean zijn de beladen tracks van deze tien gebundelde werken.

‘What Went Down’ is een samenkomst van eerdere wapenfeiten, opgekrikt door een nieuwe, meer op subtiele elektronica leunende bandering van het Foals-geluid. Het is een album met emotioneel contrast, verassende afdwalingen, flirts tussen popstructuren en hoekigheid en harde, hele harde riffs.