Album Review

ALBUM REVIEW: Django Django – Born Under Saturn


2 juli 2015

Samen met Alt-J en Breton was Django Django was in 2012 bij het uitkomen van ‘Django Django’ in een klap het snoepje van de Britse artrockscene. En terecht, want dat debuut was een te gekke plaat. Vooruitstrevend, creatief en prachtig, met ongebruikelijke toonladders en samenzang, maar toch immer licht en luchtig. En we moesten er bijna drie jaar op wachten, maar begin dit jaar was er ineens de single First Light, die net zo inventief klonk als we van het Schotse kwartet gewend waren.

En inderdaad klinkt plaat nummer twee ‘Born Under Staturn’ vertrouwd, maar ook weer niet. Want in een wereld zo progressief als die van Django Django is stilstand achteruitgang. Het album roept het gevoel op dat de band enerzijds heeft geprobeerd om een breder publiek aan te spreken en tegelijk zijn debuut heeft proberen te overtreffen, door nog ongrijpbaarder te zijn.

Begrijp het niet verkeerd: er staan weinig slechte songs op ‘Born Under Saturn’. Nummers als het eerder genoemde First Light, opener Giant en Pause Repeat zijn pareltjes die de zomer van 2012 doen herleven. Maar dan: dancetrack Reflections, het surfy Shake & Tremble, het industriële Shot Down, de pop noir van High Moon: allemaal hebben ze die Django-signatuur, maar dit riekt erg naar showing off met genres. Hoeveel ideeën kun je kwijt op een plaat? En dat bijna 54 minuten lang zorgt paradoxaal genoeg voor een topzwaar album vol met breezy deuntjes. Geen slecht album, maar Django Django overspeelt zijn hand een beetje met deze.