ALBUM REVIEW: BRAIDS – Deep In The Iris

Stel je voor. Je naam is Raphaelle Standell-Preston en je woont in Montreal in een huis met drie mannen. Met één van hen heb je een relatie en maak je op techno leunende ambientpop onder de naam Blue Hawaii. Met de andere twee zit je in een artrockband: BRAIDS. Jullie derde album heeft jullie nu echt bestaansrecht toegekend. Wat een leven, hè? Wij spreken in dit geval liever over een geslaagde symbiose.   

‘Deep In The Iris’ is ontstaan in de bergen van Arizona, Vermont en upstate New York. Afgesloten van de hedendaagse hectiek besloten de drie Canadezen het schrijven, dat ze nog nooit buiten Montreal hadden uitgeoefend, opnieuw te benaderen. Het idee was om het vooral op metaniveau over samenwerken te hebben, dat te ontleden en te analyseren.  Muziek maken zelf stond niet voorop, maar was het secundaire resultaat.

En zo ontstak BRAIDS een nieuw baken in het kenmerkende golvenbad van schizofrene en hypnotiserende stukken muziek. Eerste single Miniskirt opent liefelijk, maar blijkt na twee minuten een door breakbeats geleide woede-uitbarsting over slutshaming. Dit heftige thema is één uit vele op het album en dat is waar ‘Deep In The Iris’ zich onderscheidt van eerder werk. Het tilt de al zo uitgeklede muziek van BRAIDS naar een hoger niveau. Opgefokte en gehoekte drums, trage en soms ontspoorde begeleiding en dan die kinderlieve zang over heftige onderwerpen. Wat een zooitje, hè? Wij spreken in dit geval over een geslaagde symbiose.