In première: de videoclip bij Tiny Bubbles van Yasmine, over kapotte zenuwen, bubbelende huid en brandblaren

Yasmine is momenteel een goede slag aan het slaan door ons land met de Popronde. Met 28 shows is de Amsterdamse band een van de meest geboekt acts van deze editie. Patronaat, Luxor Live, Vera, Hedon: Yasmine speelt ze allemaal plat dit najaar. Een goed moment om die zegetocht te vieren met een nieuwe clip, die vandaag ook nog eens bij ons in première gaat.

De kans bestaat dat je het nummer al eerder voorbij hebt horen komen, want wij zijn al een tijdje fan van deze indierockers met hun verslavende nummers. De single stond op debuut-EP Honey, die eerder dit jaar bij ons in première ging. Inmiddels wordt er door Yasmine druk gewerkt aan een nieuwe EP, maar we willen eigenlijk eerst wel even wat meer weten over Tiny Bubbles, dus stelden we zanger/gitarist Kevin van Moorsel een paar ‘brandende’ vragen.

Kevin, waar gaat dit nummer allemaal over?
“Ik ben opgegroeid in een een klein dorpje genaamd Budel-Dorplein. Zoals in de meeste kleine dorpjes was er in Budel-Dorplein geen fuck te beleven. We spendeerden het grootste deel van onze tijd zittend in een schuur in iemands achtertuin. We zaten daar elke dag en verveelden ons te pletter. In de winter werd het stervenskoud in die schuur en hadden we één verwarming om ons warm te houden. Op een gegeven moment besloten een vriend en ik een wedstrijdje te doen wie het langst zijn hand op de verwarming kon houden.

In het begin is het wel te doen maar na een tijdje begint je hand echt pijn te doen. Ik ben nogal competitief, en die vriend is net zo, dus we gaven allebei niet op. Mijn hand bleef op de verwarming, begon te verbranden maar na een tijdje merkte ik dat de pijn af begon te nemen. Ik vermoed dat op een gegeven moment je zenuwen ook kapot gebrand zijn.”

Jeetje Kevin, wat een verhaal!
“Ja, en Tiny Bubbles is eigenlijk nog geschreven vanuit het gevoel dat daarna kwam. Na een tijdje was de pijn grotendeels weg maar begon mijn huid langzaam te bubbelen, alsof ‘ie aan het koken was. Ik kon het niet zien omdat dat stukje huid op de verwarming zat maar het voelde alsof er belletjes huid ontstonden. Ik stel het me voor als kokend water, maar dan met huid. We waren op dit punt een klein stukje van de bovenkant van onze handen aan het bakken op de verwarming. Omdat het geen pijn meer deed, konden we dit allebei oneindig lang volhouden en besloten we maar gelijktijdig onze handen van de verwarming te halen en buiten onze handen met sneeuw te koelen. Niemand heeft gewonnen en ik heb nog steeds een klein littekentje op de bovenkant van mijn hand.”

Is dat het ‘enige’?
“Tiny Bubbles gaat ook een beetje over de liefde, omdat liefde soms ook zo kan zijn.”