Waarom iedereen Ulrika Spaceks dromerige kraut op Modern English Decoration zo snel mogelijk moet horen
10 juni 2017
Met enige regelmaat schiet er uit de underground weleens een bandje omhoog dat je even helemaal de lucht in doet zweven. Niet op de manier van: “jeetje, dit is wel een lekker nummer hé”, maar op de manier: “ik ren naar de platenzaak, koop dat album en sluit mijzelf de komende dagen op in mijn huis”. Band in kwestie: Ulrika Spacek.
De band heb je mogelijk weleens voorbij zien komen op de site van The Daily Indie. Over het debuutalbum schreven we: “Tien tracks is The Album Paranoia rijk en daarvan springt er geen eentje uit. Daarentegen excelleert de band in het neerzetten van een voortdurend fascinerend schouwspel. Een schouwspel dat zelden kabbelt en zowel in mineur als in extase uitstekend te beluisteren is.”
De laatste paar singles voordat Modern English Decoration gingen er goed in, met name Mimi Pretend en Full Of Men: “Wegdromen kan nog prima hoor, maar dan dring je nooit écht door tot de kern van dit bezwerende zoekplaatje. Full Of Men, een nummer over de overvloed aan mannen die onze wereld soms lijkt te herbergen, is namelijk een postpunkpuzzel waarop de stukjes precies in elkaar passen”, schreven we over die laatste single.
Herhalende hypnose
Nog veel van dat spul vind je terug op de nieuwe plaat Modern English Decoration, die op 2 juni verscheen via Tough Love Records. Een plaat die opnieuw tot stand kwam in de oude kunstgallerie KEN waar de band gezamenlijk woont. Ergens in de buitenste ringen van London knutselt het vijftal ingenieuze nummers in elkaar. Liedjes die lijken te ademen zoals die van Deerhunter, grommen als die van Sonic Youth en tot extreme vormen worden gerekt zoals TOY dat zo mooi kan. Een album dat zich niet snel laat vangen en gebouwd is op repetitieve riffs die steeds verder, verder en verder op worden geblazen, net zolang tot dat ze bijna knappen en er weer een scherpe bocht wordt genomen om in een ander nummer te glijden. Vol overtuiging schakelt de band terug, stuurt in en schakelt weer door naar de hoogste versnelling.
Dreamkrautrock
De beste luisterervaring krijg je bij Ulrika Spacek nog steeds door naar het hele album te luisteren. Zelf zegt zanger en gitarist Rhys Edwards daar ook over: “We enjoy listening to music through the album format and want our records to reflect that.” Edwards en zijn crew krijgen dat voor elkaar en weten het van voor tot eind spannend te houden met een plaat die ergens hangt tussen een langgerekte jam en retestrakke popliedjes. De kracht zit in de onverwachte afwisseling tussen deze twee uitersten en de diffuse mistgordijnen die er tussenin hangen. Modern English Decoration verrast, bij de eerste luisterbeurt heb je echt geen idee wat er gaat gebeuren. Ulrika Spacek is spannend, Ulrika Spacek is inventief en Ulrika Spacek is extreem gefocust. Deze band heeft een duidelijk doel voor ogen met zijn muziek en weet precies die stip op de horizon te bereiken. Resultaat: dromerige en tegelijkertijd vlijmscherpe kraut in optima forma.