TDI RADAR: o.a. Warhaus, Pavo Pavo en Hoops

Voorspellen, het is een vak. Weten we. Noem ons gerust de Nostradamussen van de rock-‘n-roll, want eerder voorspelden wij in deze rubriek al een florissante indiecarrière voor King Gizzard & the Lizzard Wizard, DIIV, Mac DeMarco, Savages en Temples. En die kregen ze. Momenteel verschijnen deze vijf bands in onze glazen bol.

Cheena
Cheena is een bandnaam? “Sheena is a Punk Rocker, een populair nummer van The Ramones”, denken wij meteen. Dat is niet zo vreemd, want Cheena is niet vies van invloeden van legendarische punk. Het vijftal uit New York blaast ongetemde songs door de speakers, in punkrockstijl met een bandbreedte die reikt van zeventigerjaren glamrock tot countrypunk. Op een manier die aanmoedigt je niks van de regeltjes aan te trekken en aangeschoten een onbezonnen feestje te vieren op een dampende undergound-locatie in de grote stad. In augustus bracht de band debuutalbum Spend the Night With… uit. Volgens de band zelf klinkt die plaat als ‘a soundtrack to nights where revelry and lust are never isolated from poor decisions and vanity.’

Hoops
Hoops is tegenwoordig een indiepop-band van vier goede vrienden uit het Amerikaanse Bloomington. Met hun zomers klinkende debuut-EP bij Fat Possom Records nog vers op zak, is de band flink wat buzz aan het creëren. Tegenwoordig dus, de band heeft namelijk een volle geschiedenis. Het verhaal begint vijf jaar geleden als eenmansproject van gitarist Drew Auscherman. Toen nog scholier en vooral bezig met ambient en noise. In de jaren die volgen betrekt Auscherman drie goede vrienden bij Hoops, maar stort hij zich meer op een garagerock-avontuur met zijn andere band: Winslow. Tegelijkertijd verdwalen zijn drie vrienden in allerlei zijprojectjes, maar nu speelt de band shows met artiesten als Cullen Omori en Car Seat Headrest en ligt de aandacht (gelukkig) volledig bij Hoops.

Pavo Pavo
Neem de bijna knuffelachtige harmonie van Simon & Garfunkel of The Mamas & The Papas, roof de opnamestudio van Brian Wilson leeg, geef de buit aan een handjevol dromerige hipsters uit Brooklyn en het resultaat is Pavo Pavo. Oftewel ‘pauw pauw’ vertaald vanuit het Latijn. De goed besnorde frontman Oliver Hill en zijn associé Eliza Bagg zijn vocaal bijna angstwekkend in sync en datzelfde mag gezegd worden van de strijkers en de synths die de rest van de band naadloos aanvullen. Elke oeverloos geperfectioneerde noot die Pavo Pavo produceert, is rotsvast geworteld in de late jaren zeventig en toch voelt een must-hear-track als Ran Ran Ran hierdoor geenszins minder urgent. Baxter Dury en Ariel Pink kunnen zich maar beter goed indekken voordat de debuutplaat van Pavo Pavo, Young Narrator In The Breakers genaamd, in november verschijnt. Voor je het weet is ook hun fanschare geplunderd.

WALL
‘Due to circumstances beyond our control, we will sadly no longer be able to make these dates.’ Met die boodschap annuleerde WALL stante pede zijn hele Europese tour en dus gaan we deze band in oktober dan ook niet op London Calling zien. Laten we hopen dat de New Yorkers die vrije tijd gebruiken om zich te storten op een debuutplaat. Op de dit voorjaar verschenen, titelloze debuut-EP bewees het kwartet namelijk een intens verslavende sound te hebben ontwikkeld in zijn prille bestaan – een eclectische middenweg tussen no wave en postpunk, met invloeden van Talking Heads, The B-52’s, Wire en X-Ray Spex. De onderscheidende factor in WALL is echter frontvrouw Sam York. Niet onregelmatig doet haar onheilspellende stemgeluid denken aan Jehnny Beth van Savages, met één fundamenteel verschil: York zingt niet, maar predikt op furieuze wijze haar teksten. Spoken word, pittig gekruid en met een punkvibe. Wij zien graag snel meer van WALL.

Warhaus
Frontmannen van bands lijken op den duur altijd solo te gaan. Meestal als de band in verval raakt, of de creativiteit in velden noch wegen te bekennen is. Hoe anders is het in het geval van Balthazar. De Belgen beleefden een glorieus 2015 in de eindeloze nasleep van het fenomenale Thin Walls en de bijbehorende tour is nog steeds niet afgelopen. Toch kondigde de band eerder dit jaar niet één, niet twee, maar drie soloprojecten aan. In afwachting van de rest, is het aan Maarten Devoldere om met Warhaus het startsignaal te geven. Die schuilnaam doet Devoldere weinig, want de lijzige bariton van de Gentenaar is onmiskenbaar en datzelfde geldt, eerlijkheid gebiedt te zeggen, ook voor de algehele sound. Balthazar is nooit ver weg, maar de schoonheid van Warhaus zit ‘m dan ook in de subtiele verschillen, zoals de Lou Reed en Springsteen-invloeden op de betoverende single Memory.