Scandinavische invasie deze week tijdens ons uurtje op Pinguin Radio. Zo draaiden we de nieuwste single van de Zweeds-Amerikaanse noisepop-band FEWS. Waar we de band vorig jaar nog presenteerden in Q-Factory, doen de jongens het volgende maand helemaal zelf in V11. Ook de dromerige indie-pop van Black Beach Baby – een band die tevens zijn oorsprong vindt in Zweden – mocht niet ontbreken.

Heel Engeland is ondertussen fan van Horsey en nu is het tijd voor Nederland om in die voetsporen te treden. Met de nieuwste single Bread & Butter kan er niet zo veel fout gaan. Ook Foxygen trakteerde ons recent op nieuwe muziek in aanloop naar de nieuwe plaat, al wisten we niet meteen wat we van Livin’ A Lie vonden.

Verder waren ook nieuwe nummers van Weval, Cage The Elephant en Girlpool te horen. We maakten het je alvast zo makkelijk mogelijk en verzamelden alle nummers in een playlist die zoals altijd te vinden is op Spotify.

1. FEWS – More Than Ever
2. Cage The Elephant – Ready to Let Go
3. Weval – Are You Even Real
4. Horsey – Bread & Butter
5. Black Rain – Computer Souls
6. Jessica Pratt – Fare Thee Well
7. Foxygen – Livin’ a Lie
8. Black Beach Baby – Loser
9. Stella Donnelly – Lunch
10. The Proper Ornaments – Please Release Me
11. Girlpool – Pretty
12. Wand – Scarecrow
13. Litte Simz feat. Cleo Sol – Selfish
14. Stephen Malkmus – Viktor Borgia

Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date! 

Volgende week dinsdag zijn we weer te horen op Pinguin Radio, zoals altijd vanaf 21:00 uur!

Vorig jaar maakten we kennis met een kleurrijke muzikant die meteen meer thuis leek te zijn in de spotlight dan in de schaduw waarin hij zich bevond. Op Jumping The Shark hoorden we een vurige rockster die uit rook verschenen leek te zijn. Alex Cameron, zo heette de excentrieke Australiër die gehuld ging in mysterie en alter-ego’s. Op het verhalende vervolg Forced Witness houdt de zanger zijn zonnebril op, maar vangen we via allerlei weerspiegelingen toch een glimp van zijn eigen ogen op.

Op Forced Witness geeft Cameron zich namelijk deels bloot in een nieuwgevonden zelfbewustzijn. Weg zijn de neprimpels die hij droeg op de hoes van Jumping The Shark: juist dat hier duidelijk is dat we te maken hebben met een nieuwkomer, maakt het zo bewonderenswaardig hoe makkelijk Cameron dat doet vergeten. Keer op keer lijken zijn nieuwe nummers al lang klassiekers te zijn, ergens tussen kunst en kitsch, fantastisch en ronduit fout. Het is onder meer te wijten aan Camerons stuk voor stuk memorabele muziekvideo’s en zijn schitterende stemgebruik op Forced Witness: zijn voorheen wat vlakke, Bruce Springsteen-achtige bariton blijkt hier meer bereik te hebben. Ook de instrumentatie, met belangrijke rollen voor Camerons saxofonist en business partner Roy Molloy en producent c.q. Foxygen-frontman Jonathan Rado, breidt zich uit, terwijl de songstructuren juist wat traditioneler blijven.

Die vorm is een andere voorname vooruitgang die Forced Witness biedt ten opzichte van Jumping The Shark. Daarop ging stijl nog boven substantie, nu slaan die twee elementen als het ware de handen in elkaar. Er is volop ruimte voor verkenning van ingewikkelde onderwerpen, zoals liefde in tijden van het internet. Dat thema – volgens Cameron ernstig ondervertegenwoordigd – wordt verkend op het humoristische Studmuffin96 en Truest Lies, over een man die berichtjes naar een vrouw stuurt terwijl zij hem ervan verdenkt ‘some Nigerian guy’ te zijn.

Het internet lijkt op Forced Witness een weerspiegeling van de schadelijke waarheden die zich ook in de werkelijkheid steeds makkelijker lijken te manifesteren. Discriminerende denkbeelden over mannelijkheid en daarbij behorend machogedrag, bijvoorbeeld. Die mannelijkheid, die in de tijd van Trump & co., meer invloed lijkt te hebben dan lange tijd voor mogelijk gehouden. Op Forced Witness – Cameron was jaren geleden geregeld getuige van machtsmisbruik door de politie in zijn functie als adviserende ambtenaar – kruipt de Australiër in de huid van ‘echte’ mannen (lees: seksisten en andersoortige sukkels) en maakt hij hun machtspositie van binnenuit een stukje zwakker. De zo vaak en zo vaak terecht bekritiseerde heteroseksuele, witte man fungeert hier als Trojaans paard.

Machoman
Meer dan eens spant Cameron daarbij de symbolen en seksiconen van de samenleving die hij wil saboteren voor zijn wagen. Hij bezingt machoman Marlon Brando, maar dan wel ‘circa 1999’, toen de Amerikaanse acteur al dik en depressief geworden was. Op zulke momenten doet Cameron, bij wie een vergelijking met Lorde (luister maar naar Candy May) ook te verantwoorden valt, denken aan Lana del Rey. Ondanks of misschien wel dankzij haar vintage-voorkeur schendt zij alle – voornamelijk Amerikaanse – stereotypen. ‘My pussy tastes like Pepsi Cola’, zong ze ooit in een zin die zomaar op Forced Witness had kunnen staan.

Liefdes-epos
Met haar werkt Cameron niet samen op deze worp, wél met niemand minder dan Angel Olsen. Zij zingt met de Australiër op Stranger’s Kiss, een van de ontwapenende hoogtepunten van het album. Het is een van de nummers die hoop doet leven op Forced Witness, een epos over liefde die zomaar uit de lucht leek te vallen. In die categorie valt ook oorwurm Running Out Of Luck, waarin Cameron samen met The Killers-frontman Brandon Flowers het verhaal vertelt van een personage dat op de vlucht slaat dat met een stripper. ‘I’m a man on a mission’, zingt Cameron. Onder het wanhopige figuur dat hij sloeg op Jumping The Shark blijkt een wereldverbeteraar schuil te gaan. Het gaat de zanger zo aan het hart dat hij op de toepasselijk getitelde afsluiter Politics Of Love zelfs – al is het maar voor even – achter al zijn alter-ego’s vandaan komt en zelf het levenslicht in kruipt om zijn luisteraar in de ogen te kijken.

Forced Witness is nu uit via Secretly Canadian. Alex Cameron speelt op dinsdag 28 november in Paradiso Noord.

In eerste instantie doet de clip je denken aan een reclame over de nieuwe herfstcollectie van een grote kledingretailer, maar het is veel meer dan dat. Whitney heeft een prachtig herfstnummer geschreven vol met kabbelende gitaarrifjes, geruststellende violen en blazers.

Er valt weinig over Whitney te vinden op de wereldwijde wegen van het internet, maar het klinkt zo goed dat er wel een addertje onder het gras moet zijn…  Het addertje blijken Max Kakacek en Julien Ehrlich van de band Smith Westerns. Hun aankomende debuutalbum dat in maart verwacht wordt, zal geproduceerd gaat worden door Foxygen’ Jonathan Rado. Geen gebrek aan ervaring dus bij deze jonge band.

In navolging van zijn eerste langspeler ‘My Friend Fish’, die Shaun Flemming met zijn iPhone en wat huis- tuin- en keukengerief vastlegde, komt de Foxygen-drummer met een nieuwe soloplaat. De uit Californië afkomstige androgyne drummer annex zanger brengt zijn muziek uit onder zijn alter ego ‘Diane Coffee’. zijn tweede plaat werd in tegenstelling tot zijn debuut wel in een professionele studio ingeblikt. Op ‘My Friend Fish’ beschreef Flemming zijn verhuizing naar NYC, maar het gebrek aan de kleur ‘groen’ in de – op Central Park – muisgrijze metropool zette hem ertoe aan om opnieuw zijn koffers te pakken. Op deze nieuwe plaat beschrijft hij opnieuw zijn verhuisdrift, ditmaal naar het veel kleinere Bloomington.

Er valt geen spreekwoordelijke stempel te drukken op deze hondsdolle langspeler. Elk nummer bevat specifieke karakteristieken die aan compleet andere genres toegeschreven kunnen worden. Toch weet Flemming ze op ‘Everybody’s a Good Dog’ harmonieus samen te brengen tot een fijne roedel. Al cruisend dit album tref je onder meer de single Everyday aan, dit nummer – dat ook als single werd uitgebracht – ontpopt zich tot een soulvolle psychpopper die uit hetzelfde vaatje tapt als nummers van de gesmaakte debuutplaat van Tame Impala. Ruwer wordt het wanneer Diane Coffee het gaspedaal indrukt op I Dig You, waar je de nostalgische Rolling Stones rock van Doom and Gloom in weet te bespeuren.

Op zijn muzikale trip kreeg hij ook de ondersteuning van enkele andere artiesten, onder meer de in Brooklyn geboren Felicia Douglas waarmee hij samen het groovy, soulvolle Duet heeft ingeblikt. Bovendien lijkt het niet onwaarschijnlijk dat hij, onderweg naar Bloomington, het gezelschap kreeg van Damon Albarn. Mayflower zou zomaar uit het repertoire van Gorillaz geplukt had kunnen zijn.Al blijft Diane Coffee-dik kijken waar Shaun Flemming binnen afzienbare tijd zijn muzikale wagen zal parkeren. Het niveau van zijn ‘moederband’ Foxygen weet hij met deze plaat alleszins te evenaren.

Op Hemelvaartsdag is het traditioneel tijd voor Dauwpop, middenin de Hellendoornse bossen! Het uitverkochte festival begon voor ons met King Khan & The Shrines, die elke keer dat we hem zien beter en beter lijkt te worden. Een hoop grappen en grollen en in het publiek duikende bandleden, kortom: feest! Fotograaf Rudy Sablerolle was erbij en schoot het volgende verslag.

King Khan & The Shrines

Vervolgens gingen we door naar een van onze lievelingsbands van de afgelopen jaren, die momenteel met een afscheidstournee bezig is. Daarbij deed Foxygen ook Dauwpop aan, waar de band een prachtig, dynamisch concert geeft met ontzettend veel energie, geweldige danseressen en als resultaat een uitzinnig publiek. Na een verbluffende set, komt Foxygen nog terug voor een spetterende toegift, waarbij het duidelijk wordt dat de wereld binnenkort een geweldige band armer is.

Foxygen

Na deze knalharde set trokken we door naar de indiebelofte PAUW. Nadat zanger Brian Pots heeft verteld dat de band blij is dat ze deze keer eindelijk eens zijn geboekt voor het festival, barst het geweld direct los. Na de psychedelische trip van Shambhala, rennen we door naar Afterpartees, die een potje hard staat te knallen als altijd. De indiepoppers van Circa Waves weten ook wel raad met zomerse hits en lichten Dauwpop goed op vandaag.

PAUW

Afterpartees

Circa Waves

Net terug uit Los Angeles, beklimt een van Nederlands beste bands het podium. We hebben het over de noiserockers van Paceshifters. De band sluit voor ons vandaag het festival met een prettig gevoel af. De diversiteit was groot, de locatie schitterend als altijd en het niveau hoog.

Paceshifters

Als je muziek wordt geproduceerd door Jonathan Rado van Foxygen en je muziek al zo snel al uit wordt gegeven door Dead Oceans (o.a. Bleached, Destroyer, A Place To Bury Strangers), dan is het voor ons hoog tijd om zo snel mogelijk op de play-knop te drukken!

9 Songs
Die reactie wordt direct beloond als we de singles Dograces en No Time horen. Waar Dograces flink grooved met catchy drumbeats, epische synth-partijen en dikke baspartijen, borrelt bij de single No Time meer de naam Ariel Pink boven. De pas negentien jaar oude Matt Pulos en Evan Laffer zijn een interessant duo waar we niks van willen missen. Debuutalbum ‘9 Songs’ (waar eigenlijk acht nummer opstaan) komt op 6 juni uit. The Daily Indie houdt je zeker op de hoogte, want dit wil niemand missen!

Wauw. Foxygen deelt tegenwoordig ook al gratis trips uit via YouTube. De nieuwe en freaky video van We Are the 21st Century Ambassadors of Peace & Magic neemt je naar een psychedelische begraafplaats en laat Sam France van zijn druggy kant zien. Voor een goede belevenis van de clip geven we je een kleine doch essentiële bijsluiter. Ontspan, zoek een donkere ruimte op, ga zo dicht mogelijk met je neus tegen het scherm zitten, bekijk de clip full screen en je wordt vervolgens helemaal leip. De hypnotiserende drum- en basloopjes en de chaotische brug zorgen voor een bevorderend effect, dat gelukkig aan het einde van het nummer wel weer rustig wordt afgebouwd met een heerlijke afsluiter die je weer rustig laat landen in je bureaustoel/bank of waar je ook zit.

De lieve en rare jongens van Foxygen hebben bij hun laatste single een even vreemde clip opgenomen. In een of ander cowboydorpje hangen de jongens wat rond en spelen ze een liedje aan een meer. Gemixt met een hoop random en rare beelden van de Foxygen-boys die er doorheen zijn geknipt.  Deze zijn allemaal afkomstig uit de archieven van regisseur Bryan Felber, een oude vriend van de band, die deze heeft gemaakt tijdens hun middelbare school en studietijd. Het heerlijk slome en wiegende psych-popnummer komt helemaal tot zijn recht. Bekijk het hieronder.

Erg jammer, maar het is helaas niet anders: Foxygen moet zijn Europese tour afzeggen, en dus ook het concert dat ze op vrijdag 24 mei op London Calling zouden geven. Laten we dan maar gelijk kijken naar de positieve berichten, want die zijn er zeer zeker ook te melden. Er is namelijk een goede vervanger gevonden in de Londense band Vondelpark, en daarnaast is ook Drenge bevestigd voor de tweede London Calling dag op zaterdag 25 mei.

 Drenge bestaat uit de broers Eoin en Rory Loveless die met zijn tweeën een wonderschone hoop herrie weten te maken. Rory drumt en Eoin speelt gitaar. De muziek zit ergens tussen energieke punk en stevige rock in maar dan met een soort new wave sfeer erin. Luister naar de debuutsingle ‘Bloodsports’ en je weet genoeg: dit wil je een keer live meemaken.



Op 1 april komt het langverwachte debuutalbum ‘Seabed’ van de band Vondelpark uit. Een plaat vol hypnotiserende indie. “It’s supposed to be the ultimate bedroom listen”; zegt het Londense trio over hun eigen muziek en daar hebben ze wel gelijk in want de muziek klinkt als een lekker warme deken. Gloedvolle synths, bedwelmende beats en vocalen van iemand die net uit een mooie droom ontwaakt.

De kaartverkoop van London Calling en Indiestad is in volle gang. Kaarten voor London Calling zijn €20,00 per dag en €35,00 voor een passepartout (24 en 25 mei) excl. lidm. Kijk voor meer informatie over de line-up van London Calling op www.londoncalling.nl

Vanaf vandaag in de verkoop bij Concerto, de Indiestadpas! Wat houdt dat allemaal in? Dat lees je hieronder!

Voorverkoop nieuwe Indiestadpas en toegang tot Kurt Vile & The Violators
Het concert van Kurt Vile & The Violators op maandag 27 mei in Paradiso zal het eerste concert worden waarmee je met de splinternieuwe Indiestadpas gratis toegang hebt. Ook het concert van The Babies op 16 juni is gratis te bezoeken op vertoon van het felbegeerde pasje.

De Indiestadpas werd in 2012 in het leven geroepen door Paradiso en Indiestad, en daarmee kon je naar meer dan vijftig concerten, voor een eenmalig bedrag van €50,00. Tel uit je winst! De pas was in één keer uitverkocht – en we verwachten dat het met de nieuwe lading ook snel zal gaan.

De nieuwe Indiestadpas zal vanaf het concert van Kurt Vile & The Violators geldig zijn tot en met 31 december 2013, een ruime zes maanden dus. De concerten worden gepresenteerd en geselecteerd door Indiestad en Paradiso en de pashouders ontvangen wekelijks een mail met de laatste namen. Om maar wat voorbeelden te noemen, vorig jaar kon je op vertoon van je pasje onder meer naar Andy Burrows, Foxygen, The Crookes, Allah-Las en Delphic.

Voorverkoop
De verkoop van de nieuwe Indiestadpassen gaat van start op zaterdag 16 februari en de pas is exclusief verkrijgbaar bij platenzaak Concerto, Utrechtsestraat 52 -60 in Amsterdam, vanaf 10:00. Het kost eenmalig €50,00 en je naam en e-mailadres (neem iets mee waarmee jij je kan legitimeren), zodat je op de hoogte kan blijven van alle concerten die jij met je pasje mag bezoeken. Je kan maar één pas per persoon aanschaffen en je naam wordt genoteerd. Op vertoon van je pasje hoef je ook geen lidmaatschap te betalen aan de zaal. Let op: met deze tweede Indiestadpas heb je geen toegang tot concerten die nog tot de eerste Indiestadpas behoren. En nogmaals: op = op!

Kurt Vile & The Violators
Kurt Vile werd in eerste instantie bekend als oprichter van de indierockband The War On Drugs maar toen de band in 2008 doorbrak met het debuutalbum ‘Wagonwheel Blues’ vond Vile het tijd om alleen verder te gaan. Grillige lo-fi met onweerstaanbare melodieën, gruizige gitaarpartijen en bedwelmende psychedelica.

The Babies
Waar het debuut van de The Babies nog niet veel stof deed opwaaien is tweede album ‘Our House On The Hill’ een regelrechte doorbraakplaat. Er wordt gesproken over haast perfecte popliedjes achter een verslavende muur van wilde drums,  overstuurde gitaren en dan stiekem allemaal orgeltjes, blazers en strijkers. Denk aan Guided By Voices, Pavement, The Pixies, The Lemonheads en The Jesus And Mary Chain maar dan met een jaren zestig saus.

Onze favoriete gereïncarneerde sixties/seventies-band heeft weer een LP bij elkaar geschreven. We zullen eerst het recept van de referentie-smoothie geven: je stopt muzikale grootheden als The Kinks, Stones, Velvet Underground en Bowie in een blender en daar doe je een klein snufje Ariel Pink, Beatles en MGMT bij. We waren sinds die vorige EP al helemaal hysterisch over de band, en met deze nieuwe plaat is daar niet veel verandering in gekomen. De geestesvaders van de band, Jonathan Rado en Sam France, hebben er wel een iets minder krakkemikkig en losgeslagen boel van gemaakt dan voorheen.  Maar gelukkig is de typische Foxygen-gekkigheid nog wel aanwezig. De mannen zijn namelijk heer en meester in onvoorzienbare en uit het niets komende muzikale overgangen. Dat laten ze voor het eerst deze plaat horen op On Blue Mountain. Een heerlijk losgeslagen nummer met Ariel Pink-achtige trekjes, dat direct wordt gevolgd door een ander hoogtepunt: San Francisco. Een klein, lieflijk en mooi liedje, met onweerstaanbare melodieën en zanglijnen (dat retro-perfectie nadert). Als je deze shot aan instant happiness hebt gehad, gaat de aangename trip nog even verder en kom je langs het gekke Shuggie, raak je langzaam onder invloed bij het rocky Oh Yeah, krijg je een groovy en trippy energy boost bij We Are The 21st Ambassadors…, waarna je vervolgens afscheid neemt met de semi-zielige afsluiter Oh No 2. Dijk van een plaat!