LIVE REVIEW: Bo Ningen + Savages

Gedesoriënteerd vecht een groep jongens zich naar de uitgang van The Max. De handen stevig tegen de neus gedrukt. Zij komen er nog goed vanaf, tijdens de moshpit gaat het er heftig aan toe. Mensen vallen flauw of gaan met elkaar op de vuist. Vanavond speelt Savages in een uitverkochte Melkweg en de band is hier niet om zoete broodjes te bakken.

Het is geen verrassing dat de Japanse band Bo Ningen staat geprogrammeerd als openingsact. De heren hebben twee jaar geleden nog met de dames de plaat Words to the Blind afgeleverd, een combinatie van noise en dadaïsme. Sindsdien nemen ze elkaar vaak mee op tour. De Japanse taal leent zich goed voor de energie van de band. Het moet de onvermoeibaarheid zijn dat de dames zo aanspreekt. Door de twee gitaristen klinkt het soms als Deep Purple met ADHD, waar de hardrocksolo’s in de rondte voorbij vliegen.

Triomfantelijk Savages
Het staat in schril contrast met het optreden waar iedereen voor komt. De kille en afstandelijke postpunk nodigt niet gelijk uit tot headbangen. Toch weet Jehnny Beth de zaal al vanaf minuut één voor zich te hebben gewonnen. Een triomfantelijke glimlach krult op haar gezicht bij het zien van de zaal. Desalniettemin heeft de band muzikaal niet gelijk de wind mee. Zij beseffen zich dit ook, dus wordt het tijd voor meer tempo. Een opzwepende bas vult de zaal, een golf van herkenning ontstaat en het meedeinen kan niet meer worden onderdrukt. Een sleutelmoment, want vanaf daarna is Savages niet meer te stoppen. Als Beth naar voren stapt, de rand van het podium bereikt, dringt de massa zich aan haar op. Dit laat ze niet schieten, neemt een stap en wordt letterlijk op handen gedragen. Terwijl ze gedragen wordt, is duidelijk: De triomfantelijke glimlach van Beth was meer dan terecht.