De balanceeroefening van Black Foxxes’ Mark Holley: “Ik zou mijn ziekte voor niets opgeven”
8 mei 2018
VESTROCK
1, 2 & 3 juni
Mark Holley van Black Foxxes is net een week week thuis na een maand touren als we hem aan de telefoon hebben. Best bijzonder, want nog nooit was de Britse band zo lang aan een stuk on the road. Het heeft alles te maken met de mentale en fysieke problemen van de frontman, die leidt aan depressies en de Ziekte van Crohn, een chronische ontstekingsziekte van de darm. Toch gaat het momenteel vooral heel goed met Holley. Op Black Foxxes’ debuut I’m Not Well hadden zijn demonen hem nog onder de duim, op het recentelijk verschenen vervolg Reiði leert hij met ze leven.
Een oud IJslands woord voor woede is het, die albumtitel. Zoals ‘ie doet vermoeden liggen de wortels van Black Foxxes’ tweede telg niet in Groot-Brittannië, maar op het noordelijker gelegen eiland. Holley bracht de afgelopen jaren zes keer een bezoek aan IJsland, waarvan alleen dit jaar al drie keer. De band uit Exeter nam er ook een van zijn videoclips op. “Het voelt als een ontsnapping als ik daar ben. Schrijven doe ik vaak pas thuis, maar ik word wel degelijk beïnvloed door wat ik doe in IJsland. Of eigenlijk doe ik er niet zoveel: ik ben er vooral om vrede met mezelf te vinden. Het is zo’n bijzonder land dat het makkelijk is om even je zorgen te vergeten.”
“De grapigste comedians zijn soms de meest depressieve mensen”
Zo woedend is Holley dan eigenlijk ook niet meer. Reiði draait vooral om het begrijpen van die woede. “Ten tijde van het eerste album had ik geen idee wat er aan de hand was. Ik was volledig in de band van mijn depressie en ziekte. Ik wilde eigenlijk niet eens in een band zitten, maar ik móest die pijn uit mijn systeem krijgen. Nu is er veel meer begrip. Als het eerste album de nacht was, is Reiði de volgende dag. Daarom is het zo belangrijk dat het nummer Sæla – wat IJslands is voor vreugde – ook op het album staat: alles draait om de balans tussen de twee.” Die balansoefening voert Holley zelf op een dagelijkse basis uit. Wie hem aan de telefoon heeft of tegen zou komen, heeft geen idee van de problemen die vanbinnen aan hem vreten. “Het is een beetje hetzelfde als het treurige besef dat de grappigste comedians soms de meest depressieve mensen op aarde zijn. Als je Robin Williams zag, dacht je: ‘Wat een vrolijke, hilarische man.’ Maar van binnen voelde hij zo veel verdriet.”
“Ik ben nu blij, maar kan altijd inspiratie putten uit de momenten waarop ik dat niet was en ben”
Minstens zo moeilijk is het te beseffen dat de demonen waar Holley dag in, dag uit mee moet worstelen misschien wel een essentieel onderdeel vormen van zijn muzikantschap. Was hij net creatief geweest als hij de Ziekte van Crohn niet gehad had? Of is fysieke dan wel mentale misère van enige vorm een wrange must have voor de muzikant? “Dat is een vraag die ik mijzelf vaak stel”, reageert Holley. “Omdat ik de Ziekte van Crohn heb, zal ik altijd innerlijke pijn hebben als inspiratiebron. Ik denk niet dat ik dat zou opgeven als iemand mij nu die kans zou geven. Het heeft ervoor gezorgd dat ik mijn leven anders leef, op een positieve manier, denk ik. Als ik nu gezond ben, maak ik er ook echt het beste van en boek ik bijvoorbeeld meteen een vlucht om met vakantie te gaan. Vroeger stond ik veel minder bij dat geluk stil. Ik ben nu blij, maar kan altijd inspiratie putten uit de momenten waarop ik dat niet was en ben.”
Ook keek Holley de afgelopen jaren om naar andere mensen – niet per se muzikanten – die ondanks hun problemen door gingen met wat ze aan het doen waren. Naar Ryan Adams bijvoorbeeld, wiens strijd tegen depressie mede door zijn eigen albums alombekend is. “Hij was het belangrijkste voorbeeld voor me, de reden waarom ik doorging met muziek maken toen het heel slecht met me ging. Hij bewees dat dat kon.” Nirvana’s In Utero, waarop Kurt Cobain het meest hoorbaar beïnvloed werd door zijn darmproblemen, is daarnaast niet voor niets een van Holley’s favoriete albums.
“Mensen snappen soms niet hoe zwaar touren kan zijn”
De liveshows van Black Foxxes vormen vanzelfsprekend intense ervaringen, waarop Holley soms zingt over onderwerpen die hem om dat moment zelf pijnigen in de meest letterlijke zin van het woord. Als ‘ie zegt hoe echt en eerlijk de shows van z’n band zijn, nemen we dat voor het eerst niet met een korrel zout. “Er zijn zo veel bands wiens teksten niets betekenen, dat heb je meteen door als je hen ziet spelen. Ze staan daar gewoon om wat geld te verdienen en daarna weer te vertrekken. Onze shows zijn soms vermoeiend, uitputtend zelfs, maar ze zijn altijd zuiverend. Ik voel mij altijd beter na een show.”
Vooral een paar jaar geleden was het moeilijk voor Holley om voor langere tijd te touren, zoals te zien is in deze minidocumentaire van de BBC. Soms moest hij optredens stilleggen omdat zijn ziekte hem te veel parten speelde. “Nu gaat het een stuk beter, ik word nu goed behandeld. Ik ben nu gezond, zolang ik maar om de zes weken terug thuis ben voor mijn behandelingen.” Toch blijft touren voor Black Foxxes een kwestie van trial and error. Daar draagt het belang van Holley’s stem voor de band slechts aan bij. “Mensen snappen soms niet hoe veel extra druk het oplevert om de zanger te zijn. Als ik op tour ben, word ik elke dag wakker in de hoop dat mijn stem het niet begeven heeft. Dat is een instrument dat je niet zomaar gerepareerd hebt. We weten nu dat ‘ie het in ieder geval een maand volhoudt.”
Holley heeft vanzelfsprekend de berichtgeving gevolgd omtrent de Zweedse dj Avicii, die vorige maand veel te vroeg overleed. Tim Bergling, zoals de superster eigenlijk heette, zag zich in 2016 al gedwongen volledig te stoppen met touren omdat zijn gezondheid er te erg onder leed. Holley benadrukt dan ook hoe belangrijk het is dat muzikanten openlijk kunnen spreken over de tol die touren eist. “Volgens mij was het Justin Bieber die daar ooit iets over zei toen hij halverwege zijn tour de rest van de shows afzegde omdat het voelde alsof hij gek werd. Hij kreeg daar zoveel negatieve reacties op, terwijl hij het nog veel zwaarder heeft dan de meeste muzikanten: hij kan nergens heen zonder gevolgd te worden. Mensen snappen soms niet hoe zwaar touren kan zijn, dus is het van levensbelang dat muzikanten tijd voor zichzelf durven te nemen als het voelt alsof ze op het punt van breken staan.”
Toch mist Holley de tour nu al, al is het maar om de mensen die na shows op hem af stappen om hem te vertellen hoeveel steun ze aan Black Foxxes hebben. “Veel onderwerpen waar we over zingen zijn ontzettend herkenbaar voor veel mensen, die steun vinden in onze muziek. Als ik iemand kan helpen die zich hulpeloos voelt, is mijn missie volbracht. Dat we die mensen als Black Foxxes kunnen bereiken en mogen ontmoeten is misschien wel het mooiste dat deze band mij biedt.”
Black Foxxes speelt op zaterdag 2 juni op VESTROCK. Reiði is uit via Spinefarm Records.
WEBSITE VESTROCK | FACEBOOK-EVENT | TICKETS