ALBUM REVIEW: tUnE-yArDs – nikki nack

De BBC schreef over het tweede album van tUnE-yArDs, ‘W H O K I L L’: ‘lo-fi meets hi-fi’. Met deze uitspraak kon de plaat als een van de meest controversiële en vreemdste eend in de bijt van 2011 worden genoteerd. En dat heeft van tUnE-yArDs gemerkt: met 100% uit lof bestaande recensies als bagage, ging het project van Merrill Garbus op festivaljacht. Live trok zij alle samples en tunes zo, geïmproviseerd, uit haar microfoon. Gevolg? Pers en critici die hun laptops opaten, want een act als die van Garbus was voorheen niet eerder gezien.

Nu ligt ‘nikki nack’ op de recensiestapel en laten we meteen met de deur in huis vallen: waar het tweede album een grandioze verbetering was op het debuut, doet het derde album dat niet. Het is een verlengstuk van een prestigieus stukje experimentele popmuziek. Het is verfijnd, pakkend en, niet geheel onbelangrijk, erg sterk, maar niets wat we niet op diens voorganger hebben gehoord. De nadruk ligt op de wat gedrufdere instrumentale samples en zo heeft Garbus ook het traditionele ‘zingen’ achter zich gelaten. ‘nikki nack’ is schreeuwen, equalizen en tegen het gevoel in drummen alsof het Garbus’ laatste album is.

Met muzikale hoogtepunten als Hey Life, Wait for a Minute en Real Thing heeft het album desondanks genoeg in huis om de eeuwige festivalvelden af te gaan. Daarnaast kent het meer pit, variatie en charisma als al haar eerdere werk: toch een geweldige toevoeging aan het repertoire.