Iguana Death Cult in Rotown: een goed garage-feestje rond íets te christelijke tijden

Gisteren was ‘ie er dan: de langverwachte debuutplaat van Iguana Death Cult, getiteld The First Stirrings Of Hideous Insect Life. Ter viering van de release gaf de (half) Rotterdamse band een feestje in een uitverkocht(!) Rotown, tevens de aftrap van de releasetour die de komende maanden heel ’t land doorgaat. Na Grasnapolsky vorige week al te hebben afgebroken, kon het niet anders dan dat dit weer een goed garage-rockfeestje zou worden. 

Creepy Karpis
Het is iets over half negen als het Zwolse Creepy Karpis het podium van Rotown betreedt, waar de band naast nummers van hun EP Oh So Happy ook oorstrelend nieuw werk ten gehore brengt. Energie in de band is er wel, maar komt nog niet echt over op het achteruitdeinzende publiek. Gelukkig lijkt Creepy Karpis er zelf niet veel last van te hebben dat er achterin nog volop over koetjes en kalfjes gepraat wordt. Hoe dan ook een goede opwarmer voor de Iguana-boys!

 

 

Iguana Death Cult
De decibelmeter schiet gelijk in het rood wanneer Iguana Death Cult de set aftrapt met één van hun eerste nummers Seven Tongues. Rotown beweegt mee, maar komt nog niet op gang. Opvallend: de gemiddelde leeftijd van het publiek ligt een stuk hoger dan normaal. Desalniettemin speelt de band kneiterhard, zoals altijd, en daarbovenop ook nog eens kneiterstrak. Na het wat lomere The Dreamer en de melding van frontman Jeroen Reek “We zijn uitverkocht, heeeeeeeuj!” bouwt de band hun set heel verzorgd op. Bij Sirens zien we al enkele tekenen van een moshpit, en doet de drummer van Creepy Karpis nog een poging tot crowdsurfen, maar tevergeefs. Het aantal biertjes wat men achter de kiezen moet hebben om los te gaan is nog niet bereikt.

Iguana Death Cult speelt al haar nummers met volle overgave, en doet net als op de plaat denken aan Thee Oh Sees en King Gizzard & The Lizard Wizard on acid. Die overgave is de kracht van de band. Waar veel garagerock bands ietwat sloppy kunnen spelen “omdat dat wel kan met zulke muziek”, zit Iguana Death Cult overal bovenop. Hoewel alles op een gegeven moment kapot leek te gaan (hoe kan het ook anders met zulke opzwepende tracks), bleef het een feestje rond íets te christelijke tijden. Voor volledige overgave van het publiek had de show een paar uurtjes later niet misstaan, of had er gewoon sneller gedronken moeten worden.