De afgelopen weken presenteerde The Daily Indie een reeks bijzondere videosessies samen met het Groningse Synagogue Showcase, een initiatief van de band Vikings in Tibet. Deze sessies zijn zoals wij ze het liefst zien: ingetogen, ontdaan van alle opsmuk en opgenomen op een bijzondere, serene locatie: de ruim honderd jaar oude Groningse synagoge. Na edities met la loye, I Took Your Name en Roosmarijn, is nu ook de laatste sessie met initiatiefnemers Vikings in Tibet te zien. We spreken broers Marijn en Jeppe Gooskens, gitarist en frontman van de band.

Drie edities op rij organiseerde de band Vikings in Tibet het evenement Synagogue Showcase tijdens Eurosonic/Noorderslag. De vierde stond op de planning, maar toen ESNS afgelopen januari vanwege de destijds geldende maatregelen besloot om een online editie te organiseren, viel het evenement in ‘t water. De band besloot een subsidie aan te vragen om, net als ESNS, een digitale versie van hun showcase te kunnen produceren. Marijn: “We kregen de subsidie toegekend en konden vier sessies opnemen in een dag. Die hebben we nu uigebracht in aanloop naar de volgende editie van ESNS, waar we weer wel een ‘echte’ showcase hopen te organiseren.”

Hoe ontstond het idee voor Synagogue Showcase?
Marijn: “We vinden ESNS een erg leuk festival, maar het is ook altijd best lawaaierig en haastig. Er zijn in onze ervaring niet veel rustige plekken waar integere muziek goed tot z’n recht komt. Daar hadden wij wel behoefte aan en dus besloten we zelf een showcase te organiseren, in de synagoge, waar akoestische, folky muziek goed past. We boeken acts die we zelf graag live willen zien spelen en zorgen daarbij altijd voor een mix tussen Groningse acts, acts uit de randstad en internationale acts.”

Kunnen jullie iets vertellen over Outnumbered?
Jeppe: “We hebben dit liedje nog niet uitgebracht. In aanloop naar de opnames van de showcase zaten we nog volop in de schrijffase. Als je als band met een album komt, kies je vaak tactisch je single uit voor een livesessie. Maar wij zitten nu niet in die fase, dus konden we gewoon kiezen voor het liedje wat we mooi vonden en graag wilden spelen. Overigens hebben we al heel lang niet live gespeeld, dus we hadden niet zoveel andere muziek in de vingers. Dat speelde ook mee, haha!”

Marijn: “Dit liedje is geschreven met een andere insteek dan we normaal doen. We hebben vaak de neiging om lange teksten te schrijven die een heel verhaal vertellen met veel metaforen. Met Outnumbered hebben we onszelf uitgedaagd om een simpele boodschap te brengen. Een keer niet zo’n lap tekst die je op allerlei verschillende manieren kunt interpreteren, maar gewoon een paar zinnen die je heel erg meent.”

Jullie zijn op dit moment dus nieuwe muziek aan het schrijven?
Marijn: “Ja, we zijn nog een beetje aan het zoeken naar welke richting we op willen. Of we echt andere muziek willen maken of voortborduren op wat we eerder hebben gemaakt. Het opnameproces vinden we het leukste aan in een band zitten, dus daar steken we veel tijd en energie in. De eerste liedjes van een volgende plaat worden op dit moment gemixt, maar er zijn er ook heel wat die nog niet helemaal af zijn. Dat kan nog wel even duren. We houden het zo ongedwongen mogelijk.”

Hoe ziet jullie schrijfproces eruit?
Marijn: “We hebben al zo’n 5 jaar een eigen studio in de Biotoop in Haren. Die ruimte hebben we eerst helemaal moeten ombouwen en inrichten met apparatuur. Het is nooit helemaal af, maar we kunnen er wel heen wanneer we dat willen, of er een langere periode zijn. We zijn eigenlijk altijd wel bezig met nieuwe muziek. Vroeger maakten we vaak eerst demo’s en dan namen we vervolgens alles opnieuw op in de studio. Het nadeel daarvan is dat je alles een tweede keer moet inspelen en dat je dan iets na moet bootsen, wat niet altijd lukt. Die twee fases voegen we tegenwoordig samen. We proberen van begin af aan onze demo’s op te nemen met het idee dat het zomaar eens de ‘echte’ opname zou kunnen worden. Dus we zijn in het beginstadium al heel kritisch.”

Jullie laatste plaat verscheen in 2020. Voelen jullie geen druk voor een opvolger?
Jeppe: “Totaal niet. We willen muziek maken waar we blij van worden. Vroeger zagen we onszelf als een echte liveband en was het heel handig om deadlines te hebben, want dan had je ook weer een nieuwe setlist. Maar sinds een tijdje hebben we besloten om wat minder op live te focussen. Dan houd je er automatisch een planning op na die wat minder op deadlines leunt.”

Marijn: “Af en toe proberen we deadlines te stellen om het proces gaande te houden, maar die zijn nooit echt hard. We nemen het zelf op, dus eigenlijk mag het altijd zo lang duren als we zelf willen. Het ‘gevaar’ is natuurlijk dat je nooit helemaal weet wanneer het precies klaar is. We voelen geen druk vanuit luisteraars of industrie, plezier in muziek maken is onze voornaamste drijfveer.”

Dit was de laatste videosessie uit de synagoge bij The Daily Indie. Overtuigd? Tijdens Eurosonic/Noorderslag, op zaterdag 22 januari 2022, organiseert Synagogue Showcase ook livesessies in de Groningse synagoge. Het Facebook-event vind je hier.

De komende weken presenteert The Daily Indie vier bijzondere videosessies samen met het Groningse Synagogue Showcase, een initiatief van de band Vikings in Tibet. Deze sessies zijn zoals wij ze het liefst zien: ingetogen, ontdaan van alle opsmuk en opgenomen op een bijzondere, serene locatie: de ruim honderd jaar oude Groningse synagoge. Na vorige editie met la loye is het deze week aan singersongwriter Chris van der Ploeg, oftewel I Took Your Name.

Het oorspronkelijke plan was ooit om ambientmuziek uit te brengen, maar tot op heden stomen er vooral ingetogen gitaarsongs uit de hand van I Took Your Name, geesteskind van Chris van der Ploeg. Bij de Synagogue Showcase waagt hij zich aan zijn gloednieuwe song Lost & Naked & Cold. Best spannend, pril werk spelen tijdens een livesessie, maar het past Van der Ploeg wel. Hij is niet vies van een gokje en doet vooral lekker waar hij zelf zin in heeft. We treffen de singersongwriter op een druilerige dag in een koffietentje in Leeuwarden.

Eerder dit jaar verscheen je nieuwe album Dales & Mighty Rivers, maar er is een kans dat veel mensen die release gemist hebben.
“Het was een kleinschalige, digitale release. Op het moment dat ik iets nieuws uitbreng, ben ik er heel onzeker over. Ik hoor dan zelf vooral de dingen die ik achteraf beter zou doen en ben dan soms te voorzichtig met het benaderen van pers. Zelfpromotie is niet mijn sterkste kant.”

Hoe luister je dan nu, een paar maanden later, naar het album?
“Als ik mijn eigen werk na een tijdje weer hoor, dan denk ik altijd: waar maakte ik me eigenlijk zo druk om? Er zijn details die niet helemaal vlekkeloos zijn, maar bij andere artiesten maak ik daar ook geen punt van.”

(De tekst gaat door onder de afbeelding)

Ooit had je het plan om ambient te maken, maar we kennen je inmiddels vooral van je gitaarsongs. Ben je van je originele plan afgestapt?
“Niet zozeer. Soms gaan dingen gewoon zoals ze gaan. Het concept dat je naar iemand met een gitaar zit te kijken sprak me nooit zo aan. Ik ben zelf na vijf liedjes ook altijd wel weer klaar met een doorsnee singersongwriter. In eerste instantie wilde ik zelf dus niet zo’n artiest zijn, maar in plaats daarvan een ambient-project beginnen. Vervolgens keek ik rond op Bandcamp en kwam ik daar tot de conclusie dat iedere man en z’n broer ambient maakt.”

“Jezelf onderscheiden van anderen is best lastig, binnen welk genre dan ook. Moet je dat überhaupt wel zo graag willen, of moet je vooral doen waar je zin in hebt? Uiteindelijk sta ik na zo’n heel denkproces toch weer op het podium met een gitaar in mijn handen, want dat voelt gewoon goed.”

Is het ambient-project nu helemaal van de baan?
“Ik heb nog steeds het plan om een volledig instrumentale plaat te maken, maar ik heb altijd veel ideeën tegelijkertijd. Op mijn telefoon staan misschien wel vijftig of zestig demo’s. Van dat idee word ik heel onrustig.”

Toch besloot je om bij de Synagogue Showcase een volledig nieuw en nog niet helemaal afgemaakt liedje te spelen.
“Ik bekeek de sessie en dacht gelijk: het liedje is nog niet af. Dat risico ben ik bewust aangegaan toen ik een schets presenteerde. Eigenlijk houd ik er niet van om materiaal te spelen wat nog niet af is, maar op dat moment voelde het wel als een goed idee. Het kwetsbare aan die situatie past bij het liedje, wat gaat over het beschermen van je partner en dat je soms het gevoel hebt dat je dat niet goed hebt gedaan.”

En uiteindelijk zou het liedje dus nog helemaal kunnen veranderen, als je hem afmaakt?
“Ja, ik heb hem bij de Synagogue Showcase gepresenteerd als gitaarversie, maar het kan best zijn dat ik hem later een keer opneem in de studio en er helemaal geen gitaar in zit. Misschien wordt het wel een pianoliedje.”

De volgende videosessie zie je over twee weken bij The Daily Indie. Tijdens Eurosonic/Noorderslag, op zaterdag 22 januari 2022, organiseert Synagogue Showcase ook livesessies in de Groningse synagoge. Het Facebook-event vind je hier.

De komende weken presenteert The Daily Indie vier bijzondere videosessies samen met het Groningse Synagogue Showcase, een initiatief van de band Vikings in Tibet. Deze sessies zijn zoals wij ze het liefst zien: ingetogen, ontdaan van alle opsmuk en opgenomen op een bijzondere, serene locatie: de ruim honderd jaar oude Groningse synagoge. De aftrap is aan la loye, het project van Lieke Heusinkveld, die we spraken over het nummer in de sessie, nostalgie en haar andere plannen.

De voordracht van la loye kan je ingetogen of introvert noemen, verlegen of sober is het allerminst. Haar nummers staan als een huis: ze weet precies wat ze doet en daardoor schuilt juist in het kleine en fragiele de grootste rijkdom. Haar muziek is een flinterdun laagje glas dat met meesterschap is geblazen. Ik ontmoet Lieke Heusinkveld op een winderige vrijdagochtend in Het Gegeven Paard in Utrecht, het café van TivoliVredenburg. Ze oogt opgeruimd, praat zelfbewust en weloverwogen. Ik begin bij het begin.

Hoe is la loye ontstaan?
“Eigenlijk was ik er al heel lang mee bezig, vooral achter de schermen. Toen ik een boel songs had, heb ik als singersongwriter een band om mij heen verzameld. Zodoende is la loye ontstaan.”

Hoe ben je aan de naam la loye gekomen?
“Oh, dat is puur gevoel geweest. Ik voelde gewoon dat la loye precies paste bij de aesthetic die ik voor ogen had. Er bestaat een fles wijn met la loye erop. Hoewel de naam daar totaal niet vandaan komt, zou ik die weleens willen bemachtigen.”

la loye nam voor deze Synagogue Showcase het nummer little red, little blue op. De muziek is warm en kleurrijk, in de tekst is nostalgie het grote thema (‘I used to know better than this’, zingt ze in het refrein). Zoals vaker in haar muziek: “Mensen vragen mij wel eens of ik meer een persoon ben die vooruitkijkt of terugblikt”, zegt Heusinkveld. “Ik zou altijd een persoon blijven die eerder terugblikt, mede omdat ‘het nu’ nog wel eens overrompelend kan zijn. Maar je moet er natuurlijk niet in blijven hangen. Nostalgie is voor mij niet een bord voor m’n kop.”

Dat gezwijmel naar het verleden, is dat niet een beetje nutteloos?
“Nostalgie kan gepaard gaan met reflectie. Het helpt je niet verder, maar je kan wel zien waar je toen was en waar je nu bent. Soms kun je bijna overrompeld zijn door wat er tegenwoordig allemaal gebeurt. Dan is nostalgie fijn. Het geeft rust. Naast rust zou je denken dat nostalgie vooral weemoed oplevert. En toch telt voor little red, little blue iets wezenlijk anders. Het is het liefste nummer dat ik tot nu toe heb geschreven. Eigenlijk is het vooral een liefdesliedje.”

Hoe heb je met je band deze sessie benaderd?
“Tot dan toe had ik enkel in mijn eentje of in volle bandsformatie (Heusinkveld op gitaar en zang, nog twee gitaren, toetsenist, bassist en een drummer, red.) gespeeld. We spelen hier als trio om een middenweg mee te verkennen. Op die manier kan ik gewoon nèt dat beetje extra geven dan ik alleen zou kunnen, zonder het grotere gebaar van een band.”

Tot slot: Wat zijn de toekomstplannen met la loye?
“Ik ben bezig met het schrijven en opnemen van mijn debuutalbum, hopelijk komt dat in 2022 uit. Ik neem veel zelf op, thuis in mijn muziekkamer. Heel vaak verzin ik een partij die niet meer na te maken is. Het gaat echt om het moment bij opnemen.”

Het belang van het moment en de nostalgie die daar bij kan horen: dat is la loye pur sang. Een album om naar uit te kijken. Voor nu moet je het doen met deze videosessie. Vandaag is bovendien haar nieuwe single White Summer uitgekomen.

De volgende videosessie zie je over twee weken bij The Daily Indie. Tijdens Eurosonic/Noorderslag, op zaterdag 22 januari 2022, organiseert Synagogue Showcase ook livesessies in de Groningse synagoge. Het Facebook-event vind je hier.

Er zijn behoorlijk wat mooie fluiters in de huidige indiescene. Interessante personen die zich inzetten om de kunst van de muziek een stapje verder te brengen. Wie zijn dan deze valken, ganzen en flamingo’s, wat houdt hun bezig en hoe ziet hun nestje eruit? 

Met onze nieuwe videoserie Krijsvogels/Zangvogels gaan we door de lens van de camera op bezoek. Met camcorder en videocamera in de hand stappen de jongens van Plathaar (Jim Brink en Jordi Holterman), in het leven van deze vreemde vogels. Als eerste bekeken we Willem Smit, frontman van onder meer Personal Trainer. De volgende mus is puntjudith. Met haar eclectische teksten probeert ze anderen bewust te maken over hun leven in de hectiek, zowel stad als platteland. Dat bevalt meer mensen, want gisteren werd bekend dat ze dit jaar is geselecteerd voor Popronde!
 
Haar nieuwe single Zomer In Oktober is recent uitgebracht en eerder kon je al bij ons meer over haar lezen toen we de single Lichter in première lieten gaan. Sprekende over de muziek achtervolgen we haar door het Groene Hart voor een kijkje in haar leven.

Er zijn behoorlijk wat flierefluiters in de huidige indiescene. Interessante personen die zich inzetten om de kunst van de muziek een stapje verder te brengen. Wie zijn dan deze valken, ganzen en flamingo’s, wat houdt hun bezig en hoe ziet hun nestje eruit? 

Met de nieuwe videoserie Krijsvogels/Zangvogels gaan we door de lens van de camera op bezoek. Met camcorder en videocamera in de hand stappen de jongens van Plathaar (Jim Brink en Jordy Holterman), in het leven van deze vreemde vogels. Het eerste parkietje: Willem Smit, bekend van een groot scala aan bands, Palio Superspeed Donkey, Canshaker Pi, The Industry en natuurlijk Personal Trainer. 

Zijn album Gazebo is recentelijk uitgekomen en wij gaan op bezoek in zijn nestje in Amsterdam, dat ook het nestje van een andere coryfee binnen de indiescene blijkt te zijn. Een kijkje in het leven van de altijd goedlachse Willem in zijn eigen omgeving. En het schijnt dat hij ook nog eens goed kan koken.

Vandaag nemen je mee naar de diepe binnenlanden van de fantasiewereld van YoungRubbi. Ongemerkt storten we je in een bijzonder rauwe en tegelijkertijd kleurrijke omgeving vol sekspistolen, pyromaan-pijn en begrafenis-moshpits.

Door middel van een The Daily Indie-videosessie nemen we je mee op reis door het hoofd van de jonge punkrapper en producer Ruben Steens. Zijn muziek is een persoonlijke zoektocht naar totale vrijheid en onafhankelijkheid, waarbij hij af wilt rekenen met hokjesdenken, vooroordelen, kapitalisme en bureaucratie. Vorig jaar kwam dat allemaal samen op zijn eerste EP Kristallen. Zelf vergelijkt hij zijn muziek met een ‘gemiddelde Quentin Tarantino-film’, wat je toch zeker nog nieuwsgieriger zou moeten maken. Wij vinden het bijzonder verfrissend, rauw en oprecht wat YoungRubbi maakt. Vooral door de intense en energieke manier waarop hij zijn muziek over weet te brengen.

Met zijn toetsenist Daniel Zouitni en gitarist Valentijn Mallee gaat YoungRubbi twaalf minuten lang helemaal los in een zompige kelder tijdens een brute livesessie. Gekleed in een shirt vol grote merken met dikke rode strepen erdoorheen, geeft YoungRubbi ons weer eens een goede wakeup-call. Eentje die we in deze ingedutte tijden meer dan ooit kunnen gebruiken. Wij spraken de muzikant om hem verder aan je voor te stellen en meer te vertellen over zijn livesessie.

Voor de grote buitenwereld die YoungRubbi nog niet zo goed kent: kun je wat meer over dit project vertellen?
“Ik experimenteer al sinds ik jong ben met het produceren van muziek en het schrijven van raps en gedichten. Daar is YoungRubbi uit ontstaan, een Nederlandstalig hiphop- en punkproject that’s going wild! Mijn muziek is erg persoonlijke en een zoektocht naar totale vrijheid en onafhankelijkheid. Ik wil afrekenen met het hokjesdenken, vooroordelen, voorgeprogrammeerde ideeën, politiek correctheid, kapitalisme en bureaucratie!”

“Dit uit zich in verschillende soorten tracks, van een puur liefdesliedje tot aan een schizofrene track over moshpits op begrafenissen. Ik vergelijk mijn muziek graag met een gemiddelde Quentin Tarantino-film waarin je nooit weet wat je kan verwachten, continue op het verkeerde been wordt gezet en uiteindelijk alles en iedereen wordt vernietigd. Het uiteindelijke doel is om mensen die mijn muziek luisteren als superhelden te laten voelen. Je kunt alles zijn! Jij bepaalt wat je denkt, je bent vrij!”

Waar ben je allemaal mee bezig op het moment?
“Momenteel ben ik vooral bezig met het maken van nieuwe muziek en na aan het denken wat de volgende single moet gaan worden. Ik ben voor de volgende single al een tijdje aan het zoeken naar een nieuwe sound waarin ik de opzwepende energie van Iggy Pop en het futuristische van Kanye West wil combineren. Naast dat werk ik ook al een tijdje aan het eerste YoungRubbi-album waar ik de draad compleet van kwijt ben geraakt. Omdat ik alles zelf produceer en schrijf, is het lastig om het overzicht te bewaren, maar misschien hoeft dat ook helemaal niet? Fuck overzicht. Dat album wordt compleet insane!”

Word je een beetje creatief van al die lock downs en de (eventuele) vrijgekomen tijd? 
“Het verschilt bij mij per dag of ik inspiratie heb om muziek te maken, dat staat helemaal los van de lockdowns. Ik mis wel de thrills van voorheen, die er nu minder zijn omdat alles dicht is. Ik merk dat er veel agressieve energie in mij zit die eruit moet. Laatst wilde ik eigenlijk boodschappen gaan doen maar toen ben ik random keihard gaan rennen door de stad. Dat was sick. Daar ga ik ook een track over maken. Zo nu en dan moet je het cirkeltje even doorbreken.”

Hoe blijf je als muzikant je verhaal vertellen in deze tijden waarin je alleen maar contact hebt via schermen?
“Ik post regelmatig spoken word-filmpjes op mijn Instagram waarin ik mensen mee probeer te nemen in mijn gedachtes. Naast dat probeer ik zo min mogelijk activistische prekerige plaatjes te posten of mijn mening door te drukken op de socials, maar meer dingen te posten die mij inspireren of aan het denken zetten. Ik heb de laatste tijd veel goede films gekeken die mij inspireerden, daar deel ik de mooiste quotes van.”

Wanneer en waarom dacht je: we moeten een live sessie op gaan nemen!
“Ik sta op het podium met Daniel (toetsenist,red. ) en Valentijn (gitarist, red.) en samen met die twee was ik al een tijdje aan het sleutelen aan de YoungRubbi liveset. We hadden grootste ideeën over visuals, maskers, decorstukken, ontploffingen en nummers die we aan elkaar zouden spelen in één verhaallijn. Toen de corona-bom barstte kwam alles stil te liggen en heb ik de focus naar het studio werk verlegt. De meeste inspiratie krijg ik toch altijd van onze live-optredens omdat het aanvoelt als een soort gevaarlijke explosieve energie. Toch wilde ik laten zien wat we in huis hebben en besloot alle grootse ideeën overboord te gooien om onze liveset juist rauwer en meer te laten schuren dan ooit. Geen special effects of mooie belichting, nee motherfucker: je krijgt het rauw op je dak!”

Heb je nog een leuke anekdote van die opnamedag voor ons? 
“De hele dag voelde aan als een trip. Ik was het totaal niet meer gewend om te performen en zoveel energie te geven, waardoor ik al helemaal verrot was tijdens de eerste repetitie. Uiteindelijk  moesten we sommige nummers voor de camera drie keer opnemen dus je ziet aan sommige beelden dat ik echt op mijn grens zit en met maar twee broodjes hummus in mijn maag elk moment neer kon vallen. Dat was crazy. O ja, en niemand van ons heeft een rijbewijs dus we hebben kilometers gelopen met gitaren, versterkers, laptops, rookmachines en een greenscreen! Uiteindelijk moesten we natuurlijk ook weer terug en wilden we wat halen bij de Burger King en moesten we lopend door de drive through met alle spullen. Ja, het was een goede dag.”

Hoe zie je de rest van 2021 voor je?
“Ik wil veel muziek en videoclips gaan releasen en toewerken naar een EP. Zodra het weer mogelijk is om optredens te doen wil ik de plannen voor de set gaan uitwerken en daar verder mee gaan. Als dat niet kan zullen we meer livesessies maken op verschillende manieren. We laten ons niet tegen houden door corona: we will fight the power!”

Een paar maanden terug maakten we kennis met Tremor.Sessions, een project van geluidstechnicus Daan Kandelaars. Behalve dat hij de beschikking heeft tot zijn eigen Tremor.Studio in Hilversum, weet hij ook nog eens bijzonder fijne artiesten te strikken voor de sessies die hij opneemt. Dus toen de vraag kwam of we zin hadden om weer een in première te laten gaan: waarom niet?

Na Coolboxer laat Tremor.Session nummer vier je kennis maken met Floris Lava. Dat doet wellicht niet direct een belletje rinkelen, tot je hoort dit een nieuw alter ego is van Mart Boumans. We maakten een paar jaar geleden al kennis met Boumans via zijn band Super Soakers. Daarnaast is hij kunstenaar en illustrator, speelde als gastmuzikant saxofoon bij Afterpartees en was hij vorig jaar met indiejazzproject Slack Attack op een aantal festivals te zien, waaronder Popronde en Grasnapolsky.

Met Background, het nummer dat je in de sessie hoort, richt Boumans zich op een moderne Britse soulsound, in de richting van wat we de laatste tijd hoorden bij acts als Arctic Monkeys of King Krule.

“Background, en eigenlijk daarmee Floris Lava, is een toevallige samenkomst van factoren”, vertelt Boumans. “Eerst was ik begonnen met het digitaal produceren van muziek, kwam ik in de wonderlijke wereld van jazz-akkoorden uit en dienden andere instrumenten zich aan in de zoektocht naar pols-vriendelijkere manieren van musiceren. Zoals klarinet, toetsinstrumenten en allerlei percussie. Daarnaast transformeerde m’n vorige soloproject Slack Attack tot een achtkoppige band en daarmee kwam een drang naar vrijheid kijken. Toen ik een tijdje terug de naam Floris Lava bedacht als flauwe woordgrap, bleek er nog geen artiest te zijn met deze naam. Vandaar dat ik ‘em maar snel gekaapt heb, met in m’n achterhoofd de gedachte om maandelijks iets uit te brengen. Background gaat over onverzadigbare honger, de snelle vertering van plezier en de utopische dystopie waarin we langzamerhand lijken te leven. Wat nog erger is dan het laatstgenoemde, is de illusie hebben dat we ons in de eerste verkeren.”

Voor wiens behoefte aan nieuwe tracks na de Friday Release Day nog niet gestild is, hebben we weer de playlist van onze uitzending bij Pinguin Radio. Afgelopen dinsdag waren we weer een uurtje te gast bij onze radiovrienden, zoals we elke dinsdagavond te horen zijn van 21:00 tot 22:00 bij het radiostation om onze favoriete tracks van het moment te draaien.

Om het je extra makkelijk te maken, hebben we de tracks weer in onze Spotify-lijst gezet. Deze week hebben we bekendere en minder bekende pareltjes in een lijstje gepropt met onder meer LA Femme, Jeff Tweedy en Daniel Romano.

1. Courtney Barnett – Small Talk
2. Kurt Vile – One Trick Ponies
3. Morabeza  Tobacco – Defensers of The Glamour
4. Rhys – Hymn
5. La Femme – Runway
6. Willie J Healy – Lovelawn
7. Jeff Tweedy – Some Birds
8. Daniel Romano – Empty Husk
9. Adrianne Lenker – From
10. Thom Yorke – Has Ended

Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date!

Luister 16 oktober naar onze nieuwe show op Pinguin Radio van 21:00 tot 22:00 uur.

We hebben vandaag dubbel goed nieuws voor je! Zo gaat bij ons de nieuwe livesessie van Thaïti in première, maar is het ook nog eens een heel dikke TDI Videosessie. De zeskoppige worldbeat-band dook een tijdje terug de Twin Sound Studios in en kwam naar buiten met elf minuten aan dikke eighties-disco, woestijngitaren en een waterval aan synths en percussie.

Thaïti heb je misschien al een keer als support van Kakkmaddafakka gezien of Zitakula, vanaf dit jaar is het echt menens voor de band uit Nijmegen. Met twee nieuwe songs laat de band zijn tropische veelzijdigheid zien. We verwelkomen je dan ook met veel plezier in de Thaïti-jungle vol plakkende en groovy beats. Het is smooth, het is kleurrijk en het is vooral smerig lekker. Qua referentie: niet alleen is dit een dikke aanrader voor Altın Gün-liefhebbers (wie is dat niet?), maar werd het ook nog eens gemixed door de zanger van die band: Erdinc Ecevit Yildiz.

Voor de productie van de video tekende Theo Producties, meer van zijn werk zien? Check ook de Facebook-pagina.

Pink Jungle & Miami Diamonds
De sessie bestaat uit het nummer Pink Jungle en Miami Diamonds, twee goed gekozen nummers die een hoop smaakjes van de band laten horen. Ondertussen komen de visuele prikkelingen van alle kanten; met opblaasbare flamingo’s, veel glitter, blacklights, planten, neon, lichtslangen en funky kleding. Om de band nog wat meer aan je voor te stellen, legden we Thaïti een paar vragen voor.

‘Als je het doet, dan moet je het goed doen’, heeft Pitou gedacht: vandaag maakt de muzikante een show in TivoliVredenburg bekend én lanceert ze een beeldschone nieuwe video. Ook niet zomaar een video, maar een The Daily Indie Video, opgenomen in Studio Brainwash van Brian Esselbrugge, gefilmd en gemonteerd door Jonathan Sipkema.

Pitou ken je mogelijk al van haar zelfgetitelde album Pitou dat vorig jaar uitkwam via Mink Records of van het tourverslag in Glasgow dat eerder bij ons dit jaar werd gepubliceerd. De liedjesmaker overdondert ons elke keer weer met haar bloedmooie nummers en overtreft zichzelf in deze sessie die we een tijdje terug opnamen.

Naast de bekendmaking van haar show in TivoliVredenburg, gaat Pitou later dit jaar ook nog in het buitenland op tour richting Antwerpen, Londen, Glasgow en Brussel. Voor nu: klik op play, houd je adem in en geniet van haar spatzuivere muziek, die je met etherische zang en magistrale akkoorden zachtjes in hogere regionen wiegt.

• 19 september – Antwerpen, Wolstraat 7 
• 9 oktober – Londen, St. Pancras Old Church
• 11 oktober –  Brussel, AB (support Tamino, uitverkocht) 
• 14 oktober – Glasgow, Broadcast
• 26 oktober – Utrecht, TivoliVredenburg Club 9 – Tickets
• 2 november – Amsterdam, Splendor

The Sweet Release of Death is al een tijdje een grote speler in de Rotterdamse muziekscene. Hun eerste album deed ons stuiptrekkend de pit induiken en dat is bij het gloednieuwe, titelloze album niet anders. De onheilspellende gitaarlijnen kenmerken de vurige noisepop. Ons TDI Videoteam stond dan ook te popelen om hun te ontvoeren en eens goed voor de camera neer te zetten.

Ons videoteam zou het videoteam niet zijn als de bestemming niet weer ronduit briljant is. Een grauw, gruizig, rommelig, ruw maar vooral ontzettend vet en verpauperd industrieterrein. The Sweet Release of Death liet de omgeving trillen op haar grondvesten met het nummer Smutek. Bekijk het nieuwste TDI-meesterwerkje hieronder!