Het gebeurt vast vaker, maar toch is het de moeite waard te vermelden: dit is het eerste interview met een Nederlands medium van Roberto Carlos Lange (Helado Negro) ooit. Best opvallend, gezien zijn behoorlijk lange staat van dienst.
Een kleine introductie is wellicht op zijn plaats: Roberto Carlos Lange begon in 2009 met het uitbrengen van albums als Helado Negro, wat in het Spaans ‘zwart ijs’ betekent. In 2016 bracht hij het album Private Energy uit met daarop de veelzeggende track Young, Latin and Proud, een statement over de plek die je als latinx (een gangbare verzamelnaam voor inwoners met wortels in Latijns-Amerika) krijgt of neemt in de Verenigde Staten. Hiermee verwierf hij aan die kant van de oceaan al enige bekendheid, maar een groot publiek werd pas echt aangeboord in 2019 met This Is How You Smile. Tussendoor was er nog het ambient-project rondom kunst van zijn vrouw, Kite Symphony. Nu mogen we ons laven aan het album Far In.
Denk je dat de thema’s in jouw muziek de gemiddelde Nederlander ook aanspreekt?
“Over het algemeen gaat al mijn muziek over mijzelf en mijn ervaringen. Op de hele wereld wonen mensen en mensen luisteren naar muziek die overal ter wereld vandaan kan komen. Sterker nog, ik heb het idee dat jullie in Nederland best veel Braziliaanse muziek luisteren, omdat er redelijk wat Portugees gesproken wordt. Het mooie van muziek is dan natuurlijk weer wel dat het niet uitmaakt in welke taal het gemaakt is. Als het je raakt dan raakt het je.”
Op welke muziek uit Brazilië doel je precies?
“Ik ben groot fan van Erasmo Carlos, die had bij jullie een hit volgens mij. Dat denk ik omdat ik een tijd geleden in Nederland in een platenzaak aan het rondsnuffelen was en mij erover verbaasde dat er een single van hem in de bakken lag. De medewerker zei mij dat zijn muziek hier even heel hip was.”
Over Far In: ook dit is weer een echte lockdown-plaat geworden, kun je vertellen hoe dat zo kwam?
“Ik ging naar Marfa in Texas met de verwachting dat ik er twee weken zou blijven, maar toen kwam er een lockdown. Met de auto terug naar New York rijden zou dagenlang duren. Dus het werd een half jaar. Met mijn vrouw heb ik daar gewerkt aan Kite Symphony maar ook aan nog meer nieuw materiaal, dat op de nieuwe plaat terecht is gekomen. Het was een vreemde ervaring om zo ver weg van huis te zijn, op een plek die er zoveel van verschilt.”
Heeft het maken van Kite Symphony dit album beïnvloedt?
“Mijn vrouw maakt schilderijen en de muziek is gemaakt om dáárbij te horen. Tegelijkertijd maakte ik ook nog dingen voor Far In. Bovendien had ik deels nog ideeën liggen uit 2018 en 2019, dus het waren wel degelijk twee aparte projecten. Toch is het onmogelijk die werelden gescheiden te houden. Al was het maar omdat ik daar in dezelfde studio werkte aan beide projecten.”
Was de doorbraak naar een groter publiek nog van invloed op Far In?
“Je kunt jezelf niet volledig losmaken van zulke dingen. Hoe dan ook, ik had na This Is How You Smile al besloten welke richting ik daarna op wilde gaan. Ik was zelfs enigszins opgelucht door te kunnen, om niet meer muziek voor dat album te hoeven maken. Dus de knop was al om voordat het effect van dat album op gang kwam. En dat zijn zeker wel mooie dingen geweest, laat ik dat voorop stellen. Het heeft mij op veel manieren geholpen. Toch heeft dat mijn aanpak niet wezenlijk veranderd. Mijn verwachtingen bleven hetzelfde, uiteindelijk maak ik mijn muziek voor mijzelf. Als anderen het leuk vinden, dan is dat een mooie bonus. Dit album is voor mij iets heel anders, ik was er niet op uit om hetzelfde effect na te jagen. Ik ben uiteindelijk de enige die er voor altijd mee moet leven.”
In de promo voor dit album zeg je dat deze plaat voor jou gaat ‘over het reiken in jezelf’, omdat de ontsnapping er niet buiten te vinden is. Vandaar Far In. Waar ontsnappen we volgens jou aan en wat vinden we als we bij onszelf binnen kijken?
“Je kunt proberen iets achter je te laten door er van weg te lopen en denken dat daarmee de kous af is. Maar voor mij werkt het beter om er juist dieper in te duiken en daar te ontdekken wat je tegenkomt.”
Heeft de huidige toestand van de wereld ertoe bijgedragen dat je voor die aanpak kiest? En zou dat ook voor andere mensen gelden?
“Ha! Ik denk het wel. We zijn bijna allemaal, wereldwijd, gescheiden van elkaar geweest, maar we hebben wel een gedeelde ervaring opgedaan.”
In diezelfde promo wordt gerept over ‘een nieuw instrument’, wat heeft dat betekend voor dit album?
“Ik had nog nooit een elektro-akoestische piano gebruikt. Hij staat hier achter mij (wijzend, red.). Toen ik eindelijk terug kon rijden naar New York kreeg ik deze halverwege, in Georgia, van een vriend. Het is een erg fijn instrument om nieuwe liedjes op te schrijven en te ontwikkelen.”
Dit album is een stuk gelaagder dan je eerdere werk, heb je al een idee over hoe je dat straks live wilt gaan doen?
“Nou, voorlopig ben ik allang blij dat het weer kan. Hoe weet ik nog niet. Tot nu toe heb ik het met een band erbij gedaan, maar ik weet niet of ik die eindeloos kan uitbreiden. Er staat al wat geboekt in Europa, ik hoop dat we ook weer snel naar Nederland komen!”
Helado Negro is te zien op het gigantische Primavera Sound Festival in 2022 en daarna in Portugal. Laten we inderdaad hopen dat hij zijn samensmelting van weidse woestijnen en intieme stadsgezichten ook hier kan laten horen.
