We deelden de laatste namen voor het festival onlangs al met je en vandaag duiken we nog wat dieper in het programma. Sniester is namelijk een van de eerste festivals waar het weer echt ouderwets los zal gaan. Met knetterende bands, lekkere venues in het Haagse popdistrict plus bier en mensen die gezamenlijk door de lucht vliegen. Laat maar komen!

Zelf komen we al jaren op Sniester, al voelt de editie van 2019 inmiddels toch wel een beetje als vervlogen tijden. We gingen destijds ‘zwevend van de hel naar de hemel’ en belandde op ‘mystieke plekken tussen tijd en ruimte’. Een weekendje Sniester is dan ook altijd alsof je op even los van de wereld bent, een vies universumpje waar je samen bent met andere lekkere muziekliefhebbers en jezelf onderdompelt in spannende muziek. Dit jaar wordt het weer een feestje zoals in de begindagen van het festival: hard en wild. Vlak voor de pandemie spraken we daar al over met programmeur Marco Bijsterbosch en we zijn allebei nergens heen geweest in de tussentijd. We hebben geduld gehad en we zijn boven gekomen. Sniester gaat door en wij zijn erbij.

Laat ons je vertellen wat je allemaal mist als je niet naar de Hofstad komt, maar vooral wat je allemaal kunt beleven als je wel komt. Een festival met ruim zestig acts die allemaal staan te popelen om uit hun dak te gaan na anderhalf jaar van geen shows, zittende shows met weinig publiek, toch weer geen shows, wel shows, geen shows en noem het maar op. Nu wordt het weer staan, gillen, zuipen en springen. Get ready!

Laten we beginnen bij de hoofdact DOOL, wat potverdomme een staaltje doorleefde rockers zijn, die al ongelooflijk lang hun energie niet kwijt hebben gekund op het podium. Of die show een beetje áán wordt? Wat denk je zelf! Met Raven van Dorst aan het hoofd van dit gruwelijke gezelschap en oud-leden van The Devil’s Blood, wordt je zaterdagavond om 22:30 uur opgezweept en het laatste druppeltje zweet (en misschien nog wat bloed) uit je geperst.

Zoals ons nu wel vaker zal overkomen, komen we een hoop oude vrienden tegen die we al een tijdje niet hebben gezien. Wat te denken van Pip Blom, The Indien, 45ACIDBABIES en Equal Idiots, allerlei bands die broeien op nieuw werk en zelf ongetwijfeld net zo nieuwsgierig zijn hoe dat valt tijdens een avondje Sniester. Allemaal acts die we al jaren volgen en die hun publiek waarschijnlijk ontzettend missen, maar vergeet niet dat dat andersom hetzelfde is. Hetzelfde geldt voor Paracetamøl, vooral de bitterzoete herinneringen aan onze laatste tourreportage, die we maakten toen we met de Arnhemmers meegingen naar Noorderslag.

Hoe het ervoor staat in de Nederlandse indiescene, daar krijg je een goed beeld bij tijdens een weekendje Sniester. Want wat is dat brutale gezelschap INBRANDERS uit Amsterdam-Noord precies? Een punkband met hiphop-invloeden die je naar de gallemiezen helpt. Wij zeggen: kom maar op. En hoe zit het met SØWT, de Eindhovense noiserockers die de woede over de fucked up zaken in het leven van het podium af schreeuwen. Je zou zeggen dat de vier genoeg schrijfmateriaal hebben om een heel Sniester-weekend mee te vullen. Voor maatschappijkritiek die is gegoten in snoeiharde punkliedjes van een minuut, kun je overigens het beste terecht bij Hang Youth. Maar dat weet je inmiddels zelf ook wel, anders heb je echt onder een steen gelegen.

Let ook goed op Cloudsurfers, een band die al een behoorlijke tijd op onze radar piept, maar ja, zonder shows: wat dan? Nu gaan we ze eindelijk eens beleven, in vol ornaat laten we die west coast garagerock over ons heen komen. Ondergetekende is niet zo’n zweetfan, maar hiervoor maakt hij graag een uitzondering. Cloudsurfers doet dit najaar trouwens mee aan Poprode en heeft knetterveel shows staan, dus dit is ongetwijfeld een van de bands die tijdens Sniester in bloedvorm is.

Wat we je trouwens ook nog mee willen geven, zijn de pop-upshows van tien lokale acts op allerlei vette locaties in de stad. Dit jaar zijn dat onder meer Fuzzy Teeth (pop/rock), Mye Taai (minimalistische elektropunk), MOYO (indie pop/rock), badtime (new wave synth kunstproject), Tommy Brown (indiefolk) en Amaguk (experimenteel).

Wil je alvast weten wat een van de hoogtepunten wordt op 1 oktober? Omcirkel dan maar vast Rats On Rafts in je tijdschemaatje. We kunnen daar heel interessant over gaan doen, maar we hebben de band al uitgebreid geïnterviewd rondom het verschijnen van die mysterieuze en intrigerende plaat: Excerpts From Chapter 3: The Mind Runs A Net Of Rabbit Paths. Een aantal stadsgenoten van de ‘Rats’ maakt zich op voor een show waarbij het lekker Rotterdams uit de hand loopt: Smudged. Als je niet weet wat dat betekent, verzamel jezelf en al je vrienden op vrijdag bij September, waar dit zootje ongeregeld zich meldt. Het nieuwe werk van de band scheurt de donkere hemel open met een orgie van drums, groove en synths.

We gaan even kijken wat er zoal uit het zuiden richting Den Haag komt, want op ieder festival dat zichzelf een beetje serieus neemt zijn Vlaamse muzikanten (uiteraard) goed vertegenwoordigd. Wat het toch is met die Belgen? Geen idee, maar onder meer in de muziek van Kids With Buns horen we die geliefde klanken ook nog eens op een zeer originele manier terug. Marie Van Uytvanck en Amber Piddington vertegenwoordigen de jongste generatie muzikanten, eentje die de zaken anders aanpakt. We hebben vernomen dat fans van London Grammar en Phoebe Bridgers hier goed op gaan en dat geloven we graag. Bij Whorses worden de zaken anders aangepakt en wel met noiserock die met momenten wel heel liefelijk wordt gespeeld. Erg tof dit, voor ons ook een mooie ontdekking. Een act die minder super-super nieuw is, maar altijd verrast is DIRK., de band die vorig jaar nog Cracks In Common Sense uitbracht. Een plaat waar we live nog niet van hebben kunnen genieten.

Maar jongens en meisjes, er is zoveel. Zo moeten we nog de garage- en psychorock noemen van Magnetic Spaceman, de prachtige liedjes van Socks;Sportssocks, de puntigheid van KIEFF, de brutale garagerock van Black Leather Jacket, punk en classic rock in de vorm van Splinter en dan ook nog eens Personal Trainer én The Homesick. We kunnen wel door blijven ratelen, maar volgens ons is het wel duidelijk: Sniester wordt een dolle boel dit weekend en daar moet je gewoon bij zijn!


Het is een tijdje geleden dat we ons op hebben gemaakt voor een festival en daarom voelt het extra goed om eens lekker in het programma van Noorderzon te duiken. En wat voor eentje: we kunnen ons voorbereiden op anderhalve week kunst van 12 tot en met 22 augustus. Heerlijk!

In Groningen staat er een scherp geprogrammeerd affiche klaar, vol theater en muziek, literatuur, installatie-kunst, wandelingen, moderne dans, beeldende kunst en colleges. Dat alles in het heerlijk weelderige Groningse Noorderplantsoen, een ‘dorp en een podium ineen’ zoals het festival het zelf noemt. Het hele draaiboek en alle disciplines van het festival zijn hier te vinden, wij nemen je in dit artikel mee in het muziekprogramma. Daar is een hoop moois te vinden, let maar op.

Vrijdag 13 augustus | LUWTEN
Zodra de koektrommel opengaat, ontsnapt er direct een schitterend licht dat de vorm aanneemt van de openingsact van het muziekprogramma: LUWTEN (foto). Oftewel Tessa Douwstra, oftewel de maakster van een van de mooiste albums van dit jaar met Draft. Toen we de muzikante onlangs spraken nam ze ons mee door de totale totstandkoming van de plaat en alle onderliggende thema’s. Een ideale voorbereiding voor de show van haar show op vrijdag 13 augustus, die ongetwijfeld een van de hoogtepunten van het festival wordt.

Zaterdag 14 augustus | Pieter de Graaf – Zondag 15 augustus | Joost Oomen & Kruidkoek – zondag 15 augustus | S10
Tijdens het eerste weekend gaat het meteen alle kanten op, te beginnen met de oude pianist van The Kyteman Orchestra, Pieter de Graaf. Hij maakt heel eigen en experimentele neoklassieke muziek, die veel te spannend is voor alle kabbelende playlistjes met langbebaarde hippe gasten. Meer info vind je hier.

Om vier uur op de zondagmiddag wordt het allemaal nog een stukje kleurrijker bij de voorstelling van Joost Oomen & Kruidkoek. Oomen is muzikant, dichter en schrijver, die eind vorig jaar debuteerde met de waanzinnig originele roman Het Perenlied. Zo vrolijk, opgepept en toch diep vind je het niet vaak en dat weet hij ook in een muzikale vorm te gieten. Deze keer doet hij dat met zijn garagejazzband Kruidkoek. Geloof ons: zo’n sappige, stralende, kleurrijke show is precies wat je nodig hebt in deze tijden. Het andere deel van de zondag is gereserveerd voor S10, oftewel ‘de kroonprinses van de Nederlandse alternatieve pop’ Stien den Hollander. Haar liedjes glinsteren van schoonheid, net als de tranen die over je wangen parelen. Haar beide shows zijn op dit moment uitverkocht, maar het kan natuurlijk geen kwaad om de ticketkanalen nauwlettend in de gaten te houden.

Maandag 16 augustus | Opera Alaska – woensdag 17 augustus | Sylvie Kreusch
Poeh, de week van de zestiende wordt ook een mooie. Op maandag zien we Opera Alaska staan, een van de weinige bands die wij zelf tijdens deze pandemie live vast hebben gelegd. Mocht je de band nog niet kennen, Opera Alaska ontstond uit een toevallige ontmoeting in IKEA tussen gitarist Marzio Scholten en Moss-zanger Marien Dorleijn. Wat zouden die toch maken vraag je je af? Inderdaad, schitterende indiepopliedjes.

Onlangs vroeg iemand ondergetekende wat hij nou echt een van de sensaties van dit jaar vindt. Eerste antwoord: Sylvie Kreusch. De muzikante die velen zullen kennen van Warhaus, maar dat is een peulenschil vergeleken bij haar eigen werk. Met veel plezier volgen wij haar al jaren, zo interviewden we Kreusch begin 2019 al eens over haar waanzinnige muziek. Zoveel gevoel, zoveel ritme en gevoel voor popmelodieën. Yes, wij zetten absoluut in op Sylvie. Let it all burn!

Donderdag 19 augustus | Lady Blackbird
Black Acid Soul gaat haar debuutalbum heten dat in september verschijnt en op Noorderzon krijg je een exclusief voorproefje. We hebben het over de in Los Angeles geboren Marley Munroe, oftewel Lady Blackbird. Ze wordt van alles en nog wat genoemd, van de ‘Grace Jones van de jazz’ en vergeleken met Nina Simone en Celeste. Wij zouden zeggen: luister er vooral zelf naar en kijk maar eens wat er gebeurt. Check bijvoorbeeld haar nieuwe single It’s Not That Easy, waar wij in ieder geval over weten: die komt binnen.

Vrijdag 20 augustus | Aggregat i.s.m. Clash – zaterdag 21 augustus | Noordpool Troupe & Bab Ad-daar
Een portie minimale elektro gemaakt door akoestische instrumenten met een karrenvracht aan synthesizers? Streep maar af met Aggregat, de act die op vrijdag 20 augustus op Noorderzon speelt. De Duisters komen nu in persoon naar Groningen met werk van hun laatste album 1, waarmee ze onder meer een ‘online bezoekje’ deden aan Eurosonic dit jaar. Aggregat maakt muziek waar je 1.001 metaforen bij kunt verzinnen, maar het is een stuk beter om het vooral zelf te luisteren.

Weer eens iets totaal anders, is Noordpool Troupe & Bab Ad-daar, een collectief dat bestaat uit musici tussen de veertien en 24 jaar en zomaar eens een heel mooie verrassing kan worden. De ‘Troupe’ heeft muzikanten uit Groningen tot Syrië in zijn gelederen en combineert westerse en niet-westerse muziek tot ongehoorde stukken. Daartussen gebeurt er van allerlei spannends en ontstaan er muzikale spanningsvelden waarin een Groningse oed-speler zich mengt met zangeres ISZA en daarachter het koor van Babd Ad-daar opdoemt.

Zaterdag 21 augustus | Benny Sings (uitverkocht) – zondag 22 augustus | Faux Real
Goed, Benny Sings is dan al uitverkocht, maar wie weet is er nog wel een kaartje te vinden op de dag zelf. Zou zeker de moeite waard zijn met deze vermaarde indiepopper, die met zijn laatste album Music een gigantische internationale klapper maakte. Een heerlijke schone plaat met toch zeker een paar verrassende randjes.

Kijken we verder naar Faux Real, zo’n heerlijke band waarbij alles klopt: van de tracks tot de fotografie, de teksten, de website, de Insta-naam (isthisfauxreal, love it) en zelfs de TikTok. Dit Frans-Amerikaanse duo piept al een tijdje bij iedereen die een radar heeft voor spannende, nieuwe bands en is nu eindelijk weer eens live te zien. Continu heb je bij deze band het idee dat je in de maling genomen wordt, maar zo simpel zit ’t niet en zo wel: dan voelt dat erg goed. En muzikaal? Van glamrock tot R&B, postpunk, boyband en avantpop, alles wordt door elkaar geroerd. We gillen het nog maar eens voor de zekerheid: niet-te-missen!

Zondag 22 augustus | Sophie Straat
De afsluiter van het festival is Sophie Straat, de muzikante die we niet zolang geleden goed leerde kennen toen we haar interviewden voor onze serie Invloed van Buitenaf. De zangeres blaast de smartlap nieuw leven in en drukt ons nog eens met de neus op de feiten: gentrificatie, woningnood en alles wat bij het knusse neokapitalisme komt kijken. Al die thema’s uiten zich in een bitterzoete melange van liedjes, die je al meezingend dieper laten nadenken over de maatschappij waar we in leven.


Kaartjes voor iedere voorstelling zijn te koop via het programma-gedeelte.

Ondanks het pijnlijke feit dat de straten van Groningen deze week uitgestorven zullen zijn, een week waar iedere muziekpro- en liefhebber toch altijd naar uitkijkt, is er van 13 tot en met 16 januari gelukkig nog steeds van alles te doen. Dan wel vanaf de bank deze keer, maar hé: het muziekprogramma met 187 namen is wel gratis te bezoeken.

Als je je even aanmeldt, that is. En wat er nou zo lekker is aan deze editie, is het feit dat er vier kanalen zijn waar je tussen kunt switchen en dat elke act vijftien minuten krijgt om er iets moois van te maken. Dat is perfect, want na een paar nummers weet je echt wel of je een artiest leuk vindt of niet. En mocht je meer willen weten over een act: dan klik je in één keer door om meer te weten. Of je tikt lekker een andere act aan: zo makkelijk was het switchen van locatie nog nooit!

De vrijdag
We gaan maar direct van start met de vrijdag, want die is wel áán, om het zo maar te zeggen. Houd die timetable even bij de hand, dan wandelen we gezamenlijk onze route. De eerste act van de avond ontdekten we afgelopen zomer al: PowPig. Deze Ieren zijn makers van zowel ingetogen indiepop als lofi-indierock, we gaan lekker opgewekt de avond in. Vervolgens kun je wat ons betreft op kanaal 2 blijven hangen voor TUYS, dé band uit Luxemburg om in de gaten te houden. Hele slicke, dromerige indiepop maken deze jongens, die zwoel over hun synthesizers en met open mond geile en grootse gitaarsolo’s staan te spelen. Eentje om naar uit te kijken.

Het wordt voorgesteld als een Oostenrijkse supergroep, maar mogelijk had je er nog niet van gehoord: My Ugly Clementine (20:50), met leden van Leyya, Schmieds Puls en Kerson95. Frontvrouw Sophie Lindinger wilde altijd al graag met deze muzikanten werken en het resultaat is pakkende en empowering indierock die Oostenrijk nogal kleurrijk op de kaart zet ‘in Groningen’. Het om 21:05 uur spelende Buzzard Buzzard Buzzard is een no-brainer in TDI-land, deze Welshe band tipten we al in de zomer van 2019 wegens zijn vrolijke, maar rauwe seventies-rock, rebelse teksten, heftige gitaarsolo’s en een heleboel spijkerjasjes.

Ook willen we je graag Julia Bardo onder je aandacht brengen, wie van heldinnen als Cate Le Bon, Angel Olsen, Aldous Harding en Sharon Van Etten houdt: schuif aan op kanaal 1 van ESNS om 21:05. De Italiaans-Engelse muzikante haalt haar inspiratie uit sixtiespop, wat mooi te horen is op haar debuut-EP Phase die uitkwam via Wichita Recordings. Hopelijk speelt ze die ene track van haar, zodat we I Waaaannaaa Feeeeelll Looovvveeeee vanaf de bank mee kunnen schreeuwen. Even wegdromen kan vervolgens om 21:30 bij de Belgische vrienden van YellowStraps, die soul, jazz, hiphop en elektronische muziek heel zachtjes door elkaar heen wrijven tot het een warme, natte plek is.

Voor een ‘eclectisch’ gevoel moet je vanavond bij Orions Belte zijn om 21:50, deze drie Noren maken muziek die klinkt alsof er nog opnames bij iemand op zolder teruggevonden zijn. Inspiratie haalt de band uit Nigeriaanse seventiesrock, ansichtkaarten van de Franse Rivièra, Formule 1-races op Monza en het gevecht van de eeuw tussen Joe Frazier en Mohammed Ali. Wij snappen dat je ondertussen nieuwsgierig bent! Uit Zwitserland komt dit jaar Alois aan, een act die wij hiervoor nog niet kenden, maar die ons zeer positief verrast met tracks als Ocean Ground en Light The Fire.

Een van de namen van de line-up die er voor ons direct uitsprong, was SLIFT. Dit drietal uit Toulouse brengt ons flinke doses hevige psychedelica in de lijn van bands als Psychedelic Porn Crumpets, Osees en King Gizzard & The Lizard Wizard. Op het vorig jaar verschenen album Ummon overdonderde de band ons 72 minuten lang met heerlijk gedreven drums, zo hier een daar een spacy synthlijn en vooral heel veel fuzzy gitaarrifs die elk nummer naar climax na climax na climax brachten. Natuurlijk is deze ruwe bol energie het best te waarderen te midden van een kolkende massa zwetende vreemdelingen, maar de heren beschikken over zo’n gigantische explosiviteit dat ze je ook van achter een beeldscherm compleet omver kunnen blazen.
(Tekst: Jurriaan Hupjé)

Om de avond goed af te sluiten, kun je om 23:00 de punkers van Chubby & The Gang aanslingeren, maar vergeet daarvoor niet Enola Gay te checken: de sensatie uit Belfast die één single op zijn naam heeft en zich met zijn agressie en waanzin ergens tussen IDLES, The Prodigy en Girl Band begeeft. De band is vernoemd naar het vliegtuig dat de eerste atoombom wierp in 1945, dan weet je al een beetje hoe laat het is.


Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Banner-Magazine-25-660x246.png

Ondanks het pijnlijke feit dat de straten van Groningen deze week uitgestorven zullen zijn, dagen waar iedere muziekpro- en liefhebber toch altijd naar uitkijkt, is er van 13 tot en met 16 januari gelukkig nog steeds van alles te doen. Dan wel vanaf de bank deze keer, maar hé: het muziekprogramma met 187 namen is wel gratis te bezoeken.

En wat er nou zo lekker is aan deze editie, is het feit dat er vier kanalen zijn waar je tussen kunt switchen en dat elke act vijftien minuten krijgt om er iets moois van te maken. Dat is perfect, want na een paar nummers weet je echt wel of je een artiest leuk vindt of niet. En mocht je meer willen weten over een act: dan klik je in één keer door om meer te weten. Of je tikt lekker een andere act aan: zo makkelijk was het switchen van locatie nog nooit!

De donderdag
Iedereen bijgekomen van de woensdag? Mooi, dan gaan we door naar de donderdag! Vanavond wordt wederom een drukke avond die we beginnen met Sofiane Pamart: ‘de enfant terrible van de Franse, klassieke muziek’. Met zo’n omschrijving heb je ons te pakken, maar wat blijkt: het is een mooi figuur die Pamart. Met een zilveren grill, een futuristische zonnebril zit hij achter de piano in een rode kimono. In de Franse rapwereld is hij een veelgevraagde artiest, hij speelt dan ook met een flair en een elegantie op de piano: daar kunnen de meeste klassieke pianisten alleen maar van dromen.

Goed, we zijn begonnen! Gaan we verder met de artiest die ons motto voor 2021 in een paar woorden weet te vangen: I Gave Up And It’s OK. Een golf van ontspanning stroomt over je heen, net zoals de muziek van Marinho dat doet. Een Portugese muzikante die uiteenlopende softpop-liedjes schrijft over het verschil tussen het sitcom-leven en het echte leven. Dan de postpunksensatie The Cool Greenhouse, als we dat nog (fúcking) uit moeten leggen, dan heb je echt zitten slapen. Na een kwartier lang nonchalant kritische liedjes te hebben gehoord, kun je jezelf verdrinken in de dreamcore van The Slow Crush. Hoe dat klinkt? Precies zoals de naam zich voordoet.

Tot ons grote plezier zien we Denise Chaila in de line-up, deze zangeres uit Zambia woont tegenwoordig in Ierland en gaat je laten horen wat ze in huis heeft. Dat doet ze met spoken word en rap, waarmee ze je meeneemt op een transatlantische reis vol vergeten verhalen. Chaila zingt vanuit het hart en de geest van een zelfbenoemde ‘diaspora-dromer’. Hierna gooien we de beuk erin met PÓDIUM die we automatisch hoog hadden zitten toen we zagen dat deze Spanjaarden getekend zijn op Slovenly Recordings en geproduceerd zijn door Steve Albini. Manische surf, industriële metal en de attitude van hardcore. Komt u maar!

Het laatste kwart van de donderdagavond gaat tussen Joe & The Shitboys en James BKS. De eerste begint om 22:35 en de laatste om 22:45. Twee bijzondere acts: de eerste alleen al omdat deze punkband afkomstig is van de Faeröer eilanden en de tweede omdat hij getekend is op het label Konvikt Muzik van Akon en samenwerkt met figuren als Q-Tip, Little Simz en Idris Elba. Beide maken muziek die de boel op stelten zetten, we laten de keuze aan jou.


Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Banner-Magazine-25-660x246.png

Ondanks het pijnlijke feit dat de straten van Groningen deze week uitgestorven zullen zijn, in een week waar iedere muziekpro- en liefhebber toch altijd gulzig naar uitkijkt, is er van 13 tot en met 16 januari gelukkig nog steeds van alles te doen. Dan wel vanaf de bank deze keer, maar hé: het muziekprogramma met 187 namen is wel gratis te bezoeken.

En wat er nou zo lekker is aan deze editie, is het feit dat er vier kanalen zijn waar je tussen kunt switchen en dat elke act vijftien minuten krijgt om er iets moois van te maken. Dat is perfect, want na een paar nummers weet je echt wel of je een artiest leuk vindt of niet. En mocht je meer willen weten over een act: dan klik je in één keer door om meer te weten. Of je tikt lekker een andere act aan: zo makkelijk was het switchen van locatie nog nooit!

Dan hebben we het trouwens slechts het showcase-gedeelte, want ESNS staat natuurlijk ook bekend om zijn conferences en daar zijn er genoeg van dit jaar. Hier heb je een ticket voor nodig, die voor vijftig euro verkrijgbaar zijn. Daarnaast is er tijdens deze online-editie met Hit The North en Grunnsonic nog een hoop ruimte voor talent uit het noorden en de stad zelf.

De woensdag
Zo werpen we eens een blik op de woensdag, om te kijken wat je allemaal kunt verwachten. Een act die ons direct opvalt is David Numwami (21:10), een Belgische muzikant die al toerde met Charlotte Gainsbourg, Nicolas Godin en zuchtmuziek maakt die klaar is voor 2021. Maar we gaan te snel van start, want om 20:10 gaat Bee Bee Sea er keihard tegenaan, de Italiaanse band die liefhebbers van Oh Sees en together PANGEA al jarenlang omver blaast. Ietsje later zien om 20:45 Faux Real op het programma staan, de band die het op een of andere manier voor elkaar krijgt om postpunk en gekke R&B te combineren. Iets anders is BSÍ, een lofi-indiewave-act uit IJsland (kijk, zo besparen we weer CO2-uitstoot) die om 21:25 digitaal zijn stuwende liedjes gaat laten horen, waarin verrassende zanglijnen een aangename schaduw werpen over de toch al grijzige muziek.

Vanaf 21:45 zitten we er hoe dan ook lekker in, want dan komt er ‘frisse indie uit Parijs’ voorbij. De link met Maison Kitsuné is dan misschien al snel gelegd, toch is Keep Dancing Inc. geen onderdeel van dit hip-hipper-hipst-collectief, al heeft het inderdaad wel wat weg van Parcels, alleen dan met knetterveel dikke synths. De band doet zijn naam eer aan, met stuiterende beats, een onderliggende thematiek van ‘zoekende jongeren’ en tussendoor de luchtigheid van een dag aan het strand met aansluitend een feestje waar je ongegeneerd erop los kunt tongen: het zit er allemaal in. Overigens wel een lastige dit, want om 21:40 begint Alex Gough aan zijn set, deze Ierse drummer/rapper van slechts 21 jaar oud mengt jazz op een bijzondere manier met old skool-beats en een heldere, eigentijdse productie. Hij zal het met vijftien minuten nog lastig krijgen tijdens ESNS, want op debuutalbum Forever Classic staat de ene na de andere hit.

Talent lijkt er veel uit Frankrijk te komen vanavond, met de broeierige en psychedelische elektronica van Samba de la Muerte (21:55), die wel wat weg heeft van Mount Kimbie en alle Vlaamse sensaties die doen denken aan Balthazar. Je kunt op kanaal ‘ESNS 02’ blijven hangen voor NewDad, eenband die we eerder tipten, uit het West-Ierse Galway, die een soort melancholieke, met reverb doordrenkte dreampop maakt waarmee bijvoorbeeld Slowdive ons in 2017 ook tot tranen roerde. Met een beetje tactisch switchen kun je Meetsysteem (Neerlandse elektropoëzie om 22:05) en Jockstrap (een opgefokte mix tussen Bon Iver en James Blake om 22:15) grotendeels meepakken. Om de avond vervolgens af te sluiten, gaan wij voor The Goa Express, rammende moshpit-garagerock om het nog eens goed af te leren. Kijk uit dat je geen bier morst over je tapijt en op tijd naar bed om donderdag weer scherp te zijn!


Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Banner-Magazine-25-660x246.png

Het jaarlijkse literatuur- en muziekfestival Crossing Border wordt dit jaar volledig online georganiseerd. We kunnen je één ding garanderen: dit is een programma waarvoor je thuisblijft. En het mooie is: alle events van 3 tot en met 8 november zijn gratis te bekijken; je hoeft je alleen maar aan te melden.

Tekst Wout Bekhuis, Ricardo Jupijn & Reinier van der Zouw

Wat staat er dan zoal op het programma? Nou, behoorlijk wat favoriete acts van The Daily Indie en dan hebben we het over namen als Nana Adjoa, broeder Dieleman, Keeley Forsyth, Meindert Talma, Anna B Savage, Jehnny Beth en Robin Kester. Dit muzikale gedeelte wordt online gecombineerd met het neusje van de zalm op literair gebied. Zo zijn niet alleen Connie Palmen, Sebastiaan Chabot en Claudia Durastanti van de partij, maar ook Asha Karami, Iduna Paalman, Anne Moraal en Sholeh Rezazadeh.

Breng je huiskamer alvast in topconditie door de lichten te dimmen, zorg voor een volle koelkast en een deken binnen handbereik. Dan gaan al deze schrijvers, spoken word-artiesten, dichters en muzikanten je de hele week prachtige avonden bezorgen. The Daily Indie zet alle events op een rij, zodat je precies weet waar je je vast voor aan wilt melden.


Dinsdag 3 november
De muzikale kers op de taart van de openingsavond van Crossing Border is de Engelse zangeres en actrice Keeley Forsyth, die begin dit jaar haar veelgeprezen debuutalbum Debris uitbracht. Op dat album zorgt de mix van Forsyths kenmerkende en breekbare stem met de Spartaanse instrumentatie (die soms, zoals in afsluiter Start Again, opeens op prachtige wijze openbreekt) voor een zeer indringende luisterervaring. Iets wat zich ongetwijfeld ook vertaalt naar een indringend live-optreden, zie deze prachtige vertolking van Look To Yourself voor een voorproefje.

Verder is er dinsdagavond een interview met de Britse schrijver Paul Mendez, wiens debuut Rainbow Milk momenteel hoge ogen gooit in het Verenigd Koninkrijk. Als laatste wordt door Margot Dijkgraaf de Libanese schrijfster Hoda Barakat geïnterviewd, die in haar meest recente boek The Night Mail het oorlogstrauma van haar vaderland onder de loep neemt.
(RvdZ)


Woensdag 4 november
De muzikaal avontuurlijke mindset van Kassa Overall levert hem zijn herkenbare én onvoorspelbare geluid op. Met jazz als vertrekpunt zoekt de zanger, drummer en componist het experiment op met hiphop, maar ook met genres als indie, funk, klassiek en spoken word. Dat de inmiddels veertigjarige Overall muzikant zou worden leek in zijn tweede levensjaar al vast te staan, toen de kleine Kassa al met regelmaat achter het drumstel van zijn vier jaar oudere broer was te vinden. Inmiddels is broer Carlos saxofonist en levert hij in die hoedanigheid met enige regelmaat zijn bijdrage aan Kassa’s nummers.

Waar Kassa Overall het muzikale middelpunt van de woensdagavond vormt, opent het programma deze avond met een interview met de Amerikaanse schrijfster Julia Phillips, die afgelopen jaar met haar roman Verdwijnende Aarde voor een ware sensatie in de literaire wereld zorgde. Ook een interview met de Canadese schrijver Michael Christie – die vóór hij schrijver werd onder meer professioneel skateboarder was – staat op de rol, en het eerste deel van de podcastserie KOFFIEDIK.
(WB)


Donderdag 5 november
Het muzikale epicentrum van de donderdagavond is de Londense singer-songwriter Anna B Savage, wiens debuutalbum A Common Turn in januari 2021 uitkomt. Savage specialiseert zich in sluimerende songs, met zeer openhartige teksten, die vaak uitmonden in een overdonderende climax. Luister maar naar het al vooruitgesnelde titelnummer van haar debuutalbum, of het misschien nog betere Chelsea Hotel #3. Teksten over Tim Curry in lingerie en masturberen kwamen nog nooit zo hard binnen. Die impact zal live vast nog eens verdubbeld worden. Verder staat donderdagavond op het programma: het tweede deel van de Koffiedik-podcast en interviews met de gevierde Britse dichter Robin Robertson en de nomadische schrijver Kawai Strong Washington, die dit jaar zijn op Hawaï gesitueerde debuutroman Sharks In The Time Of Saviors uitbracht.
(RvdZ)


Vrijdag 6 november
Ondanks het feit dat ‘het weekend’ iets is dat tegenwoordig nogal ‘pre-corona’ klinkt, duiken we op vrijdag vanaf 18:30 uur het weekend in. Een volle avond met gedichten, spoken word, schrijvers en muziek. Zo zullen de jeugdige finalisten van SPOKEN070 nog eens hun vlijmscherpe spoken word afvuren op het thuispubliek. Na dit woordengeweld dragen Iduna Paalman en Elten Kleine gedichten voor. Niet de minste, zo is Paalman verkozen tot literair talent van het jaar door de Volkskrant en geeft Kleine les in een jeugdinrichting, is hij actief bij Woorden Worden Zinnen en was hij deel van hiphopgroep Brandwerk.

Daarna gaan we meteen door naar een interview tussen twee schrijfsters: zo gaat de in 2018 met gedebuteerde auteur en NRC-journalist Persis Bekkering in gesprek met de Mexicaanse schrijfster Fernanda Melchor, die dit jaar wereldwijd doorbrak met haar gierende, inktzwarte roman Orkaanseizoen.

Om 20:00 uur staat onze Zeeuwse lieveling op het programma: broeder Dieleman. De muzikant die we al lang volgen bij The Daily Indie, zo interviewden we hem al eens in 2015 en lieten we dit voorjaar nog een nieuwe single in première gaan. In ruim een halfuur zal hij werk spelen van zijn nieuwe album De Liefde Is De Eerste Wet, vol intieme en in het Zeeuws-Vlaams gezongen liederen.

Na deze show volgen er twee voordrachten, de eerste van de Nederlandse en in Tunesië geboren dichter Lamia Makaddam. Zij studeerde Arabische literatuur, publiceerde meerdere bundels en vertaalde onder meer werk van Connie Palmen en Hagar Peeters. Vervolgens is Edna Azulay aan de beurt, de dichter, toneelschrijver en performer die met haar werk een lichaam van water kan niet breken: elke tekst is een liefdesbrief, dit jaar onder meer een onderscheiding won met De Pluijm.

Niña Weijers, die in 2014 enorm succesvol debuteerde met De Consequenties en dat vorig jaar prachtige opvolgde met Kamers Antikamers, gaat vervolgens in gesprek met Claudia Durastanti. Een schrijfster die opgroeide met dove ouders, op haar zesde van Amerika naar Italië verhuisde en vorig jaar het prachtig ontvangen boek De Vreemdelinge uitbracht. Een bijzondere mengelmoes van een autobiografie, een travelogue, essays en fictie.

Na een voordracht van Vrouwkje Tuinman, de romancier en dichter die onlangs nog een grote poëzieprijs won met haar bundel Lijfrente en daarnaast theaterteksten en libretti. Waarna de avond zal worden afgesloten door de Friese cultheld Meindert Talma. Waar te beginnen met Talma?! Alweer 25 jaar loopt hij mee, hij bracht zeventien albums uit, schreef vier boeken en poëzie. De muzikale pers was zeer te spreken over zijn laatste album De Domela Passie, waar we ongetwijfeld meer van zullen horen op 6 november.
(RJ)


Zaterdag 7 november
Op zaterdag heeft het Haagse festival een lekker vol programma klaarstaan. Ten eerste spreekt Clara Vissers met Jehnny Beth en Johnny Hostile, die we samen kennen van het Franse indieduo John & Jehn, maar daarnaast maakte Beth natuurlijk ook furore als frontvrouw van de postpunkgroep Savages en haar solo-project waarmee ze dit jaar TO LOVE IS TO LIVE uitbracht

Vervolgens zit het (grotendeels) live-programma van de zaterdag(na)middag vol spoken word, literatuur, poëzie en muziek – en niet de minste! Zo speelt Robin Kesterdie we al eens mochten ‘primeuren’ en van wie Guy Garvey van Elbow onder meer uitgesproken fan is – als eerste muzikant tijdens het weekend van Crossing Border. Gevolgd door Manu van Kersbergen, die als woordkunstenaar een bijzondere mix van muziek en spoken word creëert.

Ook Joost Oomen weet als dichter, spreker en muzikant een brug te vormen tussen muziek en poëzie. De Amsterdamse muzikante Nana Adjoa, die we onlangs nog uitgebreid over haar debuutalbum spraken, sluit de zaterdagmiddagsessie af met haar expressieve indiepop. Naast deze muzikale hoogtepunten staan ook auteur Tjitske Jansen, dichter Asha Karami en een interview met niemand minder dan Connie Palmen op het zaterdagmiddagprogramma. Met haar enorme staat van dienst heeft de 64-jarige Palmen zich inmiddels ontwikkeld tot de ‘grande dame’ van de Nederlandse literatuur.
(WB)


Zondag 8 november
De laatste dag alweer van Crossing Border 2020, op zondagavond staat er van 19:00 tot 21:30 uur een fijn literair programma klaar voor je. Op tijd klaar zitten wordt aanbevolen, want de avond wordt geopend door Else Boer, de schrijfster die voor Hard//Hoofd werkt, dit jaar haar debuutroman Ik Wacht Hier uit zal brengen en ook nog eens een Nederlands doceert op een middelbare school. Gevolgd door een voordracht van Selin Kuşçu, die naast het schrijven van verhalen en essays ook de podcast Sprekende Letteren maakt en voor literatuurtijdschrift De Gids werkt.

Hierop volgt een gesprek tussen Rosan Hollak en Manuel Vilas, de schrijver die in Spanje een bekende naam is en na het veroveren van Italië en Frankrijk nu in Nederland aan is gekomen. Zijn roman Ordesa is een intieme familiekroniek waarover de twee in gesprek gaan.

Lotte Krakers mag zich daarna melden voor de kijkers, de schrijfster die onder meer onderdeel is van de Rebel Rebel-auteurs van uitgeverij Prometheus en redacteur is bij online literatuurplatform De Optimist. Vanuit hier kun je er ‘Zomergasten-stylo-achtig’ goed voor gaan zitten tijdens een talk van Marjolijn de Cocq met Antonio Scurati. De Cocq is onder meer schrijfster en boeken-coördinator Het Parool en zij gaat in gesprek met de Italiaanse professor, columnist en auteur Scurati. Vorig jaar verscheen M. De Zoon Van De Eeuw, het eerste deel van een trilogie over de beroemde dictator en fascistenleider waarvan de achternaam met een M begint. Je weet wel… Een monumentale roman die werd overladen met prijzen en laat zien hoe fascisme op kan komen in een maatschappij.

Dan, het allerlaatste programma van Crossing Border 2020: en dat is Rosan Hollak die in gesprek gaat met Anthony Anaxagorou. Zo’n dichter wiens persoonlijkheid compleet samenvalt met de stad waarin hij woont en over schrijft. De Britse schrijver met een Cypriotisch achtergrond die in het vlijmscherpe After The Formalities tot op het bot het gevoel weet te vangen van het opgroeien in een multi-etnische metropool. Ga er nog één keer voor zitten en laat je meevoeren door de bijzondere wereld van deze dichter.
(RJ)


WEBSITE CROSSING BORDER | FACEBOOK-EVENT

Nijmegen, Doornroosje, zaterdag 7 december: het is aan! Tijdens Upon the My-O-My wordt er een ongehoord programma uit de kast getrokken. Van supergroep L’Épée, de voor een Grammy genomineerde band Altın Gün, het fijnste ‘zootje ongeregeld’ van de afgelopen jaren: Fat White Family. Maar ook acts als Scalping, Trupa Trupa, Go Go Machine Orchestra, Liraz en Dollkraut met zijn band. Wij nemen je door het programma met onze tips.

Mocht je nu al denken: wat een lekker programma! Wij hebben een ticketactie lopen voor het festival en je moet wel een verdomd goede reden hebben als je hier niet bij kunt zijn. Meer over het festival kun je overigens in dit interview lezen, want een tijdje geleden spraken we programmeur Robert Meijerink over het ontstaan van Upon the My-O-My, de ideeën voor het indoorfestival en de artiesten die hij naar Nijmegen haalt.

Zo komt onder meer de superband L’Épée naar Nijmegen. De band die bestaat uit Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre, The Limiñanas plus model en actrice Emmanuelle Seigner. Daar gaan we niet verder over uitweiden, want we hebben het van de week al uitgebreid over dit project gehad met Newcombe zelf. Voor degenen die meer willen weten over Fat White Family en het wonderbaarlijke verhaal rondom dat laatste album Serfs Up!: eerder dit jaar spraken we met de broers Nathan en Lias Saoudi en het lekker chaotische verhaal van de band.

En niet te vergeten: de Turkse psychfolksynth-sterren van Altın Gün, waar we tweeënhalf jaar geleden al eens op bezoek gingen om te ontdekken waar die spannende sound vandaan kwam en we namen al eens een videosessie mee op in de zomer van 2017.

Het zijn slechts een aantal acts die op het programma staan. In de tussentijd de rest van de programmering van Upon the My-O-My ontdekken aan de hand van een overzichtelijke Spotify-playlist? Die is er en die vind je hier, het tijdschema is hier te vinden. Verder de diepte in? Scrollen maar!


Goed, over naar de rest van de line-up, want my-o-my: er is een hoop te ontdekken! Te beginnen met de Georgische Ariel Pink. Toen we die bijnaam hoorden, gingen onze wenkbrauwen direct omhoog. We hebben het hier over Murman Tsuladze, een man die is geboren in het land tussen de Zwarte en de Kaspische Zee en er gaan over deze Tsuladze allerlei wilde verhalen rond.

De elektronische crooner die zijn dagen vult met post-Sovjet-ballades en Zwarte Zee-disco, zou naast verkoper van vliegende tapijten, boef, astronaut ook redder én kidnapper zijn van vrouwen langs de Zijderoute. Laten we het erop houden dat het een bijzondere vent is met twee even bijzondere medemuzikanten aan zijn zijde, waarvan er eentje ooit speelde in La Femme. Er zullen een aantal werelden voor je opengaan tijdens zijn show.


Een van de belangrijkste hedendaagse componisten zien? Dat kan ook tijdens Upon the My-O-My. De Palestijnse Faraj Suleiman doet het festival aan om daar klanken uit een piano te toveren die je waarschijnlijk nog niet eerder hebt gehoord. Deze muzikant mengt Arabische melodieën en oosterse ritmes in een bezwerende omgeving waar klassiek en jazz aan de oppervlakte glinsteren. Zijn composities klinken zoals Suleiman achter de piano zit: op het puntje van zijn kruk. Zijn stukken zijn schitterend gespeeld, zitten vol spanning en hij plukt moeiteloos 1.001 noten uit de lucht die allemaal een ander verhaal vertellen.

Het is niet zozeer het een óf het ander bij Suleiman, het lijkt eerder of hij vier paar handen heeft die alles tegelijkertijd spelen. Arabische motiefjes ondersteunt hij met een oude jazzpartij, een tango laat swingt alsof het in een Parijs café uit vervlogen tijden wordt gespeeld. Een combinatie van melancholie, een diepe connectie met zichzelf en creatieve krachten die hem een unieke pianist maken. Als je het tof vindt wat hieronder allemaal gebeurt tijdens zijn show op het Montreux Jazz Festival, dan raden we je zeker zijn dit jaar uitgebrachte album Second Verse aan.


We hadden het al even over, maar Dollkraut is ook uitgenodigd en komt met zijn band naar Doornroosje. Pascal Pinkert heeft met zijn project nogal wat (mee)gemaakt door de jaren heen. Hij produceerde industriële koudheid, elektro-postpunk, experimentele wave en noem het op. Het ding is juist dat je het nooit weet met Pinkert. De altijd wat nostalgische sferen die rondom Dollkraut hangen, zijn mogelijk nog het enige dat consistent zijn aan de act.

Over de hele wereld wordt de Amsterdammer gevraagd om zijn muziek te komen spelen. Zoals die sicke Boiler Room-sessie hieronder in het Libanese Beiroet. Waar hij nu mee bezig is nadat zijn laatste album Holy Ghost People in 2017 verscheen? We gaan het horen tijdens Upon the My-O-My.


Zo, het muziekmagazine Loud and Quiet weet hoe je een deur in moet trappen als het over Deliluh gaat, want die noemt het viertal ijskoud ‘de beste postpunkband uit Canada van dit moment’. Die kunnen de muzikanten uit Toronto in hun zak steken. Goed, niet dat daar veel woorden aan gelogen zijn, want Deliluh neemt geen gijzelaars. Om het zo maar te zeggen.

Op de net verschenen en goed ontvangen plaat Beneath The Floors is te horen waar het allemaal over gaat. Het is het resultaat van een band die ontstond in een periode dat Toronto werd getroffen door een hoop venues die achter elkaar de deuren sloten. De DIY-mentaliteit van de band kwam tot leven en Deliluh speelde in verlaten metrostations en organiseerde illegale shows in hun eigen appartementen. Die attitude hoor je nog steeds terug op het experimentele en Bladerunner-achtige punkwerk van Deliluh. Eerder dit jaar brachten de productieve Canadezen trouwens nog eens de EP Oath of Intent uit, dat maakt het voorbereiden op het festival wel érg leuk!


Foto: Rowan Allen

Een tijdje terug ontdekten we deze band ergens op het web en slingerden we SCALPING zonder twijfel in onze playlist. We hoorden een soort uit de hand gelopen combinatie tussen Hookworms en Raketkanon, die je prima zou kunnen bestempelen als technopunk. De band uit Bristol komt oorspronkelijk uit de postpunk-hoek en weet met noise en techno een nieuw genre tot behoorlijke hoogtes te brengen.

SCALPING wordt links en rechts zelfs wel eens een audiovisuele EBM-band genoemd, eentje die tijdens liveshows geen stiltes inlast en in één keer doorblaast zodat je jezelf echt kunt verliezen in de muziek. In interviews wordt regelmatig Sunn O))) aangehaald als inspiratie-bron, dus je bent gewaarschuwd. De band pakt je vast bij je kraag en sleept je onder het genot van trippy scifi-visuals mee naar zijn duistere hol.


In de rest van het programma vind je onder meer Liraz, een actrice en muzikante die haar Iraanse en Israëlische wortels aaneen knoopt in haar schitterende muziek die werd geïnspireerd op wat er voor de Iraanse revolutie in 1979 werd gemaakt. Prachtig georkestreerde en hypnotiserende melodieën die met een hedendaagse twist tot leven komt en waar de kleuren van het Midden-Oosten door de heldere stem van Liraz schijnen.


De Doornroosje-programmeur van het festival omschrijft De Lorians zelf als: “Een jazzrockband. Al klinkt het afschuwelijk als je dat zo zegt (lacht). Maar het zijn Japanse twintigers die op een zekere manier Zappa spelen en een ongelooflijk overtuigende show neerzetten.” Dit Japanse collectief zit met zijn hoofd verder in de wolken van de Canterbury-scene, waar ze acts als Soft Machine, Gong, The Wilde Flowers en Caravan vonden op de golven van het internet. Hoe het dan precies klinkt? Ja, dat is zo’n lekkere vraag waar je eigenlijk niet zoveel mee kunt. Je moet het toch vooral zelf ervaren.


WEBSITE UPON THE MY-O-MY | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Le Guess Who?
7 t/m 10 november, Utrecht

Begin november worden er vanuit TivoliVredenburg vraagtekens de lucht ingeslingerd om door de hele Domstad te landen. Utrecht staat in het teken van misschien wel het meest bijzondere festival ter wereld. Le Guess Who? wordt weleens grensoverschrijdend genoemd, wat nogal zwak uitgedrukt is: Le Guess Who? is een wereld op zich.

Tekst Wout Bekhuis, Thijs Janssen, Ricardo Jupijn, Roelof Schipper & Reinier van der Zouw

Vanuit de hele wereld komen artiesten samen in Utrecht om in kerken, popzalen, theaters, galerieën en te spelen. Waarbij we het alleen nog maar over Le Guess Who? zelf hebben, zo stelt Le Mini Who? elk jaar een compleet nieuwe lichting artiesten uit de (voornamelijk) Nederlandse ondergrond voor. En is er het koken-voor-onbekenden-event Le Feast, de markt voor vintage, tweedehands en unieke makers Le Bazarre, het cultuur-diversiteit-vierende Lombok Festival en Untitled: een event dat zich overdag afspeelt en waar niet-muzikale artiesten hun werk kunnen laten zien.

En dan zijn we dus nog niet eens begonnen met het muzikale van Le Guess Who? zelf. Zo zien we onder meer Deerhunter, Jenny Hval, Efterklang, Aldous Harding, Cate le Bon, Lightning Bolt, Girl Band, Moon Duo, Sudan Archives, Gruff Rhys, Föllakzoid, Mykki Blanco, Earth, The Bug, Empath en Vilde Tuv staan en dat is slechts een greep van interessante acts.

Wij zijn er met een speciaal Le Guess Who?-team eens goed voor gaan zitten en hebben een aantal acts uitgelicht om te laten zien hoe breed de programmering van het festival is en wat je er zoal kunt vinden. Het is slechts een greep, duik er vooral zelf eens in!


Nivhek
Zondag om 17:30 in TivoliVredenburg

We voeren je direct mee naar het schimmenrijk van Nivhek: het project van Liz Harris, die je wellicht beter kent als Grouper. Als in een Griekse mythe word je door Hermes aan de oever van de donkere Styx overgedragen aan veerman Charon en voorgeleid aan de Drie Rechters. In een woud van zwarte bomen, een somber rijk onder de schaduwen dat wordt geregeerd door Hades en Persephone, kan het twee kanten uit voor je rillende ziel. Naar het groen en blauw in de zonnige Elyzeese velden of de geblakerde verdoemenis in de Tartaros.

Dat tintelende gevoel is als geen ander omschreven op Harris haar nieuwe album, getiteld After His Own Death / Walking In A Spiral Towards The House. Bestaand uit twee ambient-delen bevind je je in een gruizige, grijze grot en komt een geluidspalette van mellotron, gitaar, geluidseffecten en field recordings bij elkaar in een soort oersoep. Het is alsof de grote dichter Ovidius het had kunnen schrijven in zijn Metamorphosen: ‘Er daalt een weg, omfloerst door ’n haag van gifrijk taxusgroen, die via doodse stilten uitmondt in de onderwereld. Pasgestorvenen, schimmen van die begraven werden, gaan daar naar beneden. Kilte en vaalheid heersen in een wijde wildernis.’ Staand voor een scherp licht dat scherpe silhouetten aftekent van gesluierde figuren, om hun heen schittert de gloed van een eeuwige wereld. (RJ)


Kali Malone
Donderdag om 19:30 in TivoliVredenburg

De in Stockholm woonachtige componiste Kaline Malone is verantwoordelijk voor een van de heftige zo niet de hefstigste orgelplaat van het jaar: The Sacrificial Code, ingespeeld door Ellen Arkrbo, die in 2017 debuteerde met het wat meer frivole For Organ and Brass. The Sacrificial Code is daarentegen een één uur en drie kwartier durend Orgel-nulpunt. De tijd wil vooruit, maar de composities van Malone willen stasis, non-beweging. Ik zit in de vooruit bewegende bus, luister naar compositie Fifth Worship II en het zweet breekt mij uit. Alles wil dat ik stil blijf staan, stop met bewegen, ademen desnoods, alleen luister naar de zwevende, oneindige orgeltoon. Het orgel dwingt stilstand.

De organiste draait zich om en kijkt de lens rechtaan. Weyes Blood, vrouw met lang haar, handkrabbel op de plaathoes. Verder is er precies niets lieflijks of zelfs maar menselijks aan de muziek van Malone. De muziek is alleen nog maar ingetogen, als de somberste avondmis op aarde. Een lege, kleine kamer met een orgel. Het geluid kan er amper uit. Het blijft er alleen nog maar hangen, minimaal en oneindig. (RS)


Foto: David Marques

Makaya McCraven
Zaterdag om 19:45 in TivoliVredenburg

Deze drummer heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een van de opwindendste muzikanten uit de scene van Chicago. De titel van ‘jazzdrummer’ zou ietwat te kort door de bocht zijn voor McCraven aangezien zijn stijl ook sterk wordt gevormd door hiphop, elektronische muziek, en niet-westerse muziek. Zijn bio noemt hem een beat scientist, wat in mijn oren een redelijk accurate benaming is.

Liefhebbers van Flying Lotus, Chris Dave, BADBADNOTGOOD, J Dilla, en The Gaslamp Killer, zullen zich zonder meer thuis voelen in de complexe ritmes van McCravens spel, al biedt zijn muziek ook genoeg houvasten voor de minder ‘ervaren’ jazz/beat-luisteraar die op zijn gemak de locaties van Le Guess Who? afstruint op zoek naar nieuwe namen. Houd vooral je ogen open tijdens het optreden, want McCravens bandgenoten zijn ook zeker niet de minste. (TJ)


Joseph Shabason
Zaterdag om 20:30 in Theater Kikker

Joseph Shabason studeerde in 2006 af op saxofoon (jazz) in Toronto, maar naast saxofonist is hij klarinettist, fluitist en toetsenist. Sinds 2008 toert hij met bands als The War On Drugs en Destroyer de wereld over en werkt hij als sessiemuzikant voor deze en vele andere artiesten. Daarnaast componeert de Canadese multi-instrumentalist zijn eigen werk. Zo debuteert Shabason in 2017 met zijn solo-album Aytche en komt een jaar later al het vervolg Anne uit.

Ondertussen is Shabason ook niet te beroerd om muziek te schrijven en te produceren voor korte films en reclames, waaronder een reclame voor een grote fastfoodketen uit Kentucky. Hoewel Shabason met zijn mix van jazz en softrock een vrij herkenbare stijl heeft, kan hij met bijvoorbeeld een zwaar elektronisch geladen nummer als Smokestack en een nummer a capella als Toh Koh, verrassend uit de hoek komen. (WB)


Ayalew Mesfin & Debo Band
Vrijdag om 22:30 in TivoliVredenburg

Voor het eerst staat de peetvader van de Ethiofunk in Nederland: Ayalew Mesfin. De weg naar het podium is lang geweest voor Mesfin. De ruimte voor vrije expressie en persoonlijke veiligheid werd aanzienlijk kleiner in Ethiopië na de overname van de Derg – een communistisch-militaire regeringspartij – in 1974. Paradoxaal bleek deze onderdrukking een vruchtbare grond te zijn voor muzikanten als Mesfin en de bekende Mulatu Astatke en Hialu Mergia, en worden de jaren zeventig nu gezien als ‘de gouden eeuw van Ethiofunk en -groove’.

Mesfins muziek is een levendig protest tegen de dictatuur. Zo verspreidde hij tijdens het regime bijna vierduizend gratis cassettes met zijn muziek, wat spijtig resulteerde in drie maanden gevangenisstraf en een muziekverbod van dertien jaar. Na de val van de Derg in 1991 begon Mesfin weer muziek uit te brengen, maar bleef zelfs na zijn latere verhuizing naar de Verenigde Staten in obscuriteit en trad nauwelijks op. Maar met de herontdekking van Ethiofunk door initiatieven als de Ethiopiques-albumserie, heeft Mesfin zijn carrière een nieuw leven in weten te blazen. Samen met de Amerikaanse Debo Band gaat hij aan zijn eerste Europese tour beginnen en stopt onderweg bij Le Guess Who?. De weg was lang, maar hopelijk zal het applaus des te harder klinken. (TJ)


Moon Relay
Vrijdag om 22:50 in EKKO

Geen verzoekje bij een DJ is zo moeilijk aan te vragen als het Noorse Moon Relay. Want ja, probeer je tong maar eens te breken over tracknamen als #`_`_`__ en —#_#^. Ergens is dat zonde, want de heerlijk lang uitgesponnen instrumentale tracks van dit viertal – onder leiding van Håvard Volden, die frequent met Le Guess Who? 2019-curator Jenny Hval samenwerkt – zouden het in de juiste setting enorm goed doen op de dansvloer. Ieder nummer kent meer wendingen dan het gemiddelde seizoen van een slechte soap, maar door de onweerstaanbare grooves waar de songs in de kern op gebouwd zijn, vliegt Moon Relay nooit uit de bocht.

Met drie studioalbums heeft de band inmiddels al een degelijk oeuvre bij elkaar gespaard om uit te putten, wat in Utrecht vast garant gaat staan voor een heerlijke live-trip. Breek je hoofd niet over of de # nou voor of na de _ kwam in de titel van die ene hele vette track, of waar de ‘ ook alweer stond en laat je gewoon onderdompelen in de stuiterende riffs en daverende grooves. Dan gaat het helemaal goed komen. (RvdZ)


TENGGER
Vrijdag om 18:00 in De Helling

Door Moon Duo wordt TENGGER naar Utrecht gehaald om zijn new age drone magic met de wereld te delen. Je komt vooral meer te weten over het gebergte en de plaats in Midden-Java als je naar Tengger zoekt, maar wij vertellen je liever meer over de Zuid-Koreaanse act die krautrock en folk onlangs nog zo prachtige mengden op het album Spiritual 2. Op het vierde(!) album dat de band dit jaar uitbracht, komt TENGGER gek genoeg pas echt ‘binnen’ als de muziek steeds vormlozer wordt en je in een bak drijfzand bent beland.

Het koppel Itta en Marqido laat zich inspireren door de natuur en al het onzichtbare in de wereld. De bandnaam betekent in het Mongools dan ook: ‘een ongelimiteerde expansie van de lucht’. Gemaakt met de Aziatische wijsheid dat als je ergens naar kijkt, je weet dat er altijd iets onzichtbaars achter zit. Misschien wel de beste omschrijving van dit duo, dat tijdens Le Guess Who? de poorten naar het onbekende zal openen. (RJ)



Shortparis
Zaterdag om 01:20 in dB’s

Het Russische collectief Shortparis is een van de meest ondefinieerbare bands van deze Le Guess Who?-editie en dat zegt natuurlijk wel wat. Dit Russische collectief bevindt zich op het snijvlak tussen rave, performance art en punk en klinkt nog nét wat vager dan die omschrijving al doet vermoeden. Wie dit voorjaar de film Leto zag – een requiem voor de Sovietpunkscene in de vroege jaren tachtig – heeft de cover die de band van David Bowie’s All The Young Dudes maakte kunnen horen. Dat was al een vreemd samenraapsel van allemaal verschillende invloeden en stijlen, Shortparis’ eigen muziek gaat op dat vlak nog wat verder.

Zo is daar Стыд, wat begint als een vrij typische elektronische dance-track, dan een afslag neemt en klinkt als backing-track voor een groep dansende Russische omaatjes om in het hysterische refrein vervolgens te eindigen als een Eurodance-kraker, maar wel eentje met hartstochtelijke Thom Yorke-esque falsetuithalen van frontman Nikolay Komiagin. Of het in het Engels gezongen Your Queen, waarin Komiagin in het begin diezelfde kopstem van stal mag halen, maar al snel overstemd wordt door een gierende muur van gitaren. Die op hun beurt weer sporadisch het sonische veld moeten ruimen voor gemoedelijk tokkelende folk. Luisteren naar Shortparis is op plaat al een frequent duizelingwekkende ervaring, dus moet je nagaan hoe hard dat er in het holst van de nacht in Utrecht aan toe zal gaan.


Foto: Niek Hage

YĪN YĪN
Zaterdag om 22:45 in De Helling

YĪN YĪN is niet YĪN YANG. Die boodschap draagt YĪN YĪN maar al te graag uit. YĪN YĪN zoekt niet naar evenwicht, maar naar muzikale grenzen, van genres en culturen om deze te blijven verleggen. Zo neemt deze Maastrichtse formatie het Zuidoost-Azië van de jaren zestig en zeventig als muzikaal vertrekpunt, op een dynamische route langs andere werelddelen en muziekgenres. Hierdoor ontstaat een energieke mix van Thaise, elektronische muziek, funk en disco. Zo is het nummer Dis Kô Dis Kô duidelijk geïnspireerd op Donna Summers klassieker I Feel Love, maar door onder meer de toevoeging van een Thaise phin (snaarinstrument), krijgt dit vrolijke en dansbare nummer een totaal andere groove. Met het net verschenen The Rabbit That Hunts Tigers bewijzen Kees Berkers en Yves Lennertz, die samen de kern van YĪN YĪN vormen, een album te kunnen schrijven dat boeiend is van begin tot eind. Net als de live-shows van YĪN YĪN, die inmiddels een behoorlijke reputatie hebben. (WB)


WEBSITE LE GUESS WHO? | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

London Calling Festival
Vrijdag 25 & zaterdag 26 oktober

De tweede 2019-editie van London Calling staat op je te wachten en dit wordt zonder overdrijven een van de beste edities van de laatste jaren. Sensaties waar iedereen het over heeft, sensaties waar iedereen het over gaat hebben: ze staan allemaal in de poptempel dit weekend. Het Verenigd Koninkrijk is momenteel hofleverancier van de allerspannendste bands en dat is goed te zien tijdens deze London Calling-editie. The Daily Indie geeft je een aantal niet-te-missen-tips! 

Heavy Lungs
Eerst een halve minuut gierend lawaai, vervolgens raast in nauwelijks anderhalve minuut de song Descend uit de speakers. Met deze meedogenloze bak lawaai leerden wij Heavy Lungs kennen. Het zou dan ook niemand ontgaan mogen zijn dat de Engelse band Heavy Lungs bestaat…! Helemaal niet sinds IDLES zelfs een nummer naar de zanger van de band vernoemde: Danny Nedelko. De band uit Bristol bestaat nog maar sinds het voorjaar van 2017, maar overdondert nu al met de combinatie van het stevigste werk van Nirvana en Metz bij elkaar. Met twee EP’s op zijn naam en een aantal singles, heeft Heavy Lungs een bloeddrukverhogende verzameling grungepunk in de tas waar je dit weekend niet aan kunt of wilt ontsnappen. We hebben je gewaarschuwd…!
Te zien op vrijdag

Do Nothing
Off-beat new wave en postpunk kruipen door de adertjes van Do Nothing zijn liedjes. De band uit Nottingham komt dit weekend voor de eerste keer naar Nederland en de buzz is ondertussen lekker opgebouwd aan de andere kant van het kanaal. Liefhebbers van artrockende bands als Parquet Courts, Girl Band en Ought moeten eraan geloven met deze band. Do Nothing liet op een aantal singles horen wat voor onderhuidse spanningen er bij de bandleden leven: de muziek is soms lomp, maar niet per se hard, wel des te intenser en met momenten gek genoeg cynisch funky. Geen touw aan vast te knopen, met daarbij teksten als:’ Leave people in the dark long enough and they’re bound to start fucking each other. That’s it.’ Gevaarlijk bandje dit, dat zomaar met gestrekte klauwen uit de hoek kan komen als je niet oplet.
Te zien op zaterdag

Westerman
Voor wie hem nog niet kent: Will Westerman – beter bekend als Westerman – is een 26-jarige songwriter uit London. Afgelopen jaar verscheen zijn laatste EP Ark en met die zijdezachte eighties-shizzle speelde hij onlangs nog in het voorprogramma van Nilüfer Yanya en Belle and Sebastian. De kracht van Westerman is de eenvoud en simpliciteit van zijn werk. Het is bijzonder hoe schijnbaar moeiteloos hij met slechts enkele woorden een verhaal neer kan zetten en je meeneemt in zijn wereld. Niet alleen tekstueel, ook instrumentaal weet Westerman een divers muzikaal landschap te creëren. De soms angstaanjagend hoge, maar honingzoete vocalen, de synthesizer-percussie die in de loop van het nummer steeds meer aangevuld wordt met mystieke tonen en zorgeloze gitaarriffs. Gaat dat zien! 
Te zien op zaterdag

Porridge Radio
Na een geslaagde kennismaking met Porrdige Radio (foto) vorig jaar tijdens London Calling, komt de band uit Brighton opnieuw naar Paradiso om te laten zien wat de muzikanten in de tussentjd allemaal opgepikt hebben. Toen de band in mei 2018 tijdens London Calling speelde, noteerde onze redactie: ‘Aan Porridge Radio de eer om de zaterdag af te trappen. De band is een schoolvoorbeeld van de kracht van het festival, als de groep aangeeft dat dit zijn eerste show buiten het Verenigd Koninkrijk is. De band die door The Guardian al eerder op de lijst met Favourites To Watch In 2018 geplaatst is, maakt de hoge verwachtingen direct waar. De rasperige punkstem met King Krule-achtige uithalen van zangeres Dana Margolin gaat door merg en been en staat in groot contrast tot de soms best poppy instrumentals.’ Nu eens zien wat Porridge Radio eind 2019 in zijn mars heeft!
Te zien op zaterdag

Barrie
Liefhebbers van bands als TOPS en Yumi Zouma worden van top tot teen ingepakt door Barrie (foto). Het is jammer dat dit een papieren boekje is, anders hadden we je het direct laten luisteren, maar hé: gelukkig speelt Barrie Lindsay met haar band op de tweede dag van London Calling! De zangeres/gitariste uit Brooklyn komt met haar band naar Amsterdam om songs van haar in mei verschenen debuutalbum Happy To Be Here heeft gezet. Daarover schreef onder meer Clash Music: Barrie Lindsay tends to daydream a lot, generating vivid imagery of what might be, and on ‘Happy To Be Here’ she presents these daydreams in the form of pop songs with an alternate twist.’ 
Te zien op zaterdag

W.H. Lung
Nog eentje die wij hoog hebben zitten, zijn de heren van W.H. Lung uit Manchester. Nog behoorlijk onder de radar, maar hopelijk komt daar verandering in na dit weekend in Amsterdam. De band bracht dit voorjaar het album Incidental Music uit, dat op bergen lof van The Guardian, Q en Mojo kon rekenen. Lange nummers die maar tot de hemel blijven groeien en groeien. De psychedelische synthesizers vliegen je om de oren zoals oud London Calling-gediende  Hookworms en Snapped Ankles daar hun specialiteit van hebben gemaakt.
Te zien op zaterdag


WEBSITE LONDON CALLING | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Don’t Tell Mummy
Vrijdag 15 november

November wordt prettig door midden gescheurd in Amstelveen tijdens het gloednieuwe festival Don’t Tell Mummy. Vanuit P60 georganiseerd en bedoeld als een springplank voor UK-acts om Nederland in te schieten, aan de hand van gevestigde acts uit eigen land.

In dit artikel gaan we eens kijken wat er allemaal op die schoenlepel ons land in wordt gegleden. Daar zitten een paar bands bij die in Engeland flink beginnen te piepen op de radar en je als aller-allereerste kunt zien in P60. We lopen langs alle acts (behalve de surprise-act, die moet nog komen! Spoiler: dat is Iguana Death Cult), zodat je goed voorbereid richting Amstelveen kunt gaan.


Zo komen 15 november de spunkers van Football FC uit Engeland gereden. Pas kort bezig en nu al houden ze de gemoederen bezig van hippe blogs in eigen land. Er is namelijk vrijwel niets bekend over de band en dat houden de muzikanten uit Bristol (kennelijk) graag zo. De band tekende wel bij Permanent Creeps Records, bracht drie singles uit en heeft verder ook niet zoveel nodig om te overtuigen. Zeker niet voor fans van Eagulls en Protomartyr. Kijk maar!


The Slaughter House Band heeft zelfs nóg minder uitgebracht, want die band werd met één single al op Don’t Tell Mummy gezet. Met onderstaande livesessie laat de band in ieder geval even duidelijk horen én zien waarom. Op socials ziet het er allemaal uit als een lekker zootje ongeregeld en dat kan nog weleens een vuige show worden in Amstelveen. Zelf omschrijft de band het als: ‘Marry the snarl and madness of Iggy Pop to the intricate songwriting and arranging of Lou Reed and you get garage rock at its finest.

Nog meer weten over de band? Lees dan hier onze feature over de band in onze TDI Radar-rubriek!


Misschien een idee om te carpoolen voor The Slaughter House Band en Strange Cages, want beide bands maken de oversteek vanuit hippe-bandjes-stad Brighton. Met supportshows voor King Gizzard & The Lizard Wizard, IDLES, Night Beats en YAK, heeft de band de nodige kilometers in het lijf zitten. Met die laatste band is Stange Cages goed te vergelijken: snotty psychedelica, ingesmeerd met een vette laag Cramps-rock-‘n-roll en tegelijkertijd een soort snelle woestijnrock. En dan ook nog krautrock, postpunk en, nou ja, luister hieronder maar de video die we voor je uit hebben gekozen.


Geen onbekenden voor ons, zijn de heren van Make Out Molly. Alweer twee jaar geleden brachten we de allereerste single van de band in première, waarover we schreven: ‘Onder het motto Lick a finger, do the dance and stop believing in romance gaat Make Out Molly de wereld veroveren. De muziek is rauw, hard en een prima combinatie tussen garage, surf en een flinke dot hardrock.’ Nieuwsgierig? Check hieronder MDMYAY: epileptisch lekker!


Black Sabbath, Pixies en Arctic Monkeys in je platenkast staan? Dan moet je de neo-grungers van DROOL even omcirkelen als je naar Don’t Tell Mummy gaat. Via-via kwam de band bij elkaar na een oproep van zanger Joey Rogers: hij had wat liedjes gemaakt en zocht mensen om het mee te spelen. Zo simpel kan het soms zijn en zo kwamen vier verschillende werelden ineens bij elkaar en zag DROOL begin 2018 het levenslicht. Met twee singles op zak, waarvan Fun al ruim 200.000 keer op Spotify gestreamd is, gaan we 15 november horen wat de band verder allemaal in huis heeft.


Credit: Niek Hage

Voor de klapper van de avond wordt De Likt naar Amstelveen gereden. Het Rotterdamse sloopbedrijf komt met alle futuristische punk- en funkhits een show geven waar je niet zonder kleerscheuren vanaf komt. Met honderden shows in praktisch elke zaal en op elk festival dat er in Nederland bestaat, gaat ook P60 voor de bijl op 15 november. Kijk hier nog eens hoe het er ongeveer aan toegaat bij een De Likt-show.



WEBSITE P60 | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Under Your Skin
Vrijdag 25 oktober

Eind oktober wordt er in Utrecht in de vorm van Under Your Skin een gloednieuw festival georganiseerd in TivoliVredenburg. Er is flink gepuzzeld om er een bont gekleurde avond van te maken, met zeven acts die variëren van latin, dreampop en jazz tot nostalgische sixties-flirtpop en alt-folk.

Tickets winnen voor Under Your Skin? Lees het artikel, dan vind je onderaan vanzelf onze actie!

De acts die eind oktober naar Utrecht komen zijn: Helado Negro, Nilüfer Yanya, Rozi Plain, Barrie, Winnie Raeder en Donna Blue. In de Hertz, Pandora en Pandora-foyer van TivoliVredenburg wordt een avond gevuld met voornamelijk nieuw talent, hoogtijd om daar eens op in te zoomen.

Zo is lokaal talent vertegenwoordigd in de vorm van Donna Blue, de band die vorig jaar een lekkere Popronde draaide, dit jaar de Donna Blue EP uitbracht en vorige week nog de single Desert Lake. De nostalgische en esthetische zwart-wit-muziek van de band volgen we al sinds de allereerste single en we bleven het broeierige project van liefdeskoppel Danique van Kesteren en Bart van Dalen volgen. Zo zagen we de band eind deze zomer nog in de brandende zon: ‘Loom staat de band te grooven op het podium terwijl het publiek zichzelf vanuit de schaduwen verkoelt. De klanken van de twee EP’s die de band uit heeft gebracht komen als een briesje over het industriële terrein, dat direct aanvoelt als een knusse strandtent.’

Die soepele vibe wordt vastgehouden met de Deense muzikante Winnie Raeder, een muzikante die het hart van onder meer Joni Mitchell-, Jeff Buckley- en Thom Yorke-liefhebbers sneller zal laten kloppen. Muziek die voor even de hemel opent; Raeder staat op het punt om ontdekt te worden. Niet te lang wachten, anders kun je haar alleen nog maar op afstand bewonderen.

Evenals de dromerige en licht-psychy experimentele Barrie, een relatief nieuwe naam die iedereen (geloof ons) in zal pakken de 25ste. Met haar band zal de muzikante uit Brooklyn onder je huid gaan zitten met de live-uitvoering van haar debuutalbum, dat ze uitwerkte met de producer van onder meer Snail Mail en Solange. New Noise Magazine vatte het onlangs perfect samen als: ‘Happy To Be Here is a kaleidoscope of album: full of twinkling, contrasting elements that all manage to align to a seamless, cohesive piece.’

Alsof je in het ochtendgloren in een warme deken vol gekke dromen gerold ligt, zo klinkt de muziek van Rozi Plain. De Engelse brengt al ruim tien jaar platen uit en lijkt alleen maar beter te worden, haar dit jaar verschenen album What A Boost zweeft ergens tussen vrij stromende jazz en ingetogen, hallucinerende blues. Met onder meer Sam Cohen, Sam Amidon en leden van Trash Kit, The Comet Is Coming en This Is The Kit, nam ze een bijzonder gefocuste en tegelijkertijd abstracte plaat op, om bewust bij weg te dromen.

Komen we aan bij de twee grotere namen van Under Your Skin, te beginnen met Nilüfer Yanya, die eerder dit jaar op Motel Mozaique, Primavera en Welcome to The Village stond met haar bijzonder goed ontvangen en jaarlijstjes-materiaal-debuutalbum Miss Universe. Een originele plaat van een unieke songwriter, waar je allerlei stempels op kunt plakken, maar vrijwel niets de lading dekt. De muziek van de Londense muzikante is zo’n gekke samenkomst van allerlei invloeden – het gaat van The Strokes tot King Krule, Sade, grunge, R&B en indie-disco – dat er geen touw aan vast is te knopen!

Oe-la-la, dames en heren, ja-ja: Helado Negro komt 25 oktober naar TivoliVredenburg! We kunnen alle ronkende reviews van zijn laatste album This Is How You Smile wel opsommen, volgens de kenners en de pers (wij incluis) heeft Roberto Carlos Lange – echte naam – zijn beste plaat tot nu toe gemaakt. Op Spotify liegen de cijfers niet met miljoenen streams en waar het geheim in schuilt? Dat is niet zo lastig! De kosmische synth-folk van Carlos Lange gloeit als het water onder een ondergaande najaarszon. De Amerikaanse troubadour met Ecuadoriaanse roots weet op een of andere manier ambient met dromerige folk te verbinden, een wazige wolk vol vernuftige ideeën zal door de Utrechtse zaal trekken.


Alles nog eens rustig achter elkaar luisteren? Check dan de Spotify-playlist van Under Your Skin, daaronder vind je alle links voor het festival die je nodig hebt!


Ticketactie
Heb jij na het lezen van dit artikel zoiets van: daar zou ik wel naartoe willen! Mail dan vóór 23 oktober naar ricardo@thedailyindie.nl en laat ons weten welke artiesten je graag wilt zien in TivoliVredenburg de 25ste!


WEBSITE TIVOLIVREDENBURG | FACEBOOK-EVENT | TICKETS