Zondag op Best Kept Secret: veel Hollandse trots en op Radiohead wachten in de bloedhitte

Het is alweer dag drie op Best Kept Secret. We zijn nog redelijk awestruck van het weergaloze optreden van Arcade Fire zaterdagavond, maar veel tijd om bij te komen krijgen we niet. Vandaag is immers De Dag Van Radiohead. En waar we gister veel moesten rondhollen om al het andere moois op het programma te bolwerken, bekroop ons bij het bekijken van het blokkenschema van de zondag een beetje het gevoel met wat fillers van doen te hebben. Het zal het publiek op Best Kept ongetwijfeld een rotzorg zijn geweest, want dat keek alleen reikhalzend uit naar 22:00 uur. The Daily Indie vist desondanks ook op de snikhete festivalzondag een aantal krenten uit de pap voor je. En we waren uiteraard bij Radiohead, waar we observeerden en een aantal conclusies trokken.

Tekst Jente Lammerts & Robin van Essel
Foto’s Rudy Sablerolle

 

 

Het is vandaag misschien wel De Dag Van Radiohead, maar voor ons is het ook de dag van de Hollandse trots. Wij brengen de zondag dan ook voornamelijk bij stage FIVE, waar drie Nederlandse oude bekenden achter elkaar staan geprogrammeerd. Als eerst op de dag is het de beurt aan The Homesick, die ondanks het schandalig vroege tijdstip de tent voltrekt met Dokkumse postpunk en shoegaze.

 

 

Na een change-over van pakweg 10 minuten is het alweer tijd voor nummer twee van de dag: de Rotterdammerts van Iguana Death Cult boeit de nu al intense hitte en het vroege tijdstip helemaal nada, en de band zet een retestrakke set neer. Frontman Jeroen Reek regeert als een vorst over het festivalpubliek. Als hij vraagt om een moshpit, komt er een moshpit. Als hij dat de voeten van de vloer gaan, gebeurt het ook. Een mooie en absoluut verdiende plek voor de band, die al jaren zo hard heeft gewerkt om hier te kunnen komen en wat ons betreft nog lang niet klaar is met groeien.

 

 

Ook van Canshaker Pi zijn de bezoekers van Best Kept Secret zeker niet vies. De tent puilt al ruim voor aanvang uit en er lijken heel wat die-hards in de massa te zitten. Vrienden van de band of totale vreemden, dat doet er eigenlijk niet toe. Die mensen zorgen ervoor dat nummers als JALS of Looking For Love On Ibiza luidkeels worden meegezongen en dat de jonge Amsterdammers er flink op los kunnen rocken. Tijd om nog een keer die debuutplaat aan te zetten, denken we.

 

 

Tussendoor zien we ook Kikagaku Moyo, de band die tot door Best Kept Secret tot treurnis aan toe werd omschreven als ‘het echte best kept secret’. Bij ons las je natuurlijk al regelmatig over deze band, die hard op weg is om ons favoriete Japanse exportproduct ooit te worden. Fuck sushi en ramen noodles. Het publiek in THREE begrijpt aanvankelijk overigens geen reet van de mystiek Oosters aandoende fluiterpsychpop, inclusief sitar. Maar Kikagaku Moyo bouwt zijn set steevast op naar een finale vol onvervalste scheurende psychedelische seventies bluesrock. Dat kwartje valt wel, en het applaus is dan ook oorverdovend. Dat men er maar wat van mag hebben opgestoken.

(Het verslag gaat door onder de foto’s)

 

 

Maar na een aanvankelijke veelbelovende start, zakt als het aankomt op het aanspreken van de liefhebber van de betere indie de kwaliteit van de programmering wat in. Wellicht is het de hitte, of de vermoeidheid van de derde festivaldag, maar ook om ons heen krijgen we de indruk dat men vooral op Radiohead aan het wachten is. Wat Kaleo doet op stage ONE is allesbehalve grensverleggend en ook Strand Of Oaks en Arab Strap veroorzaken geen emotionele aardverschuiving bij ondergetekenden. Natuurlijk is er nog wel Jujun, het Indiase indietronica-zijschnabbeltje van Radiohead-gitarist Jonnie Greenwood, en de freejazz van Yussef Kamaal. Dat zijn beide weergaloze projecten. Maar we kunnen ons toch moeilijk aan het idee onttrekken dat het toch ook een beetje fillers zijn, die al dan niet erbij kwamen in het pakket met Radiohead, en bovendien vreemd geprogrammeerd staan, zo naast elkaar. Maar misschien snappen wij het gewoon niet, hè.

Wel opvallend is de ruimte die Best Kept Secret vrijhoudt voor de cult-helden van American Football. De band staat tegelijkertijd met James Blake, die het laatste plekje voor Radiohead heeft, in stage FIVE. De Amerikanen maakten in 1999 een titelloos album en waren daarmee een van de grondleggers van het genre dat wij nu als emo kennen. Emo? Ja, en dan bedoelen we een ander genre dan dat van die jongens met zwarte make-up en lange lokken voor hun ogen. Zet die eerste plaat van American Football nou eens op, het valt allemaal wel mee. De band bewijst als afsluiter van FIVE dat emo ook indie kan zijn, en dat de inmiddels veertigers zelfs nog op Best Kept Secret een schare aan fans kunnen trekken.

 

 

Het is bij de laatste act voor De Act opvallend druk in TWO (en nog steeds bloedverziekend warm) voor de zoveelste comeback van Soulwax. We zeggen ‘de zoveelste comeback van Soulwax’, omdat de Vlaamse band al even meedraait (wij schrokken ook toen we zagen dat de bands doorbraakplaat Much Against Everyone’s Advice alweer stamt uit 1998. 1998!) en op een of andere manier er keer op keer in slaagt ‘weer terug te zijn’. De broertjes Dewaele hanteren desondanks nog steeds de succesformule van weleer: ietwat lompige elektropunk, die dankzij de slimme songs wel gewoon beklijft. De nieuwigheid anno 2017 is een opstelling met drie drummers, natuurlijk sowieso al een recept voor een succesvolle show. En als je het aantal bezwete dansende mensen mag hanteren als graadmeter voor succes, is Soulwax een terecht hoogtepunt van de zondag.

 

 

Dan is het, na een snikhete dag die een beetje voelde als wachten, dan toch eindelijk tijd voor het moment waar half Nederland sinds de boeking begin dit jaar naar uitkeek. Vrijwel de volle twintigduizend man publiek vult daadwerkelijk elk hoekje en gaatje rond de main stage en ziet Radiohead een opvallend ingetogen show spelen. Bijzonder, om te zien hoe vanaf de eerste noten van Daydreaming iedere bezoeker die het nog in zijn hoofd haalt zijn mond open te trekken, wordt getrakteerd op een felle ‘sssst!’. We denken niet ooit een festivalweide zó stil te hebben gezien.

 

 

Dat moet ook wel, want Radiohead speelt zo ingetogen dat het bij vlagen op zo’n broeierig warme zondagavond lastig zou zijn de aandacht erbij te houden. Momenten met wat meer pit, zoals Ful Stop en Myxomatosis, zijn spaarzaam. Blijkbaar overleeft het optreden dan ook niet de spanningsboog van meerdere bezoekers, want het strand van Hilvarenbeek wordt zienderogen leger. Wellicht had men meer feest verwacht, volgens het recept dat Arcade Fire de dag ervoor nog zo effectief hanteerde. Maar zo’n band is Radiohead natuurlijk helemaal niet. Overigens, andere kant van die medaille: we zien ook meerdere geëmotioneerde bezoekers die na elk nummer elkaar in de armen vallen.

 

 

Een optreden de band uit Oxford is met recht bijna een out-of-body-experience en een fenomeen bovendien dat je niet elke dag meemaakt: de laatste festivalshow hier dateert uit 2001. Extra zonde voor de opgevers, want wij kregen over een volle twee uur een mooie dwarsdoorsnede van Radioheads oeuvre, met een lichte focus op laatste plaat A Moon Shaped Pool en de onlangs in reissue opnieuw uitgebrachte OK Computer, dat zijn twintigste verjaardag viert (klik hier voor de longread die we vorige week hierover publiceerden). Ook opvallend: bezoekers die daadwerkelijk BOOS reageren, wanneer de band na de gebruikelijke twee toegiften en nog geen vijftien minuten voor de geplande eindtijd definitief het podium verlaat. Het zullen de emoties zijn.