Widowspeak-voor-beginners: satijnzachte cowboygrunge en gesmolten kleurenpaletten
7 november 2017
Widowspeak
Dinsdag 14 november
‘Widowspeak blijft leveranciers van gemoedstoestanden’, lezen we ergens in een hoekje van het internet. Zo’n put waarin je nog weleens kan verdrinken en juist dingen mist door het bodemloze aanbod. Goed dat je hier bent, want mocht je Widowspeak een beetje of nog niet kennen: kom met ons mee, dan dompelen we je onder in de psychedelische droomwereld van de Amerikanen.
Voor fans van Mazzy Star, Deerhunter, Alvvays en The Brian Jonestown Massacre
Wil jij naar Widowspeak-show in Sugarfactory?! Stuur dan vóór maandag 13 november een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl en laat ons weten waarom!
Te beginnen bij het begin: in 2010 start Molly Hamilton Widowspeak met haar vriend Michael Stasiak, waarna gitarist Robert Earl Thomas erbij komt en het trio begint met oefenen en schrijven. In augustus van 2011 ligt het zelfgetitelde debuutalbum al in de winkels, direct uitgegeven door het fameuze in Brooklyn gevestigde label Captured Tracks, de platenmaatschappij die ook de zorg is toevertrouwd voor het werk van artiesten als DIIV, Wild Nothing en MacDeMarco.
De vergelijkingen met Mazzy Star worden direct uit de kast getrokken door de pers, maar zijn het er unaniem over eens dat deze door Jarvis Taveniere (van Woods) geproduceerde plaat veel meer is dan dat. De stoffige en surfy gitaren doen soms wat denken aan Chris Isaak, ‘de randjes’ op de plaat zijn scherp, je hoort in de verte de bands zijn countryliefde en de lichte spaghettiwestern-twang maken de eerste Widowspeak-sound af.
Almanac – één met de natuur
Het is januari 2013 als de band, na een jaar van touren met zijn debuut, met Almanac op de proppen komt. Gevraagd naar een omschrijving voor een doof persoon voor het tweede album, antwoordt de band: ‘Almanac is like moving into a big old house in the woods with sheets covering all the furniture, and then taking all the sheets off.’ Het sonische kleurenpalet is precies als de hoes: groen en geel, bosrijk en met waterige klanken waar je de ochtenddamp van af ziet slaan. De sound van de band klinkt nog natuurlijker en schuift nog meer op richting de neo-psychedelische steegjes waar Deerhunter zich bevindt.
We zien het duo op de hoes voor een beekje met waterval poseren, alsof het een verloren Fleetwood Mac-plaat uit de jaren zeventig is. Het is het album waardoor Widowspeak zich ook in Europa op de kaart zet en zijn eerste shows in Nederland speelt. De comfortabele en tegelijk onheilspellende tochtende zangslierten van Hamilton vullen nog steeds het album met positieve wanhoop, maar ze duikt meer richtingen in, heeft wat weg van Cat Power, speelt meer met effecten en technieken en krijgt meer laag vanuit de nieuwe bassist Willy Muse.
Slow train coming – All Yours
Kleurrijker, minder mysterieus en scherper wordt het tijdens All Yours, waar de albumhoes al verklapt dat we een frissere Widowspeak gaan horen. De band is teruggekeerd naar de productie-skills van Taveniere en opent het album met een kale drumbeat. Vanaf daar is All Yours één lange, wazige trip waarin je al snel under the spell bent van Hamilton. De nummers zijn langgerekter, subtiel groovend, er is veel herhaling in de zang en de muziek krijgt nog meer ruimte om te ademen. Het album voelt vederlicht en lijkt elk moment op te kunnen stijgen in ijle hemellichamen.
Het is het meest zelfverzekerde en tegelijkertijd kwetsbare album van de band. Het is dromeriger en minder duister dan de eerste twee albums, Widowspeak durft de teugels te laten vieren en meer lucht in de muziek te blazen. Het nummer Girls galoppeert zich zes minuten lang in slowmotion een weg door je hoofd, met een zachte gitaar in de achtergrond en een glinsterende mondharmonica die zo nu en dan naar boven drijft. Net zo fris als het blauw en zacht als het gekamde witte haar op de hoes.
Expect The Best Cowboy Grunge
Hoe anders is dan de nieuwe plaat, Expect The Best die afgelopen augustus uit is gekomen. Al begint het album met de zachte en glinstende gitaren die we inmiddels zo goed kennen en een gitaarslide de luisteraar in het donkere huis van de cover sleept. Bij het tweede nummer van de plaat – When I Tried – voel je de donkere bui van de band al een beetje hangen. Dit gaat geen kalm plaatje worden, maar een wervelstorm die langzaam overtrekt; met honderdduizenden dikke druppels die geladen worden door kletterende bliksemschichten. De band vertelt over de het nieuwe album:
“In the past I’ve felt compelled to write songs that are more optimistic than I’m actually feeling, as if I could make it true, as if everything in the past was significant or beautiful in a way, even if it was painful. But the truth is that not everything makes sense, and not every day of your life is an experience of clear cut emotional clarity,” says Hamilton. “I struggle with this compulsion to pull away from people, pull away from the things I enjoy doing, and sometimes literally picking up and moving away when I am feeling uneasy and anxious about my future in a given space, physical or mental. Social media these days can exacerbate that as well.”
Widowspeak schuift ondertussen de contrastenbalk volledig naar rechts en laat stemmingen en sferen meer de vrije loop. Van licht naar donker, van een kalme plek naar eentje waar de wanhoop en rusteloosheid tegen de muren opspringt. Samen met producer Kevin McMahon (oa. Swans, Cult Of Youth, Real Estate) zit er een stukje ‘gevaar’ in Expect The Best, eentje die de randjes weer wat scherper maakt van de band. De vier muzikanten vormen een van de weinige bands die ‘licht’ en ‘donker’ samen weten te smelten in een slow burning en somber angstige plak vinyl vol slowcore rock-‘n-roll.
Nog even intiem als voorheen, maar met veel meer dreiging en melancholie die in diepere lagen roert. Daar waar je altijd hoopt dat bands blijven groeien na een goede debuutplaat, is dat Widowspeak zonder twijfel gelukt, met misschien wel zijn beste werk als laatst.
WEBSITE SUGARFACTORY | FACEBOOK-EVENT